Iris's POV"I know you are worrying son. But I hope you are okay! I'm sorry!"Humihikbi lamang si Andrie habang nakatingin sa mga mata ko. Nasasaktan siya. Alam kong hindi siya makapaniwala sa nasaksihan niya kanina. Ang bata pa niya para madamay sa ganitong gulo. Pero hindi ko maitatago sa kaniya ang katotohanan. Isinama ko siya rito sa hospital para makita niya si Lucas. Ang kaniyang ama.Iyon ang pangarap ni Andrie. Ang makita niya ang kaniyang ama. Para kahit minsan maibsan ang lungkot sa kaniyang puso.Alam kong doon lang magiging masaya si Andrie. Na minsan niyang makitang buo ang kaniyang pamilya. Pero alam kong sa ngayon ay hindi siya magiging masaya. Dahil alam kong hindi niya matatanggap ang kalagayan ng kaniyang ama. Ang kalagayan ni Lucas.Kasalanan ang lahat ng ito ni Clara. Kung hindi dahil sa kaniyang mga hangarin. Hindi sana nangyari ito. Hindi sana si Lucas nagkakaganito.Sobra akong nasasaktan nang ginawa ni Clara. Gusto kong pagbayaran niya ang lahat na ginawa niy
Lucas's POV"Thank God! You are awake! I worried about you son!" saad ng babaeng nasaharapan ko ngayon.Nagtataka lamang akong nakatingin sa kaniya. Nalalaki ang mga mata ko sa kuryusidad. Nakaupo na ako sa mga sandaling ito. Pero ang pinagtataka ko. Kung sino siya? Kung sino ang babaeng nasaharapan ko ngayon! Hindi ko siya kilala. Tinawag niya akong son? Ano ang ibig niyang sabihin? Anak niya ako?No!Pero bakit wala akong maalala? Wala akong matandaan na anak niya ako! Kung siya ang ina ko? Bakit hindi ko siya kilala? Naguguluhan ako.Napahawak ako sa noo ko nang sumakit ang ulo ko. Hindi ko maintindihan kung ano ang nangyayari sa akin? Bigla na lang sumakit ang ulo ko. Parang nawala ako sa sarili ko. Anong nangyayari sa akin? Nang kumalma ang sakit ng ulo ko. Uli akong tumingin sa kanila. Dalawang babae ang nasaharapan ko at may kasama itong isang batang lalaki? Hindi ko sila kilala kung sino? Wala akong maalala sa kanila.Napalingon ako sa buong paligid. Hindi ako magkakamaling
Iris's POV"What are you doing here?" matigas na tanong ng mom ni Lucas kay Clara nang dumating rito sa hospital.Nakasuot lamang si Clara ng magarang kasuutan. Bumagay ito sa kaniyang tindig. May dala itong kung anong box. Hindi siya makapaniwalang gising na si Lucas. Ang kaniyang asawa."Nandito ako para sa asawa ko. May dala akong pagkain para sa kaniya." simpling sagot nito na parang okay lang ang lahat.Inilapag niya ang dala niyang box sa ibabaw ng table. Nakatuon lamang ang kaniyang attention kay Lucas.Nakatingin lamang ako sa kaniya. Alam kong nagbabait-baitan ka lang Clara. Pinapakita mo lang na mabuti kang tao. Pero amoy ko na ang gusto mong iparating. May mga plano ka sa kabila nito."Pwede ba Clara umalis ka na. Itigil mo na 'to."Hindi man lang pinansin ni Clara ang mom ni Lucas. Parang hindi niya narinig ang sinabi nito. Nakatuon lamang ang attention ni Clara kay Lucas.Lumapit ito sa kaniyang asawa. Nangingilid lamang ang mga luha ni Clara. Tuloy nagi siyang marupok. P
Lucas's POVLungkot ang bumabalot sa buong paligid. Nakatingin lamang ako sa labas ng mansion. Ang weird ng lahat para akin. I'm just living like a dead in this weird scenery. I felt a bit of pain inside my chest. I felt I was broken. I felt I'm lonely. I can't imagine the things where goes on? Everything was messed. "Welcome to the mansion, son!" Bahagya akong napalingon nang magising ang diwa ko. Siya raw ang mom ko. But I'm sure. Wala akong maalala. I never know her as my mom until now.Sa halip na harapin ko siya. Iginala ko ang paningin ko sa buong paligid. Naninibago ako sa lahat. Hindi ko maintindihan. Binabalot ng misteriyoso ang pagkatao ko. Weird."I know wala kang maalala. Wala kang matandaan. B-but this is our mansion, son."Nanatili akong nagmamasid sa buong paligid. Pero dama ko ang lungkot sa sinabi ng babae. It was a pain. Ramdam kong tinitingnan niya ako habang nagmamasid ako sa buong paligid.Is this our mansion? Dito ako lumaki sa mansion na ito? But even a singl
"Clara." sambit ni mom.Lahat kami napalingon sa babaeng dumating. Nagtataka ang lahat. Katahimikan ang sumakop sa kaniyang pagdating.Tinawag siya ni mom na Clara? Clara ang pangalan niya? Sino siya? Hindi siya familiar sa akin. "Nababaliw na ba kayo para ilayo sa akin ang asawa ko? Hindi niyo ito pwedeng gawin sa akin. I'm his wife. Kailangan kong malaman ang kalagayan niya. Kailangan ko siyang alagaan at mahalin bilang asawa."Nakita kong matapang napalakad si mom nang ilang hakbang sa harapan ng babaeng si Clara. May galit ito sa kaniyang mga mata."Pwede ba Clara itigil mo na ito? Tama na! Sinira mo na si Lucas. Sinira mo na ang anak ko. Wala kang karapatan para guluhin si Lucas sa pamamahay ko. Pwede kitang ipakulong sa ginagawa mo."Nabalisa si Clara dahil sa marahang pagbigkas ni mom. Napakunot noo ito at nagtataka. Nanlaki rin ang kaniyang mga mata."Pagkatapos ng lahat? Ako pa rin ang lumalabas nasalarin? Ako pa rin ang may kasalanan? Ginagawa ko ito para sa asawa ko. Hind
Bahagya akong napabuntong hininga. Bahagya kong nilapitan si Andrie. Malungkot lamang ito dahil sa nangyari.Kinuha ko ang kaniyang mga kamay at hinarap. May lungkot pa rin sa puso ko. Hindi ko mawari kung sadya talaga itong nangyayari sa buhay ko? Ang daming problemang pinagdadaanan.Bigla ko na lang naalala ang panahon na nagdudusa si Andrie. Mga panahon na nahihirapan siya. Ako ang dahilan kung bakit siya nagkakaganito. Kung bakit siya nasasaktan ngayon.Pina-kidnapped ko siya noon para pahirapan si Iris. Pero ang hindi ko alam. Siya pala ang anak ko. Kinamuhian ko siya nang lubos.Hindi ko matanggap sa sarili ko. Napakalaking kasalanan ang nagawa ko. Ang sama kong ama. Ang sama-sama ko. Walang kapatawaran ang ginawa ko.Naramdaman kong may luhang pumatak sa mga mata ko. Nagsisisi ako sa lahat kong ginawa para sa anak ko. Hindi ako naging mabait sa kaniya kahit kailan."I'm sorry!" marahan kong hinaplos ang mukha ng anak ko. Lungkot ang nakikita ko sa kaniyang mga mata."Anak! Alam
Napasuyap ako sa aking reflection sa salamin. Huling sinara ko na rin ang huling butones ng coat ko. Hindi pa rin ako mapalagay. Oo, pupunta ako ngayon sa company. Sa tingin ko ito na ang tamang oras para bumalik. Kailangan ako ang magpatakbo ng kompanya. Ng Vontrell company.Handa na akong harapin ang lahat sa aking pagbabalik. Kukunin ko na sana ang isa sa relo ko ngunit bila akong may naalala.Ang black watch na ito ay regalo sa akin ni Clara bago kami ikasal. Binili niya talaga ito para sa akin. Sabi niya. Huwag ko raw itong tatanggalin sa kamay ko.Marahan ko itong kinuha at pinagmasdan. Bumalik tuloy ang mga alaala na mayroon kami ni Clara. Ang masasayang mga araw. Lalo na noong wedding day namin. Sobrang saya namin noon.Akala ko wala nang katapusan ang lahat? Alaka ko wala nang magbabago. Pero hindi pala doon matutuldukan ang lahat.Ang lahat ay bilang naglaho. Nasira ang lahat na pinaghirapan namin ni Clara dahil sa ginawa niya. Sinira niya ang lahat hindi lang ang pagkatao k
Mabilis kong pinatakbo ang sasakyan. Gusto kong habulin si Clara sa kaniyang pag-alis pero hindi ko na ito naabutan. Ang bilis niyang mawala. Labis akong nababahala sa ano man ang pwedeng mangyari. Sobra akong nababalisa. May pangamba sa puso ko.Wala nang ibang ginwa si Clara kundi ang sirain ang lahat. Marami ng nadadamay sa pinagagawa niya. Wala siyang ibang inisip kundi ang sarili niya. Ang puso niya.Bumabalik sa isipan ko ang mga sinabi ni Clara. Iyon ang dahilan para maging magulo ang isipan ko. Maraming katanungan ang sumasaksak sa isipan ko.Ano kaya ang gagawin ni Clara? Totoo kayang gagawin niya ang mga ibinanta niya sa amin ni Iris? Maghihiganti kaya siya sa amin?No!Kailangan ko siyang pigilan. Hindi niya pwedeng gawin iyon. Kailangan ko siyang kontrolin sa mga plano niya. Alam kong hindi siya papayag na manahimik na lang. Kilala ko si Clara. Alam kong gagawin niya ang lahat para tuluyan kaming sirain ni Iris. Alam kong nagawa niya na ito dati. Hindi siya papayag na ma
Iris's POVNapakusot ako sa aking munting mga mata. Tila walang katapusan ang pagpatak ng aking mga luha. Mga mata ko'y nananakit at namumugto na.Hindi ako makapaniwala. Ang taong gusto kong makasama ay wala na. Iniwan niya akong nag-iisa. Luhaan sa mga alaala. Siya ay umalis at hindi na babalik pa.Isang kwento na puno ng saya. Ngunit napalitan ng lungkot at pangungulila. Tunay nga siyang isang makata. Handang makipaglaban sa kahit anong gera.Kung ang pag-ibig ay sugatan? Siya ang aking makata. Handa niyang ibuwis ang kaniyang buhay mailigtas lang ang kaniyang Maria Clara.Ang pangalan niya ay Lucas hindi Ibarra. Pero kasing tapang siya ni Juanito Alfonso at Ibarra. Handa akong ipaglaban kahit sa huli niyang hininga. Napahinto ang mga paa ko nang makarating kami sa hukay niya. Malakas lamang ang bugso ng ulan sa paligid.Tila ang panahon ay nakikiisa at nakikiramay sa pagdadalamhati ng puso ko. Ang lamig ng simoy ng hangin parang yelong naninigas sa balat ko.Malaking tent ang nags
Clara's POV"Clara Mondragon! You're committed in this crime as a murder. Ikaw ay napatunayan na nagkasala ayon sa batas."Napahagulhol na lamang ako sa pag-iyak. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Para akong binaril sa dibdib na halos ikamatay ko. Hindi ako makahinga. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakaposas. Ramdam ko rin ang panginginig ng mga tuhod ko.Ang sakit sa pakiramdam. Ang sakit-sakit! Hindi ko matanggap sa sarili ko. I'm committed in this crime as a murder. No! Para akong mabaliw. Gulong-gulo ang isipan ko. Parang sasabog ang ulo. Ang sakit ng nararamdaman ko. I felt I'm weak.Nakatulala lamang ako habang naglalakad. Wala sa sarili. Lumilipad ang ang isipan ko sa airy. Ang lungkot-lungkot isipin.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin? Para aking pinapatay ng lungkot.Walang humpay ang pag-flashed ng mga camera sa dinadaanan ko. Maraming mga press ang nakapaligid sa amin. Kinukunan nila ako ng litrato at imbestigasyon. Hindi
"No! Wala kang karapatan para gawin iyon Clara."L-Lucas?Hindi ipinutok ni Clara ang baril na hawak niya. Nakuha ang attention namin nang dumating si Lucas.Nanlaki ang mga mata ko. I can't believed that Lucas comes unexpectedly to save us. Akala ko hindi na siya darating. Thanks God! Damn! Hindi si Clara makapagsalita. Hawak lamang niya ang baril at nanginginig ang kaniyang mga kamay. She becomes speechless.Hindi si Clara makapaniwala na darating si Lucas sa puntong ito. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa pagkasorpresa."Hayop ka Daniel. Pinagkatiwalaan kita! Pero hindi ko aakalain na ikaw lang pala ang magtatraydor sa akin. Wala kang utang na loob." pagsigaw ni Lucas.Nanlaki ang mga mata ni Daniel sa gulat. Hindi siya makapaniwalang nagawa niya iyon kay Lucas. Buon buhay siyang pinagkatiwalaan pero nagi siyang taksil."Hindi ako naging taksil kahit kailan! Pero sana maintindihan niyo ako! Nagawa ko 'to dahil kailangan ko ng pera." Ano ang ibig niyang sabihin? He shook his head.
"I'm sorry!" napahikbi ako sa pag-iyak.Hindi ko mailabas ang pag-iyak ko. Pinipigilan ko ito habang pumapatak ang mga luha ko. Ang sakit sa dibdib."I'm sorry kung hindi ako nagpaalam Lucas! Nandito ako sa South Center Building. Lucas bihag nila si Andrie." Hindi ako mapakali. Pakiramdam ko mayayanig ang mga tuhod ko dahil sa panginginig nito. Pangamba at takot ang nararmdaman ko."Ano? Bihag nila si Andrie?" "Hindi ko alam Lucas! Hindi ko alam! Nandito si Clara. Nandito si Daniel! Bihag nila ang anak natin." Nanginginig lamang ang mga kamay ko. Nanlalamig ito. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman. Pakiramdam ko masisiraan ako."Teka! Hindi kita maintindihan? Nandiyan si Clara at Daniel? Bihag niya si Andrie?" Naguguluhan lamang si Lucas. Hindi niya ako naintindihan."Oo! Pero hindi ko maintindihan Lucas. Nag-aaway sila at nagbabarilan. Pinag-aawayan nila si Andrie."Umiiyak lamang ako. Ramdam ko ang pag-agos ng mga luha ko. Napaimpit ako sa pag-iyak. Ang sakit-sakit ng p
"Ahhhh!" Napahagulhol ako sa pag-iyak. Para akong basahan na tumilapon sa semento. Nanmanhid ang katawan ko."Mommy!" umiiyak lamang si Andrie. Nagkakandarapa akong napaharap kay Clara. Nanunuklaw ang galit sa kaniyang mga mata. Sasabog siya sa sobrang pagkasuklam sa akin. Agad niyang ibinungad ang baril sa ulo ko. Nanginginig ang kaniyang kamay sa galit. Walang awa niya akong babarilin."Sige! Subukan mong lumaban Iris. Papatayin ko 'to." agad niyang tinutikan ng baril sa ulo si Andrie. Lumiliyab ang galit sa kaniyang mga mata."No! Please! Huwag mong idamay ang anak ko Clara! Nagmamakaawa ako!" Napaluhod ako at napahagulhol sa pag-iyak. Nanginginig lamang ang mga tuhod ko sa takot. Nanlalamig ang aking mga kamay.Umiiyak lamang si Andrie. Bumubuhos ang kaniyang mga luha bahang nakatingin sa akin. He shook his head. Nasasaktan siya. Napahikbi siya sa pag-iyak."Clara! Clara pakawakan mo ang anak ko! Wala siyang kasalanan! Wala siyang kinalaman rito!" Nakaluhod lamang ako at nagma
I shook my head terribly when I opened my eyes. Puno ng dugo ang aking mga palad nang mapahilamos ako sa may bandang mukha ko. Nanginginig lamang ako sa sobrang takot. Nangangatog ang mga tuhod ko. Nanlalaki ang mga mata ko kuryusidad."No!" I whispered, shaking my head terribly. I felt my blood running down into my face. Namimilog lamang ang mga mata ko sa takot."Mommy!" Napalingon ako kay Andrie nang sumigaw ito. Umiiyak siya at nagpupumiglas. Hindi siya mapakali. Kunting boses lang ang aking naririnig mula sa kaniya.Natatakpan ng lalaki ang kaniyang bibig. Mabuti na lang hindi siya tuluyang sinakal ng lalaki. Umuubo siya.Duguan lamang ang mga palad ko. Akala ko binaril niya ako? Hindi pala! Pinakawalan niya ang kaniyang baril sa taas.Napatayo ako sa aking pagkakaluhod. Pumapatak lamang ang mga luha ko. I shook my head.Walang gulat na uli akong tinutukan ng baril sa ulo ng lalaki. Umarko ang kaniyang mga labi sa inis. Gusto niyang ituloy ang pagpaslang sa akin. Gusto niya ak
Hindi ko kayang tiisin ang anak ko. Lahat gagawin ko para sa kaniya. Alam kong ito lang ang magagawa ko para sa anak ko. Para kay Andrie. Hindi ko siya kayang mawala. Noon pa man lagi na kaming magkasama ni Andrie sa mga pagsubok. Sa sakit at lungkot. Ngayon ko pa ba siya bibitiwan? Ngayon ko pa ba siya ipapahamak? Ngayon ko pa ba siya matitiis?Syempre hindi! Anak ko siya! Hindi ako manhid para hindi masaktan. Isa akong ina ni Andrie. Ramdam ko yong sakit na nararamdaman niya ngayon.Alam kong nasasaktan siya ngayon at nahihirapan. Alam kong nangungulila siya sa mga sandaling ito.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko kayang dahil ang bigat sa akin dibdib. Humihikbi lamang ako sa pag-iyak.Hawak ko ang 100 million kapalit ng buhay niya. Walang halaga sa akin ang yaman sa mga sandaling ito. Ang kailangan ko lang ay si Andrie. Aanhin ko ang pera kung mawawala naman ang anak ko? Aanhin ko ang yaman kung hindi ko na makikita si Andrie at mahahawakan?Nasaharapan na ako ngayon ng n
"100 million kapalit ng iyong pinakamamahal na anak. Kapag hindi ka tumupad sa usapan. Goodby to your son. I will give you two hours para gawin iyon."Nanlaki ang mata kong napalunok. Nanginginig lamang ang mga kamay ko habang hawak ko ang phone. Nakadikit lamang ito sa tainga ko.Kuryusidad ang tumulak sa akin para sagutin ko ang tawag. It's unknown number kaya sinagot ko.Pero ang pinagtataka ko ay kung saan nila nakuha ang number ko? Maybe dahil iyon sa mga ibinigay namin na informations kahapon sa mga police. Ikinalat nila sa publiko ang pagkawala ni Andrie. Dahil sa aking narinig. Gumapang ang takot sa buong pagkatao ko. Nanlumo ang mga tuhod ko. I shook my head."No!" I whispered terribly.May luhang pumatak mula sa mga mata ko. Sa hindi ko namalayan ay umiiyak na pala ako. Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko."Remember! Huwag na huwag kang tatawag sa mga police. Dahil kapag ginawa mo iyon. You never see your son."Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano an
Iris's POV"What happened? Natagpuan na ba si Andrie? Nahanap na ba siya?"Kakaapak ko pa lang ng mansion nang makabalik kami ni Lucas. Halos hindi ako makahinga nang sunod-sunod akong tanungin ni mom tungkol kay Andrie.Galing na kami sa police station kanina. Ipinagbigay alam na namin sa mga police ang tungkol sa pagkawala ni Andrie. Upang makipagtulungan sila sa amin na mahanap si Andrie.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko mapigilan ang mapahikbi kanina pa. Labis akong nag-aalala sa anak ko.Hanggang ngayon hindi pa namin siya mahanap. Labis na pangungulila ang nararamdaman ko sa pagkawala niya.Agad kong niyakap si mom habang umiiyak. Lumakas ang paghikbi ko sa kaniyang bisig. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko.Ang sakit-sakit sa nararamdaman. Para akong nilalason ng lungkot. Hindi ako mapakali. Naguguluhan lamang ako.Maraming dapat mawala pero bakit si Andrie pa? Bakit ang anak ko pa? Bakit napakalupit ng tadhana sa amin ng anak ko?Dama ko ang paghagod ng kamay ni mom s