“คือกูได้ยินมา ว่าน้องเหมย…” “…” “น้องเขาจะหลอกแดกมึง!” ท้ายที่สุดฉันก็ร้องบอกอย่างหมดความอดทน ก็ทำไมจะต้องมานั่งเก็บงำไว้คนเดียวด้วย! ไม่ใช่ปัญหาของฉันสักหน่อย เป็นปัญหาของมันต่างหาก! “…” แต่รามกลับมองหน้ากันนิ่งเงียบอยู่อึดใจ ก่อนจะผุดยิ้มขึ้นมาแน่นอนว่าฉันงง…
CLOSE FRIEND CHAPTER 10วันต่อมา ตลอดทั้งเช้าฉันได้แต่หงุดหงิดงุ่นง่านเรื่องของรามโดยไม่กล้าเอ่ยปากบอกใคร คนโดนหลอกยังไม่หือไม่อือ ฉันที่เป็นแค่เพื่อนจะไปทำอะไรได้ ขนาดเจอหน้าทุกคนครบองค์ประชุมฉันก็ยังได้แค่นั่งเงียบ ฟังพวกมันคุยกันเรื่องไร้สาระโดยไม่สามารถมีส่วนร่วมได้เลย ก็คงมีแค่ไอ้ย
ก็ไม่ได้อยากดู แต่ตามันดันเห็นเอง… MEI : พี่รามไปนอนห้องเหมยไหมคะ? คนข้าง ๆ แค่เปิดดู แต่ไม่ได้พิมพ์ตอบกลับ มันกดล็อกหน้าจอแล้วหันมองฉันที่ทำหน้าบึ้งคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว รามหัวเราะเบา ๆ มันคงจะรู้ว่าฉันเห็นอะไร แขนหนักดึงคอฉันเข้าหาตัว ก่อนจะตะโกนใส่หูแข่งกับเสียงเพลง
CLOSE FRIEND CHAPTER 11วันต่อมา ฉันตื่นนอนในสภาพที่เรียกได้ว่าล่อแหลมสุด ๆ คงเป็นเพราะเมื่อคืนฉันเมามากอีกแล้วเลยทำอะไรไปโดยไม่ได้คำนึงถึงความเป็นเพื่อนลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวฉันเองกำลังนอนกอดก่ายรามเอาไว้ชนิดเรียกได้ว่าชิดกันไปทุกส่วนสัด ในขณะที่ตัวมันนอนเฉย ๆ ไม่ได้สัมผัสร่างกายกันแต่
“ไอ้รามเนี่ยนะ?” “ใช่! เพื่อนมึงนั่นแหละ” ฉันตบเข่าฉาดออกท่าออกทางอย่างนึกโมโห “มีอย่างที่ไหนจะยอมให้เขาหลอก!” “กูว่าไม่หรอก” เจินส่ายหัวท่าทางไม่เชื่อ “มันจะไม่ได้ยังไง! ก็พอกูบอกมัน มันก็บอกว่าไม่เห็นเป็นไร มันรวย! มึงดูความโง่ของมันสิ!” “หึ ๆ” เจินห
CLOSE FRIEND CHAPTER 12หลายวันต่อมา เหตุการณ์ในชีวิตเราทุกคนดำเนินไปอย่างปกติที่สุด จะไม่ปกติก็ตรงที่ช่วงนี้เราทุกคนยุ่งมากเพราะต้องเตรียมงานกีฬาของมหา’ลัย รุ่นพี่ปีสี่แบบพวกฉันแทบไม่มีเวลาทำอะไรเพราะต้องไปช่วยเตรียมงาน ทั้งจัดอุปกรณ์เชียร์ เตรียมเครื่องดื่ม ซ้อมเชียร์ให้รุ่นน้อง เอาเป
“ไม่มีใครรับสายเลย” ฉันทิ้งมือข้างที่ถือโทรศัพท์ลงอย่างเซ็ง ๆ “…” รามถอนหายใจเบา ๆ หันมองหน้ากันผ่านความมืด มีแค่แสงไฟจากกระบอกไฟฉายเท่านั้นที่ยังคงสาดแสงไปมาในห้องที่โคตรจะรกรุงรัง และเต็มไปด้วยฝุ่นผงลอยอยู่ในอากาศ “กูไม่ชอบเลย” ฉันพยายามไม่คิดถึงเรื่องผีสางนางไม้ แต่ก็ช่วยไ
กลัวตุ๊กแกมันน่าขำนักหรือยังไง!สิบนาทีต่อมา ฉันยังคงนั่งเกาะอยู่บนตัวรามไม่ยอมปล่อยเหมือนเดิม ระหว่างเรามีแต่ความเงียบไฟฉายถ่านหมดไปแล้วหนึ่งกระบอก ความสว่างเลยยิ่งลดน้อยลงกว่าเดิม ฉันยังคงกระหน่ำโทรหาคนนู้นคนนี้ที่พร้อมใจกันไม่รับสายเลยสักคน จนในที่สุดก็ต้องคว่ำหน้าจอลงอย่างถอดใจ
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ