“ไม่มีใครรับสายเลย” ฉันทิ้งมือข้างที่ถือโทรศัพท์ลงอย่างเซ็ง ๆ “…” รามถอนหายใจเบา ๆ หันมองหน้ากันผ่านความมืด มีแค่แสงไฟจากกระบอกไฟฉายเท่านั้นที่ยังคงสาดแสงไปมาในห้องที่โคตรจะรกรุงรัง และเต็มไปด้วยฝุ่นผงลอยอยู่ในอากาศ “กูไม่ชอบเลย” ฉันพยายามไม่คิดถึงเรื่องผีสางนางไม้ แต่ก็ช่วยไ
กลัวตุ๊กแกมันน่าขำนักหรือยังไง!สิบนาทีต่อมา ฉันยังคงนั่งเกาะอยู่บนตัวรามไม่ยอมปล่อยเหมือนเดิม ระหว่างเรามีแต่ความเงียบไฟฉายถ่านหมดไปแล้วหนึ่งกระบอก ความสว่างเลยยิ่งลดน้อยลงกว่าเดิม ฉันยังคงกระหน่ำโทรหาคนนู้นคนนี้ที่พร้อมใจกันไม่รับสายเลยสักคน จนในที่สุดก็ต้องคว่ำหน้าจอลงอย่างถอดใจ
CLOSE FRIEND CHAPTER 13สามวันต่อมา การแข่งขันกีฬาจะมาถึงในวันพรุ่งนี้แล้ว เราซึ่งเป็นรุ่นพี่ปีสี่ทุกคนเลยต้องพากันหอบเป้คนละใบเพื่อมานอนที่มหา’ลัย จัดแจงทุกอย่างให้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ช่วยงานคนอื่นให้ราบรื่นไปได้ด้วยดี ถึงไอ้ครามจะอยากโดดแค่ไหนแต่ก็ได้เห็นหน้าเบื่อโลกของมันนั่งรวมกลุ
มีแค่ฉันกับรามที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำบ้าอะไรกันอยู่… มันอาจไม่คิดอะไร แต่ฉันคิดไง… คิดมากด้วย… มันทำแบบนี้ทำไม?วันต่อมา วันนี้จิตใจฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ใครเรียกใช้งานอะไรก็มึน ๆ เหมือนหูไม่ได้ยินอะไรไปเสียอย่างนั้น ในขณะที่ฉันไม่กล้าสบตาราม มันกลับยังคงทำตัวตาม
CLOSE FRIEND CHAPTER 14หลายวันผ่านไป ผ่านมาก็หลายวันแต่ฉันก็ยังทำใจให้ชินเวลามองหน้ารามไม่ได้สักที ความใกล้ชิดของเราก็ยังคงเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน รามทำตัวตามปกติได้แล้ว ในขณะที่ฉันยังคงประหม่าทุกครั้งที่มันเข้าใกล้ อย่างตอนนี้เรากำลังอยู่ที่คอนโดเจิน ฉันว่างมากเลยซื้อวัตถุดิ
“…” ฉันหันกลับมาจ้องหน้ามันเพราะมันชักจะโป๊เกินไป“…” แต่รามก็ยักคิ้วให้เหมือนไม่คิดอะไรตอนนี้เนื้อเต้ากว่าครึ่งทั้งสองข้างกำลังโดนปลายนิ้วกระด้างละเลงยาใส่ ความแข็งชันของอะไรบางอย่างอยู่ต่ำลงไปแค่ขอบผ้าขนหนูปกปิดเท่านั้น และใจฉันก็เริ่มเต้นแรงหนักขึ้นทุกทีจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน… “พ
CLOSE FRIEND CHAPTER 15หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็มาถึง เจินบ่นไม่เลิกเรื่องฉันทำครัวมันเลอะเทอะแต่ก็ไม่ได้ต่อว่าจริงจัง แค่จัดแจงโทรเรียกแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดเพิ่มเติม และเพราะฉันไม่อยากทนมองหน้ารามในเวลานี้สุดท้ายเลยหนีกลับตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดโดยให้เหตุผลว่าจะเคลียร์งานที่ต้องส่งอาจารย์แม้เอาเข้า
รามพยายามยกตัวฉันให้ลุกขึ้น มันทำหน้าดุเมื่อเห็นว่าฉันพยายามสะบัดตัวถอยห่าง ก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าทำไมฉันจะต้องร้องไห้ต่อหน้ามันด้วย แค่ไม่รู้ว่ามันไปหาเพื่อนจริง ๆ หรือไปหาใครกันแน่ ถึงต่อให้มันจะไปหาใครจริง ฉันก็ไม่มีปัญญาที่จะพูดอะไรเหมือนเดิม เพราะถึงยังไงเพื่อนสนิทก็ไม่มีสิทธิ์อะไร
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ