CHAPTER 1

Chanela Leiz Kamunting's POV

Ika-ika akong nakarating sa classroom.

Naalala ko, pinahiram pala ako ni Nurse Floria ng tsinelas. 'Wag daw muna akong magsapatos dahil baka hindi daw makahinga ang paa ko at lalo lang mamaga. Ang sabi ko naman ibabalik ko na lang bukas, nakakahiya naman kasi.

Nang makarating ako sa upuan ko ay agad kong kinuha ang tubigan ko at nilagok ito.

Grabe, pagkarating ko, uhaw na uhaw ako. Ngayon ko lang naramdaman dahil busy ako sa paa kong lampa kanina.

Sumandal ako sa upuan ko upang magpahinga dahil medyo hinihingal din ako pero wala naman akong hika, pero dahil siguro iyon sa pabalik-balik na ginawa ko kanina. Maglakad daw ba papuntang first floor para magpuntang clinic tapos babalik dito sa classroom, nakakaloka lang.

Wala pa sina Kat and Alex paniguradong inaayos na nila ang pagsasagot doon at siniseryoso nila.

Kilala ko ang dalawang 'yan, once na hindi nila sineryoso ang ginagawa nila, mabilis lang nila matatapos.

Ngayon, tila inaayos na nila. Napangiti ako nang palihim. May takot rin pa lang bumagsak ang mga 'yon lalo na si Katraine Anjel Odores. Matalino nga, pero ang hilig magditch at babalik na tila walang nangyari o magpapanggap na wala siyang ginawa sa klase.

Hindi naman siya napapansin ng mga professors, lalo na ang mga guards sa gate.

Masyadong mahigpit dito sa school, kaya hindi ko alam saan kumukuha ng lakas ng loob 'yang si Kat para magditch. Hindi ko rin alam kung paano siya nakakalabas at nakakapasok nang walang nakakapansin. Kaunti na lang, iisipin ko na talagang ninja 'to, e, tila kasi siya 'yung mga ninja o assassins na napapanood ko sa movies.

One time inaya niya kami, pero hindi kami sumama. Baka makarating kay nanay at tatay at baka hindi lang talak ang makuha ko at paalisin na rin ako nang tuluyan sa bahay.

Si Jann Alexis Rahiya naman 'yan, masungit, tahimik at medyo sadista. Puro banda ang inaatupag after class, pero depende naman sa schedule.

Priority niya pa rin naman ang pag-aaral dahil siya ang panganay. Unlike Kat, bunso sa tatlong magkakapatid kaya spoiled brat at ako, heto nag-iisa at study first din.

Since elementary pa kami magkakaibigan, Grade five kami naging close tatlo. Unexpected nga, eh, kasi hate namin 'yung isa't isa.

Napangiti ako nang maalala kung paano kami naging magkaibigan mula noon, gayong ayaw namin sa isa't isa.

Si Kat bully 'yan noon, ngayon hindi naman na, nagmature na.

Nag-away sila noon ni Alex. Si Alex kasi 'yung tipong tao na 'pag alam niyang nasa katwiran siya ipaglalaban niya. Itong si Kat naman kahit alam niyang mali siya, ilalaban niya for the sake na hindi matapakan ang pride niya.

Kaya pikon na pikon itong si Alex, eh. Pero ang galing nga, 'pag nagsisimula na silang magtalo sa room noon, ako ang madalas umaawat.

Hindi ko rin alam, basta ayaw ko ng feeling na may nag-aaway noon, lalo na't harap-harapan ko. Kaya ako na ang gumagawa ng paraan para maawat. Dahil din siguro doon kaya sila nagbati. Now, we are bestfriends na. But still siyempre, hindi pa rin maiiwasan ang bangayan, asaran, pikon, at iyakin sa amin.

Kung titignan ng iba tao ang relasiyon naming tatlo bilang magkakaibigan, iisipin nilang balanse ang isa't isa.

May mapagkumbaba, may tahimik pero pikon pero may sense naman ang lahat ng sinasabi, at mayroon namang mataas ang pride pero may pinaglalaban. Basta ayon na 'yon!

Kami-kami lang din naman ang nakakaintindi sa isa't isa because we are more than bestfriends na, e. We are sisters na rin. We know each other's secrets.

Ultimo alam na namin ang sizes ng panty, bra at kung ano pa sa isa't isa. Tila nahukay na namin ang buong kaluluwa gano'n. Kulang na lang ay magsabay kaming maligo pero nagkatabi-tabi naman na kaming matulog, madalas sa bahay nila Alex.

Mas'yado kasing strict ang parents ni Kat ayaw pasilip manlang loob ng bahay nila na akala mo may bombang itinatago. Pero kahit na ganoon ang mga 'yon, mahal na mahal 'yon ni Kat kahit inis na inis siya sa mga ito dahil killjoy daw sa kaniyang kasiyahan.

Pero minsan pasaway din ang babaitang 'yon, ayan siguro ang outcome kapag strict ang parents, nakakagawa ng kung anu-ano. Mabuti na lang at hindi strict sila nanay at tatay. Pinapayagan naman nila ako kapag may gala o ano basta ang lagi lang nilang paalala sa akin na magt-text ako para mag-update at maaga akong uuwi, dahil delekado raw.

Lahat naman ng 'yon ay sinusunod ko kaya malaki ang tiwala nila sa akin. 'Yun ang ayaw kong sirain dahil mahirap ibalik 'pag nagkataon.

Sinisilip ko ang paa kong may benda nang biglang pumasok si Leah sa pinto.

"O, hi Chan! Anong nangyari sa paa mo?" Bungad na tanong niya sa akin na kakapasok lang ng room namin.

Nakita niya kasi akong nakaupo habang nakapatong ang paa sa silyang nasa harapan ko. Wala pa naman ang nakaupo, kaya tinandayan ko.

Ngumiti naman ako, "Naaksidente lang," tumango naman siya at umupo na sa p'westo niya at inilapag ang bag at kinuha ang libro niya.

Mukhang karamihan dito sa room nagcomply. Bilang pa lang ang nakakabalik dito sa classroom. Pero bakit ang tagal naman noong dalawa?

Napailing na lang ako at tumayo na lang habang paika-ikang tinungo ang pinto.

Naiihi kasi ako, kaya pupunta akong CR.

Habang nasa hallway ay hindi ko maiwasang mapangiwi habang naglalakad dala ng kirot ng paa ko.

Napahinto muna ako at saka sumandal sa pader at bahagyang napabuga ng hangin sa inis.

Ang tanga kasi, Chanel! 'Yan napapala ng lampa! Ang sakit 'no? Magtiis ka diyan!

Naiinis na kinakausap ko ang sarili ko. Bakit naman kasi? Ang wrong timing, eh. Ihing-ihi na ako! Hindi pa ata ako paiihiin dahil sa sakit.

Naghintay muna ako ng ilang minuto at nang maramdaman kong nawala na ang kirot ay nagsimula na ulit akong maglakad patungo sa CR. Napangiti pa ako dahil kaunting lakad na lang ay makakarating na ako.

Napahinto ako nang may mabangga ako, kaya nag-angat ako ng tingin dito dahil nakayuko ako habang naglalakad.

Nagulat ako nang makitang si Miss Larcena pala ito. Bahagyang napalaki ang dalawang mata ko nang tumingin ako dito.

Suot niya ang masungit mood na mukha niya. Nang nakita ko iyon ay agad akong napayuko muli at humingi ng paumanhin.

Nang marealize kong hindi siya nagsalita ay napaangat ulit ako ng tingin sa kaniya at nakita kong nakangiti na naman siya at tila good mood na naman.

Baliw ba 'to?

Hindi ko na ito pinansin dahil konting-konti na lang talaga ay lalabas na ang pinipigilan ko, kaya nagsorry ulit ako at naglakad na. Hindi ko nga alam kung paano ko nagawang maglakad nang mabilis gayong kumikirot ang paa ko sa sakit.

Nakakatakot naman kasi ang awra ni Miss Larcena ngayon. Parang may kakaiba pero hindi ko alam kung ano iyon.

Pero bago pa man din ako makalayo ay hindi nakatakas sa pandinig ko ang huli niyang sinabi.

"Take care of yourself." Kaya napahinto ako at nilingon siya. Namataan ko na lamang na naglalakad na siya palayo.

Huh? Ako ba kausap no'n?

Napailing na lang ako dahil baka guni-guni ko lang 'yon at saka baka hindi naman ata para sa akin 'yon, kung sakali.

Pero kami lang naman ang tao na nandito, dahil karamihan ay nasa mga kaniya-kaniyang classroom?

Huwag ka magpaniwala diyan, Chanel baka tripper 'yan si Miss.

Umiiling-iling akong tinahak ang CR at naghanap ng cubicle na maayos at komportableng upuan.

"Ho!" Success! Grabe, sumakit pantog ko doon, ah.

Lalabas na sana ako nang may narinig akong pumasok na sa tingin ko ay dalawang tao.

Nag-uusap sila at nag-eeco iyon dito sa CR kaya naririnig ko.

"Seryoso? Kailan pa?" Gulat na tanong nito.

"I don't know, I think months ago?" Sagot ng isa.

"Hindi na daw nila ma-contact, eh nagpalit daw ata ng number."

"Kawawang Clarise." Huling sabi nila at narinig ko ang mga yabag ng mga paa nila palabas ng CR.

Seryoso? Nagtungo lang sila sa CR para pag-usapan ang buhay ng ibang tao? Napailing na lang ako.

Agad na akong lumabas at humarap sa salamin habang naghuhugas ng kamay.

Ang putla ko na naman, nakakaloka! Nawala na 'yung liptint na nilagay ko, ano ba 'yan.

Kakapasok ko pa lang pero mukha na akong lagas na bulaklak! Inayos ko ang itsura ko at ang magulo kong buhok bago ako tuluyang lumabas ng CR.

Pagdating ko sa classroom ay nandoon na rin ang dalawa.

"Oh, anong nangyari sa 'yo?" Bungad ni Kat na tila natatawa pa.

May nakakatawa ba?

"Nagcomply ka lang, may ganiyan ka na agad. Grabe, kaya siguro madaming natatakot kay Miss Larcena." Umiiling-iling na sabat naman ni Alex na natatawa din sa gilid.

Nagawa pa akong tawanan. Kaibigan ko ba talaga 'tong mga 'to? Napairap na lang ako sa kanila at naupo na sa upuan ko.

Inaasar nila ako kanina na kesyo lampa, tanga ganito, ganiyan. Kaya nainis ako at hindi ko sila pinansin buong klase. Pero agad din naman silang nagsorry na tinanggap ko naman.

"Oh, kumusta test mo?" Tanong sa 'kin ni Kat.

Nandito kami sa may karinderya dahil Lunch kasi namin ngayon.

"Ayon, hindi ako pinatuloy, e." Sagot ko habang busy na kinukuha ang baunan ko sa bag.

Hindi na 'ko nagtanong pa kanina dahil mukhang bad mood na naman kasi si miss Larcena. Baka magbago isip no'n at tuluyang pumangit ang imahe ng grado ko sa Card dahil sa kaniya lang naman ang balikong grado sa card ko.

"Ha? E, bakit naman?" Takang tanong ni Alex, habang sumusubo ng Okoy.

"Hotdog!" Sabat ni Kat na agad naman binatukan ni Alex, kaya natawa ako.

"Napakaepal mo talaga 'no? Tss so, bakit nga?" Balik tanong ulit niya sa 'kin. Nagkibit balikat na lang ako. Kasi kahit ako, hindi ko din alam.

"Ewan ko din, e. Basta nag-usap lang kami kanina, kasi pinatawag niya 'ko. Tapos ayon nangamusta lang siya, biglang sinabi niyang 'wag na daw akong mag-take. S'yempre, hindi na 'ko nagtanong, baka magbago pa isip no'n, e, ang moody nga niya, e." Sagot ko at sumubo na ng isang kutsarang kanin at ulam. Tumango-tango naman sila na tila na-gets ako.

Uminom muna ako ng tubig bago ko sila tanungin.

"Eh kayo, kumusta?" Balik tanong ko.

"Ang hirap talaga ng Math, huhu..." sagot ni Alex na tila naiiyak. Ewan ko ba dito, ang talino din naman, pero pagdating sa Math, nevermind na lang.

"Okay naman, pero nakakainis 'yung seatmate ko. Tss napakaepal, 'di ako makapag-focus sa test ko, nakakainis talaga!" Inis na sagot naman ni Kat habang gigil na gigil na tinitinidor 'yung ulam niyang manok na akala mo inaaway siya with matching kunot-noo pa.

Napa facepalm na lang ako, ganiyan talaga siya. Sa 'ming tatlo, siya 'yung ganiyan. Lalo na 'pag mainit ang ulo. Si Alex naman tatahimik lang sa isang tabi. At ako ito, hindi namamansin.

"Kumusta naman results niyo?"

"Okay naman. Pasado na buti na lang hinabol namin 'di ba, Kat?" Sagot niya at lumingon sa tabi, pero nagulat kami nang biglang nawala si Kat sa p'westo niya na parang bula. Sa'n nagpunta 'yon?

Ni hindi nga manlang namin naramdaman ang presensiya niya nang umalis siya.

Manhid na ba kami no'n?

"Asan na 'yon? Hindi manlang nagpaalam," sabi ko, nakakaloka 'tong babaeng 'to bigla-biglang na lang nawawala.

Pustahan, mamaya parang kabute 'yan na magpapakita sa amin.

"Ewan ko ba doon, hindi manlang nag-aaya, eh. Bigla-bigla nawawala, awit." Tinuloy na lang namin ang pagkain namin at bumalik na sa school. Mabuti na lang p'wede kami lumabas tuwing Lunch. Unlike ibang schools, bawal.

Nagkayayaan muna kami ni Alex na magpuntang Library dahil vacant naman namin. Hanggang ngayon wala pa din si Kat, ano na kaya nangyari doon?

"Ang tagal ni Kat. Baka ano na nangyari do'n, tingin mo?" Nagkibit balikat lang ako, hindi ko rin alam, e. Anong isasagot ko?

Nag-aalala din ako kay Kat, sanay naman na kaming ganoon siya. Pero s'yempre, nakaka-bother pa din, kasi kaibigan namin 'yon.

"Text mo kaya, Lex?" Sabi ko. Kinuha naman niya ang phone niya at tinignan. Pero kalaunan binalik niya rin sa bag niya, kaya napakunot-noo ako.

"Bakit binalik mo?" Takang taong ko.

"Wala na pala akong load, ikaw ba try mong i-text. Nag expire na load ko kanina lang, sayang." Kinuha ko ang phone at ganoon nga din, wala na akong load. Kakaexpire lang ngayon, saktong pagkakuha ko nag text na ang Globe.

"Wala na rin akong load, so pa'no 'yan?" Alas-tres na at ang uwian namin ay alas-sais dahil whole day kami.

Saan kaya naglagi 'yung babaitang 'yon? Kalaunan ay, bumaba na lang kami at dumiretso sa room.

Hindi kami makapag-focus ngayon dahil anong oras na at wala pa si Kat. Kung mawala naman kasi 'yon, babalik din agad 'yon. Hindi ganitong magda-dalawang oras na siyang wala at saka may klase pa siyang naskip.

Tahimik lang kami dito sa upuan, habang iniisip kung nasaan na ba si Kat. Habang 'yung mga classmates namin, ayon, ang ingay. May mga sariling mundo.

Maya't maya pa ay tumahimik sila dahil dumating si Miss Larcena. Agad silang nagsibalikan sa kaniya-kaniyang mga upuan at halatang mga takot.

"Can you please, lower down your voice? Rinig na rinig sa office mga boses niyo. Hindi na kayo Elementary Students o Senior High School. College na kayo know your limitations." Sabi ni Miss Larcena habang nag-aapoy sa galit ang mga mata nito, habang nililibot sa amin.

"Where's Katraine Anjel Odores?" Tanong niya sa amin ni Alex, nagtinginan tuloy kami kasi kahit kami, wala kaming maisagot. Sa amin siya nagtanong dahil alam niyang magkakaibigan kaming tatlo.

"We don't know, Miss. Baka po nasa CR, inaatake po ata ng pagtatae." Sagot ni Alex. Halata sa naging sagot niya ay hindi siya sigurado kaya medyo kinabahan ako para sa kaniya dahil nagsinungaling siya.

Napahinga naman kami ng maayos nang tumango ito at mukhang naniwala, kaya agad na itong umalis.

Maya't maya pa ay bumalik na naman sa ingay 'tong mga kaklase namin na tila hindi pinagalitan at kalalabas lang ng Zoo. Napailing na lang ako sa asta nila.

Napatingin kami sa tabi namin nang maramdaman naming may umupo.

Sa gitna kasi namin si Kat nakaupo, nagulat kami nang nandiyan na pala siya.

Ngiting-ngiti pa si gaga, na akala niya hindi kami nag-alala sa kaniya.

"Hey girls!" Sabay yakap sa'min, "Miss me?" Dugtong niya pa habang malaki ang ngiti na nakatingin sa amin.

"Saan ka galing bobita ka?" Tanong ni Alex at hinatak ang buhok niya.

Pero ngumiti lang ito sa kaniya. "Secret!" Humahagikhik na sagot niya.

Napairap tuloy ako. Ang weird niya, "Anong ganap? Ang saya natin diyan, ah? Share naman." sabi ko pero inakbayan niya lang ako at ngumiti.

"Tara SM tayo after class," Yaya niya at hindi pinansin ang mga tanong namin. Nagkatinginan na lang kami ni Alex. Nagtataka man sa inaakto ni Kat, pumayag na lang kami.

Uwian na namin, himala nga ngayon dahil maaga kami pinauwi. Sabagay, vacant din kasi at wala nang professors. Ano pa nga ba ang gagawin namin sa classroom? Tutulala? Kaya maaga na lang kami pinauwi.

Naglalakad na kami papuntang SM, malapit lang naman 'yon dito, kaunting lakad lang.

Nakakapanibago nga si Kat, ang daldal niya ngayon, madaldal naman siya kahit noon pa kaso kasi ngayon parang kakaiba. Plus nasobrahan siya sa ngiti ngayon, kakaiba talaga kilos niya.

"Ang saya ko talaga!" Sigaw niya habang nakataas ang dalawang kamay at umiikot-ikot.

"Bakit? Share naman diyan." tanong ni Alex habang nakapamulsa at seryoso ang mga tingin na pinukol kay Kat.

Again, hindi na naman niya ulit kami sinagot kung bakit. Ang dali lang ng tanong namin, pero iwas siya agad.

"Kain tayo, libre ko bilis!" Hatak niya sa amin, kaya nagpatangay na lang kami. Nandito na kami ngayon sa loob ng SM.

Napagpasyahan namin kumain sa Savory dahil alam naming madami kami makakain dito at isa pa, ito na rin ang Dinner namin for sure.

Habang nasa kalagitnaan kami ng pagkain ay, hindi na talaga ako nakatiis. Medyo naiinis na kasi ako sa inaakto niya.

"So, anong nangyari sa buong dalawang oras na wala ka?" Tanong ko. Naibaba naman niya 'yung mga utensils at uminom ng tubig, pagkatapos ay tumingin sa akin ng seryoso.

"Hm, ayos lang naman." Pagtapos ay tinuon na niya ang pansin niya sa pagkain.

Ako heto, gulat. Dahil ayon lang naging sagot niya, seriously? Napatingin naman ako kay Alex na mukhang nag-iisip sa tabi ko.

Sinipa ko ang paa niya sa ilalim ng mesa para mapatingin siya sa akin. Nang magwagi ako ay sinenyasan ko siya na siya naman ang magtanong at mukhang naintindihan naman niya iyon.

"Saan ka galing?" Tanong niya. Agad naman napatingin sa kaniya si Kat, at ngumiti. Ngiting pilit.

"Somewhere." She answered.

"Somewhere down the road? 'Wag ka nga manggago, alam mo bang alalang-alala kami sa iyo, tapos 'yan lang isasagot mo?" Kalmado pero inis na 'yan si Alex. Nanatili lang akong tahimik, nakikinig at nakikiramdam sa kanila.

"You don't need to know naman. Look, I'm fine naman. Salamat sa concern." Sagot ni Kat, na ikinakulo ng onti ng dugo ko dahil sa huling sinabi niya.

"Ano? Ah, gano'n? Salamat sa concern? Ano ba tingin mo sa'min? Sana sinabi mo na lang, salamat shopee." Inis na sabat ko.

Nilagok ko ang tubig na nasa harapan ko para kumalma naman ako kahit papaano.

Pagkatapos ay inilapag ko ito pabalik.

Hindi ko ugaling talikuran ang hapagkainan pero naiinis talaga ako sa sinasabi niya at nawalan ako ng gana.

Agad akong tumayo at kinuha ang bag ko na mukhang ikinagulat naman niya kahit si Alex.

"Sorry—" hindi ko na siya pinatapos sa sasabihin niya at sumabat sa kaniya.

"Uuwi na ako, late na. Salamat sa libre." Sabi ko at naglakad na paalis.

Naiinis ako sa sinabi niya, anong tingin niya sa amin? Wala lang gano'n? Napailing na lang ako at iniwan silang dalawa doon.