Chapter 4

Apat na araw pa lang nagtatrabaho si Raine kay Marcus pero nakita na niya agad kung paano nito tratuhin ang mga empleyado nito. Kung akala niya’y masungit na ito ng mga nagdaang araw ay mas isusungit pa pala ito. Halos lahat ng mga empleyadong nakita niyang pumasok sa opisina nito ay kung hindi nagaalangan, ay namumutla.

May iba pa ngang nakikisuyo na lang na kung pwede ay iabot na lang nila kay Marcus ang mga documentong dala nila. Walang empleyadong takot sa mabait na boss.

Their reactions say it all—Marcus is an awful boss, a tyrant one. Wala itomg pakialam sa mga empleyado nito.

The only reason she saw why most of his employees are still working under his company is the benefits they will get. And maybe because they have been working there right before he took over.

“Secretary Raine..."

Natigil siya sa pagmumuni-muni nang marinig ang boses nito sa intercom. 

Nasa labas siya ng opisina nito. May sariling desk na siya at sa gilid mismo ng desk nito ay naroon ang speaker.

“I sent you my schedule for this week. Fix them. Make sure walang overlapping na mangyayari,” anito. “Send it before 12:00 PM,” dugtong nito at nawala na ang boses.

Agad siyang napatingin sa orasan, at namilog na lang ang mga mata niya nang makitang mag-aalas onse na.

Dali-dali niyang binuksan ang desktop at tiningnan ang file na ipinasa nito. At napamura na lang siya nang makita kung gaano ito kagulo.

Siya na kasi ang naatasang mag-ayos ng personal schedule nito. Tingin nga niya’y hindi secretary ang trabaho niya kundi personal assistant—or in short, alalay.  

She has never been tasked with a corporate task.  

Lahat ng mga trabahong inasikaso niya so far, bukod sa paghahanap sa ‘anak’ nito, ay personal tasks lang. 

Wala naman siyang complain doon dahil sumasahod naman siya. Ang kanya lang, palagi niya itong nakakasama. Palagi niyang naririnig ang boses nito.

Nakakarindi. Nakakainis. Nakakaubos ng pasensya. Hindi nga niya alam kung tatagal ba siya sa lagay na ‘to.

But she has to.

Kahit makaipon man lang siya nang sapat na pera para hindi sila magutom habang naghahanap siya ng ibang trabaho.

She has to endure this draining and patient-testing work for at least six months. 

Diyos ko po. Sana kayanin niya. Sana hindi masagad ang pasensya niya. Pero para sa anak niya ay gagawin niya ang makakaya niya para tiisin ang walanghiya nitong ama.

She will never let Marcus take her son away from her. She will never let him use her son for his personal gain.

Nang matapos niya ang pinapagawa nito ay agad niya itong s-in-end pabalik kay Marcus

Five minutes na lang at mag-a-alas dose na.

Grabe, dito niya talaga napapatunayang kaya pala niya ang mga bagay na hindi niya inaakalang makakaya niya.

“Get ready in ten minutes. We’ll leave,” rinig niyang sabi nito mula sa intercom.

Hindi na siya nagtanong pa kung bakit, basta naghanda na lang siya dahil alam niyang ang ten minutes sa kanya ay ten minutes talaga.

Naglagay lang siya ng powder at lipstick para kahit papaano ay hindi halatang stressed siya. Inihanda na rin niya ang notepad at iPad na in-issue sa kanya ng kompanya para sa paggawa ng minutes. 

At saktong-saktong pagbukas ni Marcus ng pinto ay tapos na siya sa ginagawa niya at naghihintay na lang.

Naglakad si Marcus at nilagpasan siya.

Napatitig na lang siya sa likod nito.

Mga ilang hakbang mula sa kanya ay tumigil ito at lumingon. “Bakit nakatayo ka lang diyan?“ 

“P-Po?” nalilitong tanong niya. “A-Ano po pala dapat?” 

“Didn’t I say na aalis tayo?” matigas nitong tugon. “Follow me! Mas matalino pa sa ‘yo ang aso dahil kusang sumusunod.”

Napaawang na lang ang bibig ni Raine kasabay ng paghigpit ng hawak niya sa iPad at notepad niya.  

“Sorry, sir,” mahinang sabi niya at sumunod na lang kay Marcus.

Masama lang itong tumingin sa kanya bago umiling.

“Ano’ng nasa schedule ko ngayon?” tanong ni Marcus habang naglalakad.

“N-Na-check ko pa po, sir—”

“Ngayon mo pa lang iche-check?” putol nito agad sa sagot niya. Halatang dismayado ang tono niya. “Are you really doing your job, Raine?"

Napakuyom si Raine ng kamao habang marahang huminga nang malalim para pakalmahin ang sarili. “Pasensya na po, sir. Hindi na po mauulit.”

“Dapat lang. Don’t make me think that this company is wasting money on incompetent employees like you,” sagot nito sabay patuloy sa paglalakad.

Pagdating sa elevator, agad siyang pumwesto sa likuran ni Marcus at tiningnan ang schedule nito sa iPad.

“Call the restaurant and confirm the reservation,” sambit ni Marcus.

“Okay, sir,” sagot ni Raine habang hinahanap ang contact info. Nang makita ang numero, agad niyang tinawagan ang restaurant. Habang nagsasalita siya sa phone, napansin niyang nakatingin si Marcus sa kanya—mula sa repleksyon sa metallic door ng elevator.

Saktong natapos ang tawag nang bumukas ang pinto ng elevator. Lumabas silang dalawa.

Agad na nag-react ang mga empleyado sa paligid. Yung iba, kunwari busy, habang ang ilan ay literal na umalis para lang makaiwas sa presensya ni Marcus.

Diretso lang sa lakad si Marcus hanggang sa parking lot. Akala ni Raine ay may driver ito—pero wala. Ito mismo ang magmamaneho.

Pumasok na si Marcus sa driver’s seat. Si Raine naman, dumiretso sana sa likod pero—

“The heck are you doing?” tanong nito.

“Uupo po?” alanganing sagot niya.

“At the back seat? So, you wanna make me look like a taxi cab?” malutong ang boses ni Marcus. “Labas. Sit here beside me.”

Agad siyang lumipat sa passenger’s seat. Nang makaupo na siya, agad siyang nag-seatbelt. Pero napakapit siya sa dibdib nang maramdamang masyadong humapit ang seatbelt sa gitna, dahilan para bumakat ang kurbada ng katawan niya.

Paglingon niya, nahuli niyang nakatitig si Marcus. Diretso sa dibdib. Napamulagat si Raine at namula. Agad niyang inayos ang upo at bahagyang tumagilid.

“Are you trying to seduce me, Secretary Raine?” tanong ni Marcus.

“Sir? No. Never!” mabilis na sagot niya. Pero narealize niya agad ang tono ng boses niya. “I-I mean... hindi po, sir. I...”

“That was offensive,” malamig na sagot ni Marcus. “It seems like you’re awfully disgusted by me. But it’s fine. It’s good. Because I don’t want you to end up falling in love with me. Wala kang pag-asa.”

Napatitig si Raine. Parang mas kinurot ang pride niya sa sinabi ng lalaki.

“Don’t worry, sir. Hindi ’yon mangyayari,” sagot ni Raine. “You’re not my type.”

Kita niya ang bahagyang pagkislot ng kilay ni Marcus. “Really, huh.”

“Yes.”

“Good.” At pinaandar na nito ang sasakyan.

Habang bumibiyahe sila, biglang nag-ring ang cellphone ni Raine. Pagtingin niya ay si Pat iyon. Pinatay niya agad ang tawag para hindi siya mapagalitan, pero tumawag ulit ito.

“Just pick it up, will you?” asik ni Marcus. "Sa susunod ay i-silent mo."

“Okay po. Excuse me,” mahina niyang sagot bago sinagot ang tawag. “Hello?”

“Buti sinagot mo rin,” ani Pat, halatang nagmamadali. “Si KD!”

“Ha? Bakit?” kabado agad ang boses ni Raine. Napatingin siya kay Marcus, pero busy ito sa pagmamaneho. “Anong nangyari kay KD?”

“Inaapoy ng lagnat,” sagot ni Pat.

"Paininum mo muna siya ng gamot. Dadalhin ko siya sa hospital mamaya pagkatapos ng trabaho," nag-aalalang sabi niya.

“Basta umuwi ka agad!"

Pagkababa ng tawag, napakagat-labi si Raine. Gusto na niyang bumaba sa kotse at umuwi agad para sa anak niya.

“Who was that?” tanong ni Marcus.

“Kaibigan ko po, sir. Tumawag lang tungkol sa... anak ko.”

Natigilan siya.

“Anak?” tanong ni Marcus.

Agad siyang napalingon dito. Anak? Nasabi ba niyang anak?

“KD. Is that his name?” tanong pa ni Marcus.

Hindi agad nakasagot si Raine. Mabilis ang tibok ng puso niya. “P-Paano n’yo po nalaman?”

“You said it, stupid,” malamig na tugon ng lalaki.

“Ahh...” iyon lang ang nasabi niya, pilit na ngumiti.

Umismid lang si Marcus. Tahimik ulit ang loob ng sasakyan.

Napasandal na lang si Raine, pilit pinapakalma ang sarili. Kailangan niya maging maingat. Baka siya rin ang makapahamak sa sarili niya. O mas malala—baka mawala pa sa kanya si KD.