Prologue

Maaga akong gumising sa araw na ito dahil kailangan ko pang maghanap ng iba pang trabaho bukod sa spa na aking pinapasukan. At sa iba ko pang raket. Kailangan kong makapagpadala ng pera kina Nanay ngayon dahil sa kinakailangan niyan bumili ng kanyang gamot para sa kanyang highblood. Nagtataka rin naman ako kung bakit sa daming sakit ay highblood pa talaga? Juskooo! Hindi nga kami halos malaparan ng mantika ang aming mga labi dahil madalang kami kung makatikim ng karne. Kung hindi pa magkaroon ng handaan sa kapitbahay namin ay hindi makakatikim ng karne. Kaya gusto ko pang magtaka sa naging tingin ng doctor kay Nanay. Hays, kung natuloy lang sana ako sa Singapore ay hindi ganito kahirap ang buhay namin. Sana ay maayos na kahit paano ang buhay namin ngayon. Kaya ngayon ay todo kayod muna ang ferson! Bawal sumuko kahit gusto ko nang magpahinga.

Dahil bukod sa ibang gastusin nila ay kailan kong isipin na nanganganib din ang kapirasong lupa at bahay namin na hatakin ng pinagsanglaan ko nito. Malaking pera rin ang nagamit ko sa pag-aapply ko sa Singapore. Akala ko kasi ay okay ang lahat.

At hindi ako pwedeng walang gawin para masolusyunan ito. Baka dalawin ako ni Tatay nito kapag nangyari 'yon.

Muling nabuhay ang galit ko sa puso dahil sa mga taong walang konsensya at puro panlalamang ang alam sa buhay. Pinapanalangin ko na lang na hindi sana masarap ang ulam nila at laging panis!

Hindi ko tuloy masabi kung ano ang totoong sitwasyon ako sa pamilya ko rito. Kaya kailangan kong magtiis muna sa ngayon. Ako lang ang inaasahan nila. Ang buong akala nila ay nasa abroad ako.

Mabilis kong nilagok ang kape sa tasa ko at kaagad akong nagtungo sa banyo upang maligo ng mabilisan, sayang ang tubig, ang mahal pa naman, tssk! Tama nga sila sa panahon na ito ay panty na lang ang bumababa lalo na at wala ng garter at maluwag. Hindi ko na nga matandaan kung kelan ako huling bumili ng panty sa palengke. Bata pa yata ako.

Isang lumang pants at medyo lumang white blouse ang napili kong suotin dahil wala akong choice na pagpipilian. Kinuha ko rin ang lumang sapatos ko na pamana pa ninuno ng aking mga magulang. Sinuot pa ata ng mga sundalong hapon habang nakikipagbakbakan sa giyera noon.

Grabeng buhay talaga ito! Mukha at amoy ko na lang hindi pa luma. Napabuntong-hininga na lang ako habang sinisuklay ko ang mahaba at makislap kong buhok na natural at walang halong kemikal. "Ibenta ko kaya ito?" sambit ko pa. Pero saka na kapag pulubi na talaga ako. Sa ngayon ay kaya pa naman ng very light sa tulong ng kaibigan ko na si Vienna. At saka may mga raket na rin naman ako kung saan-saan. Kaya kaya ko pang magpadala sa amin.

"Gelay! Gelay! Gelay!" Malakas na sigaw mula sa labas ng apartment ko.

Inaya ko kasing maghanap ng trabaho si Vienna ngayong araw at mabuti na lang at pumayag siya. Wala naman siyang choice kundi samahan ako na maghanap.

Nagmamadali akong lumabas at hindi ko na siya niyaya pa sa loob upang magkape. Sayang ang kape ko saka may pera naman si Vienna.

"Hindi mo man lang ba ako aayain sa loob upang kumain?" tanong ni Vienna sa akin pagdating ko sa baba.

"Bakit kumakain ka ba ng bagong hugas na kaldero at plato?" sarkastiko kong tanong sa kanya at saka ako humakbang palayo.

"Hindi! Hoy, wait!" Sigaw ni Vienna at mabilis niya akong hinabol.

"Bayad ho! Makikiabot lang!" Sigaw ko sa loob ng jeep habang nakikisuyo ng bayad.

"Miss, kulang pa ito ng piso!" Sigaw ng driver sa akin. Kukuha na sana si Vienna sa bag niya ngunit pinigilan ko siya.

"Kuya, bawasan mo na lang ang abenta sa bababaan namin, para sakto ang bayad ko," sagot ko pa at muli kong tinuon ang atensyon ko sa hawak kong resume. Sana naman ay kahit isa ay may mahanap ako bulong ko pa sa isip.

"Pambihira!" palatak ng driver ngunit hindi ko na pinansin pa. Ako pa ba ang mag-adjust sa kanila?

Isa-isa na namin pinuntahan ni Vienna ang mga dapat namin aplayan ngunit lahat ay tatawagan na lang daw kami. Tatawagan o tatawanan? Ewan! Ang hirap maghanap ng trabaho.

Hanggang sa mapadpad kami ni Vienna isang sa art exhibit.

"Nakshuta ka, Vienna! Bakit naman dito mo ako dinala?! Anong alam ko sa mga painting, painting na 'yan? Trabaho ang hanap ko at hindi pasyalan!" pagalit ko pa sa kaibigan ko. Ang ayos ng usapan namin na tutulungan niya akong maghanap ng pwedeng pasukan maliban sa 'Ligaya's massage spa' hindi kasi sapat ang sahod doon.

"Kanina pa tayo naghahanap, diba? Eh, wala naman," katwiran niya pa sa akin.

Kahit sana isang trabaho ay makahanap ako. Muntik nang mawala sa isip ko na may kailangan nga pala akong bayaran na upa kay Ms. Cory Khong. Isa pa itong pahirap sa buhay ko.

Raket sana ang hanap ko pero itong hitad kong kaibigan, kung saan-saan ako hinihila.

"Gelay, mag-relax ka naman kahit minsan. At saka sayang naman itong ticket na bigay ng amo ni Mama. Hindi mo naitatanong na mahilig ako sa arts at mga paintings and everythings! Sige, tanungin mo ako tungkol sa sikat na painting sa buong mundo," hamon niya pa sa akin.

Dahil wala akong choice ay hinayaan ko na lang siya sa buhay.

"Sino ang gumuhit ng Mona Lisa? Sige, nga?"

"Easy. Leonardo Amorsolo! Ang galing ko, aminin mo!" proud na proud niya pang sagot sa akin. Kaya naman buong hanga ko siyang pinalakpakan dahil sa galing niya. Pero teka--- tama nga ba? Ah, basta ang alam ko may letter O ang pangalan niya.

"Magtanong ka pa. Kahit ano!" hamon niya pa sa akin.

Ang yabang naman ng kaibigan kong ito. English nga sa dog ay hindi alam.

"Sino ang gumuhit ng 'The Last Supper?" tanong ko.

"Bakla, napakadali naman ng tanong mo!

Edi, yung mga nagpapautang sa bahay-bahay, yung kada kinsenas katapusan ang hulog!" bakas pa sa boses niya na proud na proud siya sa naging sagot niya sa akin. Pero hindi ako sigurado kung tama ba ang sagot niya.

"Sila ba?" kunot-noo ko pang tanong sa kanya. Wala kasi akong alam sa mga ganyan.

"Oo, bakla! Wala ka talagang alam sa arts!" palatak niya pa. At mabilis akong hinila sa isang painting.

"Bakla, wala ka bang napapansin sa painting na ito?" tanong ni Vienna sa akin nang makalapit kami sa isang painting na naka-display. Kaya naman dali-dali kong pinakatitigan ito nang mabuti at baka may numero na pwedeng tayaan sa lotto.

"Halaaaa!!! Wala naman. Bakit?" Isang malakas na batok pa ang natanggap ko mula sa kanya dahil sa naging sagot ko. Binibiro lang naman, galit agad.

"Ewan ko sa'yo! Titigan mo kasing mabuti," inis niya pang sambit.

Bigla akong nakaramdam ng kilabot nang pagmasdan ko ito mabuti. Hindi ko kasi mabasa ang nakasulat sa gilid. At nang bigla na lang namatay ang ilaw.

"Matigas na t****o ni Junjun!" Sigaw ko dahil sa gulat.

"B-Bakla, natatakot ako ang dilim dito," takot na sambit pa ni Vienna. Minsan talaga ay pagkabopols ang beshie ko na ito.

"Natural, patay ang ilaw! May madilim ba na buhay ang ilaw? Pati ba naman sila ay hindi nagbabayad ng kuryente? Ilabas mo ang cellphone mo, diba may flashlight 'yan?"

Nang mabuksan ni Vienna ang flashlight ng phone niya, sabay pa kaming nagulat nang mapasigaw ako nang may humawak sa balikat ko. Kaya naman ng makabawi ako ay kaagad ko na sinipa ang lalaki. Paano kong may balak siyang masama sa katawan ko? Paano kung pakulo lang nila ang pagkawala ng kuryente? Edi, naisahan niya ako?

"Vienna, Ilawan mo ako! Akala yata nila ay matatakot nila tayo!" At muli kong sinipa ito.

Nasa kalagitnaan na ako nang pambubugbog ay saka naman muling nabuhay ang ilaw.

At sa mga oras na ito ay gusto ko na lang mabura sa mundo nang tumambad sa harap ko ang isang gwapo na lalaki. Na nakahiga ngayon sa sahig. Shet, na malagkit pa sa suman, biko at kalamay!

"What the heck, lady?! Bakit mo ako binugbog?! Security! Pakidala ito sa office!" utos ng lalaki na binugbog ko.

"Hoy, mister! Bakit ka kasi nanghihipo, aber? Siguro plano mo talaga ito?" masungit ko na rin tanong sa kanya. Akala nya ata ay madadarag niya ako. Isang Gelay De Castro yata ito!

Kinalabit pa ako ni Vienna sa balikat kaya mabilis ko siyang nilingon.

"Bakla, humingi ka na lang ng sorry kasi, ang gwapo…" bulong pa ni Vienna sa akin.

"Tumigil ka dyan, kung ayaw mo na ikaw ang bugbugin ko," banta ko pa sa kanya.

"Don't you know me, huh? I'm the owner of this art exhibition, wrestler!" inis pa niyang sigaw sa akin kaya naman kaagad nagpantig ang pandinig ko.

"Wag mo akong ma-english dyan! I will english you to! Saka magbayad ka muna ng kuryente bago mo ako yabangan, kasi sa tingin ko ay malapit na kayong maputulan!" At saka ko mabilis na hinila si Vienna palabas ng bulok na exhibit. Gwapo sana, kaso arogante!