การะเกดพร่ำเตือนตัวเองในอกหลายครั้ง เพื่อบังคับให้กลีบปากแย้มยิ้มแทนการแยกเขี้ยวใส่ผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับไม่ใช่มนุษย์เดินดินตรงหน้า
“ดิฉันชื่อการะเกดค่ะ เป็นผู้จัดการไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำค่ะ”
ใบหน้าของนิคาซิโอยังคงราบเรียบไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม มีเพียงแค่คำพูดของเขาเท่านั้น ที่แสดงออกมาให้เห็นว่าเขาเหยียดหยามหล่อนมากแค่ไหน
“ผมคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ตัดสินใจปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำ”
มือที่กำแน่นอยู่แล้วของการะเกดตอนนี้แทบแตกละเอียด
อดทน...
อดทนไว้การะเกด...
“ที่ดิฉันมาดักรอคุณนิค ก็เพราะว่าต้องการคุยเรื่องไลน์การผลิตชุดว่ายน้ำค่ะ”
มุมปากหยักสวยของนิคาซิโอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน สายตาของเขาตอนนี้ทอประกายดูแคลนอย่างชัดเจน
ใบหน้าของการะเกดร้อนผ่าว หล่อนอยากจะอาละวาดใส่เจ้าของสายตาสีน้ำตาลเข้มที่เต็มไปด้วยการดูถูก แต่ก็ทำเช่นนั้นไมได้
“คุณนั่นเองที่มาตื้อขอพบผมตลอดทั้งวัน”
“ใช่ค่ะ ดิฉันเอง” หล่อนเชิดหน้าสูง “แต่คุณนิคก็ไม่ได้ให้ดิฉันเข้าพบนี่คะ”
สายตาคมกริบของนิคาซิโอตวัดมองสำรวจผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าอย่างพิจารณา ก่อนจะถอนใจออกมาแรงๆ
“ที่ผมไม่ยอมให้คุณเข้าพบ เพราะผมคิดว่าสิ่งที่ผมตัดสินใจไปมันถูกต้องแล้วยังไงล่ะครับ”
“มันไม่ถูกต้องค่ะ และดิฉันก็ต้องการจะเปิดอกคุยกับคุณนิค”
“เปิดอก?”
สายตาของนิคาซิโอจ้องมาที่หน้าอกของหล่อน แต่เพราะหล่อนใส่เสื้อตัวใหญ่ ทำให้สิ่งที่เขากำลังมองไม่เด่นชัดนัก
“ดิฉันหมายถึงการเปิดอกคุยกันเรื่องที่คุณนิคสั่งปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำค่ะ”
หล่อนพยายามซ่อนความเขินอายเอาไว้ แต่สองแก้มนวลกลับแดงระเรื่อขึ้นโดยอัตโนมัติ จนคนมองอย่างนิคาซิโอเผลออมยิ้มออกมา
“งั้นก็ต้องขอโทษนะครับที่เข้าใจผิด แต่เพราะปกติผู้หญิงมักจะเปิดอกกับผมเรื่องอย่างว่ามากกว่าการเปิดอกคุยกันเรื่องงานน่ะครับ”
การะเกดเผลอมองค้อนนิคาซิโออย่างหมั่นไส้ในความมั่นหน้าของเขา
ใช่ เขาหล่อ เขาเซ็กซี่ทุกกระเบียดนิ้ว แถมยังเนื้อตัวใหญ่โต ขนาดยืนห่างกันเกือบสองเมตร แต่กลิ่นตัวหอมๆ ของเขายังโชยฟุ้งมาเข้าจมูกได้
เขามีเสน่ห์มาก แน่นอนว่าผู้หญิงที่อยู่ใกล้เขาจะต้องหวั่นไหว ไม่เว้นแม้แต่หล่อนในตอนนี้ แต่กระนั้นหล่อนก็เลือกที่จะเก็บซ่อนมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด
“แต่ไม่ใช่กับดิฉันค่ะ เพราะดิฉันต้องการคุยเรื่องงานกับคุณนิคจริงๆ”
คนตัวโตขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น จนระยะห่างระหว่างกันเหลือเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งเมตร
เอาแล้วไง กลิ่นหอมจากเนื้อกายกำยำยิ่งกรุ่นอยู่ในจมูก และมันก็ทำให้หล่อนรู้สึกอุ่นซ่านแปลกประหลาด
“เอ่อ...”
เท้าเล็กขยับถอยหลังหนีเล็กน้อย เพื่อตั้งหลักให้กับตัวเอง
“ดิฉันอยากขอร้องให้คุณนิค ทบทวนเรื่องการสั่งปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำอีกสักครั้งน่ะค่ะ” หล่อนเปลี่ยนเรื่องคุยมาเป็นเรื่องงานในทันที
นิคาซิโอยิ้มหยัน สายตาของเขายังคงจ้องมองคู่สนทนาที่ตัวเองเล็กกว่ามากนิ่งนาน สักพักก็ส่ายศีรษะไปมา
“ผมว่าผมทำถูกต้องแล้วนะ”
“ไม่ถูกต้องนะคะ คุณนิคสั่งปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำไม่ได้ เพราะว่า...”
เขาไม่รอให้หล่อนพูดสิ่งที่คิดเอาไว้จนจบ เพราะเขาแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจที่เต็มไปด้วยความรำคาญทันที
“ผมเป็นผู้บริหาร ผมจะทำอะไรก็ได้ที่ผมคิดว่ามันดีที่สุดกับบริษัทฯ”
“แต่คุณนิคกำลังทำให้ชีวิตของพนักงานในไลต์ผลิตชุดว่ายน้ำต้องลำบากนะคะ พวกเขาจะต้องตกงาน”
หล่อนพยายามที่จะแย้ง แต่ผู้ชายที่มีใบหน้ากับนิสัยแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวไม่ยอมเมตตาเลย เขายังคงยืนยันคำเดิม
“ผมตัดสินใจดีแล้ว และจะไม่มีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด คุณกลับไปได้แล้วล่ะ คุณการะเกด”
แล้วเขาก็หมุนตัวจะขึ้นรถของตัวเอง แต่หล่อนยื่นมือไปคว้าท่อนแขนของเขาเอาไว้ ซึ่งก็พบว่าท่อนของนิคาซิโอช่างใหญ่โตและแข็งแรงเหลือเกิน
เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อนอีกครั้ง ก่อนจะพูดออกมาอย่างสุดแสนรำคาญ
“เลิกทำแบบนี้เถอะ เพราะผมไม่มีวันเปลี่ยนใจ”
“ดิฉัน... ขอพิสูจน์ฝีมือของตัวเองอีกครั้งได้ไหมคะ ดิฉันสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด”
นิคาซิโอวางมือลงบนหลังมือเล็กของการะเกด และดึงมันออก จากนั้นก็เค้นเสียงเลือดเย็นที่เต็มไปด้วยความดูแคลนออกมา
“คนออกแบบยังเชย เฉิ่มขนาดนี้ คุณคิดว่าผมจะเชื่อหรือไงว่างานชุดว่ายน้ำมันจะออกมาดี”
“แต่ดิฉันทำได้ค่ะ ดิฉัน...”
“หยุดพูดได้แล้ว ผมไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระอีก”
แล้วนิคาซิโอ้ก็ก้าวขึ้นไปบนรถ กำลังจะปิดประตู แต่การะเกดดึงประตูค้างเอาไว้ และพยายามอ้อนวอนอีกครั้ง
“คุณนิคคะ ได้โปรดเห็นใจพวกเราด้วย...”
“เลิกพล่ามได้แล้ว เพราะยิ่งคุณทำแบบนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันโคตรถูกต้องเลย” น้ำเสียงของนิคาซิโอช่างเย็นชา และแววตาของเขาก็ช่างไร้หัวใจเหลือเกิน “อ้อ แล้วอย่าเรียกผมว่าคุณนิคอีก ชื่อเล่นของผมมีไว้ให้คนที่ผมสนิทด้วยเรียกเท่านั้น หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ คุณการะเกด”
ปัง!
ประตูรถถูกกระชากให้ปิดลงแรงๆ ก่อนที่มันจะเคลื่อนออกไป เคลื่อนออกไปไกลเรื่อยๆ ในขณะที่หล่อนทำได้แค่ยืนมองตามท้ายรถคันงามไป พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลซึมออกมา
ตอนที่ 5.หล่อนทำไม่สำเร็จ...นิคาซิโอใจดำกว่าที่ประเมินเอาไว้มากการะเกดสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาจากขอบตาของตัวเองในเมื่อเขาใจดำขนาดนี้ ไม่เห็นใจ ไม่มีเมตตากับลูกน้อง หล่อนก็ไม่จำเป็นต้องไปง้องอนเจ้านายแบบนี้อีกเขาไม่ต้องการ หล่อนก็จะไม่เข้าไปวุ่นวาย และก็จะหางานใหม่ให้กับตัวเองโดยเร็วที่สุดสายตาเย็นชา และรอยยิ้มเหยียดหยามของนิคาซิโอที่มองมานั้น ทำให้การะเกดเลือกที่จะยุติทุกเรื่องลง และหล่อนก็คงทำได้อย่างที่คิด หากไม่มีโทรศัพท์สายนี้เข้ามาหาเสียก่อน“สวัสดีค่ะพี่สาย โทรหาเกดตอนนี้ มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ”พี่สายหรือสายบัว พนักงานในไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำของหล่อน ซึ่งเป็นผู้หญิงที่มีวัยวุฒิมากที่สุดในบรรดาพนักงานด้วยกันเลยปกติสายบัวจะไม่เคยโทรมารบกวน หรือว่าวุ่นวายอะไรกับหล่อนซึ่งเป็นผู้จัดการมาก่อนเลย แต่วันนี้กลับโทรมาตอนสองทุ่ม“น้องเกด... ช่วยพี่ด้วยค่ะ ช่วยพี่ด้วย ฮืออออ”น้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังเล็ดลอดมาตามสายโทรศัพท์ ทำให้การะเกดถึงกับตกใจเลยทีเดียว“พี่สาย... มีอะไรคะ บอกเกดมาได้เลยค่ะ”คนปลายสายยังคงสะอื้นไห้ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียง
ตอนที่ 6.เวลาที่นาฬิกาผนังห้องบอกให้รู้ว่าจวนจะห้าทุ่มอยู่แล้ว และหล่อนก็จำเป็นต้องนอนพักผ่อน เพราะหากนอนดึก สมองของหล่อนอาจจะทำงานไม่ได้เต็มที่ในวันพรุ่งนี้แต่...ภาพของสายบัวที่ร้องไห้คร่ำครวญผุดขึ้นมาในหัวอีกแล้ว และหล่อนก็ไม่อาจจะทำเป็นเพิกเฉย ไม่สนใจได้หล่อนรับปากกับสายบัวเอาไว้ ว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้นิคาซิโอปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำ ดังนั้นจึงต้องทำให้สำเร็จแล้วหล่อนจะต้องทำยังไงล่ะ ในเมื่อการเผชิญหน้ากับนิคาซิโอเมื่อตอนเย็นที่ลานจอดรถมันล้มเหลวไม่เป็นท่านิคาซิโอเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาหล่อเหลา และมันก็เป็นอาวุธชั้นเลิศของเขา ที่ใช้ฟาดฟันคู่สนทนาให้สติแตกซ่านหล่อนเองก็ไม่สามารถรับมือกับอาวุธนี้ของเขาได้ กองทัพที่ยกไปแตกพ่ายจนน่าเวทนาเลยทีเดียว“จะทำยังไงดีนะ”หล่อนไม่อาจจะข่มตานอนลงได้ พยายามคิดหาทางออก หาทางแก้ปัญหา แต่ปัญหาใหญ่โตเหลือเกินมือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้ารูปไข่ของตัวเองแรงๆ ก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์มือถือที่มีเสียงร้องของข้อความไลน์ดังขึ้นหล่อนคว้าโทรศัพท์มือถือมากดอ่านข้อความไลน์ และก็พบว่าเพื่อนที่อยู่ฝ่ายบุคคลของห้องเสื้อเป็นคนส่งมาAamZamak : เป็นไง
ตอนที่ 7.“ซี๊ดดด อ๊า... อา... นิคขา... อา... เรนนี่รักเอ็นฝังมุกของคุณที่ซู๊ดดดด อู๊ยยย... อา...”พวกเขายังคงบรรเลงเพลงสวาทกันอย่างไม่รู้จักอับอายการะเกดที่หน้าร้อนจัดเพราะได้ยินเสียงปลุกอารมณ์ทางเพศของคนทั้งคู่ รวบรวมสติแล้วกดวางสายลง จากนั้นก็นั่งหอบหายใจถี่ระรัวทำไม... หล่อนจะต้องรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งตัวแบบนี้ด้วยผู้หญิงที่เล่นสนุกอยู่กับนิคาซิโอไม่ใช่หล่อนสักหน่อยแต่...การะเกดหน้าแดงก่ำ เมื่อพบว่าตรงนั้นของร่างกายมันมีหยาดน้ำไหลออกมาบ้า...หญิงสาวกำมือแน่น ก่อนจะล้มตัวลงนอน และข่มตาให้หลับ แต่หล่อนไม่หลับเลย ร่างกายร้อนผ่าวราวกับถูกใครสุมไฟเอาไว้ ในหัวยังคงเต็มไปด้วยจินตนาการเกี่ยวกับสิ่งที่ได้ยินผ่านทางสายโทรศัพท์มากมายเรือนร่างอวบอิ่มนอนกระสับกระส่าย พลิกไปมาหลายต่อหลาย แต่กระนั้นเสียงครางเสียวของผู้หญิงคนนั้น กับเสียงเตียงถูกกระแทกแรงๆ และถี่ๆ ก็ยังคงตามหลอกหลอนใช่...มันหลอกหลอนหล่อนเข้ามาถึงความฝันเลยทีเดียว“อู๊ยยยย อ๊า... อา... อา...”ในความฝันหล่อนครวญครางดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้ร่างของผู้ชายตัวใหญ่มาก ซึ่งมองไม่เห็นหน้าเพราะค่อนข้างมืดเขาคร่อมทับตัวของหล่อน มือใหญ่กางจน
ตอนที่ 8.หล่อนรีบถอยหลังหลบไปจนชิดผนังปูน และก้มหน้าลงมองพื้นในจังหวะที่นิคาซิโอเดินผ่านไป แต่เขาทิ้งกลิ่นหอมๆ ประจำตัวเอาไว้ให้หล่อนได้คลั่งไคล้เหมือนเดิมมือเล็กบีบกันแน่น แม้จะพยายามตั้งสติแค่ไหน แต่ก็รู้สึกได้ว่าเนื้อตัวสั่นเทา จนกระทั่งมีเสียงเรียกจากคนข้างๆ“พี่เกด... ท่านประธานหล๊อหล่อเนอะ”หล่อนช้อนตาขึ้นมองคู่สนทนา ที่กำลังยืนเอามือประสานกันตรงหว่างอก และก็พร่ำเพ้อถึงนิคาซิโอด้วยความลุ่มหลงใช่...มันไม่แปลกเลยที่ผู้หญิงจะมีอาการแบบนี้ หากได้เห็นเขา เพราะหล่อนเองก็เป็น แต่แค่เลือกที่จะซ่อนมันเอาไว้ลึกๆ เท่านั้นเอง“อืม”หล่อนเลือกที่จะตอบสั้นๆ และกำลังจะปลีกตัวไปยังแผนกของตัวเอง แต่เสียงของคู่สนทนาก็ฉุดรั้งหล่อนเอาไว้อีกครั้ง“เมื่อกี้หนูเห็นท่านประธานมองพี่เกดด้วยค่ะ”การะเกดชะงักไปเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะยิ้มบางๆ“ท่านก็คงมองไปทั่วนั่นแหละ”“ไม่นะพี่เกด หนูเห็นท่านจ้องพี่เกดคนเดียวเลย ไม่ชายตามองมาที่หนูที่ยืนยิ้มให้ท่านเลยแม้แต่นิ๊ดเดียว”หล่อนยังคงฝืนยิ้ม และก็คิดไปว่าที่นิคาซิโอจ้องมองตัวเองนั้น คงเพราะคาดโทษกับเรื่องเมื่อวานที่หล่อนไปดักรอเขาที่ลานจอดรถ หรือไม่ก
ตอนที่ 9.“เอ่อ... ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คือว่า...”เมื่อเขาหยิบยกเอาความจริงขึ้นมาพูด หล่อนก็อับอายจนแทบมุดรถหนี แต่จะหนีได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อตอนนี้รถคันงามวิ่งด้วยความเร็วสูงเลยทีเดียวนี่หล่อนกำลังเล่นอยู่กับไฟใช่ไหม ไม่... นิคาซิโอไม่ใช่ไฟ แต่เขาเป็นสิงโต... สิงโตที่กำลังหิวจนไส้กิ่วไส้แขวน“ผมรู้แล้วล่ะ ว่าจะพาคุณไปที่ไหนดี”เสียงหัวเราะของนิคาซิโอน่ากลัวเหลือเกิน และมันก็ทำให้เส้นขนทั้งร่างสาวลุกซู่“ดิฉันคิดว่า เรา... คุยกันที่ร้านกาแฟก็ได้นะคะ เดี๋ยวดิฉันเลี้ยงเองค่ะ”“แค่ร้านกาแฟ ไม่คู่ควรกับคุณหรอก”เสียงหัวเราะในลำคอของนิคาซิโอทำให้หล่อนสยดสยองเหลือเกินเขากำลังจะพาหล่อนไปไหนหญิงสาวหันมองข้างทาง แต่รถคันงามวิ่งเร็วมาก ทำให้ไม่สามารถจับจุดได้เลยว่าตอนนี้สิงโตดุร้ายอย่างนิคาซิโอจะพาเหยื่อน่าสงสารอย่างหล่อนไปที่ไหนกันรถคันงามแล่นมาจอดสนิทที่หน้าร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ซึ่งพอลงไปจากรถแล้ว หล่อนจึงสรุปได้ว่าที่นี่มันคือย่านบาร์ราคาถูกของเมืองกรุงนั้นเองแม้หล่อนจะไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลย แต่กระนั้นก็พอจะได้เห็นได้รู้จากอินเตอร์เน็ตมาบ้าง ว่าข้างในสิ่งก่อสร้างที่กำลังเปิดไฟวิบวับอยู่ตร
ตอนที่ 10.มองอะไรไม่ชัดเจนนัก แต่นิคาซิโอก็พอจะเดาได้อย่างแม่นยำว่า คู่สนทนาตัวเล็กของตัวเองกำลังรู้สึกอับอายขัดเขินกับสิ่งที่เขาเพิ่งกระทำลงไปกับสาวบริการทรงโต รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อจัดของนิคาซิโอ ก่อนที่เขาจะหันไปรับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จากพนักงานเสิร์ฟนมใหญ่มาถือเอาไว้ในมือ “ดื่มหน่อยไหมล่ะ” เขาถามอย่างมีน้ำใจ แววตาคมกริบที่จ้องมองมานั้นแสนอันตรายเหลือเกิน “ไม่ค่ะ” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ และพยายามที่จะพูดเรื่องงานที่ตั้งใจเอาไว้ให้เร็วที่สุด “แต่ผมอยากให้คุณดื่มสักหน่อย” แล้วเขาก็ยื่นแก้วใบสวยที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่ในนั้นมาตรงหน้า หล่อนไม่เคยดื่มเครื่องดื่มมึนเมามาก่อน แต่ครั้งนี้คงจะไม่มีทางปฏิเสธได้แล้วล่ะ มือเล็กขาวสะอาดยื่นไปรับแก้วเหล้ามาถือเอาไว้ แต่ยังไม่ยอมดื่ม นิคาซิโอระบายยิ้มกว้าง ซึ่งมันน่ามองเหลือเกินในสายตาของการะเกด หัวใจของหล่อนเต้นแรงคร่อมจังหวะ ร่างสาวที่ร้อนผ่าวอยู่แล้วก็ยิ่งทวีความร้อนรุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนได้กลิ่นของอันตรายโชยฟุ้งเข้ามาในโพรง
ตอนที่ 11. ผู้หญิงคนนี้ดูเฉิ่ม ดูโบราณ เหมือนแม่ชีที่เพิ่งเดินออกมาจากโบสถ์ แต่ทำไมนะ เมื่อพิศมองนานๆ เจ้าหล่อนกลับทอประกายเสน่ห์บางอย่างออกมา “เอาเป็นว่า ผมยังยืนยันคำเดิม ยังไงซะผมก็จะปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำของคุณ” การะเกดลุกขึ้นยืน พร้อมกับเอาแขนเท้ากับโต๊ะตรงหน้า โน้มหน้าเข้าไปหานิคาซิโอ ก่อนจะโวยวายเสียงดังลั่น “คนใจร้าย คนใจดำ! ดิฉันจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายพนักงานผู้บริสุทธิ์แบบนั้นแน่นอน” นิคาซิโอกัดฟันกรอดด้วยความโมโห เพราะตั้งแต่เกิดมาเป็นคน เขายังไม่เคยถูกใครหน้าไหนตะโกนใส่หน้าแบบที่การะเกดกำลังทำมาก่อน เขาผุดลุกขึ้นยืน จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของหญิงสาว “ถ้าไม่อยากให้ผมยกเลิกคำสั่ง คุณก็ลองทำแบบผู้หญิงบริการพวกนี้ดูสิ” “คะ?”แม้จะเมา แต่ก็ยังเข้าใจความหมายที่ดังออกมาจากปากหยักสวยได้อย่างดีเยี่ยม “หึ...”นิคาซิโอคาดว่านี้จะเป็นการสนทนาสุดท้ายระหว่างเขากับหล่อนแน่นอน เพราะการะเกดไม่มีทางยอมทำในสิ่งที่เขาพูดออกไปแน่ ดี... มันจะได้จบสักที เขาเบื่อความวุ่นวายของหล่อนเหลือเกิน
ตอนที่ 12. ให้ตายเถอะ เลือดหนุ่มในกายของเขายิ่งเดือดพล่านทะลุร้อยองศา “ดิฉันตกลงค่ะ” “การะเกด!” แม้หล่อนจะอับอาย แต่หล่อนก็ตัดสินใจแล้วว่าจะทำมัน เพื่อลูกน้องของตัวเอง และก็เพื่อ... ตัวหล่อนเอง “ท่านประธาน... คงไม่คิดจะกลืนน้ำลายตัวเองหรอกนะคะ” “ผมว่า... คุณลองเอากลับไปนอนคิดสักคืนหนึ่งก่อนดีกว่า” “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพราะดิฉันตัดสินใจแล้วว่าคืนนี้จะบริการท่านประธานให้ถึงใจที่สุด” คำพูดของเจ้าของเนื้อตัวอวบอัดที่กำลังเบียดกระแซะเข้ามาหา ทำให้นิคาซิโอแทบจะทนไม่ไหวเลยทีเดียว นี่หากหล่อนเป็นผู้หญิงอย่างว่าจริงๆ เขาคงจับหล่อนอัดเข้ากับตัวถังรถ และสอดใส่ให้รู้แล้วรู้รอดไปแล้วล่ะ แต่นี่หล่อนเฉิ่มเชยเหมือนแม่ชี และแน่นอนว่าหล่อนน่าจะไร้ประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่าเช่นกัน เขาไม่อยากเอาเปรียบหล่อน “คุณเมาแล้ว กลับไปนอนซะ แล้วพรุ่งนี้เราจะคุยกันใหม่อีกรอบ” “รอถึงพรุ่งนี้ ท่านประธานก็จะไม่ให้ดิฉันพบอีก แล้วท่านประธานก็จะยึดคำสั่งเดิม...” “โอเค ผมรับปาก ผมจะยอมให้คุณพบ เดี
ตอนที่ 26. ตอนอวสานคำพูดของเขาเรียกสีแดงให้ปรากฏบนใบหน้าของหล่อนได้ทันที “คุณนิค...” “ถ้าไม่สงสัยความรักของผมแล้ว งั้นเราก็มาทำสัญญากันดีกว่านะ”แววตาเจ้าเล่ห์แบบนี้ หล่อนรู้ดีว่านิคาซิโอจะทำสัญญาแบบนี้ “เกด... ยังมีเรื่องสงสัยค่ะ...” “เรื่อง?” “เอ่อ...”หล่อนช้อนตาสบประสานกับเขาอย่างขัดเขินเอียงอาย“คุณนิค... รักเกดตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คือเกด... นึกไม่ออกเลยว่าคุณนิครักเกดตอนไหน” เขาฟังคำถามของหล่อนจบแล้วก็หัวเราะร่วนออกมา ก่อนจะรั้งให้หล่อนเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ริมห้อง “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่ายิ่งเอาคุณ ผมก็ยิ่งรักยิ่งหลง ในหัวของผมไม่หลงเหลือความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย ตั้งแต่เราเอากันคืนนั้น...”แววตาของเขาทอประกายอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะดึงมือข้างซ้ายของหล่อนขึ้นมาไล่จูบทีละนิ้ว “ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมคิดถึงตลอดเวลาได้แบบคุณมาก่อน ดังนั้นผมจึงรู้ได้ไม่ยากว่าผมกำลังรู้สึกยังไงกับคุณ การะเกด...” “บางที... อาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้นะคะคุณนิค” “แต่หัวใจของผมบอกว
ตอนที่ 25. จู่ๆ เสียงเข้มคุ้นหูก็ดังขึ้นข้างตัว พร้อมกับแขนกำยำแสนคุ้นเคยที่โอบประคองอยู่รอบลำตัว “คุณ... นิค...” เขายิ้มหวานให้กับหล่อน ในขณะที่หล่อนพยายามส่งสัญญาณให้เขารีบไปจากตรงนี้ แต่เขาไม่ยอมไป แถมยังทำให้คำพูดเมื่อกี้ของหล่อนไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง “พวกคุณฟังนะ ผมกำลังตามจีบการะเกดอยู่ เพราะผมชอบผู้หญิงแบบนี้ ผู้หญิงที่สวยออกมาจากข้างใน ไม่ใช่ผู้หญิงที่ข้างนอกสดใสข้างในเน่าเหม็น”เขามองหน้าพนักงานทุกคนที่เมื่อกี้ปากดีใช้คำพูดเหยียดหยามการะเกด โดยเฉพาะพุดซ้อน ซึ่งตอนนี้เจ้าหล่อนหน้าหดเหลือไม่ถึงสองนิ้วเสียแล้ว“เอ่อ... ท่านประธานคะ พวกเราก็แค่สงสัยค่ะ แต่ตอนนี้จะไปทำงานแล้วค่ะ”พุดซ้อนเอ่ยขึ้นเสียงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว“พวกคุณยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”“ท่านประธานจะไล่... พวกเราออกเหรอคะ พวกเราขอโทษค่ะ”พนักงานพากันยกมือไหว้ขอโอกาส ในขณะที่นิคาซิโอปล่อยร่างสั่นเทาของการะเกดออกห่างเล็กน้อย “เรื่องไล่ออกผมจะพิจารณาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้พวกคุณต้องอยู่เป็นพยานให้กับผมเสียก่อน” “พะ... พยานอะไรเหรอคะท่านประธาน” พุด
ตอนที่ 24.หล่อนร้อนฉ่าอีกแล้ว“หนึ่ง... สอง... สะ...”“เกด... รักคุณนิคค่ะ”จบคำสารภาพของหล่อน คนตัวโตก็หัวเราะด้วยความพึงพอใจ พร้อมกับจูบปากนุ่มอย่างดูดดื่มอยู่เนิ่นนาน“ก็แค่นี้ ไม่เห็นพูดยากตรงไหนเลย”“เอ่อ... ปล่อยเกดได้แล้วใช่ไหมคะ” หล่อนทวงสัญญา“ไม่ปล่อย”“อ้าว ไหนคุณนิคบอกว่า... จะปล่อยให้เกดไปทำงานไงล่ะคะ”คนตัวโตยิ้มเจ้าเล่ห์ และก็ยังบดความเป็นชายกับร่างของหล่อนด้วยลีลาเร่าร้อนเช่นเดิม“ผมต้องพิสูจน์หาความจริงก่อน ว่าคำพูดของคุณมันออกมาจากหัวใจหรือเปล่า”“คุณนิค... ขี้โกงเกด...”หล่อนตัดพ้อ และก็พยายามกัดปากเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เสียงครางเล็ดลอดออกมา“ผมขี้เอาด้วย”เขาครางกระเส่าชิดใบหูเล็กของหล่อน ก่อนจะซุกไซ้ด้วยความหิวกระหายหล่อนไม่อาจจะปฏิเสธสัมผัสเร่าร้อนของนิคาซิโอได้ ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายก็ทำได้แค่ร้องคราง และหยัดร่อนให้เขาเสียบแทงด้วยความกระตือรือร้น“อ๊า... ซี๊ดดด คุณนิค... อา... เสียวจังค่ะ อา...” หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ในขณะที่หล่อนกำลังนั่งออกแบบชุดว่ายน้ำคอลเล็กชั่นใหม่อยู่ จู่ๆ สุกัญญาก็เดินหน้าเครียดเข้ามาหา“พี่เกด... หน่อยมีเรื่องจะบอกค
ตอนที่ 23.หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของนิคาซิโอดังผ่านสายสนทนามา เสียงหัวเราะแบบนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเขาพึงพอใจอะไรสักอย่างมากๆ แต่ว่าตอนนี้ นิคาซิโอพึงพอใจอะไรกันล่ะ มันมีแต่เรื่องน่ากังวลต่างหาก“คุณเป็นห่วงชื่อเสียงผมหรือ”“ก็ใช่น่ะสิคะ ท่านประธานอาจจะเสียหายได้นะ หากคนเอาไปเม้ากันว่า ท่านประธานมีอะไรกับเกด...”“แล้วคุณไม่ห่วงชื่อเสียงของตัวเองหรือไง คุณเป็นผู้หญิงนะ น่าห่วงกว่าผมอีก”“ชื่อเสียงเกดไม่มีอะไรให้ต้องรักษาสักหน่อยค่ะ ไม่เหมือนท่านประธาน...”นี่เจ้าหล่อนจะรู้ไหมว่าคำพูดของตัวเองกำลังทำให้เขาที่อยู่ปลายสายนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนหุบไม่ลงน่ารัก...นี่แหละคือนิยามที่เขามอบให้กับการะเกดในตอนนี้“แต่ถ้าเรื่องของเราแพร่สะพัดออกไป ผมเดาว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ามาจีบคุณอีก...”นิคาซิโอถามเสียงยานคาง ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้ม“แล้วคุณก็จะขึ้นคานนะ การะเกด”การะเกดระบายยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะตอบนิคาซิโอออกไป “เกดไม่เคยคิดอยากให้ใครมาจีบหรอกค่ะ และเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเราจบลง เกดก็จะเอาเวลาทั้งหมดมาทุ่มเทให้กับงานค่ะ” “แล้วคุณคิดว่าความสัมพันธ์ของเรา... จะจบล
ตอนที่ 22. “เอาไว้ผมจะบอกหลังจากเลิกงานก็แล้วกันนะ” “บอกเลยไม่ได้เหรอคะ” หล่อนตื้อถาม แต่เขากลับย้อนถามกลับมา “ว่าแต่คุณจะร้องขออะไรผมหรือ การะเกด” เมื่อถูกเขาเอ่ยถาม หล่อนก็จำต้องตอบออกไปตามตรง “เกดได้ยินข่าวมาว่าคุณสั่งปิดไลน์ผลิตเสื้อผ้าเด็กเหรอคะ” “ใช่” “ทำไมคุณนิคทำอะไรเอาแต่ใจนักล่ะคะ” “ปกติผมเป็นคนมีเหตุผล แต่พอผมรู้ว่าพุดซ้อนคิดไม่ดี และพูดไม่ดีกับผู้หญิงของผม ผมก็มองไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะเก็บเธอเอาไว้” “คุณนิค... ทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ” เขายกมือขึ้นจับแก้มของหล่อนเบาๆ พร้อมกับไล้นิ้วกับผิวเนียนอย่างแสนสิเน่หา“ผมไม่อยากให้ใครรังแกคุณ การะเกด” การะเกดระบายยิ้มออกมาด้วยความอิ่มเอมใจ แม้จะรู้ดีว่าความสุขนี้จะไม่มีวันจีรังก็ตาม “ขอบคุณนะคะ...” “ขอบคุณผมด้วยจูบของคุณได้ไหม...” น้ำเสียงของเขาเย้ายวนเหลือเกิน หล่อนปฏิเสธเขาได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อหล่อนเองก็ต้องการจูบหวานๆ จากเขาเช่นกัน และทันทีที่หล่อนผงกศีรษะขึ้นลงตอบรับ ปากนุ่มก็ถูกประ
ตอนที่ 21. “คุณนิคพูดอะไรก็ไม่รู้ เกดอายนะคะ” หล่อนผลักไสเขา แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะเข้ามาในห้องน้ำตามหล่อนให้ได้ “ระหว่างเรา ยังจะมีอะไรต้องอายกันอีกหรือ ผมเห็นคุณมาทั้งตัวแล้ว อย่าลืมสิ...” ทำไมเขาจะต้องพูดให้หล่อนอายแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ “แต่เกดก็ยังอายนี่คะ คุณนิคออกไปก่อน แล้วเย็นนี้ค่อย... อ๊ะ...” เขากระชากหล่อนเข้ามากอด จากนั้นก็หมุนตัวดันหล่อนให้ชนกับผนังห้องน้ำ โดยที่เขาตามติดเข้ามาประกบแนบแน่น “คุณนิค...” “งั้นผมคงต้องทำให้บ่อยขึ้น คุณจะได้เลิกอายซะที...” “ไม่ได้นะคะคุณนิค... อื้อ... ปล่อยเกดค่ะ... อื้อ... อย่าดื้อสิคะ... อื้อ... อา... อ๊า... คุณนิค...” แต่ไม่ว่าหล่อนจะผลักไส จะขัดขืน หรือว่าดิ้นรนยังไง หล่อนก็ไม่อาจจะหลีกหนีความหื่นกระหายของนิคาซิโอไปได้ ผู้ชายคนนี้หื่น และกินจุเหลือเกิน ในที่สุดหล่อนก็ถูกเขาสอดใส่อย่างรุนแรง “อ๊า... อ๊า... ซี๊ดดด อา... คุณนิคขา... อู๊ยยยย เสียวจังค่ะ อา...” ตอนนี้หล่อนไม่รู้ว่า เสียงครางของตัวเองกับเสียงหน้าขากำยำของนิคาซิ
ตอนที่ 20. “ดีใจด้วยนะน้องเกดที่พระท่านยังเมตตาช่วยยืดเวลาหายใจให้กับแผนกชุดว่ายน้ำของเธอ”พุดซ้อนเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานของหล่อนพร้อมกับคำพูดยินดี แต่แววตาที่จ้องมองมานั้น ไม่ได้ให้ความรู้สึกเดียวกันกับคำพูดเลย การะเกดยิ้มตอบบางๆ พร้อมกับจ้องมองไม่ยอมหลบสายตาเช่นกัน “ขอบคุณค่ะพี่พุด” “แต่ยังไงซะ น้องเกดก็ต้องพัฒนาฝีมือของตัวเองให้มากขึ้นกว่านี้นะ ไม่อย่างนั้นแผนกชุดว่ายน้ำของน้องเกดอาจจะต้องถูกปิดอีกก็ได้” การะเกดพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ เพื่อที่จะไม่พูดจาอะไรรุนแรงออกไป แต่พุดซ้อนก็ยังคงแสดงธาตุแท้ขี้อิจฉาไม่หยุด “ซึ่งพี่คิดว่า คงอีกไม่นานนี้แหละ เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้นะน้องเกด” การะเกดผุดลุกขึ้นยืน มือข้างหนึ่งที่ถือดินสอเอาไว้กำแน่นจนมันแทบหักคามือ “ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงเกด แต่พี่พุดเก็บความห่วงใยเอาไว้เป็นห่วงตัวเองดีกว่าค่ะ เพราะเท่าที่เกดรู้มา ยอดขายเสื้อผ้าเด็กไตรมาสนี้ของพี่พุดลดฮวบเลยนี่คะ” ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มหยันของพุดซ้อนค่อยๆ เจื่อนลงไป แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อถูกหักหน้า
ตอนที่ 19.หลังจากที่หล่อนตอบออกไป คู่สนทนาก็หมุนตัวเดินนำหน้าไปที่ลิฟต์ตัวใหญ่ หล่อนรีบเดินตามไปติดๆ และก็ภาวนาให้นิคาซิโอไม่พูดหรือเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหล่อนเห็นเลขาฯ ของนิคาซิโอเคาะประตูห้องทำงานของเจ้านายตัวเองสองครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ“คุณนิคคะ ผู้จัดการไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำมาพบแล้วค่ะ”“ให้เข้ามาได้”“รับทราบค่ะ”เลขาฯ หน้านิ่งตอบรับกับเจ้านายของตัวเองเสร็จแล้ว ก็หันมาเผชิญหน้ากับหล่อน“เชิญคุณเข้าไปได้แล้วค่ะ”“เอ่อ... ค่ะ...”หล่อนอยากจะวิ่งหนีจากไป แต่ก็ทำไม่ได้นอกจากข่มใจเผชิญหน้ากับเขาประตูห้องทำงานของนิคาซิโอถูกเปิดกว้างออก และหล่อนก็จำต้องกัดฟันเดินข้ามธรณีประตูเข้าไปด้านในประตูถูกปิดตามหลัง พร้อมกับสายตาของหล่อนที่ปะทะเข้ากับผู้ชายหล่อเหลาที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่หล่อน แววตาของเขาเรืองรองไปด้วยเพลิงไฟหล่อนขยับเท้าเข้าไปหยุดกลางห้อง มือไม้ที่กุมแฟ้มงานเอาไว้ชุ่มชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ ความวิตกกังวล และความอดสูกำลังแข่งกันเพิ่มปริมาณอยู่ภายในอกอย่างดุเดือด“มานั่งตรงหน้าผมสิ คุณการะเกด”แก้มของหล่อนแดงขึ้นโดยอัตโนมัติ เมื่อสบป
ตอนที่ 18. เขาคือชายคนแรกของหล่อน... รอยยิ้มกว้างที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหล่อจัด ดวงตาคมกริบจ้องมองหยดเลือดไม่วางตา “คุณเป็นของผมคนเดียวสินะ การะเกด” ความหวงแหนที่ไม่รู้จักมาก่อน มันกำลังเต้นเร่าๆ อยู่ภายในอก เขาคงแทบคลั่ง หากมีผู้ชายคนอื่นทำกับการะเกดเหมือนกับที่เขากระทำเมื่อคืน มันบ้ามากที่เขาปล่อยให้ความรู้สึกหวงแหนแสนงี่เง่านี้เกิดขึ้นในอก แต่เขาก็ไม่อาจจะสลัดมันออกไปได้ เพราะเขาหวงการะเกดจริงๆ หล่อนยอมให้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกันนะ? เพราะต้องการช่วยลูกน้องในไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำอย่างนั้นเหรอ ไม่ใช่... ไม่ใช่หรอก หล่อนยอมให้นิคาซิโอล่วงล้ำเข้ามาภายในร่างกายก็เพราะว่า... เพราะว่าหล่อนปรารถนาในตัวของเขาต่างหาก มันคือความจริงที่น่าอดสู ความจริงที่ทำให้หล่อนกลายเป็นหญิงไร้ยางอายน่ารังเกียจ แม้เมื่อคืนหล่อนจะดื่มไปพอสมควร แต่หล่อนก็ยังคงจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน หล่อนทั้งดูด ทั้งอมท่อนเอ็นของนิคาซิโอ แถมยังยอมให้เขาพ่นน้ำเสียวใส่ปาก และหล่อนก็กลืนกินหน