การะเกดนั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองมาครึ่งวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้รับอนุญาตให้เข้าพบนิคาซิโออย่างที่หวังเอาไว้เลย
กริ้งงงงง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หล่อนรีบคว้าขึ้นมาแนบหู และถามออกไปด้วยความดีใจ
“ท่านให้ฉันเข้าพบแล้วใช่ไหมคะ”
แต่แล้วความตื่นเต้นดีใจก็จางหายไปสิ้น เมื่อปลายสายไม่ใช่คนที่หล่อนคิดเอาไว้
“ผมสมศักดิ์ครับ จะโทรมาบอกคุณเกดว่ามีลูกค้ามาขอพบครับ”
สมศักดิ์คือพนักงานฝ่ายต้อนรับของห้องเสื้อ
“อ๋อ โอเค บอกลูกค้านะคะ ว่าเดี๋ยวฉันออกไปพบค่ะ”
“ครับคุณเกด”
หล่อนวางโทรศัพท์ลงบนแป้นด้วยท่าทางอ่อนแรง อะไรที่หวังเอาไว้พังครืน
ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้เสียแล้ว ไม่อย่างนั้นพนักงานที่หล่อนดูแลจะต้องตกงานกันถ้วนหน้าอย่างแน่นอน
การะเกดออกไปพบลูกค้าเรียบร้อยแล้วก็รีบมุ่งหน้าขึ้นสู่ห้องทำงานของผู้บริหารคนใหม่อีกครั้ง และครั้งนี้หล่อนตั้งใจว่าจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้คุยกับเขา
นิคาซิโอจะต้องเห็นใจอย่างแน่นอน หากได้รับฟังความเดือดร้อนของทุกคน
“เข้าไปไม่ได้นะคะ”
เลขาฯ หน้าห้องคนเดิมของนิคาซิโอรีบร้องห้าม ก่อนจะลุกขึ้นมายืนขวางหน้าเอาไว้
การะเกดจำต้องหยุดการเคลื่อนไหว ก่อนจะพยายามใช้เหตุผลกับบุคคลตรงหน้า
“ฉันมีเรื่องด่วนจริงๆ ค่ะ”
“ก็อย่างที่ฉันบอกคุณไปนั่นแหละค่ะ คุณนิคยังไม่อนุญาตให้คุณเข้าพบ”
“แล้วฉันต้องรออีกนานแค่ไหนคะเนี้ย” การะเกดเริ่มหัวเสีย
“ฉันก็ไม่รู้ค่ะ เพราะอันนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณนิค”
การะเกดกำมือข้างตัวแน่น รู้สึกหมั่นไส้ผู้หญิงตรงหน้า แต่ก็ยังน้อยกว่าที่รู้สึกโมโหนิคาซิโอ
“งั้นฉันรบกวนคุณเข้าไปเรียนท่านตอนนี้เลยได้ไหมคะ ว่าฉันมาขอพบ และตอนนี้กำลังรออยู่หน้าห้อง”
“ก็ได้ค่ะ แต่ฉันไม่รับรองว่าคุณนิคจะยอมให้คุณเข้าพบหรือเปล่า”
“ฉันคิดว่า... ท่านจะต้องเมตตา ให้ฉันเข้าพบอย่างแน่นอนค่ะ”
หล่อนอยู่ด้วยความหวัง...
หวังว่านิคาซิโอจะเห็นใจ และยอมให้หล่อนได้เข้าไปอธิบายทุกอย่าง
เลขาฯ สาวเดินไปเคาะประตูห้อง ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในนั้น
หล่อนยกมือขึ้นประสานกันที่หน้าอก และก็ภาวนาให้สมหวัง
ไม่ช้า เลขาฯ สาวก็เดินออกมาจากห้องทำงานของนิคาซิโอ หล่อนรีบเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นและความหวัง
“ท่านให้ฉันเข้าพบแล้วใช่ไหมคะ”
“ท่านไม่อนุญาตค่ะ”
“อะไรนะคะ?”
การะเกดอุทานเสียงตกใจ และก็รู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรง
“ท่านกำลังศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับห้องเสื้ออยู่ค่ะ จึงไม่อยากให้ใครเข้าไปรบกวน”
“แต่ว่าฉันมีเรื่องด่วน...” การะเกดค้านด้วยเหตุผล
“ฉันบอกคุณนิคแล้วค่ะว่าคุณมีเรื่องด่วน แต่ท่านก็ไม่อนุญาต”
การะเกดยืนนิ่งงัน รู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบกบาลจนเลือดอาบ
“คุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ วันนี้ท่านคงไม่อนุญาตให้ใครเข้าพบอีกแล้ว”
เลขาฯ สาวเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองเหมือนเดิม ในขณะที่หล่อนยังคงยืนนิ่ง และจ้องมองไปที่ประตูห้องทำงานของนิคาซิโอ้
“ทำไมถึงใจดำนักนะ”
หล่อนพึมพำด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะปลีกตัวเดินจากไป
ยังไงซะก็ไม่มีทางยอมแพ้หรอก หล่อนจะต้องพบกับนิคาซิโอให้ได้
การะเกดกำมือแน่น ในหัวกำลังอลหม่าน เพราะคิดหาทางที่จะได้เผชิญหน้ากับนิคาซิโออย่างหนัก
“ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้แน่นอน”
หญิงสาวเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัดเจน
เพราะเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ทำให้การะเกดเลือกที่จะดึงดันที่จะพบนิคาซิโอ้ให้ได้ แม้ว่าเขาจะไม่เปิดโอกาสนั้นให้กับหล่อนเลยก็ตาม
ไปขอพบดีๆ ที่ห้องทำงานไม่ยอมให้พบ งั้นหล่อนก็คงต้องใช้วิชามารกันล่ะ
การะเกดตัดสินใจไม่ยอมกลับบ้าน และมาดักรอนิคาซิโอ้ที่ลานจอดรถประจำตำแหน่งของเขา นั่งหลบอยู่ในซอก และจับจ้องมองไปที่รถสีดำคันงามตาไม่กะพริบ
“ทำไมยังไม่มาสักทีนะ นี่จะสองทุ่มอยู่แล้ว” การะเกดบ่นเบาๆ กับตัวเอง ขณะที่สายตายังคงจ้องมองไปที่รถของนิคาซิโอ้ตลอดเวลา
หล่อนนั่งรอเขามาตั้งแต่ห้าโมงกว่าๆ จนตอนนี้จะสองทุ่มอยู่ในอีกไม่กี่สิบนาทีแล้ว แต่บุคคลที่หล่อนเฝ้ารอก็ยังไม่ปรากฏตัวสักที
แปะ...!
มือเล็กยกขึ้นตบยุงตัวโตที่เกาะบนลำคอของตัวเอง ก่อนจะบี้มันจนเละคามือด้วยความแค้น เพราะผิวขาวๆ ของหล่อนถูกยุงกัดเสียจนเป็นตุ่มแดงๆ มากมาย
“ยุงบ้า กัดอยู่ได้”
เสี้ยวนาทีเดียวที่หล่อนก้มหน้าตบยุงตัวร้าย คนตัวโตก็ปรากฏตัวขึ้น เสียงฝีเท้าของเขาดังแว่วมาเข้าหู ทำให้หล่อนเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะรีบพุ่งตัวออกจากที่ซ่อนไปหาเขาทันที
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณนิค!”
คนที่กำลังจะก้าวขึ้นไปบนรถชะงัก และเอี้ยวเรือนร่างใหญ่โตหันมามองหล่อน ที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปหา
“ผมจำได้ว่าไม่เคยรู้จักกับคุณ”
สายตาคมกริบที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความดูแคลน
“หรือว่าจะมาขาย?”
ใบหน้านวลของการะเกดแดงปลั่งด้วยความอับอาย มือสองข้างกำแน่นจนเล็บจิกลงไปบนฝ่ามือเลยทีเดียว
อดทนไว้การะเกด เธอมาขอความเห็นใจจากเขา ดังนั้นต้องอดทน... ต้องอดทนให้ถึงที่สุด
ตอนที่ 4.การะเกดพร่ำเตือนตัวเองในอกหลายครั้ง เพื่อบังคับให้กลีบปากแย้มยิ้มแทนการแยกเขี้ยวใส่ผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับไม่ใช่มนุษย์เดินดินตรงหน้า“ดิฉันชื่อการะเกดค่ะ เป็นผู้จัดการไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำค่ะ”ใบหน้าของนิคาซิโอยังคงราบเรียบไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม มีเพียงแค่คำพูดของเขาเท่านั้น ที่แสดงออกมาให้เห็นว่าเขาเหยียดหยามหล่อนมากแค่ไหน“ผมคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ตัดสินใจปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำ”มือที่กำแน่นอยู่แล้วของการะเกดตอนนี้แทบแตกละเอียดอดทน...อดทนไว้การะเกด...“ที่ดิฉันมาดักรอคุณนิค ก็เพราะว่าต้องการคุยเรื่องไลน์การผลิตชุดว่ายน้ำค่ะ”มุมปากหยักสวยของนิคาซิโอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน สายตาของเขาตอนนี้ทอประกายดูแคลนอย่างชัดเจนใบหน้าของการะเกดร้อนผ่าว หล่อนอยากจะอาละวาดใส่เจ้าของสายตาสีน้ำตาลเข้มที่เต็มไปด้วยการดูถูก แต่ก็ทำเช่นนั้นไมได้“คุณนั่นเองที่มาตื้อขอพบผมตลอดทั้งวัน”“ใช่ค่ะ ดิฉันเอง” หล่อนเชิดหน้าสูง “แต่คุณนิคก็ไม่ได้ให้ดิฉันเข้าพบนี่คะ”สายตาคมกริบของนิคาซิโอตวัดมองสำรวจผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าอย่างพิจารณา ก่อนจะถอนใจออกมาแรงๆ“ที่ผมไม่ยอมให้คุณเข้าพบ เพราะผมคิดว่าสิ่งที่ผมตัดสินใจไปม
ตอนที่ 5.หล่อนทำไม่สำเร็จ...นิคาซิโอใจดำกว่าที่ประเมินเอาไว้มากการะเกดสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาจากขอบตาของตัวเองในเมื่อเขาใจดำขนาดนี้ ไม่เห็นใจ ไม่มีเมตตากับลูกน้อง หล่อนก็ไม่จำเป็นต้องไปง้องอนเจ้านายแบบนี้อีกเขาไม่ต้องการ หล่อนก็จะไม่เข้าไปวุ่นวาย และก็จะหางานใหม่ให้กับตัวเองโดยเร็วที่สุดสายตาเย็นชา และรอยยิ้มเหยียดหยามของนิคาซิโอที่มองมานั้น ทำให้การะเกดเลือกที่จะยุติทุกเรื่องลง และหล่อนก็คงทำได้อย่างที่คิด หากไม่มีโทรศัพท์สายนี้เข้ามาหาเสียก่อน“สวัสดีค่ะพี่สาย โทรหาเกดตอนนี้ มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ”พี่สายหรือสายบัว พนักงานในไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำของหล่อน ซึ่งเป็นผู้หญิงที่มีวัยวุฒิมากที่สุดในบรรดาพนักงานด้วยกันเลยปกติสายบัวจะไม่เคยโทรมารบกวน หรือว่าวุ่นวายอะไรกับหล่อนซึ่งเป็นผู้จัดการมาก่อนเลย แต่วันนี้กลับโทรมาตอนสองทุ่ม“น้องเกด... ช่วยพี่ด้วยค่ะ ช่วยพี่ด้วย ฮืออออ”น้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังเล็ดลอดมาตามสายโทรศัพท์ ทำให้การะเกดถึงกับตกใจเลยทีเดียว“พี่สาย... มีอะไรคะ บอกเกดมาได้เลยค่ะ”คนปลายสายยังคงสะอื้นไห้ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียง
ตอนที่ 6.เวลาที่นาฬิกาผนังห้องบอกให้รู้ว่าจวนจะห้าทุ่มอยู่แล้ว และหล่อนก็จำเป็นต้องนอนพักผ่อน เพราะหากนอนดึก สมองของหล่อนอาจจะทำงานไม่ได้เต็มที่ในวันพรุ่งนี้แต่...ภาพของสายบัวที่ร้องไห้คร่ำครวญผุดขึ้นมาในหัวอีกแล้ว และหล่อนก็ไม่อาจจะทำเป็นเพิกเฉย ไม่สนใจได้หล่อนรับปากกับสายบัวเอาไว้ ว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้นิคาซิโอปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำ ดังนั้นจึงต้องทำให้สำเร็จแล้วหล่อนจะต้องทำยังไงล่ะ ในเมื่อการเผชิญหน้ากับนิคาซิโอเมื่อตอนเย็นที่ลานจอดรถมันล้มเหลวไม่เป็นท่านิคาซิโอเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาหล่อเหลา และมันก็เป็นอาวุธชั้นเลิศของเขา ที่ใช้ฟาดฟันคู่สนทนาให้สติแตกซ่านหล่อนเองก็ไม่สามารถรับมือกับอาวุธนี้ของเขาได้ กองทัพที่ยกไปแตกพ่ายจนน่าเวทนาเลยทีเดียว“จะทำยังไงดีนะ”หล่อนไม่อาจจะข่มตานอนลงได้ พยายามคิดหาทางออก หาทางแก้ปัญหา แต่ปัญหาใหญ่โตเหลือเกินมือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้ารูปไข่ของตัวเองแรงๆ ก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์มือถือที่มีเสียงร้องของข้อความไลน์ดังขึ้นหล่อนคว้าโทรศัพท์มือถือมากดอ่านข้อความไลน์ และก็พบว่าเพื่อนที่อยู่ฝ่ายบุคคลของห้องเสื้อเป็นคนส่งมาAamZamak : เป็นไง
ตอนที่ 7.“ซี๊ดดด อ๊า... อา... นิคขา... อา... เรนนี่รักเอ็นฝังมุกของคุณที่ซู๊ดดดด อู๊ยยย... อา...”พวกเขายังคงบรรเลงเพลงสวาทกันอย่างไม่รู้จักอับอายการะเกดที่หน้าร้อนจัดเพราะได้ยินเสียงปลุกอารมณ์ทางเพศของคนทั้งคู่ รวบรวมสติแล้วกดวางสายลง จากนั้นก็นั่งหอบหายใจถี่ระรัวทำไม... หล่อนจะต้องรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งตัวแบบนี้ด้วยผู้หญิงที่เล่นสนุกอยู่กับนิคาซิโอไม่ใช่หล่อนสักหน่อยแต่...การะเกดหน้าแดงก่ำ เมื่อพบว่าตรงนั้นของร่างกายมันมีหยาดน้ำไหลออกมาบ้า...หญิงสาวกำมือแน่น ก่อนจะล้มตัวลงนอน และข่มตาให้หลับ แต่หล่อนไม่หลับเลย ร่างกายร้อนผ่าวราวกับถูกใครสุมไฟเอาไว้ ในหัวยังคงเต็มไปด้วยจินตนาการเกี่ยวกับสิ่งที่ได้ยินผ่านทางสายโทรศัพท์มากมายเรือนร่างอวบอิ่มนอนกระสับกระส่าย พลิกไปมาหลายต่อหลาย แต่กระนั้นเสียงครางเสียวของผู้หญิงคนนั้น กับเสียงเตียงถูกกระแทกแรงๆ และถี่ๆ ก็ยังคงตามหลอกหลอนใช่...มันหลอกหลอนหล่อนเข้ามาถึงความฝันเลยทีเดียว“อู๊ยยยย อ๊า... อา... อา...”ในความฝันหล่อนครวญครางดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้ร่างของผู้ชายตัวใหญ่มาก ซึ่งมองไม่เห็นหน้าเพราะค่อนข้างมืดเขาคร่อมทับตัวของหล่อน มือใหญ่กางจน
ตอนที่ 8.หล่อนรีบถอยหลังหลบไปจนชิดผนังปูน และก้มหน้าลงมองพื้นในจังหวะที่นิคาซิโอเดินผ่านไป แต่เขาทิ้งกลิ่นหอมๆ ประจำตัวเอาไว้ให้หล่อนได้คลั่งไคล้เหมือนเดิมมือเล็กบีบกันแน่น แม้จะพยายามตั้งสติแค่ไหน แต่ก็รู้สึกได้ว่าเนื้อตัวสั่นเทา จนกระทั่งมีเสียงเรียกจากคนข้างๆ“พี่เกด... ท่านประธานหล๊อหล่อเนอะ”หล่อนช้อนตาขึ้นมองคู่สนทนา ที่กำลังยืนเอามือประสานกันตรงหว่างอก และก็พร่ำเพ้อถึงนิคาซิโอด้วยความลุ่มหลงใช่...มันไม่แปลกเลยที่ผู้หญิงจะมีอาการแบบนี้ หากได้เห็นเขา เพราะหล่อนเองก็เป็น แต่แค่เลือกที่จะซ่อนมันเอาไว้ลึกๆ เท่านั้นเอง“อืม”หล่อนเลือกที่จะตอบสั้นๆ และกำลังจะปลีกตัวไปยังแผนกของตัวเอง แต่เสียงของคู่สนทนาก็ฉุดรั้งหล่อนเอาไว้อีกครั้ง“เมื่อกี้หนูเห็นท่านประธานมองพี่เกดด้วยค่ะ”การะเกดชะงักไปเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะยิ้มบางๆ“ท่านก็คงมองไปทั่วนั่นแหละ”“ไม่นะพี่เกด หนูเห็นท่านจ้องพี่เกดคนเดียวเลย ไม่ชายตามองมาที่หนูที่ยืนยิ้มให้ท่านเลยแม้แต่นิ๊ดเดียว”หล่อนยังคงฝืนยิ้ม และก็คิดไปว่าที่นิคาซิโอจ้องมองตัวเองนั้น คงเพราะคาดโทษกับเรื่องเมื่อวานที่หล่อนไปดักรอเขาที่ลานจอดรถ หรือไม่ก
ตอนที่ 9.“เอ่อ... ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คือว่า...”เมื่อเขาหยิบยกเอาความจริงขึ้นมาพูด หล่อนก็อับอายจนแทบมุดรถหนี แต่จะหนีได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อตอนนี้รถคันงามวิ่งด้วยความเร็วสูงเลยทีเดียวนี่หล่อนกำลังเล่นอยู่กับไฟใช่ไหม ไม่... นิคาซิโอไม่ใช่ไฟ แต่เขาเป็นสิงโต... สิงโตที่กำลังหิวจนไส้กิ่วไส้แขวน“ผมรู้แล้วล่ะ ว่าจะพาคุณไปที่ไหนดี”เสียงหัวเราะของนิคาซิโอน่ากลัวเหลือเกิน และมันก็ทำให้เส้นขนทั้งร่างสาวลุกซู่“ดิฉันคิดว่า เรา... คุยกันที่ร้านกาแฟก็ได้นะคะ เดี๋ยวดิฉันเลี้ยงเองค่ะ”“แค่ร้านกาแฟ ไม่คู่ควรกับคุณหรอก”เสียงหัวเราะในลำคอของนิคาซิโอทำให้หล่อนสยดสยองเหลือเกินเขากำลังจะพาหล่อนไปไหนหญิงสาวหันมองข้างทาง แต่รถคันงามวิ่งเร็วมาก ทำให้ไม่สามารถจับจุดได้เลยว่าตอนนี้สิงโตดุร้ายอย่างนิคาซิโอจะพาเหยื่อน่าสงสารอย่างหล่อนไปที่ไหนกันรถคันงามแล่นมาจอดสนิทที่หน้าร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ซึ่งพอลงไปจากรถแล้ว หล่อนจึงสรุปได้ว่าที่นี่มันคือย่านบาร์ราคาถูกของเมืองกรุงนั้นเองแม้หล่อนจะไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลย แต่กระนั้นก็พอจะได้เห็นได้รู้จากอินเตอร์เน็ตมาบ้าง ว่าข้างในสิ่งก่อสร้างที่กำลังเปิดไฟวิบวับอยู่ตร
ตอนที่ 10.มองอะไรไม่ชัดเจนนัก แต่นิคาซิโอก็พอจะเดาได้อย่างแม่นยำว่า คู่สนทนาตัวเล็กของตัวเองกำลังรู้สึกอับอายขัดเขินกับสิ่งที่เขาเพิ่งกระทำลงไปกับสาวบริการทรงโต รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อจัดของนิคาซิโอ ก่อนที่เขาจะหันไปรับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จากพนักงานเสิร์ฟนมใหญ่มาถือเอาไว้ในมือ “ดื่มหน่อยไหมล่ะ” เขาถามอย่างมีน้ำใจ แววตาคมกริบที่จ้องมองมานั้นแสนอันตรายเหลือเกิน “ไม่ค่ะ” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ และพยายามที่จะพูดเรื่องงานที่ตั้งใจเอาไว้ให้เร็วที่สุด “แต่ผมอยากให้คุณดื่มสักหน่อย” แล้วเขาก็ยื่นแก้วใบสวยที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่ในนั้นมาตรงหน้า หล่อนไม่เคยดื่มเครื่องดื่มมึนเมามาก่อน แต่ครั้งนี้คงจะไม่มีทางปฏิเสธได้แล้วล่ะ มือเล็กขาวสะอาดยื่นไปรับแก้วเหล้ามาถือเอาไว้ แต่ยังไม่ยอมดื่ม นิคาซิโอระบายยิ้มกว้าง ซึ่งมันน่ามองเหลือเกินในสายตาของการะเกด หัวใจของหล่อนเต้นแรงคร่อมจังหวะ ร่างสาวที่ร้อนผ่าวอยู่แล้วก็ยิ่งทวีความร้อนรุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนได้กลิ่นของอันตรายโชยฟุ้งเข้ามาในโพรง
ตอนที่ 11. ผู้หญิงคนนี้ดูเฉิ่ม ดูโบราณ เหมือนแม่ชีที่เพิ่งเดินออกมาจากโบสถ์ แต่ทำไมนะ เมื่อพิศมองนานๆ เจ้าหล่อนกลับทอประกายเสน่ห์บางอย่างออกมา “เอาเป็นว่า ผมยังยืนยันคำเดิม ยังไงซะผมก็จะปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำของคุณ” การะเกดลุกขึ้นยืน พร้อมกับเอาแขนเท้ากับโต๊ะตรงหน้า โน้มหน้าเข้าไปหานิคาซิโอ ก่อนจะโวยวายเสียงดังลั่น “คนใจร้าย คนใจดำ! ดิฉันจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายพนักงานผู้บริสุทธิ์แบบนั้นแน่นอน” นิคาซิโอกัดฟันกรอดด้วยความโมโห เพราะตั้งแต่เกิดมาเป็นคน เขายังไม่เคยถูกใครหน้าไหนตะโกนใส่หน้าแบบที่การะเกดกำลังทำมาก่อน เขาผุดลุกขึ้นยืน จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของหญิงสาว “ถ้าไม่อยากให้ผมยกเลิกคำสั่ง คุณก็ลองทำแบบผู้หญิงบริการพวกนี้ดูสิ” “คะ?”แม้จะเมา แต่ก็ยังเข้าใจความหมายที่ดังออกมาจากปากหยักสวยได้อย่างดีเยี่ยม “หึ...”นิคาซิโอคาดว่านี้จะเป็นการสนทนาสุดท้ายระหว่างเขากับหล่อนแน่นอน เพราะการะเกดไม่มีทางยอมทำในสิ่งที่เขาพูดออกไปแน่ ดี... มันจะได้จบสักที เขาเบื่อความวุ่นวายของหล่อนเหลือเกิน
ตอนที่ 26. ตอนอวสานคำพูดของเขาเรียกสีแดงให้ปรากฏบนใบหน้าของหล่อนได้ทันที “คุณนิค...” “ถ้าไม่สงสัยความรักของผมแล้ว งั้นเราก็มาทำสัญญากันดีกว่านะ”แววตาเจ้าเล่ห์แบบนี้ หล่อนรู้ดีว่านิคาซิโอจะทำสัญญาแบบนี้ “เกด... ยังมีเรื่องสงสัยค่ะ...” “เรื่อง?” “เอ่อ...”หล่อนช้อนตาสบประสานกับเขาอย่างขัดเขินเอียงอาย“คุณนิค... รักเกดตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คือเกด... นึกไม่ออกเลยว่าคุณนิครักเกดตอนไหน” เขาฟังคำถามของหล่อนจบแล้วก็หัวเราะร่วนออกมา ก่อนจะรั้งให้หล่อนเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ริมห้อง “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่ายิ่งเอาคุณ ผมก็ยิ่งรักยิ่งหลง ในหัวของผมไม่หลงเหลือความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย ตั้งแต่เราเอากันคืนนั้น...”แววตาของเขาทอประกายอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะดึงมือข้างซ้ายของหล่อนขึ้นมาไล่จูบทีละนิ้ว “ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมคิดถึงตลอดเวลาได้แบบคุณมาก่อน ดังนั้นผมจึงรู้ได้ไม่ยากว่าผมกำลังรู้สึกยังไงกับคุณ การะเกด...” “บางที... อาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้นะคะคุณนิค” “แต่หัวใจของผมบอกว
ตอนที่ 25. จู่ๆ เสียงเข้มคุ้นหูก็ดังขึ้นข้างตัว พร้อมกับแขนกำยำแสนคุ้นเคยที่โอบประคองอยู่รอบลำตัว “คุณ... นิค...” เขายิ้มหวานให้กับหล่อน ในขณะที่หล่อนพยายามส่งสัญญาณให้เขารีบไปจากตรงนี้ แต่เขาไม่ยอมไป แถมยังทำให้คำพูดเมื่อกี้ของหล่อนไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง “พวกคุณฟังนะ ผมกำลังตามจีบการะเกดอยู่ เพราะผมชอบผู้หญิงแบบนี้ ผู้หญิงที่สวยออกมาจากข้างใน ไม่ใช่ผู้หญิงที่ข้างนอกสดใสข้างในเน่าเหม็น”เขามองหน้าพนักงานทุกคนที่เมื่อกี้ปากดีใช้คำพูดเหยียดหยามการะเกด โดยเฉพาะพุดซ้อน ซึ่งตอนนี้เจ้าหล่อนหน้าหดเหลือไม่ถึงสองนิ้วเสียแล้ว“เอ่อ... ท่านประธานคะ พวกเราก็แค่สงสัยค่ะ แต่ตอนนี้จะไปทำงานแล้วค่ะ”พุดซ้อนเอ่ยขึ้นเสียงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว“พวกคุณยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”“ท่านประธานจะไล่... พวกเราออกเหรอคะ พวกเราขอโทษค่ะ”พนักงานพากันยกมือไหว้ขอโอกาส ในขณะที่นิคาซิโอปล่อยร่างสั่นเทาของการะเกดออกห่างเล็กน้อย “เรื่องไล่ออกผมจะพิจารณาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้พวกคุณต้องอยู่เป็นพยานให้กับผมเสียก่อน” “พะ... พยานอะไรเหรอคะท่านประธาน” พุด
ตอนที่ 24.หล่อนร้อนฉ่าอีกแล้ว“หนึ่ง... สอง... สะ...”“เกด... รักคุณนิคค่ะ”จบคำสารภาพของหล่อน คนตัวโตก็หัวเราะด้วยความพึงพอใจ พร้อมกับจูบปากนุ่มอย่างดูดดื่มอยู่เนิ่นนาน“ก็แค่นี้ ไม่เห็นพูดยากตรงไหนเลย”“เอ่อ... ปล่อยเกดได้แล้วใช่ไหมคะ” หล่อนทวงสัญญา“ไม่ปล่อย”“อ้าว ไหนคุณนิคบอกว่า... จะปล่อยให้เกดไปทำงานไงล่ะคะ”คนตัวโตยิ้มเจ้าเล่ห์ และก็ยังบดความเป็นชายกับร่างของหล่อนด้วยลีลาเร่าร้อนเช่นเดิม“ผมต้องพิสูจน์หาความจริงก่อน ว่าคำพูดของคุณมันออกมาจากหัวใจหรือเปล่า”“คุณนิค... ขี้โกงเกด...”หล่อนตัดพ้อ และก็พยายามกัดปากเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เสียงครางเล็ดลอดออกมา“ผมขี้เอาด้วย”เขาครางกระเส่าชิดใบหูเล็กของหล่อน ก่อนจะซุกไซ้ด้วยความหิวกระหายหล่อนไม่อาจจะปฏิเสธสัมผัสเร่าร้อนของนิคาซิโอได้ ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายก็ทำได้แค่ร้องคราง และหยัดร่อนให้เขาเสียบแทงด้วยความกระตือรือร้น“อ๊า... ซี๊ดดด คุณนิค... อา... เสียวจังค่ะ อา...” หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ในขณะที่หล่อนกำลังนั่งออกแบบชุดว่ายน้ำคอลเล็กชั่นใหม่อยู่ จู่ๆ สุกัญญาก็เดินหน้าเครียดเข้ามาหา“พี่เกด... หน่อยมีเรื่องจะบอกค
ตอนที่ 23.หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของนิคาซิโอดังผ่านสายสนทนามา เสียงหัวเราะแบบนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเขาพึงพอใจอะไรสักอย่างมากๆ แต่ว่าตอนนี้ นิคาซิโอพึงพอใจอะไรกันล่ะ มันมีแต่เรื่องน่ากังวลต่างหาก“คุณเป็นห่วงชื่อเสียงผมหรือ”“ก็ใช่น่ะสิคะ ท่านประธานอาจจะเสียหายได้นะ หากคนเอาไปเม้ากันว่า ท่านประธานมีอะไรกับเกด...”“แล้วคุณไม่ห่วงชื่อเสียงของตัวเองหรือไง คุณเป็นผู้หญิงนะ น่าห่วงกว่าผมอีก”“ชื่อเสียงเกดไม่มีอะไรให้ต้องรักษาสักหน่อยค่ะ ไม่เหมือนท่านประธาน...”นี่เจ้าหล่อนจะรู้ไหมว่าคำพูดของตัวเองกำลังทำให้เขาที่อยู่ปลายสายนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนหุบไม่ลงน่ารัก...นี่แหละคือนิยามที่เขามอบให้กับการะเกดในตอนนี้“แต่ถ้าเรื่องของเราแพร่สะพัดออกไป ผมเดาว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ามาจีบคุณอีก...”นิคาซิโอถามเสียงยานคาง ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้ม“แล้วคุณก็จะขึ้นคานนะ การะเกด”การะเกดระบายยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะตอบนิคาซิโอออกไป “เกดไม่เคยคิดอยากให้ใครมาจีบหรอกค่ะ และเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเราจบลง เกดก็จะเอาเวลาทั้งหมดมาทุ่มเทให้กับงานค่ะ” “แล้วคุณคิดว่าความสัมพันธ์ของเรา... จะจบล
ตอนที่ 22. “เอาไว้ผมจะบอกหลังจากเลิกงานก็แล้วกันนะ” “บอกเลยไม่ได้เหรอคะ” หล่อนตื้อถาม แต่เขากลับย้อนถามกลับมา “ว่าแต่คุณจะร้องขออะไรผมหรือ การะเกด” เมื่อถูกเขาเอ่ยถาม หล่อนก็จำต้องตอบออกไปตามตรง “เกดได้ยินข่าวมาว่าคุณสั่งปิดไลน์ผลิตเสื้อผ้าเด็กเหรอคะ” “ใช่” “ทำไมคุณนิคทำอะไรเอาแต่ใจนักล่ะคะ” “ปกติผมเป็นคนมีเหตุผล แต่พอผมรู้ว่าพุดซ้อนคิดไม่ดี และพูดไม่ดีกับผู้หญิงของผม ผมก็มองไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะเก็บเธอเอาไว้” “คุณนิค... ทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ” เขายกมือขึ้นจับแก้มของหล่อนเบาๆ พร้อมกับไล้นิ้วกับผิวเนียนอย่างแสนสิเน่หา“ผมไม่อยากให้ใครรังแกคุณ การะเกด” การะเกดระบายยิ้มออกมาด้วยความอิ่มเอมใจ แม้จะรู้ดีว่าความสุขนี้จะไม่มีวันจีรังก็ตาม “ขอบคุณนะคะ...” “ขอบคุณผมด้วยจูบของคุณได้ไหม...” น้ำเสียงของเขาเย้ายวนเหลือเกิน หล่อนปฏิเสธเขาได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อหล่อนเองก็ต้องการจูบหวานๆ จากเขาเช่นกัน และทันทีที่หล่อนผงกศีรษะขึ้นลงตอบรับ ปากนุ่มก็ถูกประ
ตอนที่ 21. “คุณนิคพูดอะไรก็ไม่รู้ เกดอายนะคะ” หล่อนผลักไสเขา แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะเข้ามาในห้องน้ำตามหล่อนให้ได้ “ระหว่างเรา ยังจะมีอะไรต้องอายกันอีกหรือ ผมเห็นคุณมาทั้งตัวแล้ว อย่าลืมสิ...” ทำไมเขาจะต้องพูดให้หล่อนอายแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ “แต่เกดก็ยังอายนี่คะ คุณนิคออกไปก่อน แล้วเย็นนี้ค่อย... อ๊ะ...” เขากระชากหล่อนเข้ามากอด จากนั้นก็หมุนตัวดันหล่อนให้ชนกับผนังห้องน้ำ โดยที่เขาตามติดเข้ามาประกบแนบแน่น “คุณนิค...” “งั้นผมคงต้องทำให้บ่อยขึ้น คุณจะได้เลิกอายซะที...” “ไม่ได้นะคะคุณนิค... อื้อ... ปล่อยเกดค่ะ... อื้อ... อย่าดื้อสิคะ... อื้อ... อา... อ๊า... คุณนิค...” แต่ไม่ว่าหล่อนจะผลักไส จะขัดขืน หรือว่าดิ้นรนยังไง หล่อนก็ไม่อาจจะหลีกหนีความหื่นกระหายของนิคาซิโอไปได้ ผู้ชายคนนี้หื่น และกินจุเหลือเกิน ในที่สุดหล่อนก็ถูกเขาสอดใส่อย่างรุนแรง “อ๊า... อ๊า... ซี๊ดดด อา... คุณนิคขา... อู๊ยยยย เสียวจังค่ะ อา...” ตอนนี้หล่อนไม่รู้ว่า เสียงครางของตัวเองกับเสียงหน้าขากำยำของนิคาซิ
ตอนที่ 20. “ดีใจด้วยนะน้องเกดที่พระท่านยังเมตตาช่วยยืดเวลาหายใจให้กับแผนกชุดว่ายน้ำของเธอ”พุดซ้อนเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานของหล่อนพร้อมกับคำพูดยินดี แต่แววตาที่จ้องมองมานั้น ไม่ได้ให้ความรู้สึกเดียวกันกับคำพูดเลย การะเกดยิ้มตอบบางๆ พร้อมกับจ้องมองไม่ยอมหลบสายตาเช่นกัน “ขอบคุณค่ะพี่พุด” “แต่ยังไงซะ น้องเกดก็ต้องพัฒนาฝีมือของตัวเองให้มากขึ้นกว่านี้นะ ไม่อย่างนั้นแผนกชุดว่ายน้ำของน้องเกดอาจจะต้องถูกปิดอีกก็ได้” การะเกดพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ เพื่อที่จะไม่พูดจาอะไรรุนแรงออกไป แต่พุดซ้อนก็ยังคงแสดงธาตุแท้ขี้อิจฉาไม่หยุด “ซึ่งพี่คิดว่า คงอีกไม่นานนี้แหละ เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้นะน้องเกด” การะเกดผุดลุกขึ้นยืน มือข้างหนึ่งที่ถือดินสอเอาไว้กำแน่นจนมันแทบหักคามือ “ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงเกด แต่พี่พุดเก็บความห่วงใยเอาไว้เป็นห่วงตัวเองดีกว่าค่ะ เพราะเท่าที่เกดรู้มา ยอดขายเสื้อผ้าเด็กไตรมาสนี้ของพี่พุดลดฮวบเลยนี่คะ” ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มหยันของพุดซ้อนค่อยๆ เจื่อนลงไป แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อถูกหักหน้า
ตอนที่ 19.หลังจากที่หล่อนตอบออกไป คู่สนทนาก็หมุนตัวเดินนำหน้าไปที่ลิฟต์ตัวใหญ่ หล่อนรีบเดินตามไปติดๆ และก็ภาวนาให้นิคาซิโอไม่พูดหรือเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหล่อนเห็นเลขาฯ ของนิคาซิโอเคาะประตูห้องทำงานของเจ้านายตัวเองสองครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ“คุณนิคคะ ผู้จัดการไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำมาพบแล้วค่ะ”“ให้เข้ามาได้”“รับทราบค่ะ”เลขาฯ หน้านิ่งตอบรับกับเจ้านายของตัวเองเสร็จแล้ว ก็หันมาเผชิญหน้ากับหล่อน“เชิญคุณเข้าไปได้แล้วค่ะ”“เอ่อ... ค่ะ...”หล่อนอยากจะวิ่งหนีจากไป แต่ก็ทำไม่ได้นอกจากข่มใจเผชิญหน้ากับเขาประตูห้องทำงานของนิคาซิโอถูกเปิดกว้างออก และหล่อนก็จำต้องกัดฟันเดินข้ามธรณีประตูเข้าไปด้านในประตูถูกปิดตามหลัง พร้อมกับสายตาของหล่อนที่ปะทะเข้ากับผู้ชายหล่อเหลาที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่หล่อน แววตาของเขาเรืองรองไปด้วยเพลิงไฟหล่อนขยับเท้าเข้าไปหยุดกลางห้อง มือไม้ที่กุมแฟ้มงานเอาไว้ชุ่มชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ ความวิตกกังวล และความอดสูกำลังแข่งกันเพิ่มปริมาณอยู่ภายในอกอย่างดุเดือด“มานั่งตรงหน้าผมสิ คุณการะเกด”แก้มของหล่อนแดงขึ้นโดยอัตโนมัติ เมื่อสบป
ตอนที่ 18. เขาคือชายคนแรกของหล่อน... รอยยิ้มกว้างที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหล่อจัด ดวงตาคมกริบจ้องมองหยดเลือดไม่วางตา “คุณเป็นของผมคนเดียวสินะ การะเกด” ความหวงแหนที่ไม่รู้จักมาก่อน มันกำลังเต้นเร่าๆ อยู่ภายในอก เขาคงแทบคลั่ง หากมีผู้ชายคนอื่นทำกับการะเกดเหมือนกับที่เขากระทำเมื่อคืน มันบ้ามากที่เขาปล่อยให้ความรู้สึกหวงแหนแสนงี่เง่านี้เกิดขึ้นในอก แต่เขาก็ไม่อาจจะสลัดมันออกไปได้ เพราะเขาหวงการะเกดจริงๆ หล่อนยอมให้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกันนะ? เพราะต้องการช่วยลูกน้องในไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำอย่างนั้นเหรอ ไม่ใช่... ไม่ใช่หรอก หล่อนยอมให้นิคาซิโอล่วงล้ำเข้ามาภายในร่างกายก็เพราะว่า... เพราะว่าหล่อนปรารถนาในตัวของเขาต่างหาก มันคือความจริงที่น่าอดสู ความจริงที่ทำให้หล่อนกลายเป็นหญิงไร้ยางอายน่ารังเกียจ แม้เมื่อคืนหล่อนจะดื่มไปพอสมควร แต่หล่อนก็ยังคงจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน หล่อนทั้งดูด ทั้งอมท่อนเอ็นของนิคาซิโอ แถมยังยอมให้เขาพ่นน้ำเสียวใส่ปาก และหล่อนก็กลืนกินหน