Kabanata 0003

“May ibang babae sa puso ni Maximo Guevarra na nakilala niya sa ibang bansa. Matagal niya itong itinago at wala siyang pinagkaiba sa ‘yo, Luciana.”

Bigla na lamang nanumbalik sa alaala ni Luciana ang sinabi ng isa sa kaibigan ni Maximo sa kanya noon.

Ngunit, noong panahon na ‘yon ay hindi niya ito sineryoso dahil inisip niya na ang babaeng tinutukoy ng kaibigan ay parte lamang ng isang nakaraan. Higit sa lahat, alam niya na wala itong panama sa kanya. Ngunit ngayon, para siyang sinampal ng reyalidad.

Ang makita kung paano tratuhin ng asawa niya ang babaeng ito nang may pag-iingat, pakiramdam ni Luciana ay parang tinusok ng patalim ang kanyang puso. Tila ramdam niya ang pagdaloy ng kirot na dulot nito sa kanyang buong pagkatao.

Samantala, naghanda naman si Maximo na alalayan ang babaeng kasama niya sa kabila ng ingay sa paligid ng ospital. Doon niya napansin si Luciana na nakatayo sa hindi kalayuan, kasama ni Manang Bettina.

Bahagyang kumunot ang noo ni Maximo nang dahil doon.

Si Liezel Rivero, ang babaeng nasa tabi ni Maximo ay napalingon sa direksyon niya at may kaonting pag-aalala sa kanyang mukha.

“Kilala mo ang babaeng ‘yan, Max?” tanong niya kay Maximo.

“Si Luciana, ang asawa ko,” kalmadong sagot ni Maximo kay Liezel, at nagpatuloy, “Mauna ka na sa sasakyan at susunod na lang ako, Liez.”

“Okay,” tugon naman ni Liezel na sinamahan pa ng pagtango.

Ngunit, bago pa siya umalis, bumaling muna siya ng tingin kay Luciana at nakipagtitigan muna rito.

Naramdaman naman ni Luciana ang seryosong tingin na binigay sa kanya ng babae, at paglingon niya rito ay bahagya siyang nginitian ni Liezel.

Pakiramdam ni Luciana ay nanikip ang kanyang dibdib at nabalot iyon ng mapait na pakiramdam sa kanya.

Si Maximo naman ay tuluyan na siyang nilapitan habang ang kanyang matangkad na pigura ay halos harangan ang sinag ng ilaw mula sa kisame ng hospital.

“Ano'ng ginagawa mo rito?” blankong tanong ni Maximo kay Luciana.

Akmang sasagot na sana si Manang Bettina kay Maximo nang biglang magsalita si Luciana.

“Sino siya?” tanong niya kay Maximo.

Hindi pa rin maalis sa isip ni Luciana kung bakit sinasamahan ni Maximo ang babae sa isang prenatal check-up.

‘Sa kanya ba ang batang nasa sinapupunan ng babae?’ tanong ni Luciana sa kanyang isip.

“Huwag mo na pakialaman ito dahil hindi mo na ‘yon trabaho,” malamig niyang tugon kay Luciana.

“Niloko mo ako tapos ayaw mong tanungin ko ang tungkol diyan?” tanong ni Luciana habang ang mga mata ay namumula at bakas sa boses niya ang hinanakit sa pagtataksil ni Maximo.

“Niloko?” saad ni Maximo sa kanyang matigas na reaksyon saka nagpatuloy, “Sa tingin mo ba may karapatan ka na gamitin ang salitang ‘yan sa ‘kin? Baka nakakalimutan mo kung paano mo ako pinakasalan? At higit sa lahat, mariin kong sinabi sa ‘yo noon na kahit ikasal pa tayo ay hinding-hindi kita mamahalin!”

Natigilan si Luciana sa kanyang narinig mula kay Maximo habang ang kanyang dibdib ay nagsimulang kumabog ng malakas. Hindi niya napigilang ikuyom ang mga palad at pilit pinapakalma ang sarili.

“Sa mga mata mo ba ay isa lang akong gamit na magpapainit sa ‘yo sa kama, ha?” ani Luciana at hindi na napigilan ang sarili.

“What do you think?”

Hindi na napigilan ni Luciana ang matawa ngunit balot iyon ng pait.

“Tama nga ako. Iniisip mo talaga na ginawan ka nang masama ng tatay ko at ngayon gusto mong samantalahin ang pagkakataon upang makaganti, hindi ba?” ani Luciana.

“Tama na!” mariing saad ni Maximo, ang kanyang tingin ay halos gusto ng wasakin si Luciana.

Pinapatigil na siya ni Maximo na magsalita pero pakiramdam ni Luciana ay nabato bigla ang kanyang puso.

“Ngayon nakabalik na ang babaeng minamahal mo ay ano'ng plano mo sa ‘kin?” tanong ni Luciana sa kanya.

Biglang tumikom ang bibig ni Maximo sa naging tanong ni Luciana at namayani bigla ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa.

Pakiramdam ni Luciana ay parang pinisil ang kanyang puso dahil ang tila walang balak na pagsagot ni Maximo sa kanya ay siyang bumasag sa natitirang pag-asa niya.

Muli na namang bumalik ang pagsakit ng tiyan ni Luciana at ngayon tila nawalan na ng epekto ang ininom niyang gamot. Ngayon ay mas lalong tumindi ang sakit hanggang sa tuluyan na siyang nawalan ng malay.

Nang magising si Luciana, ang sinag mula sa ilaw sa kisame ay nagpapikit sa kanya ulit, at ang matapang na amoy ng disinfectant ay pumuno sa buong paligid.

Napakunot ang noo ni Luciana at dahan-dahan niyang binuksan ulit ang mga mata hanggang sa dumako ang kanyang paningin kay Maximo na palabas ngayon mula sa kwarto.

Pagtingin ni Luciana sa kamay, nakita niyang may nakalagay na dextrose.

“H-Hubby…” sambit ni Luciana sa mahinang boses habang pinipilit na bumangon at halos mahulog mula sa kama.

Mabilis naman na lumapit si Manang Bettina sa kanya nang mapansin siya.

“Mag-ingat po kayo, Senyorita!” sambit nito sa kanya upang paalalahanan siya.

“Saan siya pupunta, Manang?” tanong ni Luciana sa katulong sa kanyang mahinang boses.

“Tumawag po ulit ang babae at umalis si senyorito para puntahan ito,” paliwanag ni Manang Bettina sa kanya na may pagdadalawang-isip.

Natuod si Luciana sa kanyang narinig at tila parang patalim ang mga salitang iyon na pilit tumatama sa kanya.

“Huwag na po kayong mag-alala, Senyorita,” ani Manang Bettina sa kanya na may pag-aalala, at nagpatuloy, “Ang kalusugan ninyo ang mahalaga ngayon at kagabi lang ay nagpa-ultrasound kayo. Isang acute gastritis na nakuha mula sa nakakalason na pagkain ang nakita at pangatlong dextrose niyo na po ito pero mahina pa rin kayo…”

Nanikip muli ang dibdib ni Luciana sa kanyang narinig. Na sa ospital siya ngayon dahil sa acute gastritis na ito pero isang tawag lamang ng babae kay Maximo ay mabilis itong kumaripas.

Tunay ngang wala siyang panama sa babaeng iyon.

“Humigop muna po kayo ng sabaw, Senyorita,” saad ni Manang Bettina at iniabot ang isang bandehadong sabaw.

Mabilis namang umiling si Luciana upang tanggihan ito.

“Ilagay niyo na lang po riyan, Manang. Hindi pa ako nagugutom,” pagsisinungaling ni Luciana sa kanyang katulong.

Ilang sandali lang, bigla namang tumunog ang cellphone ni Luciana sa ibabaw ng mesa na siyang bumasag sa katahimikan sa loob ng kwarto.

Napatingin si Luciana sa cellphone niya at nanghihinang inabot ito saka nagsalita.

“H-Hello?”