Chapter 1

“Ah… Ms. Isabella, ang iyong anak ay nagdurusa sa sakit na hereditary bone cancer. May taning na rin siya—dalawang buwan na lang ang itatagal ng kanyang buhay.”

Paliwanag ng doktor habang seryoso itong humarap sa kanya matapos suriin ang vital signs ng bata.

“Ang pagkakaalala ko, namatay din ang iyong ina dahil sa malubhang sakit na ito. Maaaring namana ito ng iyong anak.”

May awa sa tinig ng doktor habang hinawakan nito ang kanyang braso—kita ang pag-aalala sa mga mata nito bago muling nagsalita.

“Ang payo ko sa’yo, Ms. Isabella, ay magpa-general check-up ka rin sa lalong madaling panahon upang matiyak ang iyong kalusugan.”

Tila naubusan ng lakas si Isabella Russo—biglang nanlambot ang kanyang mga tuhod sa mga salitang binitiwan ng doktor. Sana siya na lamang ang nagmana ng sakit ng kanyang ina.

Ilang minuto na ang lumipas mula nang umalis ang doktor, ngunit hindi pa rin maalis sa kanyang isipan ang mga sinabi nito. Nanginginig ang kanyang katawan at hindi niya ito mapigilan.

“Mommy, may nangyari po ba sa’yo?” tanong ni Aaliyah sa kanyang ina nang mapansing tila malungkot ito. Puno ng pag-aalala ang mahinang boses ng bata, halatang may karamdaman.

“May mali po ba akong nagawa, Mommy? Kaya hindi ka masaya?”

Tiningnan ni Isabella ang kanyang anak na nakahiga sa hospital bed. Mahina ito, payat at maputla. Sa maliit nitong mukha ay mababakas ang guilt.

“Pwede po ba akong humingi ng tawad kung may nagawa po akong kasalanan?”

Pilit ang ngiti ng bata matapos magsalita. Tila durog ang puso ni Isabella. Hindi siya makapaniwala na dalawang buwan na lamang ang itatagal ng buhay ng kanyang anak. Ulila na siyang lubos—wala nang pamilya, at ang kasal na pinanghahawakan niya ay matagal nang nawalan ng saysay.

Tanging si Aaliyah na lang ang kanyang dahilan upang mabuhay at lumaban. Ngunit ngayon, unti-unti na rin itong inaagaw sa kanya.

Pinilit niyang pigilan ang luha.

"Hindi ako malungkot, anak. Masayang-masaya nga ako kasi malapit ka nang gumaling sa sakit mo.”

Nagliwanag ang mga mata ng bata. “Talaga po? Si Dad… makakapunta po ba si Daddy para makita niya ako ngayon, Mommy?”

Napuno ng pag-asa ang madilim na mga mata ng bata, ngunit mabilis din naglaho ang ningning nito. Tila nawalan ng lakas ng loob na umasa.

Ang mga salitang iyon ay mas masakit pa kaysa sa pinakamalupit na sakit na naranasan ni Isabella.

Pilit na pinigilan ni Isabella ang kanyang puso sa panginginig at nagkunwaring masaya. “Opo. Pupuntahan ka ng Daddy mo, ipinapangako ko, anak.”

Pilit siyang ngumiti sa kanyang anak.

“Talaga po?” Mahina at walang kumpiyansang tanong ni Aaliyah.

Nauunawaan ni Isabella ang kawalan ng tiwala ng bata. Ang ama nito—ang taong dapat unang magmahal sa kanya—ay kailanman ay hindi nagpakita ng malasakit.

Ang masalimuot na relasyon ng magulang ay hindi pa mauunawaan ng isang apat na taong gulang. Ang alam lang ng bata, gusto niyang maramdaman ang pagmamahal ng kanyang ama at magkaroon ng normal na pamilya.

Ngunit mamamatay na ang kanyang anak.

At wala siyang magawa upang ibigay ang tanging hiling nito.

“Aaliyah, anak… pangako ko sa’yo ngayon, dadalhin ko rito ang Daddy mo. Kahit ano pa ang mangyari. Happy birthday.”

Marahan niyang hinaplos ang ulo ng anak at hinalikan ito habang pinipigilang pumatak ang mga luhang namumuo sa kanyang mga mata.

Isang masayang ngiti ang lumitaw sa mukha ng bata habang nagliliwanag ang kanyang mga mata.

Nang makumbinsi ni Isabella na matulog na ang bata, agad siyang tumawag kay Secretary Lyra Dimagiba, ang sekretarya ng kanyang asawa.

Mahigpit niyang hinawakan ang telepono at huminga ng malalim.

“Si Adam Kingsley. Nasaan siya? Pakisabi na may mahalaga akong kailangang sabihin sa kanya.”

Diretso at walang paligoy-ligoy ang kanyang tono.

Isang segundo ng katahimikan bago sumagot ang sekretarya.

“Ah… e, Miss Isabella Russo, umalis po kasi si Mr. Adam Kingsley. Kaarawan po ni Miss Morgan ngayon at kasalukuyan nila itong ipinagdiriwang. Kung may gusto po kayong sabihin, bukas ko na lamang ipapaabot kay Mr. Kingsley.”

Pagkarinig ng pangalang ‘Miss Morgan,’ nanuyo ang lalamunan ni Isabella.

“Sabihin mo sa kanya, ngayon lang. Walang ibang araw kundi ngayon.”

Agad niyang ibinaba ang telepono matapos magsalita.

Wala pang sampung minuto, muling tumawag si Secretary Lyra at ibinigay ang address. Sa Makati siya pumunta, sa isang sikat na lugar—Hassan Hotel and Restaurant.

Pagdating niya roon, sinalubong siya ni Lyra upang ihatid sa kinaroroonan ni Adam.

Pagtapat nila sa pintuan ng kwarto, bago pa man siya makapasok, narinig na niya ang tinig mula sa loob.

“Kuya Adam, sabihin mo ang totoo sa lahat. Sa harap ng kapatid ko ngayon—si Isabella Russo at ikaw ay ilang taon nang kasal at may anak. Wala ka na bang nararamdaman para sa babaeng ‘yon?”

Sandaling namutla si Isabella. Isang mahinang boses, halatang may bahid ng alak, ang sumagot. May lamig sa tinig nito, at biglang tumahimik ang paligid.

“Sa tingin mo ba, magugustuhan ko ang isang babaeng may kasuklam-suklam na ugali at maruruming paraan? At tungkol sa batang ‘yon? Hindi pa sigurado kung akin nga siya.”

“Huwag mo akong bastusin.”

Ang malamig na salitang iyon—walang emosyon ngunit tagos sa puso.

Pakiramdam ni Isabella ay libu-libong karayom ang bumaon sa kanyang dibdib. Tanggap niyang kinasusuklaman siya ni Adam, pero ang tawaging ‘bastarda’ ang kanyang anak—hindi niya matatanggap.

Inis niyang itinulak ang pinto. Lahat ng nasa loob ay napalingon dahil sa malakas na tunog ng pagbukas nito. Nakita ng lahat si Isabella na nakatayo sa may pintuan—at agad nagbago ang mga ekspresyon ng bawat isa.

Si Adam ay nasa gitna ng atensyon. Nakaupo siya sa pangunahing upuan, ang kanyang mga mata’y malamig at nakatuon kay Isabella. Sa tabi niya ay ang matangkad at kaakit-akit na babae—si Bree Morgan, ang dating kasintahan ni Adam.

Bahagyang nanigas si Bree. “Isabella?” gulat niyang tanong. “Bakit ka nandito? At bakit hindi mo sinabi sa akin, Adam?”

Alam ng lahat na sina Isabella at Adam ay nasa proseso ng divorce, kaya’t ang tanong ni Bree ay punong-puno ng damdamin, na para bang siya ang tunay na may-ari ng buong kwarto.

Bahagyang lumamig ang ekspresyon ni Adam. “Kayong lahat, lumabas muna,” utos niya sa mga panauhin.

Ngunit sinalubong ni Isabella ang malamig niyang titig. Mahina ngunit matatag ang kanyang tinig, “Hindi nila kailangang lumabas. Sa pagitan natin, Adam, wala nang dapat itago.”

Kung siya pa rin ang Isabella limang taon na ang nakalipas, hindi niya magagawang magsalita ng ganoon. Noon, minahal niya si Adam kahit pa magulo ito. Pero ngayon, tanging realidad na lang ang natira.

Ang tanging nasa isip niya ngayon ay ang tuparin ang hiling ng kanyang anak. Kaya kahit ano, gagawin niya.

Hinawakan ni Bree ang braso ni Adam, halatang hindi natuwa.

Malamig ang mga mata ni Adam nang tumingin kay Isabella. “Katulad pa rin ng dati ang mga kondisyon ko sa ating divorce. May idadagdag ka ba?”

Puno ng kapanatagan ang madilim na mga mata ni Isabella. “Simula ngayon, manatili ka kay Aaliyah ng isang buwan bilang ama. ‘Yan lang ang kondisyon ko.”

Parang kulog ang pahayag ni Isabella sa gitna ng katahimikan.

Galit na sumigaw ang kapatid ni Bree na si Bruce Morgan. “Walang hiya kang babae ka! Alam kong nagpapanggap ka na naman para manggulo kay Kuya Adam! Mang-aagaw!”

Naluha si Bree at mabilis na hinawakan ang braso ng kapatid. “Tama na…”

Mas lalo lang nagalit si Bruce. “Paanong hindi ako magagalit, Ate? Buong taon mong tiniis ang sakit! At ngayon, magpapaloko ka na naman?”

Nagbago ang ekspresyon ni Adam. Itinutok nito ang malamig niyang mga mata kay Isabella. “Kahit kailan, hindi na mangyayari ‘yon.”

Isang sagot na matagal nang inaasahan ni Isabella.

“Kung ano man ang meron ka, Adam, hindi ko kailangan. Mana o kahit ano pa man. Manatili ka lang bilang ama kay Aaliyah ng isang buwan. ‘Yan lang ang hinihiling ko bago ako pumirma.”

Naramdaman ni Isabella ang hapdi sa kanyang puso habang binabanggit ang pangalan ng anak. “Kung ayaw mo sa kondisyon ko, hindi ako papayag sa divorce.”

Biglang umalingawngaw ang malakas na tunog ng nabasag na mangkok sa loob ng kwarto. Galit na inihagis ito ni Bruce kay Isabella—nabasag at nagkalat ang bubog.

“Wala kang hiya! Magkaroon ka man lang sana ng kaunting kahihiyan!”

Tiningnan lang ni Isabella ang bubog na tumama sa kanyang damit. Kalma ngunit matalim ang kanyang tinig.

“Ito lang ang paraan, Adam. Kung gusto mong mawala ako sa buhay mo, manatili ka muna sa anak mo. Isang buwan lang. Pagkatapos noon, pipirma ako at kusa akong lalayo.”

Dahil sa mga kondisyong iyon, dumilim ang mga mata ni Adam.

Huminga ng malalim si Bree at marahang nagsalita. “Adam, nakikiusap ako. Pumayag ka na.”

Walang sinuman ang umasa na ganito ang mangyayari. Kanina lang ay masaya ang lahat.

“Ate?” gulat na tanong ni Bruce.

Mahigpit na hinawakan ni Bree ang kamay ni Adam at malumanay na ngumiti. “Isipin mo na lang na para ito sa ating dalawa. Naniniwala ako sa’yo.”