Chapter 6. ช่วยติดกระดุมให้ผมหน่อย

            ร่างเล็กออกมาจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ทำให้เธอแทบกลั้นหายใจ กลัวจะเผลอส่งเสียงออกไปแล้วทำให้บอสของเธอต้องลำบากใจ

            “ก็ได้ รออยู่ด้านล่างนั้นแหละผมกำลังจะลงไปแล้ว”  ไรอันพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่คนทั่วไปอาจฟังดูเย็นชา เขาปรายตามองคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่มุมห้องแล้วพยักหน้าเป็นเชิงเรียกให้เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ เขาพูดคุยอีกสองสามคำแล้วก็วางปิดโทรศัพท์

            “ช่วยติดกระดุมให้ผมหน่อย”

            “ค่ะ”  กฤติกาเดินเข้าไปใกล้แล้วยื่นมือไปติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อย ตามด้วยเนคไท และเพราะตัวเธอเตี้ยกว่าเขามากทำให้ต้องเขย่งปลายเท้าขึ้น

            “ผมมีนัด” เขาพูดแล้วยกมือขึ้นลูบผมยาวนุ่มมือเบาๆ ทำไมเขากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ เห็นยัยดาวลูกไก่อะไรนี่ที่ไร อยากจับอยากจูบไปเสียทุกครั้งที่เจอ นับวัน ยิ่งควบคุมความต้องการได้ยากขึ้นทุกที

            “ค่ะ”  เธอได้แต่ยิ้มให้เขา ซึ่งก็คงไม่มีอะไรให้เธอทำได้มากไปกว่ายิ้ม

            “เก็บกระเป๋าคุณสิ เราลงไปพร้อมกัน”

            กฤติกาส่ายหน้าไปมาเร็วๆจนผมที่รวบเป็นหางม้าส่ายไปมา ไรอันขมวดคิ้วไม่ค่อยพอใจนัก แต่เธอยังยืนยันเช่นเดิม

            “คนอื่นจะมองบอสไม่ดีเอานะคะ” เธอยิ้มบางๆ ก็มันจริงนี่  ประเดี๋ยวเธอก็ย้ายกลับบ้านที่ต่างจังหวัดแล้ว แต่บอสยังอยู่ที่นี่ หากคนอื่นรู้เข้าว่ามีความสัมพันธ์ชู้สาวกับพนักงานในบริษัทคงเสียภาพลักษณ์ที่ดีไปหมดสิ้น เธอไม่อยากสร้างปัญหาให้เขา

            “อ้อ! พอดีดาวลืมมือถือไว้ที่แผนกด้วยค่ะ ดาวขอตัวก่อนนะคะ” 

            ไรอันได้แต่มองร่างหญิงสาวก้าวเร็วออกจากห้องทำงานของเขา ทำไมเขาต้องหงุดหงิดที่เห็นเธอแทบจะวิ่งหนีเขาแบบนี้ด้วยนะ ชายหนุ่มโคลงศีรษะไปมา เขาเดินออกมาจากห้องทำงานแล้วลงลิฟต์ไปที่ชั้นล่างของบริษัท  ไลลา-นางแบบสาวสวยคู่ควรคนล่าสุดกำลังถ่ายรูปกับพนักงานต้อนรับ  หญิงสาวในชุดกระโปรงสั้นยาวเหนือเข่าเล็กน้อยเห็นประธานบริษัทเดินออกมาจากลิฟต์ก็รีบสาวเท้าเข้าไปหา ยื่นมือไปเกาะแขนเขาด้วยท่าทีสนิทสนมไม่สนใจสายตาของใครต่อใครที่จ้องมองมาทางเธอ

            “คิดถึงไรอันจังเลยค่ะ” 

ไลลาพูดแล้วทำท่าจะจูบเขา แต่ไรอันเบือนหน้าหนีไปทางอื่นได้ทัน  เขาไม่ชอบให้ใครมาจูบเขา ถ้าเขาอยากจูบใคร เขาเริ่มเอง...ก็เหมือนกับ...เอ่อ...ยัยเวอร์จิ้นของเขานั้นแหละ เธอไม่จูบ เขาก็บังคับจูบเอาจนได้

ไลลารู้สึกเสียหน้าขึ้นมาทันที เธออุตส่าห์เป็นฝ่ายมาหาเขาถึงบริษัท นัดแนะให้เพื่อนสนิทมาแอบถ่ายภาพเธอกับไรอันเพื่อสร้างข่าวว่าเธอคบกับเศรษฐีหนุ่มนอกวงการ  ช่วงนี้เธอกระแสตก ดารานางแบบใหม่เกิดขึ้นยิ่งกว่าดอกเห็ด ถ้าเธอไม่สร้างสตอรี่ให้ตัวเองก็เห็นทีว่าจะไม่มีงานให้ทำแล้ว และถ้าเขาจริงจังกับเธอ เธอก็พร้อมเซย์เยสทันที

“ผมเคยบอกแล้วนี่ไม่ให้มาที่บริษัท”  เขาจับมือเธออกจากแขนของเขาแล้วเดินมาที่ด้านนอกที่รถของเขาจอดอยู่ ไลลาหน้าเจือนแต่ยังฝืนยิ้มออกมา

กฤติกายืนมองภาพนั้นอยู่ห่างๆ แต่หัวใจเจ็บแปลบขึ้นมาทันที ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ แต่ก็...ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้

“ยังไม่กลับบ้านเหรอยัยดาว” พี่ศศิถามอย่างแปลกใจเพราะเห็นรุ่นน้องในแผนกหยิบกระเป๋าออกมาตั้งนานแล้ว แล้วนี่ก็เลิกงานนานแล้วด้วย

“กำลังจะกลับค่ะ” กฤติกาตอบ “ดาวก็นึกว่าพี่ศศิกลับบ้านแล้ว”

“ก็ก้าวออกจากบริษัทแล้ว แต่ไอ้โต้งโทรตาม ไฟล์งานมีปัญหาเรียกข้อมูลออกมาไม่ได้ แล้วต้องพรีเซนฯลูกค้ารอบเช้าก็เลยต้องกลับเข้ามาใหม่ แต่ตอนนี้โอเค.แล้วล่ะ”

กฤติกาพยักหน้ารับ

“ไหนๆ ก็จะกลับแล้ว ไปหาอะไรกินกัน พี่เลี้ยงเอง ถือว่าเลี้ยงส่งเราก็แล้วกัน คงไม่ว่าอะไรนะ มีพี่คนเดียว”

“ไม่เป็นไรค่ะ” กฤติกาโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “ความจริงต้องเป็นดาวที่ควรเลี้ยงข้าวตอบแทนพี่ศศิ สามปีที่ทำงานที่นี่ พี่ศศิดูแลดาวมาตลอด ถ้าไม่มีพี่ศศิ ดาวก็ไม่รู้จะเป็นยังไง”

“พูดเกินไป” ศศิหัวเราะแล้วจูงมือรุ่นน้องออกจากบริษัท “เธอทำงานเก่งนะ เสียแค่เข้ากับคนอื่นลำบากไปหน่อย แต่พี่ก็ชอบเรานะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“เอ้างี้ ไปกินชาบูใกล้ๆบริษัทนี่ก็แล้วกัน”

“ได้ค่ะ” 

กฤติกายิ้มกว้าง เดินตามพี่ศศิไปร้านชาบูไม่ไกลนัก สองสาวต่างวัยนั่งกินอาหารอย่างง่ายๆ นั่งคุยเรื่องราวที่ผ่านมา กฤติกาเองก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเธอได้สนิทสนมกับเพื่อนที่ทำงานคนอื่นเร็วกว่านี้ บางที...เธออาจจะมีความสุขกับเมืองใหญ่แห่งนี้มากกว่าที่เป็นอยู่

“เอาไว้กลับบ้านนอกแล้ว ดาวจะส่งผลไม้ของที่สวนมาให้พี่ศศินะคะ”

“รอรับเลยจ้า”  ศศิหัวเราะร่วน

“วันนี้ขอบคุณพี่ศศิมากเลยนะคะ  ดาวต้องกลับไปจัดของที่ห้องอีก พ่อกับพี่ชายจะเอารถกระบะมารับค่ะ เขาอยากให้ดาวเตรียมตัวให้พร้อม”

“เข้าใจๆ มื้อนี้พี่เลี้ยง ยังไงพี่จะรอผลหมากรากไม้จากเธอนะยัยดาว”

กฤติกาพยักหน้ารับ เธอสัญญากับพี่ศศิว่าจะส่งผลไม้จากสวนมาให้  ทั้งสองแยกกันหน้าร้านชาบู แต่กฤติกาเดินย้อนมาที่บริษัท เธอแหงนหน้ามองตึกใหญ่โตที่ตัวเองทำงานอยู่ แม้จะเป็นแค่พนักงานตำแหน่งเล็กๆ แต่เธอก็ภูมิใจที่ก้าวมาถึงจุดนี้ด้วยตัวเอง

ส่วนผู้ชายคนนั้น ก็จะอยู่ในความทรงจำของเธอตลอดไป

หลายวันต่อมา

            ศศิไม่คิดว่าประธานบริษัทจะเดินมาที่แผนกด้วยตัวเอง  เธอมั่นใจว่าตัวเองทำงานได้ดีผิดพลาดน้อยมาก ท่านประธานคงไม่ได้มาตำหนิการทำงานของเธอหรอกนะ ทว่าประโยคที่เอ่ยถามกลับยิ่งทำให้เธองุนงงหนักเข้าไป

            “กฤติกาลาออกแล้วค่ะ”

            “ลาออก?”  ไรอันขมวดคิ้ว ทำไมเขาไม่รู้เรื่องนี้เลย “ลาออกเมื่อไหร่กัน”

            “คือน้องทำเรื่องลาออกไว้ตั้งแต่ต้นเดือนแล้วค่ะ แต่ทางบริษัทขอให้ทำงานให้ถึงสิ้นเดือน รับเงินเดือนงวดสุดท้ายแล้วก็ออกค่ะ”

            ‘รับเงินเดือนงวดสุดท้าย...นี่วันที่ห้าแล้ว เธอลาออกโดยไม่บอกเลย!แถมยังยื่นใบลาออกมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว’

            “ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ”  ศศิทำใจกล้าถามออกไป ถึงจะไม่ได้สนิทสนมกับกฤติกามากนัก แต่เท่าที่ผ่านมา กฤติกาทำงานได้ดี ผิดพลาดน้อยมากและไม่ค่อยมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน

            “เอ่อ...ไม่มีอะไร”  ไรอันพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยัยเวอร์จิ้นจะอยู่หรือไปเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยเล่า “เอ่อ...คุณพอรู้ไหมว่าทำไมเธอถึงลาออก มีปัญหาในที่ทำงานหรือเปล่า”

            ‘ถามแบบนี้คงดูดีเป็นเจ้านายใจดีหน่อยนะ’

            “กฤติกาไม่มีปัญหาในที่ทำงานเลยค่ะ น้องให้เหตุผลว่าลาออกเพราะที่บ้านอยากให้กลับไปแต่งงานหรืออะไรนี่แหละค่ะ”

            “แต่งงาน!แต่งกับใคร!”

            “มะ..ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ รู้แค่เป็นคนที่พ่อจัดการให้”

            จะบ้าตาย! แต่งงานทั้งที แต่งกับคนที่พ่อหาให้! หาผัวเองไม่ได้หรือไงกัน!

            ศศิไม่เข้าใจว่าทำไมท่านประธานทำหน้าตกใจ แต่อีกฝ่ายไม่พูดอะไรอีกก็หมุนตัวเดินออกไป ทิ้งความงุนงงให้พนักงานทั้งแผนก

            ไรอันเดินกลับมาทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ในห้องทำงานของตัวเอง เขาเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะทำงานอย่างครุ่นคิด  แรกทีเดียวเขาแค่แปลกใจที่โทรไปแล้วหญิงสาวไม่รับโทรศัพท์ เขาคิดว่าเธอคงแง่งอนตามประสาผู้หญิง ก็คงเหมือนคนอื่นๆ ที่อยาก ‘จับ’ เขาโดยงัดทุกวิถีทางมาใช้  แต่พอเธอหายไปกลับเป็นเขาที่ ‘คิดถึง’ วันนี้เขายอมเป็นฝ่ายเดินมาหาเธอก่อน คิดว่าจะเซอร์ไพรส์หญิงสาวแต่กลายเป็นเขาถูกเซอร์ไพรส์เสียเอง

            ยัยเวอร์จิ้นของเขาไปแต่งงานจริงๆเหรอ แล้วเรื่องของเรา..มันคืออะไร แค่เซ็กส์เหรอ? มันก็ควรเป็นแค่เรื่องเซ็กส์สินะ แต่ทำไม เขาไม่อยากให้จบแบบนี้และรู้สึกยอมไม่ได้ถ้าร่างเนียนนุ่มนั้นมีคนอื่นมาครอบครอง