4 | เข้าใจ vs เอาแต่ใจ

'หวงก็เป็นของพี่สิครับ'

แน่นอนว่าประโยคนี้ทำให้ลิลินยิ้มกว้างปากแทบฉีก แล้วเธอก็รีบยื่นมือไปควงแขนติณห์ทันที ก่อนที่จะเอนไปซบไหล่กว้างๆของเขา

"รอแต่งงานนะคะ ลินจะเป็นของพี่ติณห์ทั้งตัวเลย^^"

"โถ่ลิน..อีกไม่กี่เดือนเองนะ พี่ขอทดลองก่อนไม่ได้เหรอ? เราคบกันมานานแล้วยังไงๆก็ต้องแต่งอยู่ดีนี่"

ติณห์หว่านล้อม พร้อมกับยกมือใหญ่ๆของเขาแตะเบาๆที่มือลิลินด้วย

"ไม่ได้ค่่ะ ลินจะไม่ผิดคำสัญญากับปาป๊าเด็ดขาด พี่ติณห์ชวนบ่อยๆแบบนี้จำไม่ได้เหรอคะ ว่าปาป๊าบอกพี่ติณห์วันที่ท่านจับได้ว่าเราคบกันว่าอะไร^^"

"จำได้ ห้ามล่วงเกินลินก่อนแต่งงาน-_-"

"เยส!!ถูกต้อง!! ฉะนั้นรอหน่อยนะคะ อีกแปปเดียวเอง ลินไม่หายไปไหนหรอกค่ะ^^"

ติณห์ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจเฮือก ถึงเขาจะรู้ว่ายังไงๆก็ต้องสมปรารถนา แต่ความเป็นชายทั้งแท่งของเขา ที่อยู่แนบชิดกับลิลินแฟนสาวทุกวันนั้น

มันชักจะทำเขาความอดทนต่ำลงไปทุกวัน

เขาต้องการให้ลิลินเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะทางพฤตินัยหรือนิตินัย อยากเชยชมเรือนร่างที่เขาเฝ้าทะนุถนอมไว้มาตลอดนี้สักที เพราะที่ผ่านมาจวนจะสามสิบปีนี้ ชายทั้งแท่งอย่างเขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนเลย

"เฮ้อ รอก็ได้..แต่ลินสัญญาแล้วนะ ว่าจะไม่หายไปไหน?"

ติณห์ถามย้ำอย่างไม่สบายใจ ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน..ว่าทำไมเขาต้องรู้สึกแปลกๆจนถามทวนมันอีกครั้ง

"สัญญาสิคะลินจะไปไหนได้ แต่ตอนนี้ลินร้อนมากๆเราไปหาอะไรทานกันเถอะค่ะ^^"

เมื่อลิลินให้คำสัญญาผ่านๆ เธอก็ควงแขนติณห์แฟนหนุ่มไปขึ้นรถทันที จนปลายฝนที่ลงมาจากชั้นบนตอนนี้..เธอต้องหยุดชะงัก

และแอบมองภาพตรงหน้าไกลๆ

เหมาะสม.. ผู้ชายหล่อผู้หญิงสวย ทำไมว่าที่เจ้านายเธอชีวิตเพอร์เฟคขนาดนี้ แฟนหล่อขับลัมโบร์กินีและเป็นถึงไฮโซซีอีโอสายการบินเวลฟาย

ส่วนชื่อเสียงเรียงนามถามว่ารู้จักไหม? ใช่..พอเห็นหน้าจริงจัง..ปลายฝนเธอก็แอบตกใจเหมือนกัน ที่เธอเองก็พอจะรู้จักผู้ชายคนนี้ห่างๆ

เพราะผู้ชายเกรดพรีเมี่ยมคนนี้ เขาเป็นลูกหลานทายาทโรงพยาบาลที่ดองกับครอบครัวเธออยู่ แต่เธอไม่เคยคุยหรือเคยพบกับติณห์มาก่อน

เพราะหนึ่งปลายฝนเป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมที่ถูกเก็บมาเลี้ยง และสองเธอมีความถ่อมตัว...ไม่กล้าเสนอหน้าออกไปรู้จักหรือสนิทสนมกับใคร เพราะมันจะทำให้เธอคิดน้อยเนื้อต่ำใจเสมอ..ว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นๆ

"ติณห์คนนี้นี่เอง..ได้ยินชื่อมานานไม่คิดว่าจะหล่อขนาดนี้"

"ไม่ทราบว่ามีอะไรธุระอะไรกับคุณลิลินอีกคะ? " ปลายฝนละสายตาจากรถสปอร์ตคันนั้นหันกลับตกใจ เมื่อพนักงานที่นำเธอไปสัมภาษณ์งาน..ไถ่ถามขึ้นมาจากด้านหลัง

"เอ่อเปล่าค่ะ คือเรื่องสัมภาษณ์งาน...ขั้นตอนมีแค่นี้ใช่มั้ยคะ? "

"ค่ะ รบกวนตามฉันไปเซ็นสัญญาที่ฝ่ายบุคคลด้วย^^"

ปลายฝนได้ยินแบบนั้นก็ยืนงุนงงอยู่ครู่นึง เพราะเธอยังไม่ได้ตกลงที่จะทำงานนี้ด้วยซ้ำ ทำไมพนักงานคนนี้ต้องยัดเยียดให้เธอไปเซ็นสัญญาด้วย

"ฉันขอเวลาตัดสินใจสักสองสามวันได้ไหมคะ"

"สองสามวันไม่ได้ค่ะ แต่ให้เวลาตัดสินใจสิบนาที ตำแหน่งนี้ถึงจะว่างบ่อย แต่ไม่ใช่ว่าคุณลิลินจะถูกใจใครง่ายๆ คนมาสมัครไม่ขาดสายเงินเดือนก็เยอะ คิดดูดีๆนะคะ^^"

ไม่ขาดสาย? เฮอะ.. หลังจากพนักงานสาวบอกและเดินออกไป ปลายฝนก็ถึงกับหัวเราะ 'เฮอะ' ออกมา

เพราะไม่ขาดสายที่ว่า เธอไม่เห็นใครมานั่งรอสัมภาษณ์งานกับเธอสักคน! ทำไมบริษัทใหญ่ๆแบบนี้ถึงทำอะไรไม่มีระบบเอาซะเลย

แล้วยังไงต่อ..เธอควรจะตัดสินใจทำงานที่นี่ดีมั้ย? หรือว่าเซย์โนกลับไปนอนเล่นที่บ้านเช่นเดิม

ปลายฝนยืนคิดอยู่สักพัก..ก่อนที่เธอจะหวนนึกถึงทุกๆวันที่เธอเอาแต่นอนรอชายกำยำคนนั้นอย่างไร้วี่แวว

จริงๆแล้วมันเบื่อนะ แล้วถ้ายิ่งอยู่แบบนั้น..มันก็เหมือนเธอกำลังทำตัวไร้ประโยชน์ไปวันๆ หรือระหว่างรอเธอควรหาอะไรทำให้ชีวิตมันมีสีสัน ไม่ก็สร้างสตอรี่ให้กับตัวเองบ้าง เพราะไหนๆก็อุตส่าห์เรียนจบมาแล้ว

ครืนนนนน ครืนนนนนน~

P'Naphat

เมื่อเห็นชื่อปลายสาย...ปลายฝนก็กดรับทันที ก่อนที่จะหันไปมองที่ป้ายแผนกฝ่ายบุคคลแวบนึงด้วยความลังเล

"ค่ะ พี่ณภัทร"

(สัมภาษณ์งานเป็นยังไงบ้าง)

"ยังลังเลอยู่เลยค่ะ เอ่อ..คือที่ลังเลเพราะเจ้านายฝนดูเป็นคนแปลกๆค่ะ ท่าจะเรื่องเยอะ"

หญิงสาวป้องมือกระซิบ จนทำให้คุณหมอณภัทรที่อยู่ปลายสายหัวเราะออกมาเบาๆ

(ฮะๆนินทาว่าที่เจ้านายในบริษัทเขาเลยนะ คนทำงานระดับนี้ ก็ต้องเรื่อยเยอะเป็นธรรมดา อย่าลืมสิว่าผู้บริหารต้องบริหารทุกอย่าง พี่ว่าถ้ามีโอกาส...ฝนก็ควรคว้าไว้นะ)

ปลายฝนพยักหน้าตาม เข้าใจที่พี่หมอณภัทรพูดทุกคำ และประโยคนั้น..มันก็ช่วยเธอได้มาก เธอตัดสินใจทำตามคำแนะนำของหมอณภัทรทันที เพราะปกติไม่มีใครหวังดีกับเธอเท่าเขาคนนี้แล้ว

ถ้าพี่ณภัทรบอกว่าดี ก็ต้องดีสิ..เธอจะเชื่อเขา

"ค่ะ ฝนจะลองดู"

(ครับ แต่ถ้าเสร็จธุระเรื่องงาน..ฝนกลับแท็กซี่ได้ใช่มั้ย ช่วงนี้ที่โรงพยาบาลคนไข้เยอะและหมอเฉพาะทางด้านศัลยประสาทมีไม่กี่คน พี่ค่อนข้าง...)

"ได้ค่ะไม่มีปัญหา พี่ณภัทรทำงานเถอะค่ะ"

(ครับ)

ที่ปลายฝนรีบตัดบทบอกไปแบบนั้น เธอไม่ได้น้อยใจหมอณภัทรเลยสักนิด แต่เธอเข้าใจต่างหาก..ว่าการเป็นหมอศัลยกรรมประสาทที่งานล้นมืออย่างเขา มันเหนื่อยและกดดันแค่ไหน

ยิ่งคนไข้อุบัติเหตุผ่าเร่งด่วนเข้ามาทีไร เหมือนทุกนาทีของเขาต้องแข่งกับชีวิตคน

และตอนนี้ขณะที่ปลายฝนตัดสินใจเซ็นสัญญาอยู่ ด้านลิลินผู้เป็นเจ้านาย ก็รับประทานอาหารกลางวันกับคนรักอย่างอิ่มอกอิ่มใจที่ไม่ไกลจากบริษัทของเธอ

ซึ่งทั้งคู่ปรึกษาหารือเรื่องงานแต่งงาน และเลือกเรือนหอที่ติณห์ไปจัดหามาคร่าวๆไปด้วย

"หลังนี้เล็กไปลินไม่ชอบค่ะ..."

"งั้นหลังนี้ ใหญ่ขึ้นมาหน่อย"

"ไม่ค่ะ มันไม่อลังการ...ลินอยากได้บ้านหลังใหญ่ๆกว้างๆ โมเดิร์นๆให้สมกับที่เป็นคู่แต่งงานจากสองตระกูลใหญ่ พี่ติณห์ต้องเข้าใจนะคะว่าเราจะได้ไม่อายใคร ว่าแต่..มีให้ลินเลือกอีกรึป่าวคะ?^^"

ติณห์ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับก้มมองแบบบ้านที่เขาวางไว้บนโต๊ะทันที ก่อนที่จะนั่งสลับไปมาๆและยกมือกุมขมับ เพราะเขาเหนื่อยใจกับความเรื่องเยอะของแฟนตัวเองมาก และไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง

เพราะบ้านที่เขาให้ดูมันไม่เล็กและไม่สมเกียรติซะเมื่อไหร่แถมยังสมัยใหม่โมเดิร์น จัดสรรพื้นที่ข้างในอย่างลงตัว เหมาะกับคู่รักแต่งงานและวางอนาคตมีลูกสี่ถึงห้าคนอย่างเขา

"ลินอยากได้แบบไหนล่ะ เอาเป็นว่าลินหามาเถอะ..ไม่ก็ออกแบบเองไปเลย"

ลิลินได้ยินแบบนั้นก็หุบยิ้มวางช้อนกับมีดหั่นเสต็กลงทันที ก่อนที่จะเอนพิงพนักเก้าอี้..ยกมือกอดอกมองหน้าว่าท่ีเจ้าบ่าวของเธอ

"พี่ติณห์ประชดลินเหรอคะ?-_-"

"คำไหนที่คิดว่าพี่ประชด? ลินชักจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ นี่ก็ไม่ได้นู่นก็ไม่เอา..พี่ก็ให้ลินหาเองนี่ไง เพราะพี่มีงานต้องทำนะลิน พี่เหนื่อย"

เหมือนฟ้าผ่ากลางโต๊ะอาหาร นี่ครั้งแรกที่ติณห์พูดเต็มปากเต็มคำว่าลิลินเอาแต่ใจ

และที่เป็นแบบนี้ก็เพราะถูกตามใจและถูกโอ๋มาตลอด ลิลินจึงยืนหนึ่งในความเรื่องเยอะและเอาแต่ใจเสมอมา

ซึ่งเธอเองไม่รู้หรอกว่า..มันเริ่มไม่น่ารักสำหรับติณห์แล้ว

เขาทำงานหนักเพื่อจะสรรเวลามาจัดงานแต่งให้เธออย่างสมเกียรติ แต่ลิลินกลับสร้างความลำบากใจให้เขาแทน

"งั้นก็ขอโทษแล้วกันค่ะ ลินก็งานเยอะ งั้นลินกลับนะคะ ไม่ต้องไปส่ง"

พูดจบร่างเล็กก็ลุกขึ้นพรวด ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายใบหรูของเธอและสบัดหน้าเดินออกไป

ส่วนติณห์...เขาก็นั่งนิ่งๆถอนหายใจ และมองตามแผ่นหลังของแฟนสาวออกไป ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเช่นกัน

เขาไม่รู้จะจัดการกับความเอาแต่ใจของลิลินด้วยวิธีไหนดี เพราะเขาเองก็มีส่วนผิด..ที่ตามใจเธอมาแต่ต้นจนเธอได้ใจขนาดนี้

และได้แต่หวังว่าเธอจะเปลี่ยนมันสักที..ไม่ใช่ตอนนี้ก็เมื่อเป็นแม่คน...