19 | ความเป็นชาย(ทั้งแท่ง)

"หมอฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ รู้สึกไม่มีแรง และเพลียมาก!>\\<"

"เหรอ? ฝนก็ไม่ต้องทำไง..พี่ทำเอง"

"หม๊อออออออ ไม่ๆๆไม่ได้ อย่านะ" ลิลินโวยวายและหลับตาปี๋ ก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้นทันทีเมื่อคุณหมอก้มลงไปหาเธอ

น่าตลกจริงๆท่าทางยัยตัวแสบตอนนี้ เหมือนเด็กน้อยกลัวโดนตียังไงอย่างงั้น

"หึหึ งั้นไปนอนเถอะ พี่ขอเวลาอาบน้ำสิบนาที"

ลิลินได้ยินแบบนั้นก็ลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะวิ่งหน้าตั้งทะลุไปที่ห้องนอน และรีบนอนขวางกระชากผ้าห่มคลุมโปงไว้

"เธอต้องรอดนะลิลิน เธอต้องรอด...ถึงจะเป็นร่างของปลายฝน แต่คนรู้สึกมันเป็นเธอนะ ><"

ลิลินบ่นคนเดียวใต้ผ้าห่ม และเธอก็ลุ้นทุกนาทีที่เสียงเข็มนาฬากาเดิน ว่าหมอณภัทรจะมาเมื่อไหร่ อีกอย่างใจก็สั่นจนแทบจะทนไม่ไหว

ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาสุ่มเสี่ยงมีเพศสัมพันธ์กับใครตอนนี้

เห็นเรียบร้อยๆแต่สัญชาตญาณดิบของผู้ชายมันเหมือนกันทุกคนจริงๆ

จน..ห้านาทีผ่านไป

สิบนาทีผ่านไป

สิบห้านาทีผ่านไป..

หมอณภัทรก็ยังไม่มา ลิลินที่เริ่มร้อนและอัดอัด จึงเปิดผ้าห่มขึ้นโผล่หน้า เพื่อหายใจหายคอได้สะดวก

แต่โชคไม่เข้าข้าง ทันทีที่เธอเปิดผ้าห่มสูดหายใจเข้าลึกๆปาดเหงื่อที่ขมับ หมอณภัทรก็เดินมาเช็ดผมเป