—CAMILLA— Habang naglalakad kami palabas ng kakahuyan. Nararamdaman ko na ang sobrang pananakot ng tiyan ko. Sinabayan pa ng matinding pagkahingal. Nang tuluyan na kaming makaalis sa kakahuyan, bumungad sa amin ang mga tao na nakikiusisa sa nangyayari. May ambulansya din, pero ang una kong hinahanap ng paningin ko ay si Manang Fe. Kaso di ko makita si Manang Fe, sa mga taong nasa tabi ng kalsada. Na rescue na kaya si Manang Fe? Katanungan na namutawi sa isip ko. Grabe ang kabutihan na ginawa ni Manang Fe, para lang tulungan ako. Sa pagpapatuloy namin sa paglalakad, papunta sa mga taong nakikiusisa, do'n ko nakita si Odessa. Nakita rin niya kami, kaya naman sinalubong niya kami nang bakas ang pag-aalala sa mukha. Niyakap niya ko ng mahigpit at ilang saglit lang ay kumalas na rin ako ng yakap. Hinawakan niya ang dalawa kong kama at marahang pinisil. “Ikaw babae ka! Pinag-alala mo kaming lahat. Kamusta ka? Sinaktan ka ba ng babaeng 'yun?!” tanong ni Odessa.Umiling ako, “Okay
—Third Person—HALOS takbuhin na ng rescue team ang hallway ng ospital para lamang maisugod sa OR ang nag-aagaw buhay na lalaki. At walang iba kundi si Akihiro Smith. Kanina, sa gitna ng kakahuyan. Naabutan ng mga pulis ang baliw na si Christelle, na nakatulala. Habang nakatingin sa nakahandusay na lalaki. Umiiyak pa ito habang natatawa. Para bang wala ito sa tamang katinuan, at hindi nito makilala ang lalaking binaril niya sa tiyan. Dalawang bala ang tumagos sa tiyan ni Akihiro dahilan upang humandusay ito sa lupa habang umaagos ang sarili nitong dugo sa lupa at sa na tuyong dahon. “Ikaw kasi eh. Bakit ba kasi kamping kampi kayo sa babaeng 'yun? Eh hindi naman ako masama. Actually I'm perfect pa nga eh.” Saad ni Christelle habang blangko pa rin ang mukha nito. “Ginawa ko naman ang lahat. I'm successful woman, nasa akin na ang katangian na hanap mo, tapos sa isang sekretarya ka lang magkakagusto?” At habang wala ito sa katinuan, dinakip siya ng mga pulis. Doon nagising si Chr
—CAMILLA—Hawak-hawak ko ng mahigpit ang kamay ng lalaking mahal ko habang hindi matigil ang luha ko sa pagda usdos. Nakaupo ako sa wheelchair, dahil sobrang sariwa pa ng tahi ko. Na Cesarian ako ng hindi ko alam. Kung alam ko lang na, kambal pala ang nasa sinapupunan ko. Hindi ako matutulog noong gabing 'yon. Pero unexpected talaga ang nangyari. Nang malaman ko kay Odessa ang tungkol do'n, tila ba naglaho ang kaba't takot ko noong tumakas ako kila Brandon. Hanggang sa umabot kami sa gitna ng kakahuyan dahil kay Christelle. Ang saya ko. Pero makukumpleto yung saya na nararamdaman ko ngayon, kapag nagising na si Akihiro. Ang ama ng dalawa naming supling. Two days na siyang nakahiga sa kama. Two days na rin siyang walang malay.Ilang bag na rin ng dugo ang sinalin sa kaniya. Sobrang dami daw kasing dugo ang nawala sa katawan niya. Pero awa ng diyos, lumalaban si Akihiro. At alam kong lalaban siya para mabuhay dahil hindi pa niya nasisilayan ang anak namin. Noong oras na man
I woke up with all white around me. I wonder why two children are calling me "daddy". “Daddy!”“Daddy, please wake-up now.” “Mommy, is waiting for you.” I want to asked them… kung bakit pilit nila akong ginigising, kung gising naman talaga ako. I fucking hate this feeling… It's super weird. I'm still single. I don't have any children.Pero ngayon bakit may isang batang babae at batang lalaki ang nasa harapan ko?The boy looks like me. It's like me when I was young. And the little girl… ay hawig ng secretary. She looks like Camilla, my secretary. But why do they keep calling me dad? “Hey, kids. Come here, I have questions.” Sabi ko sa dalawang batang tumalikod sa 'kin at biglang tumakbo palayo sa 'kin. Tinawag ko sila, ngunit hindi nila ako naririnig. Nagpatuloy sila sa pagtakbo… Sa daan na puro puti lamang ang tanging nasa paligid. Hanggang sa hindi ko na sila makita. NAPAMULAT ako ng may humalik sa pisngi ko. And I saw my two kids in front of me. My daughter is smiling. Wh
Five hundred thousandsOne million"Sino ang bibili sa magandang binibining ito?!" tanong ng announcer sa mga kalalakihang nandito sa isang secret bar. Hindi ko maiwasang hindi yakapin ang sarili ko, nakasuot ako ng panty at bra. Sobrang lamig, maninigas na ata ang buo kong katawan dahil sa tindi ng lamig sa bar na ito.Naghiyawan naman ang mga audience, marami ang nag-aagawan sa pagbili sa akin."2 million para sa babaeng yan!"Tumaas ang balahibo ko ng makita ko ang taong bumibili sa akin, nakatutok ang spotlight sa taong 'yon. Isang matandang lalaki, kulubot ang mukha ang gustong bumili sa akin. Sana naman huwag ako mapunta sa matandang iyon." Wala na bang gustong bumili sa fresh naming binibini?" Pumikit ako ng mariin ng wala ng magtangkang magsalita sa mga- audience na nasa baba ng stage. Ito na nga, mabibili na ako ng matandang lalaking iyon. Para ko na atang lolo ang taong gustong bumili sa akin, nakakapaninding balahibo. " Mr. Cruz, maaari mo ng kunin ang aming fresh na fresh
“ Hoy, tinatawag ka ni Sir. Mukhang galit, may nagawa ka bang kasalanan Camilla Lopez?” nakataas kilay na tanong ng kaibigan kong si Odessa. Umiling naman ako, wala naman akong natatandaan na nagawa kong pagkakamali. At saglit pa lang naman ako nawawala sa loob ng opisina ni Sir Akihiro, katunayan nga e, nagpaalam ako sa kaniya na sabay kaming kakain ni Odessa ng lunch. “Puntahan ko lang, baka may ipapagawa.” Pagpapaalam ko sa kaibigan ko, kaagad naman akong nagtungo sa opisina ng boss namin. Naabutan ko itong abala sa pagtitipa sa laptop nito, napailing ako ng isara ko ang pintuan ng office niya. Akala ko nga ay hindi ako nito napansin na dumating pero nagkamali ako. Lumingon ito sa direksyon ko na may malagkit na tingin, napaiwas naman ako ng tingin sa kay Sir Akihiro nang magtama ang mga mata namin. “ Come here, Miss Lopez.” Utos niya, nag-aalangan naman akong naglakad patungo sa kinaroroonan niya. Ambilis ng tibok ng puso ko, kinakabahan rin ako. Ngayon na nga pala magsisimula an
“Ano ang gagawin mo sa N-nutella Sir Akihiro?” taka kong tanong. Nakaupo ako sa sofa, habang nanonood ng Kdrama. Nandito kami sa condo niya, at ang sabi niya ngayon daw namin itutuloy ang naudlot na kaganapan kanina sa office. Hindi ko maiwasan na hindi matawa kanina, tayong-tayo na ang sandata ng boss ko. Kung hindi lang kumatok ang isang staff niya kanina, edi sana natuloy na niya ang binabalak kanina sa akin. “Remove your all clothes,” utos niya. Sinunod ko naman siya, kahit na nagtataka dahil hawak-hawak pa rin niya ang nutella. Kakainin ba namin iyan habang nagtatalik? Tamang-tama mahilig pa naman ako sa nutella, talagang magkakasundo kami nitong boss ko. “Done,” saad ko ng mahubad ko na ang suot kong bestida. Itinuro naman niya ang underwear ko na nanatiling nakasuot sa akin. Walang pag-alinlangan na hinubad ko ito sa mismo niyang harapan.Pinahiga ako nito sa sofa na sinunod ko rin, ang sumunod ay binuka niya ang hita ko kaya malaya niyang nakikita ang kabuuan ng kepyas ko. Na
Naglalakad ako patungo sa elevator ng hindi sinasadyang nabangga ako ng isang ginang.“Ayos lang po ba kayo, ma'am?” nag-aalala kong tanong. Napaupo kasi ito sa sahig at sa tingin ko ay nasaktan ito sa malakas na pagkakasalampak ng pang-upo nito. “ I'm okay, Ms. But you can you help me to stand?” tanong nito na kaagad ko naman tinanguhan. Nilapitan ko ito at inalalayan ko ng sa wakas ay nakatayo na ito at doon ko napagtanto na kahawig nitong ginang ang boss ko. Kung hindi ako namamalikmata ay parang carbon copy ni Sir. Akihiro ang babaeng kaharap ko ngayon. Kaano-ano kaya ito ng boss kong sugapa sa sex? “Thank you Miss…” dugtong pa nito. Ngumiti ako. “Pasensya na rin po Ma'am, hindi ko rin po kayo napansin kanina. Nagmamadali po kasi ako pumunta sa office ni sir Akihiro,” kamot batok kong sabi. Sino ba naman ang hindi magmamadali kung magkakaroon ka ng malalang punishment once na ma- late sa pagpasok. “Oh? You are going to your boss… maaari ba tayong magsabay na Miss? Wait, can I kn
I woke up with all white around me. I wonder why two children are calling me "daddy". “Daddy!”“Daddy, please wake-up now.” “Mommy, is waiting for you.” I want to asked them… kung bakit pilit nila akong ginigising, kung gising naman talaga ako. I fucking hate this feeling… It's super weird. I'm still single. I don't have any children.Pero ngayon bakit may isang batang babae at batang lalaki ang nasa harapan ko?The boy looks like me. It's like me when I was young. And the little girl… ay hawig ng secretary. She looks like Camilla, my secretary. But why do they keep calling me dad? “Hey, kids. Come here, I have questions.” Sabi ko sa dalawang batang tumalikod sa 'kin at biglang tumakbo palayo sa 'kin. Tinawag ko sila, ngunit hindi nila ako naririnig. Nagpatuloy sila sa pagtakbo… Sa daan na puro puti lamang ang tanging nasa paligid. Hanggang sa hindi ko na sila makita. NAPAMULAT ako ng may humalik sa pisngi ko. And I saw my two kids in front of me. My daughter is smiling. Wh
—CAMILLA—Hawak-hawak ko ng mahigpit ang kamay ng lalaking mahal ko habang hindi matigil ang luha ko sa pagda usdos. Nakaupo ako sa wheelchair, dahil sobrang sariwa pa ng tahi ko. Na Cesarian ako ng hindi ko alam. Kung alam ko lang na, kambal pala ang nasa sinapupunan ko. Hindi ako matutulog noong gabing 'yon. Pero unexpected talaga ang nangyari. Nang malaman ko kay Odessa ang tungkol do'n, tila ba naglaho ang kaba't takot ko noong tumakas ako kila Brandon. Hanggang sa umabot kami sa gitna ng kakahuyan dahil kay Christelle. Ang saya ko. Pero makukumpleto yung saya na nararamdaman ko ngayon, kapag nagising na si Akihiro. Ang ama ng dalawa naming supling. Two days na siyang nakahiga sa kama. Two days na rin siyang walang malay.Ilang bag na rin ng dugo ang sinalin sa kaniya. Sobrang dami daw kasing dugo ang nawala sa katawan niya. Pero awa ng diyos, lumalaban si Akihiro. At alam kong lalaban siya para mabuhay dahil hindi pa niya nasisilayan ang anak namin. Noong oras na man
—Third Person—HALOS takbuhin na ng rescue team ang hallway ng ospital para lamang maisugod sa OR ang nag-aagaw buhay na lalaki. At walang iba kundi si Akihiro Smith. Kanina, sa gitna ng kakahuyan. Naabutan ng mga pulis ang baliw na si Christelle, na nakatulala. Habang nakatingin sa nakahandusay na lalaki. Umiiyak pa ito habang natatawa. Para bang wala ito sa tamang katinuan, at hindi nito makilala ang lalaking binaril niya sa tiyan. Dalawang bala ang tumagos sa tiyan ni Akihiro dahilan upang humandusay ito sa lupa habang umaagos ang sarili nitong dugo sa lupa at sa na tuyong dahon. “Ikaw kasi eh. Bakit ba kasi kamping kampi kayo sa babaeng 'yun? Eh hindi naman ako masama. Actually I'm perfect pa nga eh.” Saad ni Christelle habang blangko pa rin ang mukha nito. “Ginawa ko naman ang lahat. I'm successful woman, nasa akin na ang katangian na hanap mo, tapos sa isang sekretarya ka lang magkakagusto?” At habang wala ito sa katinuan, dinakip siya ng mga pulis. Doon nagising si Chr
—CAMILLA— Habang naglalakad kami palabas ng kakahuyan. Nararamdaman ko na ang sobrang pananakot ng tiyan ko. Sinabayan pa ng matinding pagkahingal. Nang tuluyan na kaming makaalis sa kakahuyan, bumungad sa amin ang mga tao na nakikiusisa sa nangyayari. May ambulansya din, pero ang una kong hinahanap ng paningin ko ay si Manang Fe. Kaso di ko makita si Manang Fe, sa mga taong nasa tabi ng kalsada. Na rescue na kaya si Manang Fe? Katanungan na namutawi sa isip ko. Grabe ang kabutihan na ginawa ni Manang Fe, para lang tulungan ako. Sa pagpapatuloy namin sa paglalakad, papunta sa mga taong nakikiusisa, do'n ko nakita si Odessa. Nakita rin niya kami, kaya naman sinalubong niya kami nang bakas ang pag-aalala sa mukha. Niyakap niya ko ng mahigpit at ilang saglit lang ay kumalas na rin ako ng yakap. Hinawakan niya ang dalawa kong kama at marahang pinisil. “Ikaw babae ka! Pinag-alala mo kaming lahat. Kamusta ka? Sinaktan ka ba ng babaeng 'yun?!” tanong ni Odessa.Umiling ako, “Okay
—THIRD PERSON—Sa gitna ng kakahuyan, hinihingal na napasandal si Camilla. Habang impit ang paghinga nito. Samantalang nasa likod lamang ng malaking puno ng Mahogany ang nagsisilbing harang para hindi magtagpo ang landas nilang dalawa ni Christelle. Dalawang magkakasunod na putok ng baril ang pinakawalan ni Christelle sa direksyon niya. Akala niya ay katapusan na niya, ngunit mabuti na lamang at hindi siya nadaplisan.“Lumabas ka na riyan, Camilla. Huwag mo na akong pahirapan pa!” natatawang sigaw ni Christelle. “O' sige na nga, hindi ako lalapit riyan sa punong pinagtataguan mo. Hihintayin kitang lumabas dyan… but there's have a time.” Dugtong pa nito. “Ten seconds ang ibibigay ko sa 'yo, at kapag nag-end na, kailangan mo ng lumabas diyan. Huwag mong pahintayin ang tulad ko, Camilla. Ubos na ang pasensya ko sa 'yo!” Litanya pa sa kaniya ni Christelle. “I'm counting now, Camilla…” “One.” “Two.” “Three.” Nakakatatlong bilang pa lamang si Christelle, ay tuluyan ng lumandas ang
—Third Person — “Oh my gosh! Naka live sila Camilla!” ani Odessa ng mag-open siya ng Facebook account.Kapapasok lang nila sa kotse ni Akihiro, balak nilang bumalik ulit sa bahay ng mga Smith. Wala kasing tao dito sa bahay ni Brandon… Ang sabi ng caretaker sa kanila ay lumipat na sa bagong bahay nito.…“What?”“Huh?” Itinapat ni Odessa sa dalawang lalaking kasama niya ang screen ng cellphone niya, para makita nila kung ang nasa live. Nasa driver seat si Akihiro at katabi naman niya si Lance, samantalang siya ay nasa back seat. “Nasa panganib ang kaibigan ko!” ani Odessa.“What the h*ll …” Bulalas ni Akihiro ng makita ang buntis niyang asawa sa live.Ang ekspresyon ng mukha nilang dalawa ni Lance ay parang hindi makapaniwala. Binawi ni Odessa ang cellphone niya, at tiningnan ang oras kung anong oras nagsimula ang live.“15 minutes ago na nang magsimula ang live.” Sambit niyang muli. Ngayon niya lang nabasa ang caption ng user na nag-live sa FB. “May isang babaeng may hawak
—CAMILLA—“Ahh!” Tili ko at nagkunwari akong namimilipit sa sakit. “Dalhin niyo ako sa ospital, maawa kayo.” Saad ko nang tawagin ni Manang Fe ang isa sa lalaking bantay na inutusan ni Brandon na bantayan ako. Hindi mawari ang ekspresyon ng mukha nito na makita akong nakaupo sa sahig. “Anong nangyari dito?” tanong nito kay Manang Fe.“Ah… nadulas si Ma'am— dalhin natin siya sa ospital, Isko.” kunwaring takot na saad ni Manang Fe. “Teka lang, Manang Fe. Hindi natin si Ma'am puwede dalhin sa ospital, mahigpit na inutos 'yun ni Sir Brandon.” Saad nito kay Manang. “P-pero 'yung anak ko— di ko na kaya,” ani ko. “Andoy, dalhin na natin siya sa ospital, ako na ang bahalang tumawag kay sir Brandon.” “Sigurado ka, Manang Fe? Tawagan mo muna si Sir, para makasigurado ako.” Suhestiyon nito habang ang tingin ay nasa akin. Nagkatinginan kami ni Manang Fe, saka lang niya naunawaan ang gusto kong iparating ng tumango ako. “Gustuhin ko man pero, huwag daw natin siyang tatawagan dahil may
—CAMILLA—“Nagpapanggap lang po kayo?” gulat na tanong ng katulong sa akin. Nahihiya naman akong tumango. Inalalayan ako nitong tumayo para makaupo sa gilid ng kama. Wala akong choice kundi magsabi ng totoo, tutal para namang mabait itong katulong. Susubukan ko na lang na…“Oo. Sorry kung ginawa ko iyon, akala ko kasi hindi ako papalpak.” Saad ko at napabuntong hininga. “Gusto ko lang naman na makaalis dito, tiyak na hinahanap na ako ng pamilya ko.” Naguguluhan naman ang naging ekspresyon ng katulong ni Brandon. “Kinidnap ka po ni Sir?” Tumango ako, “Ayaw ko sanang sabihin na obsessed siya sa 'kin, pero dahil sa ginawa niyang 'to…” “Kaso lang, kung tutulungan kita, hindi rin tayo makakalusot sa mga bodyguards ni sir Brandon. Lahat ng mga nandito sa bahay, binilinan ni sir na kahit anong mangyari, hindi ka puwedeng lumabas dito.” Paliwanag ng katulong sa 'kin. “Handa mo talaga akong tulungan?” “Ano pa nga ba po ang magagawa ko? Pati kung ipagpapatuloy ni Sir Brandon ito, mas la
—CAMILLA LOPEZ—NAGISING ako na ibang kuwarto ang bumungad sa 'kin. Ang interior design ng kuwartong ito ay kakaiba sa silid namin ni Akihiro. Biglang pumasok sa isipan ko ang nangyari kagabi. Nang mapagtanto ko na gumamit si Brandon ng pampatulog, napabangon ako sa kama. “Hindi ko alam kung ano ang nasa isip mo Brandon para gawin ito,” sambit ko. Lumapit ako sa pintuan at ng mahawakan ko ang doorknob, napagtanto ko na hindi ako makakalabas dahil naka-lock ito. Nag-umpisa akong kabahan at napalingon sa bintana. Mabilis akong nagtungo ro'n upang silipin ang labas. Pero nanlumo ako ng makita kong nasa ikatlong palapag ang kinalalagyan ko. Hindi ako makakatakas dito. Kung dadaan ako dito sa bintana, baka mapahamak pa ang nasa tiyan ko. Napalingon ako sa pinto, nang marinig ko ang pag-pihit ng doorknob. Hindi ako gumawa ng anumang hakbang nang makita ko kung sino ang taong nagbukas ng pinto. “Gising ka na pala. Eat now, Cam Pinagluto kita ng almusal,” unang bungad niya sa 'kin