Christelle Point of ViewNAPASAPO ako ng noo habang mariin ang pagkakahawak ko sa aking cellphone. Tumawag ang isa ko pang tauhan at sinabing nahuli ng mga pulisya ang mga tanga kong tauhan. At si Camilla, ay nakawala na sa mga palad ko. Mas tumitindi ang galit ko, nang malaman ko na si Akihiro mismo ang nagligtas sa pesteng babaeng 'yon.“Christelle, bakit ka naman dito pa pumunta sa bahay ko? Alam mo na, pinaghahanap ka ng mga pulis,” my cousin said. “And look at yourself, you are pregnant, pero bakit parang wala kang pakialam sa kaligtasan ng nasa sinapupunan mo?” she asked again. “Alam ko ang ginagawa ko, Elmira.” Inis kong sabi, at naupo sa couch. Pumalakpak naman siya at sarkastikong nagtanong. “Oh? Alam mo ang ginagawa mo, pero bakit ka ngayon pinaghahanap ng mga police? Nasaan na ang pinsan kong smart?” “Argh! Hindi ako pumunta dito para makinig ng mga sermon mo, Elmira. I need your help!”Napaawang ang labi niya at namaywang pa sa harap ko. “You need my help?'
INIABOT sa akin ng nurse ang vitamins ko, kaya kinuha ko ito at hinawakang mabuti. Iaangat ko na sana ang hawak kong vitamins na tableta, pero napahinto ako ng biglang mag ring ang cellphone ko. Sabay kaming napalingon ng nurse sa cellphone ko, hindi ko alam pero titig na titig siya sa cellhone ko. Tumikhim ako, dahilan para mawala ang tingin nito sa cellphone ko. “Sasagutin ko lang ito, puwedeng bumalik ka na lang mamaya?” Hindi sumagot ang nurse na kaharap ko kaya napakunot muli ako ng noo. “Huwag kang mag-alala, iinumin ko itong vitamins na binigay mo sa'kin, sasagutin ko lang 'tong tawag,” sabi ko at ngumiti. “S-sige… babalik ako dito mamaya para injection-an ka,” saad ng nurse at bago siya tumalikod, nagtama ang mga namin. Nang ako na lamang ang nag-iisa, kinuha ko ang cellphone ko at sinagot ang tawag. Si Odessa ulit ang tumatawag, inilapag ko muna ang isang basong tubig at ang tabletas sa side table. “Nandito na ako sa hospital, my friend. Sorry kung na-delay ako
“Si Christelle Buenna lang naman ang tinutukoy ko! Alam mo, ginagawa lang naman ito ng pinsan ko dahil sa sobrang pagmamahal niya kay Akihiro. Hindi naman siya ganito dati eh!” singhal ng nurse na nagpakilalang pinsan ni Christelle. Natigilan ako at napaawang ang labi ko. Pinsan ni Christelle ang nagpapanggap na nurse na 'to? Pati ang pinsan ni Christelle gusto akong patayin? “Hindi ka makapagsalita, kasi guilty' ka?! Sinira mo ang buhay ng pinsan ko, Camilla!”Sabi pa nito. “Hoy, walang sinisira ang kaibigan ko. Matagal ng sira iyang pinsan mo… pero oops– baka pati iyang utak mo sira na rin! Nagpapaniwala ka sa mga sumbong ng pinsan mo, hindi mo man lang inalam ang totoo!” mapang-asar na saad ni Odessa. Ngunit nandoon pa rin sa tono ng pananalita niya ang inis. “Dessa, tam—” Nahinto ang pagsasalita ko ng biglang may nagsalita sa likuran ko. “What th—” Pagkalingon ko sa likuran ko, do'n ko nakita si Akihiro. Nagmadali itong lumapit sakin at hinawakan ako sa kamay. “Are you
CAMILLA POINT OF VIEW“Elmira pala ang pangalan mo,” sabi ko sa mahinahon na boses. Nandito kami ngayon sa presinto, pinilit ko si Akihiro na pumunta dito para kausapin saglit ang pinsan ni Christelle. Hindi sana papayag si Akihiro pero sa bandang huli ako pa rin ang nanalo. Ang sabi niya pa kanina, kung hindi lang daw niya ako mahal, di raw niya susundin ang pakiusap ko. Pero malas lang niya dahil mahal niya ko. “Yes, I'm Almira Buenna. Ano'ng ginagawa mo dito? Tatanungin mo rin ba kung nasaan ang pinsan ko? Then, uunahan na kita, kahit ipakulong niyo pa ko, at pilitin ninyo akong umamin, wala kayong mapapala sa'kin. So back off now!” sambit ni Almira na may diin na pananalita. Dahil kaming dalawa lang ang nasa loob ng interrogation room, kami lang ang nakakaalam ng pinag-uusapan namin ngayon. “Almira… alam kong mabuti kang tao, nakikita ko sa mismong mga mata mo na napilitan ka lang. Nakikiusap ako sa'yo, Almira, kung talagang may concern ka sa pinsan mo, pilitan mo siyan
CHRISTELLE POINT OF VIEWWhat I do now? Ang tanga kong pinsan ay nakakulong na, ang tanga-tanga niya kasi. Napaka simple lang ng iniuutos ko sa kaniya. Magpapanggap lang siya ba isang nurse, ganoon ka simple. Napaka simple ng pinapagawa ko sa kaniya, para magawa lang iniuutos ko sa kaniya. Pero pumalpak pa. Ngayong nakakulong na si Almira, wala na akong ibang mahihingian ng tulong. At isa pa, nahihirapan akong kumilos ngayon dahil sa pesteng nasa tiyan ko. Wanted na nga ako sa mga pesteng pulis na 'yan. Naiinip na ko. Akala ko ba tutulungan ako ni Dad? Dahil sa inis ko, kinuha ko ang cellphone ko at mabilis na tinawagan ang number ni Brandon. Ang lalaking 'yon, puro yabang lang ang kaya. Walang-wala sa mga pinagagawa ko para lang mapasa akin si Akihiro. Eh, siya? Nakuha niya ba si Camilla? Nakailang ring muna, bago niya sinagot. Buti na nga lang talaga hindi nagpalit ng number ang lalaking ito.“Magkita tayo,” kaagad kong bungad sa kaniya ng sagutin niya ang tawag ko. “I don't want
—Five Months Later—“Beshy, malapit na ang kabuwanan mo, nakapag-isip ka na ba ng pangalan?” Tanong sa akin ni Odessa, pagpasok namin sa loob ng bahay. Nanggaling kasi kami sa OB ko, since kabuwanan ko na next month. “Hindi ko pa alam kung ano ang ipa-pangalan ko, Dessa. Hindi ba't napag-usapan namin ni Akihiro na huwag alamin ang gender ng baby namin?” sabi ko. “Ay oo nga pala. Pero kung sakaling babae, ano ipapangalan mo?” excited niyang tanong. Napaisip ako. Ano nga ba ang ipapangalan ko? Ang gusto ko kasi, magkatugma dapat sa pangalan ni Akihiro. “Maganda kaya ang Ashley Claire, best?” may pag-aaoangang tanong ko. “Hmm. Maganda naman, pero mas maganda kung ako ang magsa-suggest ng name,” nakangisi niyang sabi. Napairap tuloy ako. “Ikaw ba ang nanay, Dessa? Mag buntis ka na lang din kaya, para naman hindi ka inggit.” Biro ko sa kaniya, napabusangot naman siya. “Naku, gusto ko na nga rin magbuntis. Kaso nga lang wala pa akong nahahanap na bebe, eh.” Sabi niya at inilap
CAMILLA POINT OF VIEW“Honey, I'm hungry.” Napalingon ako bigla sa gilid ko ng marinig ko ang sinabi ni Akihiro. Nasa kama na siya at samantalang nagsusuklay ako ng buhok. Kaliligo ko pa lang at itong isa, kanina pa tapos maligo. Paano ito magugutom kung kakatapos pa lang namin kumain kanina? Dinaig pa ata ako nito. “Hubby, hindi ba't kakakain pa lang natin kanina? Bakit gutom ka na naman?” tanong ko. Inilapag ko ang suklay sa drawer ko at lumapit na sa kama. “I don't know why I'm still hungry. I think I need to it something,” sabi niya at tinitigan ako ng malagkit. “Naglilihi ka ba?” kunot noo kong tanong sa kaniya ng makaayos ako ng sandal sa headboard ng kama. “Ano ba ang gusto mong kainin, ipagluluto na lang kita.” “I want to eat something… like you…” sabi niya at akma akong hahalikan sa labi ng iharang ko ang palad ko sa mukha niya. Natawa naman ako dahil para siyang bata na hindi napagbigyan. “Ikaw ha. Kala mo, makakaisa ka sa akin ngayon ha? Di ba sabi ng OB ko, bawal
“Puwede ba naming malaman ng kaibigan ko, kung bakit nagpadala ka ng bouquet of roses? Bakit hindi ka nagpapakilala?” “Hello? Nandyan ka pa ba? Bakit ayaw mong magsalita? Pipe ka ba?” Hinawakan ko si Odessa sa balikat at sinenyasan siyang ibigay sa 'kin ang cellphone. Ayaw kasing magsalita ng nasa kabilang linya, kung ako ang magtatanong, baka magsalita rin ang taong nasa likod ng lahat ng ito. “Oh, beshy. Baka ikaw lang ang gustong makausap,” nakabusangot na sabi ni Odessa. Nang mahawakan ko na ang cellphone ko, mahigpit ko itong hinawakan. Ewan ko kung bakit ang bigat ng pakiramdam ko, kinakabahan ako sa hindi malamang dahilan. “Hello? Si Camilla ito, bakit mo ako pinadalhan ng bulaklak, saan mo pati nakuha ang contact ko?” mahinahon kong tanong. “Kilala ba kita? Bakit hindi ka magpakilala? Bakit ayaw mong magsalita?” tanong ko ulit. Ilang minuto ang lumipas ngunit wala talagang nagsasalita sa kabilang linya, ang tanging naririnig ko lang ay ang tunog ng mga sasakyan. Akman
I woke up with all white around me. I wonder why two children are calling me "daddy". “Daddy!”“Daddy, please wake-up now.” “Mommy, is waiting for you.” I want to asked them… kung bakit pilit nila akong ginigising, kung gising naman talaga ako. I fucking hate this feeling… It's super weird. I'm still single. I don't have any children.Pero ngayon bakit may isang batang babae at batang lalaki ang nasa harapan ko?The boy looks like me. It's like me when I was young. And the little girl… ay hawig ng secretary. She looks like Camilla, my secretary. But why do they keep calling me dad? “Hey, kids. Come here, I have questions.” Sabi ko sa dalawang batang tumalikod sa 'kin at biglang tumakbo palayo sa 'kin. Tinawag ko sila, ngunit hindi nila ako naririnig. Nagpatuloy sila sa pagtakbo… Sa daan na puro puti lamang ang tanging nasa paligid. Hanggang sa hindi ko na sila makita. NAPAMULAT ako ng may humalik sa pisngi ko. And I saw my two kids in front of me. My daughter is smiling. Wh
—CAMILLA—Hawak-hawak ko ng mahigpit ang kamay ng lalaking mahal ko habang hindi matigil ang luha ko sa pagda usdos. Nakaupo ako sa wheelchair, dahil sobrang sariwa pa ng tahi ko. Na Cesarian ako ng hindi ko alam. Kung alam ko lang na, kambal pala ang nasa sinapupunan ko. Hindi ako matutulog noong gabing 'yon. Pero unexpected talaga ang nangyari. Nang malaman ko kay Odessa ang tungkol do'n, tila ba naglaho ang kaba't takot ko noong tumakas ako kila Brandon. Hanggang sa umabot kami sa gitna ng kakahuyan dahil kay Christelle. Ang saya ko. Pero makukumpleto yung saya na nararamdaman ko ngayon, kapag nagising na si Akihiro. Ang ama ng dalawa naming supling. Two days na siyang nakahiga sa kama. Two days na rin siyang walang malay.Ilang bag na rin ng dugo ang sinalin sa kaniya. Sobrang dami daw kasing dugo ang nawala sa katawan niya. Pero awa ng diyos, lumalaban si Akihiro. At alam kong lalaban siya para mabuhay dahil hindi pa niya nasisilayan ang anak namin. Noong oras na man
—Third Person—HALOS takbuhin na ng rescue team ang hallway ng ospital para lamang maisugod sa OR ang nag-aagaw buhay na lalaki. At walang iba kundi si Akihiro Smith. Kanina, sa gitna ng kakahuyan. Naabutan ng mga pulis ang baliw na si Christelle, na nakatulala. Habang nakatingin sa nakahandusay na lalaki. Umiiyak pa ito habang natatawa. Para bang wala ito sa tamang katinuan, at hindi nito makilala ang lalaking binaril niya sa tiyan. Dalawang bala ang tumagos sa tiyan ni Akihiro dahilan upang humandusay ito sa lupa habang umaagos ang sarili nitong dugo sa lupa at sa na tuyong dahon. “Ikaw kasi eh. Bakit ba kasi kamping kampi kayo sa babaeng 'yun? Eh hindi naman ako masama. Actually I'm perfect pa nga eh.” Saad ni Christelle habang blangko pa rin ang mukha nito. “Ginawa ko naman ang lahat. I'm successful woman, nasa akin na ang katangian na hanap mo, tapos sa isang sekretarya ka lang magkakagusto?” At habang wala ito sa katinuan, dinakip siya ng mga pulis. Doon nagising si Chr
—CAMILLA— Habang naglalakad kami palabas ng kakahuyan. Nararamdaman ko na ang sobrang pananakot ng tiyan ko. Sinabayan pa ng matinding pagkahingal. Nang tuluyan na kaming makaalis sa kakahuyan, bumungad sa amin ang mga tao na nakikiusisa sa nangyayari. May ambulansya din, pero ang una kong hinahanap ng paningin ko ay si Manang Fe. Kaso di ko makita si Manang Fe, sa mga taong nasa tabi ng kalsada. Na rescue na kaya si Manang Fe? Katanungan na namutawi sa isip ko. Grabe ang kabutihan na ginawa ni Manang Fe, para lang tulungan ako. Sa pagpapatuloy namin sa paglalakad, papunta sa mga taong nakikiusisa, do'n ko nakita si Odessa. Nakita rin niya kami, kaya naman sinalubong niya kami nang bakas ang pag-aalala sa mukha. Niyakap niya ko ng mahigpit at ilang saglit lang ay kumalas na rin ako ng yakap. Hinawakan niya ang dalawa kong kama at marahang pinisil. “Ikaw babae ka! Pinag-alala mo kaming lahat. Kamusta ka? Sinaktan ka ba ng babaeng 'yun?!” tanong ni Odessa.Umiling ako, “Okay
—THIRD PERSON—Sa gitna ng kakahuyan, hinihingal na napasandal si Camilla. Habang impit ang paghinga nito. Samantalang nasa likod lamang ng malaking puno ng Mahogany ang nagsisilbing harang para hindi magtagpo ang landas nilang dalawa ni Christelle. Dalawang magkakasunod na putok ng baril ang pinakawalan ni Christelle sa direksyon niya. Akala niya ay katapusan na niya, ngunit mabuti na lamang at hindi siya nadaplisan.“Lumabas ka na riyan, Camilla. Huwag mo na akong pahirapan pa!” natatawang sigaw ni Christelle. “O' sige na nga, hindi ako lalapit riyan sa punong pinagtataguan mo. Hihintayin kitang lumabas dyan… but there's have a time.” Dugtong pa nito. “Ten seconds ang ibibigay ko sa 'yo, at kapag nag-end na, kailangan mo ng lumabas diyan. Huwag mong pahintayin ang tulad ko, Camilla. Ubos na ang pasensya ko sa 'yo!” Litanya pa sa kaniya ni Christelle. “I'm counting now, Camilla…” “One.” “Two.” “Three.” Nakakatatlong bilang pa lamang si Christelle, ay tuluyan ng lumandas ang
—Third Person — “Oh my gosh! Naka live sila Camilla!” ani Odessa ng mag-open siya ng Facebook account.Kapapasok lang nila sa kotse ni Akihiro, balak nilang bumalik ulit sa bahay ng mga Smith. Wala kasing tao dito sa bahay ni Brandon… Ang sabi ng caretaker sa kanila ay lumipat na sa bagong bahay nito.…“What?”“Huh?” Itinapat ni Odessa sa dalawang lalaking kasama niya ang screen ng cellphone niya, para makita nila kung ang nasa live. Nasa driver seat si Akihiro at katabi naman niya si Lance, samantalang siya ay nasa back seat. “Nasa panganib ang kaibigan ko!” ani Odessa.“What the h*ll …” Bulalas ni Akihiro ng makita ang buntis niyang asawa sa live.Ang ekspresyon ng mukha nilang dalawa ni Lance ay parang hindi makapaniwala. Binawi ni Odessa ang cellphone niya, at tiningnan ang oras kung anong oras nagsimula ang live.“15 minutes ago na nang magsimula ang live.” Sambit niyang muli. Ngayon niya lang nabasa ang caption ng user na nag-live sa FB. “May isang babaeng may hawak
—CAMILLA—“Ahh!” Tili ko at nagkunwari akong namimilipit sa sakit. “Dalhin niyo ako sa ospital, maawa kayo.” Saad ko nang tawagin ni Manang Fe ang isa sa lalaking bantay na inutusan ni Brandon na bantayan ako. Hindi mawari ang ekspresyon ng mukha nito na makita akong nakaupo sa sahig. “Anong nangyari dito?” tanong nito kay Manang Fe.“Ah… nadulas si Ma'am— dalhin natin siya sa ospital, Isko.” kunwaring takot na saad ni Manang Fe. “Teka lang, Manang Fe. Hindi natin si Ma'am puwede dalhin sa ospital, mahigpit na inutos 'yun ni Sir Brandon.” Saad nito kay Manang. “P-pero 'yung anak ko— di ko na kaya,” ani ko. “Andoy, dalhin na natin siya sa ospital, ako na ang bahalang tumawag kay sir Brandon.” “Sigurado ka, Manang Fe? Tawagan mo muna si Sir, para makasigurado ako.” Suhestiyon nito habang ang tingin ay nasa akin. Nagkatinginan kami ni Manang Fe, saka lang niya naunawaan ang gusto kong iparating ng tumango ako. “Gustuhin ko man pero, huwag daw natin siyang tatawagan dahil may
—CAMILLA—“Nagpapanggap lang po kayo?” gulat na tanong ng katulong sa akin. Nahihiya naman akong tumango. Inalalayan ako nitong tumayo para makaupo sa gilid ng kama. Wala akong choice kundi magsabi ng totoo, tutal para namang mabait itong katulong. Susubukan ko na lang na…“Oo. Sorry kung ginawa ko iyon, akala ko kasi hindi ako papalpak.” Saad ko at napabuntong hininga. “Gusto ko lang naman na makaalis dito, tiyak na hinahanap na ako ng pamilya ko.” Naguguluhan naman ang naging ekspresyon ng katulong ni Brandon. “Kinidnap ka po ni Sir?” Tumango ako, “Ayaw ko sanang sabihin na obsessed siya sa 'kin, pero dahil sa ginawa niyang 'to…” “Kaso lang, kung tutulungan kita, hindi rin tayo makakalusot sa mga bodyguards ni sir Brandon. Lahat ng mga nandito sa bahay, binilinan ni sir na kahit anong mangyari, hindi ka puwedeng lumabas dito.” Paliwanag ng katulong sa 'kin. “Handa mo talaga akong tulungan?” “Ano pa nga ba po ang magagawa ko? Pati kung ipagpapatuloy ni Sir Brandon ito, mas la
—CAMILLA LOPEZ—NAGISING ako na ibang kuwarto ang bumungad sa 'kin. Ang interior design ng kuwartong ito ay kakaiba sa silid namin ni Akihiro. Biglang pumasok sa isipan ko ang nangyari kagabi. Nang mapagtanto ko na gumamit si Brandon ng pampatulog, napabangon ako sa kama. “Hindi ko alam kung ano ang nasa isip mo Brandon para gawin ito,” sambit ko. Lumapit ako sa pintuan at ng mahawakan ko ang doorknob, napagtanto ko na hindi ako makakalabas dahil naka-lock ito. Nag-umpisa akong kabahan at napalingon sa bintana. Mabilis akong nagtungo ro'n upang silipin ang labas. Pero nanlumo ako ng makita kong nasa ikatlong palapag ang kinalalagyan ko. Hindi ako makakatakas dito. Kung dadaan ako dito sa bintana, baka mapahamak pa ang nasa tiyan ko. Napalingon ako sa pinto, nang marinig ko ang pag-pihit ng doorknob. Hindi ako gumawa ng anumang hakbang nang makita ko kung sino ang taong nagbukas ng pinto. “Gising ka na pala. Eat now, Cam Pinagluto kita ng almusal,” unang bungad niya sa 'kin