Camilla Point of View“Ako na ang bahala sa hospital bill ng dad mo, just stay by my side.”Kahit hindi ko nakuha ang gusto niyang sabihin, tumango na lamang ako. “Mag-i-stay naman ako sa'yo, Akihiro. Dahil nabili mo na ako 'di ba? At ang sabi mo ‘Hindi matatapos ang kontrata ko sa'yo bilang Sex Slave hanggat hindi ka nagsasawa sa akin' kaya lagi akong nandito hangga't hindi mo sinasabing nagsasawa ka na sa akin,” mahaba kong litanya. Amoy ko ang mabangong hininga niya dahil sobrang lapit namin sa isa't isa. Bahagya siyang pumantay sa akin dahilan ng pagkakatama ng mga namin. Ewan ko ba pero hindi ko magawang tanggalin ang aking paningin sa guwapong mukha ni Akihiro. Ang guwapo niya, para siyang artista, model at higit sa lahat para siyang macho dancer. “A-akihiro hindi ka pa ba n-nagsasawa sa akin?” tanong ko habang kami ay nakatitig sa isa't isa. Ngumisi siya dahilan ng pagtaas ng balahibo ko sa katawan. “ Maybe I'm getting tired of you…” huminto ito sa pagsasalita at inilapit ni
Camilla Point of ViewDINALHAN kita ng cookies, ako ang nag- bake niyan.” Rinig kong sabi ni Christelle, nakatago ako sa isang sulok hindi kalayuan sa kinatatayuan nilang dalawa ni Akihiro. Makailang beses akong napabuntong hininga at talagang kinabahan ako kanina, paano ba naman kasi nasa kalagitnaan na kami ng kasarapan, bigla- biglang may mag- do-doorbell. Kaya nagmadali akong umalis sa ibabaw ni Akihiro dahil sa takot na may makakita sa amin, inutusan niya akong magtago at kaagad ko namang ginawa. Nakabalot muli ang tuwalya sa hubad kong katawan, samantalang siya ay naka half naked na ulit. Nabitin ako, aaminin ko. Sana pala hindi na lang namin pinansin 'yong nag-doorbell, sana hindi ako nagtatago ngayon. “No need to bake me a cookies, Stelle.” Saad ni Akihiro habang nakatayo, kaharap niya si Christelle at siguro wala itong planong paupuin ang ex-girlfriend niya. Mabuti nga 'yon, para maka-alis kaagad ang ex-girlfriend niya dito sa condo. Bakit kasi pumupunta pa ito sa con
Pangiti-ngiti ako habang hinahalo ko ang niluluto kong pinakbet. Gusto ko lang naman pasalamatan si Akihiro dahil sa ginawa niyang kabutihan sa tatay ko. Matapos ko kasing malaman na inasikaso na niya lahat ng bill ni papa sa ospital, ay na realize ko na dapat alagaan ko siyang mabuti. Ang laki ng utang na loob ko sa kaniya, 'di ko akalain na may ginintuang puso ang binatang Smith na 'to. Kaya ngayon, nagpasya ako na magluto ng pinakbet para sa tanghalian namin. Mabuti nga, napapayag ko ito na magluto ako ng makakain namin. ***Nang maluto na ang pinakbet, kaagad ko itong inahin sa table. Nilagay ko na ang dalawang plato para sa aming dalawa. Dapat lang nga kanina, tatanungin ko sana kung nasaan si Christelle. Kaso, umurong ang dila ko. Matapos kong maihanda sa table ang lunch namin ni Akihiro. Napagpasyahan kong magtungo sa kuwarto niya upang yayaing kumain. Nakita ko siyang abala sa cellphone. “Ready na ang lunch,” napalingon naman ito sa akin nang magsalita ako mula sa likuran
“Hoy, Camilla!” tawag sa akin ni Odessa. Kapapasok ko pa lamang sa office at kaagad ako nitong hinarang, dito rin siya nagtatrabaho sa kumpanya ni Akihiro. Kaya madalas kaming magkikita sa tuwing office time, pero nag-ilang araw kasi akong leave at ngayon lang ako nagkaroon ng time para pumasok na. Nagpaalam kasi ako kay Akihiro na aalagaan ko muna si Papa, wala kasi akong tiwala sa tatlong ipis na nakapaligid kay Papa. Makalipas ang ilang araw, naoperahan na si Papa. Kasalukuyan siyang nagpapagaling sa ospital para tuloy-tuloy na ang pag galing nito. “ May napapansin ako na kakaiba sa'yo,” sambit niya pagkahinto ko sa tapat niya. “Kakaiba? Ano naman ang napapansin mo?” taka kong tanong. Maya-maya ay dumikit ito sa akin ng bahagya at marahang sinundot ang tagiliran ko. Napaiwas naman ako dahil may kiliti ako doon. “ Bakit ka ba na nanunundot ng tagiliran diyan, ah?” sambit ko. “Eh kasi naman, pansin ko na mukhang close na close kayo ni Sir Smith.” Bulong nito sa akin, “May namam
“Bakit ka nagdala ng bouquet of roses sa office? Para saan iyon?” mahinahon kong tanong. Nandito kami sa isang sikat na coffee shop, tumawag kasi ito sa akin at gustong makipagkita, pumayag din naman ako upang ipaliwanag sa kaniya na hindi niya ako puwedeng bigyan ng bulaklak o kung ano man. Hindi ko nga alam kung paano niya nalaman ang number ko. “ Para sa'yo, special ka sa akin, Cam.” Aniya.Tumikhim naman ako, “Brandon, didiretsuhin na kita ha?” panimula ko. “Na a-appreciate ko naman iyong effort mo, pero hindi ko naman kailangan 'yon, eh.” “Hindi naman ako humihingi ng kapalit, Cam. Ang gusto ko lang hayaan mo akong pasayahin ka kahit sa simpleng bagay,” saad niya habang malungkot na nakatingin sa akin. Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga. “Sorry talaga, pero hindi ko naman kasi napakinabangan 'yong bouquet of roses.” “Why?” he asked.“Tinapon ko… kasi may nagagalit.” nahihiya kong saad. Kita ko naman ang pagkadismaya niya. “Im sorry, kaya nandito ako ngayon para
Camilla Point of View“Youre so beatiful, darling!” salubong sa akin ni Tita Minda nang makalapit kami sa kanilang kinaroroonan.Napangiti ako nang ibeso ako ni Tita Minda, napaka sweet niya. Parang si Mama lang ‘to dahil ang aking ina ay napaka sweet, na miss ko tuloy si Mama. Bahagyang lumayo sa akin si Tita Minda nang biglang tumikhin ang daddy ni Akihiro. “Good Evening po Sir. Smith,” magalang kong sabi. Ngunit binigyan lamang ako nito nang isang malamig na tingin, na kinailang ko naman. “This is your secretary, right?” baling nito kay Akihiro. Nakatayo pa rin kaming dalawa dahil hindi pa ako nito niyayaya maupo. Kaunti na lamang ay iisipin ko na wala ata itong balak paupuin ako. Sayang outfit ko pag-nagkataon.“Yes, and soon to be my girlfriend.” Namilog ang mata ko dahil sa sinabi ni Akihiro, bigla din bumilis ang pagtibok ng puso ko. Para bang nakikipagkarera. Bahagya kong pinisil ang kamay niya dahil magkahawak ang kamay naming dalawa. Ngayon ko nga lang napansin na magkah
CAMILLA POINT OF VIEWNakaupo ako sa ibabaw ng kama ni Eunice ang kapatid ni Akihiro ng hilahin ako nito paakyat ng kaniyang kuwarto. Kanina kasi, nakasunod na ako sa kaniya paakyat ng hagdan pero nabagalan ata sa akin si Eunice dahil hinawakan pa ako nito sa kamay at hinigit ako papunta sa kuwarto niya. Nakaupo rin siya sa ibabaw ng kama niya, siguro ay nasa 10 inch lang ang layo sa pagitan naming dalawa. Ilang na ilang nga ako dahil ang lapit namin sa isa't isa. Mabuti nga at hindi naiilang sa akin itong si Eunice. Ang akala ko talaga ay masungit at mataray ito dahil sa pustora niya, pero sweet pala ito at parang bata kung kumilos. Iyon kasi ang nakikita ko base sa ipinapakita niyang kilos ngayon. “Ate Eunice, alam niyo po bang matagal ko ng hinihintay ang pagkakataong ito?” sabi nito habang nagniningning pa ang mga mata. Ngumiwi ako, “Hindi ko alam be, eh.” sabi ko sabay kamot sa ulo. Napa busangot naman ito dahil sa sinagot ko sa kanya. “Ano ba iyong gusto mong sabihin Eunice?”
Nagmumuni-muni ako dito sa loob ng kwarto ko dito sa condo ni Akihiro. Dalawang oras na rin ang nakalipas nang maka-alis kami sa bahay ng parents niya. Hindi pa dapat kami uuwi dito sa condo niya kung hindi lang napikon si AKihiro sa kapatid niya. Biruin mo, mabilis pala mapikon ang isang Akihiro Smith sa kapatid niya? Mabuti rin na umalis na kami doon dahil hindi titigil ang magkapatid sa pagbabangayan. Ngayon alam ko na, na hindi puwedeng magsama ang magkapatid ng Smith sa iisang hawla. At ngayon hinahanap- hanap ko naman ang pag-iingay ng magkapatid. Ang lungkot kaya sa kuwartong 'to, feeling ko ako lamang ang nakatira sa condo na ito. Nag-e-expect pa man din ako na pupuntahan ako dito ni Akihiro para yayaing tumabi sa kama niya. Kaso inaantok na ako pero wala pa ring ganap!Masama ang loob sa akin ni Akihiro dahil sa pag-aakala na mas pinipili ko pa ang kapatid niya kaysa sa kaniya? Ibang klase kung magtampo, talagang pinanindigan na hindi ako kausapin. Nagawi ng atensyon ko
I woke up with all white around me. I wonder why two children are calling me "daddy". “Daddy!”“Daddy, please wake-up now.” “Mommy, is waiting for you.” I want to asked them… kung bakit pilit nila akong ginigising, kung gising naman talaga ako. I fucking hate this feeling… It's super weird. I'm still single. I don't have any children.Pero ngayon bakit may isang batang babae at batang lalaki ang nasa harapan ko?The boy looks like me. It's like me when I was young. And the little girl… ay hawig ng secretary. She looks like Camilla, my secretary. But why do they keep calling me dad? “Hey, kids. Come here, I have questions.” Sabi ko sa dalawang batang tumalikod sa 'kin at biglang tumakbo palayo sa 'kin. Tinawag ko sila, ngunit hindi nila ako naririnig. Nagpatuloy sila sa pagtakbo… Sa daan na puro puti lamang ang tanging nasa paligid. Hanggang sa hindi ko na sila makita. NAPAMULAT ako ng may humalik sa pisngi ko. And I saw my two kids in front of me. My daughter is smiling. Wh
—CAMILLA—Hawak-hawak ko ng mahigpit ang kamay ng lalaking mahal ko habang hindi matigil ang luha ko sa pagda usdos. Nakaupo ako sa wheelchair, dahil sobrang sariwa pa ng tahi ko. Na Cesarian ako ng hindi ko alam. Kung alam ko lang na, kambal pala ang nasa sinapupunan ko. Hindi ako matutulog noong gabing 'yon. Pero unexpected talaga ang nangyari. Nang malaman ko kay Odessa ang tungkol do'n, tila ba naglaho ang kaba't takot ko noong tumakas ako kila Brandon. Hanggang sa umabot kami sa gitna ng kakahuyan dahil kay Christelle. Ang saya ko. Pero makukumpleto yung saya na nararamdaman ko ngayon, kapag nagising na si Akihiro. Ang ama ng dalawa naming supling. Two days na siyang nakahiga sa kama. Two days na rin siyang walang malay.Ilang bag na rin ng dugo ang sinalin sa kaniya. Sobrang dami daw kasing dugo ang nawala sa katawan niya. Pero awa ng diyos, lumalaban si Akihiro. At alam kong lalaban siya para mabuhay dahil hindi pa niya nasisilayan ang anak namin. Noong oras na man
—Third Person—HALOS takbuhin na ng rescue team ang hallway ng ospital para lamang maisugod sa OR ang nag-aagaw buhay na lalaki. At walang iba kundi si Akihiro Smith. Kanina, sa gitna ng kakahuyan. Naabutan ng mga pulis ang baliw na si Christelle, na nakatulala. Habang nakatingin sa nakahandusay na lalaki. Umiiyak pa ito habang natatawa. Para bang wala ito sa tamang katinuan, at hindi nito makilala ang lalaking binaril niya sa tiyan. Dalawang bala ang tumagos sa tiyan ni Akihiro dahilan upang humandusay ito sa lupa habang umaagos ang sarili nitong dugo sa lupa at sa na tuyong dahon. “Ikaw kasi eh. Bakit ba kasi kamping kampi kayo sa babaeng 'yun? Eh hindi naman ako masama. Actually I'm perfect pa nga eh.” Saad ni Christelle habang blangko pa rin ang mukha nito. “Ginawa ko naman ang lahat. I'm successful woman, nasa akin na ang katangian na hanap mo, tapos sa isang sekretarya ka lang magkakagusto?” At habang wala ito sa katinuan, dinakip siya ng mga pulis. Doon nagising si Chr
—CAMILLA— Habang naglalakad kami palabas ng kakahuyan. Nararamdaman ko na ang sobrang pananakot ng tiyan ko. Sinabayan pa ng matinding pagkahingal. Nang tuluyan na kaming makaalis sa kakahuyan, bumungad sa amin ang mga tao na nakikiusisa sa nangyayari. May ambulansya din, pero ang una kong hinahanap ng paningin ko ay si Manang Fe. Kaso di ko makita si Manang Fe, sa mga taong nasa tabi ng kalsada. Na rescue na kaya si Manang Fe? Katanungan na namutawi sa isip ko. Grabe ang kabutihan na ginawa ni Manang Fe, para lang tulungan ako. Sa pagpapatuloy namin sa paglalakad, papunta sa mga taong nakikiusisa, do'n ko nakita si Odessa. Nakita rin niya kami, kaya naman sinalubong niya kami nang bakas ang pag-aalala sa mukha. Niyakap niya ko ng mahigpit at ilang saglit lang ay kumalas na rin ako ng yakap. Hinawakan niya ang dalawa kong kama at marahang pinisil. “Ikaw babae ka! Pinag-alala mo kaming lahat. Kamusta ka? Sinaktan ka ba ng babaeng 'yun?!” tanong ni Odessa.Umiling ako, “Okay
—THIRD PERSON—Sa gitna ng kakahuyan, hinihingal na napasandal si Camilla. Habang impit ang paghinga nito. Samantalang nasa likod lamang ng malaking puno ng Mahogany ang nagsisilbing harang para hindi magtagpo ang landas nilang dalawa ni Christelle. Dalawang magkakasunod na putok ng baril ang pinakawalan ni Christelle sa direksyon niya. Akala niya ay katapusan na niya, ngunit mabuti na lamang at hindi siya nadaplisan.“Lumabas ka na riyan, Camilla. Huwag mo na akong pahirapan pa!” natatawang sigaw ni Christelle. “O' sige na nga, hindi ako lalapit riyan sa punong pinagtataguan mo. Hihintayin kitang lumabas dyan… but there's have a time.” Dugtong pa nito. “Ten seconds ang ibibigay ko sa 'yo, at kapag nag-end na, kailangan mo ng lumabas diyan. Huwag mong pahintayin ang tulad ko, Camilla. Ubos na ang pasensya ko sa 'yo!” Litanya pa sa kaniya ni Christelle. “I'm counting now, Camilla…” “One.” “Two.” “Three.” Nakakatatlong bilang pa lamang si Christelle, ay tuluyan ng lumandas ang
—Third Person — “Oh my gosh! Naka live sila Camilla!” ani Odessa ng mag-open siya ng Facebook account.Kapapasok lang nila sa kotse ni Akihiro, balak nilang bumalik ulit sa bahay ng mga Smith. Wala kasing tao dito sa bahay ni Brandon… Ang sabi ng caretaker sa kanila ay lumipat na sa bagong bahay nito.…“What?”“Huh?” Itinapat ni Odessa sa dalawang lalaking kasama niya ang screen ng cellphone niya, para makita nila kung ang nasa live. Nasa driver seat si Akihiro at katabi naman niya si Lance, samantalang siya ay nasa back seat. “Nasa panganib ang kaibigan ko!” ani Odessa.“What the h*ll …” Bulalas ni Akihiro ng makita ang buntis niyang asawa sa live.Ang ekspresyon ng mukha nilang dalawa ni Lance ay parang hindi makapaniwala. Binawi ni Odessa ang cellphone niya, at tiningnan ang oras kung anong oras nagsimula ang live.“15 minutes ago na nang magsimula ang live.” Sambit niyang muli. Ngayon niya lang nabasa ang caption ng user na nag-live sa FB. “May isang babaeng may hawak
—CAMILLA—“Ahh!” Tili ko at nagkunwari akong namimilipit sa sakit. “Dalhin niyo ako sa ospital, maawa kayo.” Saad ko nang tawagin ni Manang Fe ang isa sa lalaking bantay na inutusan ni Brandon na bantayan ako. Hindi mawari ang ekspresyon ng mukha nito na makita akong nakaupo sa sahig. “Anong nangyari dito?” tanong nito kay Manang Fe.“Ah… nadulas si Ma'am— dalhin natin siya sa ospital, Isko.” kunwaring takot na saad ni Manang Fe. “Teka lang, Manang Fe. Hindi natin si Ma'am puwede dalhin sa ospital, mahigpit na inutos 'yun ni Sir Brandon.” Saad nito kay Manang. “P-pero 'yung anak ko— di ko na kaya,” ani ko. “Andoy, dalhin na natin siya sa ospital, ako na ang bahalang tumawag kay sir Brandon.” “Sigurado ka, Manang Fe? Tawagan mo muna si Sir, para makasigurado ako.” Suhestiyon nito habang ang tingin ay nasa akin. Nagkatinginan kami ni Manang Fe, saka lang niya naunawaan ang gusto kong iparating ng tumango ako. “Gustuhin ko man pero, huwag daw natin siyang tatawagan dahil may
—CAMILLA—“Nagpapanggap lang po kayo?” gulat na tanong ng katulong sa akin. Nahihiya naman akong tumango. Inalalayan ako nitong tumayo para makaupo sa gilid ng kama. Wala akong choice kundi magsabi ng totoo, tutal para namang mabait itong katulong. Susubukan ko na lang na…“Oo. Sorry kung ginawa ko iyon, akala ko kasi hindi ako papalpak.” Saad ko at napabuntong hininga. “Gusto ko lang naman na makaalis dito, tiyak na hinahanap na ako ng pamilya ko.” Naguguluhan naman ang naging ekspresyon ng katulong ni Brandon. “Kinidnap ka po ni Sir?” Tumango ako, “Ayaw ko sanang sabihin na obsessed siya sa 'kin, pero dahil sa ginawa niyang 'to…” “Kaso lang, kung tutulungan kita, hindi rin tayo makakalusot sa mga bodyguards ni sir Brandon. Lahat ng mga nandito sa bahay, binilinan ni sir na kahit anong mangyari, hindi ka puwedeng lumabas dito.” Paliwanag ng katulong sa 'kin. “Handa mo talaga akong tulungan?” “Ano pa nga ba po ang magagawa ko? Pati kung ipagpapatuloy ni Sir Brandon ito, mas la
—CAMILLA LOPEZ—NAGISING ako na ibang kuwarto ang bumungad sa 'kin. Ang interior design ng kuwartong ito ay kakaiba sa silid namin ni Akihiro. Biglang pumasok sa isipan ko ang nangyari kagabi. Nang mapagtanto ko na gumamit si Brandon ng pampatulog, napabangon ako sa kama. “Hindi ko alam kung ano ang nasa isip mo Brandon para gawin ito,” sambit ko. Lumapit ako sa pintuan at ng mahawakan ko ang doorknob, napagtanto ko na hindi ako makakalabas dahil naka-lock ito. Nag-umpisa akong kabahan at napalingon sa bintana. Mabilis akong nagtungo ro'n upang silipin ang labas. Pero nanlumo ako ng makita kong nasa ikatlong palapag ang kinalalagyan ko. Hindi ako makakatakas dito. Kung dadaan ako dito sa bintana, baka mapahamak pa ang nasa tiyan ko. Napalingon ako sa pinto, nang marinig ko ang pag-pihit ng doorknob. Hindi ako gumawa ng anumang hakbang nang makita ko kung sino ang taong nagbukas ng pinto. “Gising ka na pala. Eat now, Cam Pinagluto kita ng almusal,” unang bungad niya sa 'kin