Chapter 22: Landian

“Saan ka galing?” kunot noong tanong ni Harold sa akin.

“Nagkape lang,” sabi ko at agad na umikot sa likuran. Naisip ko pa rin si Edmund. Napa-praning na naman ako. Baka mamaya ay normal na tingin lang iyon at nilalagyan ko lang ng kahulugan.

Hinintay kong makapasok si Harold sa harapan. Hindi siya kumilos kaagad kaya nagtataka ko siyang tinignan. “Hindi pa ba tayo aalis?” nagtataka kong tanong sa kaniya.

“Sinong kasama mo sa loob ng café kanina?”

“Bagong kaibigan lang,” sagot ko ngunit agad kong ibinaling sa kabila ang paningin ko.

“Bakit hindi ka makatingin sa akin?”

“E bakit? Anong koneksyon ng tingin?” medyo naiinis na rin ako sa kaniya.

“Why are you talking to me like that?”

“Ang kulit kulit mo na kasi,” naiinis na sabi ko. Bigla siyang tumahimik. Wala na rin akong imik dito sa likuran. Naramdaman ko nalang na pinaandar niya ang sasakyan paalis.

Nang makababa na ay hindi ko siya hinintay na pagbuksan ako. Ako na ang nagkusang magbukas ng pinto at nag diri-diritso sa loob ng bahay