sa tingin niyo, sino end game?
ZEYM Kua is crying nonstop that night. He even insisted na gusto niyang puntahan si Elizabeth sa hospital kahit hindi pwede. I cried too and wanted to blame myself for what happened but am I really at fault? I transferred my son in private school cause that’s how I feel as his mother. Ano naman kung nilipat ko siya sa marangyang skwelahan mula sa public school? Masama ba ang desisyon ko? We were just fine for years, and what the principal did is out of my control. I overthink. I blame myself kahit wala namang naninisi sa akin sa nangyari kay Elizabeth. Pero kung sakali mang si Kua ang napahamak, baka nga ay sisihin ko talaga ang sarili ko sa nangyari. Hindi ko kayang makita ang anak ko na nasa kritikal ang lagay. Baka na-question ko na ang pagiging ina ko. Baka naisip ko na, na hindi ako karapat-dapat na ina para sa kaniya dahil no’ng kinuha ko siya, napahamak siya. Mabigat ang loob ko habang tinatahak ang daan papunta kay Ablante. Nanginginig ang kamay ko habang naglalakad. M
“When you hold the gun, you should relax your reflexes as well as your shoulder. Focus on your target and fire,” ipinutok agad ni Kua ang baril na hawak niya na tumama sa paanan ng target. “I can’t hit the center point, mama,” ang sabi niya. Ngumiti ako at hinawakan ang pisngi niya. “It’s alright, honey. You did a great job for a beginner,” ang sabi ko. Hindi siya satisfy sa ginawa niya but that’s understandable since unang hawak niya ng baril ito. He’s good actually, dahil kahit papaano, may natamaan siya. “Can I practice more?” “Yes,” ang sabi ko at lumayo ng bahagya sa kaniya para bantayan siya. It’s his first day on his training in firing. Last week, we did some martial arts, una naming prinaktis ang arnis. He’s exceptionally natural when it comes to it. I remembered his answer when I ask him why he’s good at it. “I joined a group mama, well for you you’ll call it gang but for me, it’s just a group of children who form a rebellion against adults. I joined cause I want to be
Pagkadating ni Moni ay kasama niya si Lando. Matapos humaIik ni Lando sa gilid ng noo ko, sinabi ko sa kaniya na tignan niya muna si Rit kung maayos na ba ang kalagayan nito. “Bumaba na ang lagnat niya. Don’t worry.” Sabi niya sa amin. Tumango ako at nilapitan si Rit para haIikan ang noo nito. “Are you okay?” bulong niya sa akin. Tumango ako. “Pwede mo bang e check rin si Sico?” Tumitig si Lando sa mga mata ko bago tumango. “No need, Lando. I’m fine,” “Sico, you’re not. Titignan lang ni Lando ang kalusugan mo dahil baka mamaya, bigla kang mag collapse.” Sabi ko “Kuya, sige na please. You need to stay healthy for your sons. Nag-aalala na nga sila para kay ate Eli tapos paano nalang kung pati ikaw ay madala sa hospital?” sabi ni Moni. Natahimik si Sico at kalaunan ay pumayag na rin. Chineck na siya ni Lando at kami ni Moni ay nakamasid lang sa kanila. “So far, maayos naman ang heart, liver, intestine, esophagus—" “Are you making fun of me, Lando?” Sinamaan siya nang tingin ni
SICO Where am I? “Sico,” napabangon ako nang marinig ang boses ni Eli. “Where are you going? Why are you going that way?” She smiled and continue to walk. I started to run to catch her up but she’s unbelievably fast. “Honey? Where are you going?” Hindi ulit siya nakinig. Nanitili lang siyang naglalakad kahit alam niyang sinusundan ko siya. Each step I make to move forward, mas lalong lumalakas ang kaba sa dibdib ko. What’s happening? Bakit nasa labas siya? Wait—where are we? Why are we in the garden? Whose garden is this? “Eli,” tawag ko ulit sa kaniya but this time, huminto na siya. “Stay Sico,” matapos niyang sabihin iyon, hindi ko na magalaw ang paa ko. “Anong ginagawa mo? Why I can’t move?” “Sico, thank you for loving me.” She smiled, then naalala ko na nasa hospital siya. “Bakit? Saan ka pupunta?” tanong ko. Kinakabahan na ako, ayokong iwan niya kami. “Sico, you need to be strong dahil may mga anak pa tayo,” ang sabi niya. “Stop it Eli. Saan ba ito? Come here baby…
Pagdating ko ng bahay, sinalubong ako agad nina tita at tito kasama ni Moni at mga anak ko. “Mama, we’re so worried about you…” Sabi ni Kua na umiiyak at nakayakap sa akin. “Mama, I missed you so much. Are you still sick mama?” inosenteng tanong ni Rit sa akin. Wala akong masabi kun’di ang ngumiti sa dalawang anak ko. Masiyado akong na overwhelmed sa pinapakita nila sa akin. “I’m sorry… Nag-aalala ba kayo kay mama?” Sabay silang tumango, ang cute. “Asus.. Ang mga baby ni mama ay… Miss na miss ko kayo mga anak.” HinaIikan ko sila sa mga labi nila kahit na pati ako ay naiiyak na rin. Para na kaming timang dito lahat na nag-iiyakan. “I promise you mama, from now on, I will protect you from danger,” ang sabi ni Kua, seryosong sinasabi sa akin na po-protektahan niya ako. Nasabi sa akin ni Zeym na tinuturuan niya si Kua sa martial arts at kung paano humawak ng baril. Wala naman aknong nakikitang problema doon at isa pa, alam kong babantayan niya ng maigi ang anak namin. “Me too mam
RICO Pinitik ako ni papa sa noo. Ang sakit! “Tuwang tuwa ka pa na pinakaisahan niyo ni Lando ang kapatid mo?” tumingin si papa kay Lando, na agad na yumuko. “Sorry ulit tito,” sabi ni Lando sa tabi ni Zeym. “Oh ayan… Sige papa, pagalitan niyo ang dalawang iyan.” Sabi ni Zeym na ginagatungan si papa. Sinamaan ko siya nang tingin pero pinitik lang ni papa ang noo ko ulit. “Oh nasaan na ang tapang niyo kanina?” sabi ni Zeym. Tumingin ako kay Sico na walang malay. Nasa couch siya. Matapos sabihin ng nurse kanina na na-cremate si Elizabeth ay bigla siyang nahimatay. Maayos naman ang vitals ng gago. Ayaw lang niyang gumising. “Papa masakit na,” reklamo ko. Nakita ko si Moni na kumakain ng ice cream at tinatawanan ako. Bakit parang magkakampi sila dito sa bahay? Si Elizabeth ay nasa tabi lang ni Sico, hawak ang kamay at pinupunasan ang pawis ni Sico gamit ang panyo. “Linisin niyo ni Lando mamaya ang mga sasakyanan ko,” sabi ni papa sa akin na ikinalaki ng mata ko. “Pa/tito?” saba
ELIZABETH My boys were so OA to the point na hindi ko alam kung miinis o matatawa ako sa pinaggagawa nila. It’s been almost 2 weeks nang makalabas ako, at naghihilom na ang sugat ko. Nakauwi na nga rin kami ni Sico sa bahay namin, and as for Kua, he asked Zeym to stay with us. Zeym agreed dahil aalis rin naman sila ni Lando for 1 month. Alam na kung saan ang pakay nila. Anyway, masaya kaming lahat para kay Zeym. Kung ano ang trato sa kaniya ng lahat no’ng sila pa ni Sico, ay ganoon pa rin naman ngayon. It’s just that, everyday na siyang nakangiti at blooming. Halatang masaya siya sa piling ni kuya Lando. Kakabalik lang ni Sico sa trabaho, dahil halos ayaw niya akong iwan mag-isa sa bahay lalo’t kapag may pasok ang mga bata kaya natagalan talaga ang pagbalik niya. Tambak na ang trabaho niya sa opisina. Si Rit, sa public school pa rin siya pumapasok. I asked him kung gusto ba niyang lumipat ng school noon kung nasaan ang school ng kuya niya, he firmly said NO kahit na lagi niyang g
Nasa likuran ako ni Kua at tinitignan namin ang mga tao na hinahatid ang abo ni Hanny sa paglalagyan niyo. Akala ko nga ay ilalagay ng pamilya ni Hanny ang abo niya sa bahay but it turned out na ilalagay din pala pa rin nila ito sa sementeryo. I’m wondering bakit kailangan e-cremate kung ililibing din pala nila? Kung sabagay, mula sa nalaman ko ay minamaltrato ang bata kaya siguro ayaw ng pamilya niya panatilihin ang abo nito sa bahay nila. Nasa malayo kami ni Kua, umiiyak ang anak ko habang nakatingin sa malaking picture portrait ni Hanny. Hindi ko siya kilala personally, pero kung sino man siya, alam kong mabuting bata siya dahil gustong gusto siya ng anak ko. Matapos ang libing, umuwi na kami agad. Sinalubong kami ni Rit na nag-aalala sa kuya niya. Kua on the other hand went to his room. Ayaw niya sigurong makita na nag-aalala kami sa kaniya. “Is he gonna be okay, mama?” tanong ng anak ko. Tumango ako. “Yes cause your brother is strong anak,” “I’m afraid he’s not, mama,”