Nakatulala padin ako sa harap ng dalampasigan at inaantay na lumubog ang araw, it’s been two dayas na wala si Dave at umalis. I look wasted here, nag-aantay kahit na alam ko nang kinalimutan na ako.I already gave up, but why I am still here, nag-aantay at umaasa. My brother is calling me, hindi ko sila pinapansin at hinahayaang mag-ring ang phone ko ngayon. One time, sumilip ako sa social media. The news about Dave is all over the television. Nag-karoon na sila ng lakas ng loob na itama ang kasinungalingan nila.“Tangina mo talaga, Mabel.” Tumayo ako at tinapon sa basurahan ang beer in can na kakaubos ko lang. The alcohol in this place. Paubos na at parang tubig nalang saakin. Beer nalang ang naiwan.I smile and look the photo album na dala ko noong pumunta ako sa isla. Those pictures, a thousand memories. Napaka daming pangarap ang nasayang at nawalan ng saysay.Gusto ko isisi sa lahat ng tao na may kinalaman sa kaguluhan na iyon, but what is the sense of blaiming other people kug t
It feels like days become slower, ang ikot ng mundo ko ay unti-unting nawawalan na ng saysay ang bawat araw na lumilipas ay para akong sinasakal. His smiles area haunting me all day. Naalala ako sya, masaya o malungkot man na alaala ay baon ko.“Nazi, halika na sa loob.” Fiero pat my shoulder and smile at me, he become stronger now. Si Laurice ay nasa puder ng mga Throne ngayon. Doon muna sya iniwan ni Kuya. Dahil sa may lalakinag huamahabol kay Laurice. He just make that as a excuse at hindi na mag-tano pa si Laurice.“Wow naman Kuya Fiero, gusto mo kaltukan kita?” Sumakay ako sa likod ni Fiero at nag-lakad ito papasok sa Head quaters. May training ang lahat ng members ngayon at para nadin sa ibang bagong pasok ulit sa familia. They are all looking at me, ang lalaki ng katawan nung mga lalaki na bagong recruit at yung iba ay para sa second phase bago sila dalhin sa isla.“Ate, ang bigat mo,” reklamo ni Fiero at ginulo ko ang buhok nito matapos akong ibaba sa gilid kung saan may mga t
I took a deep breathe matapos akong pumasok sa unit ko, hindi ko alam kung kaya ko ba na umuwi sa mansion. Hindi ko kaya na mag-panggap na okay ako sa harap nila ngayon. Ayoko din na sirain ang masayang atmosphere sa bahay ngayon.I cover my mouth and scream at the top of my lungs, this is too much. Sobra sakit na pero bakit may kasunod an agad. She is bearing Dave’s child. Her place is mine, ako dapat ang andoon, ako dapat ang ikakasal kay Dave. Not Mabel, but damn it.Gusto ko lang naman na makalimot, bakit ang bilis para sa kanila. Bakit parang wala lang ang lahat. Naging parte din naman ako ng buhay ni Dave. Bakit ba kasi kailangan paa na umabot sa ganitong sitwasyon.I don’t want to blame ayoko nang isisi sa ibang tao ang nang-yare. Dahil tapos naman na ang lahat, but the pain is still here. Hindi ko alam kung papaano mawawala ang sakit, iba ang it ngayon.Akala ko, pinaka amsakit nang makita si Dave sa piling ng iba, but the marriage and having his own family hits differently, p
Nag-lalakad ako habang hawak ang bottle water at may dala akong backpack ngayon, umaakyat kami nila Kuya at Stevan para mag-camping ngayon. Sila nag-set ng camping, kasama si Barbara at ang mga kapatid ko. Si Laurice ay pinauwi na ni Kuya. Ang kambal naman ay kasama din namin at kambal na sila Alenna at Arman, sila Ejiq, Evergreen at Eyveth na kakatapos lang ng misyon nila noong nakaraang araw.“Alam mo Christ, dapat may bayad itong pag-sama ko sa camping na ito. May date kami tapos sasabihin mo urgent.” Uminom ng tubig si Ejiq at tumigil kami sa lilim na part.“Shut up Manaletre, baka gusto mo ihampas ko sayo itong tent na ito.” Inangat ni Barbara ang bag na may lamang tent. Hindi ko din maintindihna si Kuya. Pwede naman na ihatd nalang sa tuktok ang mga gamit para di na namin bitbit mga gamit. Kaso gubat nga pala ito, hindi pwedeng di namin dalhin.“Isa kapa barbara, ang sungit sungit, kaya wala kang jowa. Aray ko Eve!” sigaw ni Ejiq at nag-susuntukan na ang mag-kakapatid sa isang t
After ng tatlong araw na camping namin, ay umuwi na din agad kami sa Manila. Balik sa kanya kanyang trabaho at mga kailangang tapusin. Kinuha ko ang phone ko at airpods ko, I will have a jog today. Alas tres palang ng umaga ay gising na ako, hindi na makatulog dahil sa dami ko iniisip.Instead of crying at my room, siguro mas mabuti na mag lakad lakad muna ako at mag-exercise. Sa tuwing nagigising ako ay tinig ni Dave ang lagi kong nadidinig. Ending ko ay iiyak ako sa isang tabi at iinom nanaman, but I really need to change my habits. Marami pa akong responsibilidad sa pamilya ko, at tanggap ko naman na hindi na kami pwede pa.I open the door and Stevan’s face is there, naka tayo ito doon. Nagulat na ako ang nakasulong nya. Baka kakatok palang, but he is holding a paper ang at bulaklak. Pinamulahan ng pisngi si Stevan. I just laugh at pinapasok ito sa loob.“Ang aga mo naman ata?” I asked and dumiretsyo sya sa kusina at binaba ang paper bag doo, may dala syang umagahan ngayon. “I know
“Salamat sa pag-punta.” I smile at the guest na hindi ko kakilala at lumapit nalang saakin, binati ako inabot ang regalo sa akin. “Welcome, enjoy the gift that I gave.” Kinindatan ako nito saka lumakad palayo. Hinaplos ko ang dress ko habang nag-lalakad ako paputa sa lamesa kung saan nakalagay ang lahat ng regalo saakin.Tanaw ko ang mga tao na nag-sasaya buhay na buhya ang venue ngayon, lahat ng mga kaibigan nila Kuya at mga kapatid ko ay inimbita nila, kumuha ako ng wine at lumakad papunta sa garden para makapag-isa dahil mamaya may lalapit nanamana at makikipag kamay saakin, kanina pa ako nakikipag-usap sa mga bisita.It’s my birthday, pero hindi ako masaya at kulang ang araw na ito. May plano na kami ni Dave para sa araw na ito, but I celebrate my birthday ng wala sya sa tabi ko. I sigh and look the sky. Kanina ay makulimlim ng umpisa ng party, siguro uulan ngayon. Sana umulan, gusto ko na wala makakita saakin ngayon dito. Siguro hinahanap nila ako sa venue.Sumalampak ako sa damu
Marahan ko na tinatahak ang daan papunta sa rooftop ng building kung saan kami unang nag-date ni dave bilang mag kasintahan na. That place was so magical to me, babalikan ko ito sa huling pag-kakataon bago ako lumipad papunta sa Amsterdam at para doon na mamalagi.Habang papalapit ako ay bumibigat ang pakiramdam ko, hindi ko alam kung ano nanaman ang susuod na mang-yayare. Umaasa ako na makikita ko si Dave doon kahit na alam ko na imposible iyon mangyare.May binigay si Kuya saakin na sulat, nakuha nya iyon sa lamesa ni Dave bago daw kami sumabak sa huling labanan, yung panahon na bago sila makidnap ng tiyahin ko na ulol.Mag-uusap sana sila ni Kuya, kaso wala si Dave sa opisina at hindi nya naabutan. But he found that letter at may pangalan ko. May kaunti pang dugo sa envelop dahil prinotektahan ni Kuya ang sulat na balak sanang kuhain ni Tita noong nakidnap sya.Noong nakwento ni Kuya noong makauwi akami after ng party ay labis akong nahabag. Talagang binabawi ko ang sinabi ko na se
When I was young, I believed that my life was perfect. My father is working and gdoing his obligation as a father. My mother is waking up every morning and preparing foods for her family, and my little brother is playing at the living room, contented on his toys.Gigising ako na buo ang pamilya ko, mabait si Mama at aalis si Papa sa umaga, mag-ttrabaho at bibigyan ako ng baon ko. Ihahatid ako sa school, sa bawat hapon naman matapos ko sa school ay tuturuan ako kung papaano mag-self defense.Until when I am finally teen, my Father died. Due to fire, nasunog ang bahay namin at niligtas ako ni Papa sa sunog. Nag-umpisang mag-bago ang ugali ni Mama at seven lang si Fiero that time. Akala ko kaya nag-bago si Mama kasi malungkot sya at ako ang sinisisi nya sa pag-kamatay ni Papa, but that treatment didn’t change, lumala lang ito lalo hanggang sa maging eighteen ako.She said hindi nya na ako pag-aaralin ng kolehiyo, tinanggap ko ito at gumawa ako ng paraan para matulungan si Mama sa respons