HINDI inaasahan ni Triana na pupuntahan siya ni Akhil sa bahay nang sumunod na araw. Marahil ay nasabi na ni Devance ang tungkol sa usapan nilang paghihiwalay. Hindi siya makatingin nang deresto rito dahil sa mga naging desisyon niya. “D-Dad…I’m sorry,” nahihirapang sambit ni Triana. Kasalukuyan silang nasa loob ng mini library nag-uusap. Iniwan sila ng ina para magkaroon ng privacy matapos itong magdala ng tea sa kanilang bisita. “I flew immediately here from Jakarta when my son called me last night about your problem.” Huminga nang malalim si Akhil at waring pinag-aralan ang ekspresyon ng kanyang mukha. “What…did Dev tell you?” Lihim siyang napalunok. Malamang siya ang masama dahil hindi naman nito sasabihin na ang lalaki ang may kasalanan kung bakit siya biglang nagdesisyon na makipaghiwalay. “That you are getting a divorce. What happened, Kanchhi?” Lumalim ang gatla sa noo nito na hindi maitago ang matinding pag-aalala. Nag-ipon si Triana ng lakas ng loob. She decided to take
“ARE YOU serious, Triana?” Hindi maitago ni Lucia ang matinding pagkagulat nang sitahin nito ang anak tungkol sa naging pag-uusap nito at ni Akhil. Ilang minuto nang nakaalis ang lalaki. Hindi na ito nagpaunlak na kumain dahil tanging si Triana lang ang gusto nitong makita. Akhil was a very busy person and Lucia perfectly understood that. Umasa siyang maaayos ang problema ng mag-asawa dahil normal naman ang mag-away. Kahit naman sila ni Trevor ay hindi na mabilang ang kanilang hindi pagkakaunawaan noong nabubuhay pa ito. “What did you say to Akhil?” tanong pa niya sa anak. Samantalang seryoso si Triana na naghahanda na ng mga gamit na inilalagay sa malaking maleta na waring hindi nito narinig ang mga sinabi niya. Mugto ang mga mata ng anak at kasalukuyan silang nasa loob ng silid nito. “Stop ignoring me. This is a serious matter!” At saka lang ito sumagot. “You think this is a joke? Of course, I’m serious! We are talking about my future here. Paulit-ulit na lang tayo. Pinagbigyan n
ISANG marahas na buntong-hininga ang pinakawalan ni Triana bago pumasok sa entrance ng airport. They were at NAIA Terminal 3. Wala nang balikan ito. Oras na pumasok siya sa loob, hinding-hindi siya lilingon dahil sa dami ng maiiwan niya—ang pamilya at ang kumpanya. This is for the greater good. She raised her head. Hindi dapat siya panghinaan ng loob. Pinili niya ito kaya dapat lang na panindigan niya. “Are you all right?” Napapitlag si Triana. She looked at her companion, it was none other than her ex-fiancé. Tinotoo ni Caleb ang pangako nitong sasamahan siya papuntang US. Malaki ang pasasalamat niya sa presensya nito dahil kahit paano ay may kumakausap sa kanya. Baka kasi tuluyan na siyang mawala sa sarili dahil sa dami ng iniisip niya. Wala kasing kasiguraduhan ang kanyang naging desisyon. Magiging successful ba ang buhay niya sa ibang bansa? Paano niya maalagaan ang mga anak kung mag-isa lang siya roon? Bahala na. I’ll cross the bridge when I get there. “I’m okay.” Tipis siyan
NATAGPUAN ni Triana ang sariling umiiyak sa kalagitnaan ng gabi. Parang ngayon lang tuluyang na-absorb ng utak niya ang mga nangyayari dahil mag-isa na lang siya at malayo sa lahat. Kinakain ang puso niya ng sobrang kalungkutan. She was filled with so much uncertainty. Paminsan-minsan ay sinisilip niya ang cellphone at kahit paano ay umaasa siyang maalala ni Devance. Pero halos messages lang ng kanyang ina at ni Lara ang nakikita niyang lumabas sa kanyang screen. Halos hindi rin kasi niya binubuksan ang mga mensaheng galing kay Caleb. Gusto niyang natawa sa sarili. Buo ang loob niyang makipaghiwalay sa asawa dahil pinili nito si Eshvi. Pero heto ngayon at umaasa siyang kahit paano ay kukumustahin siya nito kahit hiwalay na sila. Kahit alam niyang naghihintay siya sa wala. She even prayed that Dev would ask for forgiveness for what he did. Pero ni hindi man lang nito naisipang magparamdam. Even for old time’s sake. They used to be friends after all. Siguro pakiramdam ni Devance ay na
DUMATING ang araw ng panganganak ni Triana. At gaya ng inaasahan ay hindi na niya naitago sa ina ang kanyang pagbubuntis. Halos himatayin ito sa pagkagulat nang nalaman ang kanyang kundisyon. Pinagalitan pa siya nito. “So, this is the reason why you want to be away and despise the idea of coming home last holiday season! You’re going to kill me out of shock!” litanya ni Lucia sa anak. Subalit agad namang napawi ang tampo nito nang makita ang mga apo. Kitang-kita sa mukha nito ang hindi maitagong saya dahil sa kislap ng mata nito. Tahimik itong naupo sa light blue couch sa may paanan ni Triana. Kasalukuyan siyang nakahiga sa hospital bed sa loob ng private room ng isang kilalang hospital sa New York. May nakakabit pang dextrose sa kanyang kamay at maputlang-maputla pa siya. Mabuti na lang at malawak ang silid na kinaroroonan niya. Kitang-kita rin ang luntiang dahon ng mga punoy kahoy mula sa salamin sa labas ng kanyang silid. Maluha-luha si Triana nang yakapin ang kambal. They were f
Four years later ABALA si Triana sa pag-check ng mga dokumento sa kanyang mesa tungkol sa financial status ng chains of coffee shop na pag-aari niya—the Ravini’s Café. The sales had soared recently. Sa ngayon masasabi niyang stable na ang business niya kumpara noong nagsisimula pa lang. Halos dumaan siya sa butas ng karayom dahil wala siyang masyadong katuwang. Her employees were mostly Filipinos. That way she could help create jobs for them. “Nanay!” tawag ng munting tinig na siyang dahilan para matigil siya sa ginagawa. Ibinaba niya ang hawak na papel at isinarado ang laptop. Kasalukuyan siyang nasa loob ng kanyang mini office sa kanyang bahay sa Manhattan. Tumambad sa kanya ang mangiyak-ngiyak na magandang mukha ni Rini. “What happened, sweetheart?” Tumayo siya. Bago pa makasagot ang batang babae ay pumasok naman si Ravi na pumapalahaw din ng iyak. “Nanay! Charlotte is telling us we don’t have a father.” Halos pumiyok si Ravi na nagsumbong. Huminga nang malalim si Triana.
Wellington, New Zealand. “CONGRATULATIONS! Mr. Chaudhary.” Inilahad ng may katandaang lalaki ang kamay kay Devance. He was a Caucasian and the CEO of a well-known food company in this country. “Thank you, Mr. Willams.” Tinanggap niya ang kamay nito at nakipagkamay din siya sa tatlong kasama nito. Dalawang babae at isang lalaki. They just signed a million-dollar deal regarding the imports of his products in New Zealand. It was a success, and the investors were impressed. Wala nang bago roon kay Devance. Lahat naman ng business deals niya ay walang pumalpak. Namana yata niya ang likas na galing ng ama sa pagnenegosyo. He was still the chairman and president of AGC, and he expanded the business already. He could tell how proud his father was. Siya na mismo ang nagdedesisyon sa ikabubuti ng kumpanya at hindi na siya pinakikialaman ng ama. “Dev, babe. I want to go on shopping.” Nilingon ni Devance ang pinanggalingan ng tinig at napangiti siya. Kakalabas lang nila sa conference room.
LUMIPAD si Triana patungong Scotland kasama ang mga anak at imbes na ang mga nanny nito ang isama ay sina Travis at Tristan ang itinalaga niyang magbantay sa dalawang bata. Tutal hindi naman sila magtatagal dahil babalik din sila ng Manhattan pagkatapos ng kasal ni Lara. Isang intimate wedding ang ginanap sa isang hilltop sa Edinburg. The place was refreshing as the grassland was vibrant green. Nagkalat din sa paligid ang mga sari-saring kulay ng tulips kaya para silang nasa paraiso. Napapalibutan sila ng malalaking rock formations at sa malayuan kitang-kita ang bundok na may niyebe. There was a small river stretched near the venue and there were wild elks roaming around. It was late in the afternoon and the wind breeze was not that chilly. Triana counted the guests, they were no more than forty. Lara wore a plain white minimalist wedding dress. Kitang-kita ang saya sa mukha nito habang sinasabi ay wedding vow kay Austin. “Austin, I never doubted my love for you back then. I pledge
TRIANA put on the Philippine flag at the summit of Mount Everest. Napakaraming makukulay na prayer flags sa tuktok niyon at itinusok niya ang maliit na bandilang dala niya sa makapal sa niyebe. Nilingon niya ang lalaking nakasunod sa kanya at itinusok din nito ang maliit na bandila ng Pilipinas at tatlong flaglets, dalawang kulay blue at isang pink—the man was Austin. The flaglets represented the triplets. Kaya nakigaya rin si Triana, isang kulay asul, rosas, at dalawang pula—each had a label of their children’s name. “I did it!” Triana muttered inside her oxygen mask. She spearheaded this expedition with Austin’s help. When Triana promised her husband to be his legs, she meant it. Kasama nila ang isang Nepali team na mga professional hikers at halos dalawang taon ang kanilang naging paghahanda para mapagtagumpayan ang kanilang layunin. The climb was highly technical that they even encountered a few frozen bodies on the trail. Pero buo ang isip ni Triana at wala sa bokabularyo niya
THE Chaudharys yet again gathered as they mourned Eashta’s passing. Sa dami ng mga rebelasyon ay nanatiling magkasama sina Devance at Triana. Hindi sila iniwan ng kanilang malalapit na kaibigan nang malaman ng mga ito ang kanilang pinagdadaanan. Lara and Austin had rescheduled their flight going back to London. Nagmadali ang mag-asawa na tinungo ang hospital na kinaroronan ni Eashta para damayan sila. Even the two could not believe what had happened. But they never blamed them and didn’t even utter a word to make them feel their negligence. Dahil kahit hindi sabihin nina Triana at Devance ay lihim nilang sinisisi ang sarili sa mga nangyari. Caleb and Austin also postponed their honeymoon to be with them. Hindi naman hinihiling ni Triana na isakripisyo ang mahalagang milestone sa buhay ng dalawa para damayan sila, pero pinili ng mga itong manatili sa tabi nila hanggang sa maihatid na huling hantungan si Eashta. They were adamant that their honeymoon could wait. And Triana had appre
NANLAMBOT ang tuhod ni Triana sa narinig. Mabuti na lang at maagap ang kamay ni Devance at iginalaw nito ang wheelchair para masalo siya mula sa likuran. Mabilis na pumasok sa kuwarto si Eshvi at niyakap ang walang buhay na bata. “Eashta...” Eshvi began to wail. “I’m sorry for your loss. We did our best to revive her.” The doctor expressed their condolences. Magkakasabay itong lumabas sa silid para bigyan sila ng privacy. Triana came back to her senses. Nilapitan niya ang bata at pilit na hinihila ang siko ni Eshvi palayo. “Don’t touch her! You have no right!” Nanginginig ang mga kamay ni Triana sa sobrang galit. Pero tila walang naririnig si Eshvi. Kagaya niya, patuloy ito sa pagpalahaw ng iyak. “Eashta! Wake up baby, please...” ani Eshvi habang mahigpit na yakap ang bata. Samantalang si Devance hindi makuhang gumalaw dahil sa bigat ng mga pangyayari. Tulala lang siyang nakamasid sa walang nang buhay na anak. He lost his two precious children in a year! At mula noon hangga
THE beeping of the hospital apparatus surrounding Eashta was louder than usual in Eshvi’s ears. Bigla siyang nataranta nang magsulputan ang ilang doktor ng anak dahil sa biglang pagbabago ng kalagayan nito. “My daughter… what’s is happening?” Walang patid ang pagpatak ng kanyang luha. Kitang-kita niyang nire-revive na lang ang anak at kapag hindi ito nakayanan ng munting katawan nito ay baka malagutan ito ng hininga anumang sandali. “Please… no…” nauutal niyang sambit. Hindi siya naniniwala sa dasal pero nang mga oras na iyon ay wala siyang ibang makapitan. She prayed hard to whoever deity listening to her pleading. Hindi niya kakayanin na mawala sa kanya si Eashta. “Miss Javier, please calm down,” anang babaeng nurse na naroon sa tabi niya. They both stood in the receiving area of Eashta’s private room. Pero kitang-kita nila ang nangyayari sa silid ng anak dahil sa dingding na salamin. “Shut up!” singhal niya sa babae. Bigla tuloy itong napaatras dahil sa ginawa niya. Dumista
HINDI namalayan ni Triana na walang patid ang pagtulo ng kanyang luha habang nakikinig siya sa kuwento ng asawa. Could it be true? “I’m really sorry, Kanchhi. I doubted you. But you know, it was just an excuse to make you hate me. Because despite learning that Devna is not mine, I still love her and nothing will change that she is our daughter.” Ilang ulit na pumiyok ang boses ni Devance. “Oh, God! Eashta!” Biglang nanlambot ang mga tuhod ni Triana. Kung hindi lang siya nakahawak sa handle ng wheelchair ni Devance baka kanina pa siya bumagsak. “Please tell me you are joking, Dev. I never went to Doctor Alfonso’s office since I thought you were just making up that story to drive me away...” Nanginginig ang mga labi niya. Parang ayaw tanggapin ng kanyang utak ang mga impormasyong galing sa asawa. Had Devna been switched? That was impossible! Pero hindi niya puwedeng isawalang-bahala ang mga sinabi ni Devance. Since she and Eshvi gave birth on the same day in the same hospital. At k
BIGLANG lumundag ang puso ni Triana nang makita ang asawa. Akala niya talaga namamalikmata lang siya pero nang nilapitan ito ng kambal at maluha-luha itong yumakap sa mga anak saka niya napagtantong hindi siya dinadaya ng kanyang paningin. Especially that he saw Grady showed up from the dining room holding a cup of tea. “Dev!” Hindi napigilan ni Triana ang sarili at patakbong lumapit sa kinaroroonan nito. He was comfortably sitting in his wheelchair. Maaliwalas ang mukha nito kumpara nang huli silang magkita. He was clean shaven and wasn’t looking that much miserable compared when he was in his cabin. Pero nanatili ang kaseryosohan ng mukha nito pagdating sa kanya. “I miss you so much, Baba!” halos magkasabay na wika ng kambal na parang ayaw bumitaw mula sa pagkakayapos sa magkabilang braso ng ama. “I thought you broke your promise to come home with Nanay.” Nakangusong anas ni Rini. “But here you are now! Your wheelchair is cool!” inosenteng bulalas ni Ravi matapos ay pinagmasdan a
SAMANTALA abala naman sina Dexa at Liam sa isang kilalang mall sa Milan. They were merrily strolling around and oblivious to their surroundings. There were no prying eyes there despite them being famous. Wala rin silang kasamang bodyguards na nakabuntot. Although they were watching from afar. Para na rin sa kanilang seguridad. “God, I miss being with you like this.” Palalambing ni Dexa sa kasintahan. “I’d prefer an alone time, though. I can still see our bodyguards from my peripheral vision.” Natatawang saad ni Liam. “At least we could pretend we’re alone.” Ngumiti si Dexa. Pinilit niya na huwag masyadong isipin ang sari-saring problema na kinakaharap lalo na at hanggang ngayon ay wala pa rin na pagbabago sa lagay ng kanyang kapatid. Kahit anong sikap niyang i-distract ang sarili, she couldn’t help but worry about her brother’s failing marriage. Higit niyang inaalala ang mga pamangkin. Ilang buwan na rin na hindi nila nakikita ang ama. At wala rin siyang mukhang maihaharap kay Tria
NAGANAP ang kasal nina Caleb at Anya. It was held at their private resort in the province of Camarines Sur. Iyon din ang resort na minsang napuntahan nina Triana at doon nila unang nakilala si Anya. The couple chose this place since it was memorable for them. Doon daw kasi talaga nagsimula ang pag-iibigan nila. It was a sunrise beach wedding. Tila nakikisama ang panahon sa pag-iisang dibdib ng dalawa. Banayad ang paghampas ng alon sa dalampasigan habang hindi maulap ang kalangitan. Kagaya ng kasal ni Lara, the guests, were no more than thirty. Anya wore a simple white off-shoulder wedding dress. Para itong dyosa ng karagatan. Samantalang si Caleb naman ay nakasuot ng puting three-piece suit. Bakas ang matinding saya sa mukha ng dalawa habang naglalakad patungo sa altar. Napapalibutan ng mga sunflower ang venue at sea colors ang motif ng kasal. The sound of the violin reverberated along with the crashing of the waves when they started the wedding entourage. Bukod kay Triana, naroon d
TAHIMIK na nakamasid si Akhil sa bunsong anak habang kausap nito ang kanilang private doctor na si Dr. Adhikari. Nasa loob sila ng kanilang residence clinic. They were coordinating with the doctors in the Philippines looking out for Eashta. They had conducted the same test to check if Devance was a match and the result came out in two days. “You are not a match,” wika ng may katandaang doktor mababang tono. Marahang tumango si Devance. Pero hindi nakaligtas sa paningin ni Akhil ang pagtiim nito ng bagang. For Akhil, it was a good sign. It only meant he was bothered on what his illegitimate child was going through. Although he never liked that kid, but he also wanted to help. Hindi naman ganoon katigas ang puso niya para tikisin ang bata. Sa paglipas kasi ng mga araw ay unti-unti na niyang natatanggap na hindi na niya mababago pa ang nakaraan. Kung si Triana nga ay tanggap ito. Panahon na rin siguro para kilalanin niya ang anak sa labas ni Devance. “Kanchha…” Nilapitan ni Akhil ang