“I’M SORRY, darling.” Nangilid ang luha ni Triana nang tingnan ang kasintahan. Kaagad silang bumalik sa hotel dahil pati sa kanya ay nag-text din ang ama ni Devance. He was asking where they were at the moment. Mukhang sinisiguro rin nitong magkasama talaga sila ng lalaki. “No need to be sorry. You know I always understand you, somehow naman na-predict ko nang ganito ang mangyayari oras na makasal ka. And I settled with it, right? I’m happy at least we’re together even for two days.” Niyakap siya ni Caleb nang mahigpit. Maya-maya pa ay tinulungan siya nitong mag-empake ng gamit. Nakagat ni Triana ang pang-ibabang labi nang matapos maayos ang kanyang mga gamit. Binalot ng sobrang lungkot ang puso niya. Hindi niya alam kung kailan ulit sila magkikita. She knew Caleb was a very busy man, and he would always make time for her. Patunay na kahit milya-milya ang layo nila ay gagawa ito ng paraan magkita lang sila. Niyakap niya ito nang mahigpit mula sa likuran. “I’ll miss you. Gagawa ako n
GALIT na hinawi ni Dexa ang ilang crystal vase na may mga pulang rosas mula sa bedside table nang marating ang kanyang silid. Nagsibasagan ang lahat ng mga vase at hindi pa siya nakuntento dahil nakuha pa niyang sipain ang isa sa mamahaling collection niya ng ceramic vase mula sa China na naitalang ginawa pa noong Qing Dynasty. Huli na para makaramdam siya ng pagsisisi dahil tuluyan nang nabasag iyon.“Damn you, bitch!” Nangangalaiti siya kay Triana at masamang-masama ang loob niya sa ama pati na rin sa bunsong kapatid. Pinagkaisahan siya ng mga ito.“Mga sinungaling!” Nagpupuyos ang loob niya sa galit. Alam niyang hindi perpekto si Xavier, pero sigurado siyang mahal siya nito at hindi nito magagawa ang inaakusa ni Triana. He promised her to start a new life with her before they got married two years ago. Nangako rin ito na para sa kanya ay magbabago na ito, at naniniwala siya sa asawa.Mabilis niyang tinungo ang walk-in closet. Laman niyon ang mga collection ng mamahaling bag at sapat
DUMATING ang Festival of Lights at gaya ng inaasahan ay naging abala ang pamilya Chaudhary sa mga bisitang dumating sa bahay mula pa sa iba-ibang panig ng mundo. They were Akhil’s relatives and there was a feast for a few days. Dumating rin ang ina ni Triana kasama ang kambal para maki-celebrate sa kanila. The house was full of colorful lights. Pakiramdam ni Triana ay equivalent ito ng Christmas sa Pilipinas. Hanggang ngayon kasi hindi niya pa kabisado ang sandamakmak na festivals na ginagawa sa bansang ito. But one of the things that surprised her was that their calendar year was approximately more than fifty-six years ahead compared to the Gregorian calendar. Bawat natutunan niya sa heritage ni Devance, namamangha siya. Halos buong linggo ang celebration at aminado si Triana na napagod siya sa pag-estima ng mga bisita. Gabi-gabi rin na magkasama sila ni Devance sa loob ng kuwarto nito dahil baka makahalata ang mga tao roon na hindi sila nagtatabi matulog. Wala rin patid ang reklamo
MULING naging tahimik ang bahay matapos ang Festival of Lights. Umuwi na rin sa Pilipinas ang pamilya ni Triana at mukhang nag-enjoy naman ang mga ito lalo na sina Travis at Tristan. At ngayon nagkaroon sila ng family meeting sa loob ng library sa third-floor ng bahay. “We will proceed with the European trip. You will join us to meet different investors and attend several business conferences as part of your training before I appoint you as the top-ranking executives of the company. Being the Chairman and the CEO is no joke, I’m telling you,” paliwanag ni Akhil sa mag-asawa. Katabi nito si Gracia na tahimik lang na nakikinig. Tumango lang sina Triana at Devance. “We’ll do everything to help you grow your empire, Dad.” “With my guidance. I know you will,” tiwalang sabi ni Akhil. “I admit I’m easy-go-lucky, but I took my studies seriously when I went to Oxford.” Devance sounded proud. Tumingin ito kay Triana at kumindat. Bukod kasi sa flight school sa Amsterdam, kumuha rin siya ng bu
SA LOOB ng opisina ni Caleb sa Makati ay naging abala ang lahat sa gaganaping bidding. Hindi naman obligadong umattend si Caleb dahil bahala na roon ang Project Manager niya. Tahimik lang siyang nakaupo sa kanyang swivel chair habang tinitingnan ang mga larawan mula sa social media account ni Lara. Kasama kasi nito si Triana at walang hilig ang kanyang kasintahan sa mga ganitong update. It appeared that she was already in Paris. Mukhang hinihintay na lang nito ang pagdating niya para sabay na silang mag-celebrate ng Christmas. Inaayos na lang niya ang schedule para hindi magulo ang opisina kapag umalis siya. Then something popped into his notification that Lara posted a story. Napatiim-bagang siya dahil kitang-kita mula sa bandang likuran ni Lara ang ginawang paghalik ni Devance kay Triana. It could be a simple gesture, but it stirred his jealousy. They looked so sweet, kung titingnan para silang totoong mag-asawa na nagkukulitan. Naging mahigpit ang paghawak siya sa cellphone. Inis
MATULING lumipas ang isang linggo at magkikita na sina Triana at Caleb kinabukasan sa Paris. Tamang-tama lang dahil umalis ang kanilang magulang papuntang Barcelona para magbakasyon ng ilang araw. Pagkatapos ay magkikita-kita silang pamilya sa Iceland para doon mag-celebrate ng Christmas. It was Triana’s idea to celebrate the Christmas Eve under the Northern lights. Pagkatapos ay uuwi sila sa Pilipinas para doon mag-celebrate ng New Year at ng fourth death anniversary ng kanyang ama. “Ang saya mo ngayon ah.” Puna ni Devance habang nag-aayos siya ng mga gamit. “Of course, finally I can see the love of my life after almost three months! The well is getting dry na.” Maang na napatingin sa kanya si Devance sabay ng pagkunot ng noo. “The what?” “Oh, never mind.” Bahagya siyang natawa. Nahawa na yata siya sa mga dirty jokes nito at kumportable na siya rito. “Did I hear it right? The well is getting dry?” Humagalpak ng tawa ni Devance. “Sorry for being slow. I didn’t know you have this
BUO ang loob ni Triana na bumalik sa suite na inookupa nila ni Devance. Hindi niya dito ipinaalam na babalik siya. It was almost ten in the evening. Baka nasa syudad ito kasama ni Austin at abala mambabae. Pero kung maaabutan niya ito roon ay gagawin niya agad ang binabalak. Halatang nagulat si Devance nang makita siyang pumasok sa loob ng suite. Pabalibag niyang itinapon ang itim na travelling bag. “Hey, what happened to the wild night in Paris?” gulat na tanong ni Devance. Hindi niya ito kinibo. Dumeretso si Triana sa banyo at naligo. Bakas ang pagtataka sa mukha ni Devance pero hindi naman ito nag-usisa pa. Sana lang hindi nito nahalata ang pamumugto ng kanyang mga mata. Triana had a warm shower to calm her nerves. Paulit-ulit na umuukilkil sa isip niya ang mga malalaswang ginagawa ni Caleb kasama ang babaeng iyon. Lalong nagpupuyos ang kanyang damdamin. Hanggang ngayon wala siyang maapuhap na sagot kung bakit iyon nagawa sa kanya ni Caleb. Mas maiintindihan niya pa kung naging
NAGLIBOT si Triana sa Paris kasama sina Devance at Austin. Sumaglit sila sa Louvre Museum dahil na rin sa kagustuhan niyang malibang. Wala kasi si Lara dahil biglang bumisita ang kapatid nito noong nakaraang araw at may pinuntahan silang malapit na kamag-anak. Wala tuloy siyang mapagsabihan tungkol sa maraming bagay na bumabagabag sa kanya. Hanggang sa bumalik sila sa hotel na tinutuluyan at nakatanggap siya ng mensahe mula kay Caleb bandang takipsilim. Kasalukuyan silang nasa veranda ng hotel malapit sa may swimming pool. Tahimik silang umiinom ng black coffee. Darling, I’m already here at the hotel. I know you were just pranking me, right? See you! Lihim na napalunok si Triana nang mabasa ang message na iyon. Nahalata ni Devance na biglang natigilan si Triana kaya agad itong nagtanong. “Is there a problem?” his forehead creased. Huminga nang malalim si Triana. “Caleb just texted he’s here in Paris.” “What’s your plan?” kaswal na tanong ni Devance sabay lagok ng kape mula sa t
TRIANA put on the Philippine flag at the summit of Mount Everest. Napakaraming makukulay na prayer flags sa tuktok niyon at itinusok niya ang maliit na bandilang dala niya sa makapal sa niyebe. Nilingon niya ang lalaking nakasunod sa kanya at itinusok din nito ang maliit na bandila ng Pilipinas at tatlong flaglets, dalawang kulay blue at isang pink—the man was Austin. The flaglets represented the triplets. Kaya nakigaya rin si Triana, isang kulay asul, rosas, at dalawang pula—each had a label of their children’s name. “I did it!” Triana muttered inside her oxygen mask. She spearheaded this expedition with Austin’s help. When Triana promised her husband to be his legs, she meant it. Kasama nila ang isang Nepali team na mga professional hikers at halos dalawang taon ang kanilang naging paghahanda para mapagtagumpayan ang kanilang layunin. The climb was highly technical that they even encountered a few frozen bodies on the trail. Pero buo ang isip ni Triana at wala sa bokabularyo niya
THE Chaudharys yet again gathered as they mourned Eashta’s passing. Sa dami ng mga rebelasyon ay nanatiling magkasama sina Devance at Triana. Hindi sila iniwan ng kanilang malalapit na kaibigan nang malaman ng mga ito ang kanilang pinagdadaanan. Lara and Austin had rescheduled their flight going back to London. Nagmadali ang mag-asawa na tinungo ang hospital na kinaroronan ni Eashta para damayan sila. Even the two could not believe what had happened. But they never blamed them and didn’t even utter a word to make them feel their negligence. Dahil kahit hindi sabihin nina Triana at Devance ay lihim nilang sinisisi ang sarili sa mga nangyari. Caleb and Austin also postponed their honeymoon to be with them. Hindi naman hinihiling ni Triana na isakripisyo ang mahalagang milestone sa buhay ng dalawa para damayan sila, pero pinili ng mga itong manatili sa tabi nila hanggang sa maihatid na huling hantungan si Eashta. They were adamant that their honeymoon could wait. And Triana had appre
NANLAMBOT ang tuhod ni Triana sa narinig. Mabuti na lang at maagap ang kamay ni Devance at iginalaw nito ang wheelchair para masalo siya mula sa likuran. Mabilis na pumasok sa kuwarto si Eshvi at niyakap ang walang buhay na bata. “Eashta...” Eshvi began to wail. “I’m sorry for your loss. We did our best to revive her.” The doctor expressed their condolences. Magkakasabay itong lumabas sa silid para bigyan sila ng privacy. Triana came back to her senses. Nilapitan niya ang bata at pilit na hinihila ang siko ni Eshvi palayo. “Don’t touch her! You have no right!” Nanginginig ang mga kamay ni Triana sa sobrang galit. Pero tila walang naririnig si Eshvi. Kagaya niya, patuloy ito sa pagpalahaw ng iyak. “Eashta! Wake up baby, please...” ani Eshvi habang mahigpit na yakap ang bata. Samantalang si Devance hindi makuhang gumalaw dahil sa bigat ng mga pangyayari. Tulala lang siyang nakamasid sa walang nang buhay na anak. He lost his two precious children in a year! At mula noon hangga
THE beeping of the hospital apparatus surrounding Eashta was louder than usual in Eshvi’s ears. Bigla siyang nataranta nang magsulputan ang ilang doktor ng anak dahil sa biglang pagbabago ng kalagayan nito. “My daughter… what’s is happening?” Walang patid ang pagpatak ng kanyang luha. Kitang-kita niyang nire-revive na lang ang anak at kapag hindi ito nakayanan ng munting katawan nito ay baka malagutan ito ng hininga anumang sandali. “Please… no…” nauutal niyang sambit. Hindi siya naniniwala sa dasal pero nang mga oras na iyon ay wala siyang ibang makapitan. She prayed hard to whoever deity listening to her pleading. Hindi niya kakayanin na mawala sa kanya si Eashta. “Miss Javier, please calm down,” anang babaeng nurse na naroon sa tabi niya. They both stood in the receiving area of Eashta’s private room. Pero kitang-kita nila ang nangyayari sa silid ng anak dahil sa dingding na salamin. “Shut up!” singhal niya sa babae. Bigla tuloy itong napaatras dahil sa ginawa niya. Dumista
HINDI namalayan ni Triana na walang patid ang pagtulo ng kanyang luha habang nakikinig siya sa kuwento ng asawa. Could it be true? “I’m really sorry, Kanchhi. I doubted you. But you know, it was just an excuse to make you hate me. Because despite learning that Devna is not mine, I still love her and nothing will change that she is our daughter.” Ilang ulit na pumiyok ang boses ni Devance. “Oh, God! Eashta!” Biglang nanlambot ang mga tuhod ni Triana. Kung hindi lang siya nakahawak sa handle ng wheelchair ni Devance baka kanina pa siya bumagsak. “Please tell me you are joking, Dev. I never went to Doctor Alfonso’s office since I thought you were just making up that story to drive me away...” Nanginginig ang mga labi niya. Parang ayaw tanggapin ng kanyang utak ang mga impormasyong galing sa asawa. Had Devna been switched? That was impossible! Pero hindi niya puwedeng isawalang-bahala ang mga sinabi ni Devance. Since she and Eshvi gave birth on the same day in the same hospital. At k
BIGLANG lumundag ang puso ni Triana nang makita ang asawa. Akala niya talaga namamalikmata lang siya pero nang nilapitan ito ng kambal at maluha-luha itong yumakap sa mga anak saka niya napagtantong hindi siya dinadaya ng kanyang paningin. Especially that he saw Grady showed up from the dining room holding a cup of tea. “Dev!” Hindi napigilan ni Triana ang sarili at patakbong lumapit sa kinaroroonan nito. He was comfortably sitting in his wheelchair. Maaliwalas ang mukha nito kumpara nang huli silang magkita. He was clean shaven and wasn’t looking that much miserable compared when he was in his cabin. Pero nanatili ang kaseryosohan ng mukha nito pagdating sa kanya. “I miss you so much, Baba!” halos magkasabay na wika ng kambal na parang ayaw bumitaw mula sa pagkakayapos sa magkabilang braso ng ama. “I thought you broke your promise to come home with Nanay.” Nakangusong anas ni Rini. “But here you are now! Your wheelchair is cool!” inosenteng bulalas ni Ravi matapos ay pinagmasdan a
SAMANTALA abala naman sina Dexa at Liam sa isang kilalang mall sa Milan. They were merrily strolling around and oblivious to their surroundings. There were no prying eyes there despite them being famous. Wala rin silang kasamang bodyguards na nakabuntot. Although they were watching from afar. Para na rin sa kanilang seguridad. “God, I miss being with you like this.” Palalambing ni Dexa sa kasintahan. “I’d prefer an alone time, though. I can still see our bodyguards from my peripheral vision.” Natatawang saad ni Liam. “At least we could pretend we’re alone.” Ngumiti si Dexa. Pinilit niya na huwag masyadong isipin ang sari-saring problema na kinakaharap lalo na at hanggang ngayon ay wala pa rin na pagbabago sa lagay ng kanyang kapatid. Kahit anong sikap niyang i-distract ang sarili, she couldn’t help but worry about her brother’s failing marriage. Higit niyang inaalala ang mga pamangkin. Ilang buwan na rin na hindi nila nakikita ang ama. At wala rin siyang mukhang maihaharap kay Tria
NAGANAP ang kasal nina Caleb at Anya. It was held at their private resort in the province of Camarines Sur. Iyon din ang resort na minsang napuntahan nina Triana at doon nila unang nakilala si Anya. The couple chose this place since it was memorable for them. Doon daw kasi talaga nagsimula ang pag-iibigan nila. It was a sunrise beach wedding. Tila nakikisama ang panahon sa pag-iisang dibdib ng dalawa. Banayad ang paghampas ng alon sa dalampasigan habang hindi maulap ang kalangitan. Kagaya ng kasal ni Lara, the guests, were no more than thirty. Anya wore a simple white off-shoulder wedding dress. Para itong dyosa ng karagatan. Samantalang si Caleb naman ay nakasuot ng puting three-piece suit. Bakas ang matinding saya sa mukha ng dalawa habang naglalakad patungo sa altar. Napapalibutan ng mga sunflower ang venue at sea colors ang motif ng kasal. The sound of the violin reverberated along with the crashing of the waves when they started the wedding entourage. Bukod kay Triana, naroon d
TAHIMIK na nakamasid si Akhil sa bunsong anak habang kausap nito ang kanilang private doctor na si Dr. Adhikari. Nasa loob sila ng kanilang residence clinic. They were coordinating with the doctors in the Philippines looking out for Eashta. They had conducted the same test to check if Devance was a match and the result came out in two days. “You are not a match,” wika ng may katandaang doktor mababang tono. Marahang tumango si Devance. Pero hindi nakaligtas sa paningin ni Akhil ang pagtiim nito ng bagang. For Akhil, it was a good sign. It only meant he was bothered on what his illegitimate child was going through. Although he never liked that kid, but he also wanted to help. Hindi naman ganoon katigas ang puso niya para tikisin ang bata. Sa paglipas kasi ng mga araw ay unti-unti na niyang natatanggap na hindi na niya mababago pa ang nakaraan. Kung si Triana nga ay tanggap ito. Panahon na rin siguro para kilalanin niya ang anak sa labas ni Devance. “Kanchha…” Nilapitan ni Akhil ang