Kabanata III

“Walanghiya ka Sarah! Bakit mo ginawa sakin to?” umiiyak sa gigil na tanong ko kay Sarah.

Hindi ko naisip na hahantong sa ganito ang galit niya sa akin.

“Sorry na sis,  ikaw naman kase masyado kang epal sa buhay ko. Lahat na gusto mo sayo, kayamanan at Daddy ko inaambisyon mo samantalang sampid lang naman kayong mag-ina!”

“Wala akong kasalanan sayo Sarah, wala akong kinukuha sayo. Kailangan malaman ito nila Theo,” impit akong napasigaw ng sipain ni Sarah ang binti ko dahilan upang mapaupo akong muli buhat sa pagtangka kong tumayo. Agad niyang hinaplot ang buhok ko saka nanlilisik ang matang pinakatitigan ako.

“May maniniwala kaya sayo? Halika sasamahan pa kita,” nakangisi niyang wika, lalo akong naiyak dahil sa inis. Hindi na niniwala sa akin si Theo ng sabihin kong hindi ko ginusto yun, malamang hindi rin nila paniwalaan ang pagsusumbong ko kay Sarah. Marahil ay lalo lamang sila magagalit sa akin, hindi ko dapat ubusin ang oras ko sa pagbunyag sa ginawa ni Sarah. Kailangan mapatawad nila ako, kailangan malinis ko ang pangalan ko.

“Ara anak,” Lumuluha at humahangon na dumating ang Mommy ko kasunod si Daddy na hindi maipinta ang muka. Pakitang tao akong tinulungan ni Sarah upang makatayo ngunit agad din akong napabagsak ng sampalin ako ni Daddy.

Gulat at hindi ako makapaniwala na kaya akong pagbuhatan ng kamay ng tinuturing kong ama. Si Daddy na kailanman ay hindi ako sinaktan, heto at sinampal ako ng hindi man lang pinakikinggan.

“Anong pumasok sa utak mo at nagawa mong lokohin si Theo Ara? Alam mo ba ng dahil sa ginawa mo, hindi na matutuloy ang merging ng kumpanya ko sa mga Rivas! Galit na galit ang mga magulang ni Theo, lahat ng partnership namin ay pinutol nila. Napahiya ako sa harap ng maraming tao!” Sobrang lakas ng sigaw ni Daddy, pakiramdam ko ay nabingi ako ng muli niya akong sampalin.

“Jusko Greg, wag mong saktan ang anak ko!” sigaw naman ng Mommy ko habang umiiyak ito at yakap ako.

“Malandi yang anak mo, dapat lang sa kanya yan!” Nag-init ang ulo ko sa ginawang pagsigaw ni Sarah sa Mommy ko, kayat sinampal ko din ito.

“Wag mong idadamay ang Mommy ko!”

“Daddy, si Ara parin ba ang kakampihan mo? Palalagpasin mo ba ang kahihiyang ginawa ng babaeng yan? Pati negosyo natin na matagal mong pinaghirapan ay babagsak dahil sa kalandian nya! Sirang sira na ang pangalan mo sa mga business partners mo, ano na lang ang mangyayari sa atin ngayon?” sunod sunod ang paninira ni Sarah laban sa akin. Alam kong gusto nyang mas magalit si Daddy saakin.

“Sinet-up mo ako Sarah, ikaw ang may kasalanan nito!” Isang malakas na sampal muli ang natikman ko buhat kay Daddy, nalasahan ko na ang sarili kong dugo dahil sa pagputok ng labi ko. Tumutulo ang luha kong pinagmasdan si Daddy, ibang iba ito sa paningin ko, tila hindi siya ang amang kinagisnan ko.

“Wag mong isisi sa anak ko ang kalandian mo Ara. Hindi man kami magkasundo ng anak ko, alam ko na sa inyong dalawa, ikaw ang malas sa buhay ko! Maling mali na naniwala akong ikaw ang makakatulong sa akin upang makasosyo ko ang mga Rivas. Kung alam ko lang sana hindi na kita tinulungang malapit sa mga Rivas, sana si Sarah na lang ang inilapit ko sa kanila. Baka milyon milyon pa ang inaakyat na pera sa akin,”

Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko mula kay Daddy. Hindi ko alam saan nanggagaling ang mga lumalabas sa bibig niya, gusto kong isipin na dala lamang iyon ng galit ngunit sinisigaw ng isip ko na may mali. Ibang iba si Daddy ngayon, ang pakikitungo niya sa akin, ang paraan ng pagsasalita niya at ang pananakit niya, hindi siya dating ganon.

“Daddy, please pakinggan mo ko,”

“Dont call me Daddy hindi kita anak. Alam mo bang kinikilabutan ako sa tuwing tinatawag mo akong Daddy, hindi kita kadugo kaya’t hindi kita matatanggap na anak!”  

“Greg! Nangako ka, hindi mo gagawin sa anak ko to,” umiiyak na wika ni Mommy. Naguguluhan ako hindi ko alam kung ano  ang nangyayare, bakit biglang nagbago si Daddy.

“Ilang taon kong pinagbigyan ang hiling mo Lira, binigay ko ang yaman at karangyaan sa anak mo, pero anong ginanti ng walang kwenta mong anak?”

Napasinghap kami sa lakas ng sampal na ginawa ni Mommy kay Daddy, ngunit mabilis itong nakabawe at sinampal din ng malakas ang Mommy ko dahilan upang mabagsak ito. Agad kong dinaluhan ang Mommy ko, kapwa kami umiiyak habang yakap ko ito.

 “Kung hindi ka lang pinaako sa akin ng Mommy mo hindi kita tatanggapin. Kung alam ko lang na wala kang pakinabang sana noon pa kita pinalayas!”

Iyon ang huling salitang narinig ko kay Daddy bago ito umalis, naiwan akong mag-isa sapagkat pinakuha niya si Mommy ng sapilitan sa mga tauhan niya.

Ilang oras din akong nanatili sa pagkakaupo sa buhanginan. Wala akong ibang ginagawa kundi ang lumuha at mag-isip kung paano ko ito malalagpasan. Nahihirapan ako ngunit kailangan kong magpakatatag, marahil ay galit lamang sila dahil sa nangyare. Kung hihingi ako ng tawad at paulit-ulit na magpapaliwanag baka sakaling mapatawad nila ako kaya’t hindi ako susuko.

Gabi na ng makauwe ako sa mansion. Ang mga plano na naisip ko kanina ay hindi ko na nagawa ng abutan ko si Daddy at Sarah na sinusunog ang mga gamit ko. Lahat ng damit ko ay nagkalat, sira na din ang mga gamit ko.

“Daddy bakit nyo po sinisira ang mga gamit ko?”

Isa isa kong pinulot ang mga damit ko, sa pag aakalang may maitatabi pa ako buhat sa pagsira nila. Naiiyak na lamang ako dahil ginupit at sira na halos lahat ng ito.

“Bakit hindi, pera namin ang ginastos dito, so meaning may karapatan kaming sirain ito!” Impit akong napaaray dahil sa sakit matapos tapakan ni Ara ang mga daliri ko sa kamay.

“Sarah, please nasasaktan ako,” pagmamakaawa ko ngunit hinila niya ang buhok ko upang mapatayo ako.

“Mas masasaktan ka kapag hindi kapa umalis dito sa mansion!”

Natigilan ako sa sinabi ni Sarah kayat agad kong tiningnan si Daddy. Nakaramdam ako ng takot sa kung anong sasabihin nito, baka hindi ko iyon makayang tanggapin.

“Simula sa araw na hindi ay hindi kana maaaring tumuntong sa bahay na ito. Pinuputol ko narin ang lahat ng ugnayan mo sa amin. Wala kang dadalin na kahit ano dahil wala kang karapatan sa mga kayamanan ko. Hindi kana rin maaaring lumapit sa Mommy mo,”

Tila nabingi ako sa mga sinabi ni Daddy, nagsimula naring manikip ang dibdib ko dahil sa sakit na sunod sunod kong naramdaman. Panay ang pagpatak ng luha ko, pinagdadasal na sana ay bawiin niya ang sinabi niya ngunit bigo ako.

Sinubukan ko pang magpakaawa kay Daddy, hindi ako pwedeng sumuko. “Pakiusap, wag mo gawin sakin to Daddy, maawa ka wala po akong mapupuntahan,” wika ko habang yakap yakap ang mga paa nya.

“Bitiwan mo nga ang Daddy ko!” Mula sa likod ay hinila ako ni Sarah sa buhok kayat pahiga akong nakaladkad.Ramdam ko ang pagtama ng mga bato sa aking balat, batid kong puro sugat na ako ngunit hindi ako susuko. Kung kinakailangang mahiwa ang buong balat ko ay titiisin ko wag lang akong palayasin. Wala namang halaga ang yaman sa akin, ang hindi ko lang makakaya ay ang mawalay sa pamilya ko. Si Mommy, si Daddy, sila nalang ang meron ako, sila lang ang nagmamahal sa akin.

“Ara!” Hirap man ay sinulyapan ko si Mommy, umiiyak ito habang pinipigilan ng mga tauhan ni Daddy. Nadudurog ang puso ko sa bawat pagpatak ng luha ng Mommy ko ngunit wala akong magawa.

“Ahh,” Hindi ko na napigil na mapasigaw ng maranasan ko ang pagtadyak ni Sarah sa tyan ko. Ilang sabunot, at tadyak na ang ginawa niya sa akin mula pa kanina. Nanghihina narin ako kayat wala na akong lakas pa upang magmakaawa.Tumigil lamang ito ng lumpit si Daddy sa amin.

“Sarah tama na yan, gusto ko ring mapatay ang babaeng yan, pero hindi ngayon at hindi sa bakuran ko!”

Nagkamali ako, hindi nagbago si Daddy dahil hindi ko lamang nakita ang tunay niyang ugali noon. Nabulag ako sa pekeng pagmamahal na pinakita niya sa akin noon.

“Ara anak! Greg parang awa mo na, tigilan nyo na ang anak ko. Gagawin ko ang lahat wag nyo lang syang papatayin, pabayaan nyo na lang siya pakiusap!” umiiyak na sigaw ng Mommy ko, muli ay naghihirap ang kalooban ko para sa aking Ina. Ngunit hindi ba’t ako ang may kasalan ng lahat ng ito?

“Pasalamat ka sa Mommy mo, ngayon kung gusto mo pang mabuhay ay umalis kana dito at wag na wag kang magpapakita sa akin!” wika ni Daddy. Nilapitan ako ng mga tauhan niya upang itayo, lumapit naman si Sarah saka hinarap ang Daddy niya.

“Dad, wag mo sabihin na hahayaan mo nalang ang babaeng yan. Baka nakakalimutan mo ang kahihiyang dinulot nya sa atin,”|

“Baka din nakakalimutan mo, ako ang batas dito, ako ang masusunod sa lahat!” Pagkawika ay binalingan akong muli ng stepdad kong walang awa.

“Umalis kana at wag kang magpapakita sa akin,”

Umiiyak ko na lamang tinanaw ang Mommy ko habang kinakaladkad ako ng mga tauhan palabas ng mansion. Pabagsak nila akong binitawan sa labas ng gate. Kitang kita ko pa kung paano kinaladkad ng stepdad ko ang Mommy ko papasok ng bahay. Kasabay ng pag-agos ng luha ko ay ang pagbuhos ng malakas na ulan.

Niyakap ko ang sarili ko habang sinasabayan ang pag-iyak ng langit. Nakaramdam ako ng pagkahilo, kasunod ng tuluyang pagpagsak at pagkawala ng malay ko.

Sikat ng araw at nagkakagulong mga boses ang siyang gumising sa akin. Maliwanag na kayat kitang kita ko ang madaming tao sa harap ng gate namin. Hindi ko alam kung paano ako napunta dito sa ilalim ng puno malapit sa bahay ngunit hindi na iyon mahalaga, ang importante ay hindi ako nakita ng mga reporter dahil siguradong pagkakaguluhan nila ako.

Napatayo ako matapos makita ang paglabas ng bahay ng Stepdad ko kasama si Sarah at ang Mommy ko. Naglapitan ang mga reporter kaya’t sinikap kong makalapit upang marinig ang sasabihin nila.

“Opisyal kong binabalita sa inyo, that Ara Hernandez was no longer in our family. Hindi kami sangkot sa kahihiyang dala niya sapagkat ang totoo ay hindi namin siya tunay na anak,” Nagsimula na namang pumatak ang luha ko dahil sa mga binitawang salita ng stepfather ko.

Sa pagpapatuloy nito ay tuluyan winasak ang puso ko. “Si Ara ay ampon lang po namin, hindi siya legally adopted kaya hindi niya talaga dala ang pangalang Hernandes. Pinalabas lang namin iyon dahil sa kahilingan ng asawa ko, maawain kase ang asawa ko. But the truth was, she was not our daughter. We want to apologize to the Rivas family, for what Ara did. Kami man po ay nasaktan sa ginawa ng ampon namin,”

“Mr. Hernandez, ibig nyo bang sabihin si Sarah Hernandez lang ang tunay nyong anak ni Mrs. Hernandez?”

“Yes,” Tinala sinaksak ng punyal ang puso ko sa naging sagot ng Mommy ko. Hindi ko alam kung bakit sinasabi nila ito, hindi ko narin batid kung ano ang totoo. Talaga bang ampon lang ako, hindi ba talaga sila ang pamilya ko kayat ang dali para sa kanila na bitawan ako?

Pinilit kong ihakbang ang mga paa ko, masakit man ay kailangan kong pilitin. Kailangan ko ng umalis sa lugar na iyon bago ko pa marinig ang mga salitang mas makakapanakit sa sarili ko.

Panay ang luha ko habang naglalakad ng walang patutunguhan. Nang isang sasakyan ang huminto sa harap ko. Lumabas mula doon ang Mommy ni Theo, galit na galit akong sinugod at sinampal ng malakas. Dahil nanghihina ay napaupo ako, hindi ko na sinubukang tumayo, hindi narin ako nagmakaawa.

“Ang kapal ng mukha mong saktan ang anak ko. Noon pa man hindi na kita gusto, pero pinaglaban ka ng anak ko tapos ito ang isusukli mo sa kanya!” sigaw nito habang paulit ulit akong sinasampal at sinasabunutan.

Puro luha lang ang nagawa ko dahil wala ng saysay kung magpaliwanag at magmakaawa pa ako. Umalis din ang Mommy ni Theo ng magsawa itong saktan ako, kayat naiwan akong tulala sa gilid ng kalsada.

“Hindi kita gusto para sa anak ko Hara, hindi ka nararapat para sa kanya!”

Napahawak ako sa ulo ko at napapikit ng isang alaala ang siyang sumagi sa isipan ko. Katulad ng senaryo kanina, galit na galit ang isang Ginang sa dalagitang babae habang sinasabi ang masakit na salitang iyon.

Sino ba si Hara, siya din ba ang Haira na madalas kong napapanaginipan? Ano ang ugnayan ko sa kanya at bakit meron ako ng mga alaala niya? Higit sa lahat bakit ako nasasaktan sa tuwing nakikita ko ang paghihirap niya.