Kabanata VI

Nagtataka man ay sumunod na lamang ako sa kasambahay na Jiro ng sabihin nitong sa second floor ang magiging silid ko. Kanina ay umuwe ako upang ipaaalam sa tita at anak ko ang tungkol sa bago kong trabaho, kumuha na rin ako ng mga gamit ko na siyang dala ko sa pagtuloy ko dito. Kanina ay halos madurog  ang puso ko ng makitang umiiyak ang anak ko, muntik pang magbago ang isip ko at h’wag na tumuloy ngunit pinili kong tatagan ang aking sarili.

Nakapirma na ako ng kontrata kay Jiro, kaya’t hindi na ako maaaring umatras, isa pa ay sayang ang 10 million, kailangan ko iyon upang masigurado ang kinabukasan ng anak ko.

“Ang laki naman ng mansion ng mga Rivera, mas maganda ito kaysa sa mansion nami--,” Natigil ako sa pag-iisip ng magsalita ang kasambahay na ngayon ay katatapos lang buksan ang isang silid na siyang nasa harapan ko ngayon.

“Nurse Ara, dito po ang kwarto ninyo,”

 Kunot noo akong pumasok sa silid, inilibot ko ang aking paningin na siyang lalong nagpakunot sa noo ko. Sa halip na mga doble deck bed gaya ng inaasahan ko ay isang malaking kama ang naroon. Maluwang din ang kwarto at may mga kagamitan gaya ng tv at aircon. Ngayon ay naniniwala na ako kay Dona na sobrang yaman nga ng Jiro na yon, pati maids room ay sosyal.

“Gusto nyo po bang tulungan ko kayo sa pag-aayos ng mga gamit nyo Nurse Ara?” Natauhan ako ng muling magsalita ang kasama kong kasambahay.

“Ikaw si?” tanong ko matapos makabawi. Nais kong alamin ang pangalan niya sapagkat makakasama ko siya sa loob ng dalawang taon.

“Erika po Nurse Ara,” matamis ang ngiti nitong sagot. Nangiti ako kasabay ng mabilis na pag-iling na siya namang pinagtaka nito.

“Erika pag-aalaga ang trabaho ko dito pero hindi talaga ako nurse kaya wag mo na akong tawaging nurse Ara, Ara na lang, medyo nakakailang eh,” natatawa kong sambit na kinangiti din ni Erika. Mula pa kanina ay magaan na ang loob ko sa kanya, pakiwari ko ay magkakasundo kaming dalawa.

“Sige ikaw po bahala,” Napakamot ako sa paraan ng pagsagot niya sa akin, naroon parin ang po na tanda ng paggalang gayong hindi naman ako amo dito. Siguro ay ganon lang talaga sila kagalang sa lahat ng nagtatrabaho dito.

Hindi rin ako iniwan nito at nagpumilit na tulungan ako sa pag-aayos ng mga gamit ko. Matapos naming mag-ayos ay sabay na kaming lumabas ng silid upang magtungo sa hardin kung saan naroon ang aalagaan ko, si Doña Melissa ang ina ni sir Jiro.

“Nga pala Erika, talaga bang ganito ang pakwarto sa mga nagsisilbi sa mansion na to? May tig-isang kwarto at may pa aircon pa?” Pababa na kami ng hagdan ng maisipan kong itanong. Hindi talaga ako makapaniwala na ang kwarto ko ay nakahilera sa kwarto nila Jiro na siyang amo namin. Naituro narin kanina ni Erika ang kwarto ni Jiro na katabi lamang ng silid ko.

“Ay hindi po, nasa baba po ang kwarto namin, magkakasama po kaming lahat sa maids room pero totoo po may pa-aircon si sir Jiro,”

Napahinto ako at nagtatakang tumingin sa kausap ko para siguraduhing hindi ako nagkakamali ng dinig. Sa huli ay sinatinig ko din agad ang tanong na naglalaro sa aking isipan.

“Bakit hindi ako kasama sa kwarto niyo?” Tila si Erika naman ang nagtaka sa tanong ko na para bang may mali akong nasabi.

“Dahil hindi ka naman po maids, at isa pa sabi sa amin--

“Johara?”

 Pareho kaming natigilan ni Erika ng isang Ginang ang siyang lumapit sa akin. May edad na ito ngunit kitang kita parin ang angking ganda, halata din na galing ito sa may kayang pamilya kaya’t sa tingin ko ay siya na si Doña Melissa. Ngunit teka, bakit Johara ang tinawag niya sa akin?

“Hindi po siya si Miss Johara Doña Melissa. Siya po si Ara, ang bago nyong nurse,”

Si Erika na ang siyang sumagot sa tanong ko, masuyo nitong hinawakan ang matanda saka inalalayan patungo sa upuang nasa hardin. Ngunit muli itong lumapit sa akin, nanginginig ang mga kamay na hinawakan ang muka ko. Naalarma ako ng makita ang pagpatak ng luha nito kayat agad kong hinanap ng tingin si Erika na gaya ko ay tila nagulat din.

“Johara, kay tagal kong hinintay na makita kang muli, sa wakas makakahingi na ako ng tawad sa’yo. I’m really sorry Hija, patawarin mo ako,”

Hindi ko nagawang gumalaw mula sa kinatatayuan ko ng yakapin ako ni Doña Melisa, tila nanlambot ang mga tuhod ko at para bang nahihirapan akong huminga. Hindi ko maintindihan kung bakit parang nakaramdam ako ng kirot sa puso ko, lalo ng humagulgol sa pag-iyak ang matanda. Nagkatinginan na lamang kami ni Erika habang hinahagod ko ang likod nito.

Nang kumalma ito ay pinasya namin ni Erika na ihatid na muna sa kwarto upang makapagpahinga. Nanatili ako ng ilang oras sa silid nito sapagkat hindi binitawan ang kamay ko hanggang sa makatulog ito. Habang pinagmamasdan ko ang matanda, hindi ko maiwasang maawa sapagkat bakas sa muka nito nag kalungkutan na sa tingin ko ay si Johara ang may gawa. Ngunit sino nga ba si Johara? Unang araw ko pa lamang ngunit tila guguluhin ng isang babaeng hindi ko naman kilala ang isipan ko.

Kinabukasan, aksidenteng narinig ko ang pagtatalo ng mag-inang Jiro at Doña Melissa ng magtungo ako sa silid ng matanda upang simulan ang trabaho ko. Aalis na sana ako ngunit narinig ko ang pangalang Johara, kayat kusang tumigil ang mga paa ko.

“Narito na si Johara, bakit hindi mo parin ako mapatawad?” Nahabag ako ng marinig ang paghikbi ng Doña.

“Hindi siya si Johara at kasalanan mo kung bakit wala siya sa akin!” may diin ang bawat salitang binitawan ni Jiro. Bakas sa boses nito ang galit, ngunit mas nangingibabaw ang lungkot. Hindi ko batid kung ano ang problema nila, ngunit kahit ano pa ang pinagdadaanan niya hindi tamang pagsalitaan ng ganon ang kanyang ina.

Ano pa nga ba ang aasahan ko sa lalaking iyon, sadyang may kagaspangan ang pag-uugali kaya’t hindi na nakapagtataka kung bakit ganon ang trato niya maging sa kanyang ina.

“Narito na si Johara,”

Muli kong naalala ang winika ni Doña Melissa. Hanggang ngayon ay hindi maalis sa aking isipan ang pangalang Johara. Sino ba siya at bakit tila siya ang ugat ng hidwaan ng mag-ina. Sa tingin ko kailangan kong magtanong kay Erika, maaaring alam niya ang sagot sa mga tanong ko.

Agad akong nagtungo sa kusina upang hanapin si Erika, ngunit gaya ng ibang kasambahay ay wala din ito doon kayat bigla akong nanlumo. Naisipan kong magtungo sa labas baka sakaling naroon sila ngunit sa pagpihit ko ay isang lalaki ang nakabangga ko. Napasinghap ako ng maramdaman ko na ang malamig na likidong bumasa sa aking dibdib.

“Naku, sorry po ma’am, hindi ko po sinasadya,” hinging paumanhin ng lalaki, sinubukan pa nitong punasan ang damit ko ngunit agad ko itong pinigilan, sapagkat ramdam ko ang pagbakat ng damit ko sa aking dibdib. Tumalikod ako sapagkat may kanipisan ang damit na suot ko, at dahil nabasa ito ay maaninag ang dibdib ko.

Bahagya akong lumingon sa lalaki upang tugunin ito, ayaw ko naman kaseng maging bastos. “ Okay lang po, hindi niyo naman sinasadya,” nakangiti kong wika kaya’t nakahinga ng bahagya ang lalaki.

“Pasensya na po talaga ma’am, nagmamadali po kase akong lagyan ng asukal itong juice ko, hindi ko kayo napansin nabasa pa tuloy kayo,” nahihiya pang wika nito na tinanguan ko nalamang. Naalala ko ang panyo ko kaya’t agad ko itong itinabing sa dibdib ko saka ko siya hinarap.

“Naiintindihan ko po, wag na kayong mag-aalala pwede naman akong magpalit,”  Tumango tango ang lalaki habang napapakamot sa kanyang ulo, ramdam kong nahihiya parin ito . Maya maya ay nagpaalam na ito upang umalis, tatalikod narin sana ako upang magtungo sa aking silid para makapagpalit ng damit ng bigla kong naalala ang pakay ko. Sa tingin ko ay dito rin siya nagtatrabaho, kaya’t baka sakali na may alam siya.

“Kuya saglit lang po,”

“Ano po yun?” nagtataka naman nitong tanong. Nakatingin na ito sa akin hindi kagaya kanina na nanatiling nakatuyo.

“Hinahanap ko po kase si Erika, baka alam nyo kung nasaan?” Bigla ang matamis na pagngiti ng lalaki, hindi ko alam kung dahil sa tanong ko o dahil kay Erika.

“Namili po si Erika kasama ni Nay Ising, maya maya lang po ay nariyan na sila,” Napatango ako, gustong gusto ko ng magtanong ng deretcho tungkol kay Johara ngunit hindi ko alam kung paano sisimulan. Ayaw ko namang isipin nila na may pagkatsismosa ako kay bago ko lamang dito.

“Eh si Johara, alam mo ba kung nasaan? Ano kase, may gusto sana akong itanong,”

Sa isang iglap ay agad nawala ang ngiti ng lalaki, napakunot noo ito saka deretchong napatitig sa akin. Alam kong weird ang tanong ko dahil sa tingin ko ay wala naman na talagang Johara dito, ngunit iyon lang ang naisip kong madaling paraan upang malaman ang tungkol dito.

“Wala pong nagtatrabahong Johara dito, pero ang alam kong may pangalang Johara ay yung kasintahan ni Sir Jiro na matagal ng nawawala,”

“Oo iyon na nga,” Agad kong natutop ang bibig ko, nakakahiya hindi ko napigil ang sarili ko. “Pasensya na, ano kase--

“Ikaw po ata yung sinasabi nila na bagong nurse ni Doña Melissa no, gusto mong malaman ang tungkol kay Miss Johara dahil napagkamalan ka ni Doña Melissa.

Marahan akong tumango, nahihiya man ay inamin ko na lamang tutal ay nahalata naman na niya. Ewan ko ba hindi ko mapigil ang sarili ko, para bang kating kati ako na makilala ang Johara na iyon.

“Pasensya na po, wala akong masyadong alam kay Miss Johara, ang alam ko lang mahal na mahal siya ni Sir Jiro kayat malaki ang galit non kay Doña Melissa dahil kagagawan ng Doña kung bakit nawawala ito,”

Hindi ako nakakibo, totoo ngang siya ang dahilan ng pag-aaway ng mag-ina. Ngunit kamuka ko nga ba ang babaeng iyon gaya ng sinasabi nila.

“Kamuka ko nga ba talaga?”

“Si Miss Johara po?” agad akong tumango bilang tugon ngunit umiling din agad ang lalaki. “Hindi ko kase siya nakita eh, kaya hindi ko masabi. Ang pagkakaalam ko si Nay Ising lang nakakita kay Miss Johara, kung gusto mo--

“Ara!” Tila binuhasan akong muli ng malamig na tubig matapos marinig ang baritonong boses ni Jiro. Sa gulat ko ay napatalikod ako, kumabog ang dibdib ko dahil sa labis na kaba. Bakas ang galit sa boses niya, baka narinig niyang pinag-tsitsismisan namin sila ng kasintahan niya.

“Sir,” rinig kong pagbati nong lalaki kay Jiro. Ramdam kong nakalapit na sa amin si Jiro ngunit hindi ko parin magawang humarap.

“Kaya naman pala nalalanta ang mga halaman sa hardin, iba ang inaatupag mo. Sa susunod wag mong kakausapin o lalapitan man lang si Ara, kung ayaw mong mawalan ng trabaho,” Nanlaki ang mga mata ko dahil sa narinig, kayat agad akong humarap upang depensahan sana ang lalaki. Agad na nagtama ang mga tingin namin ni Jiro ngunit ang mga mata niya ay bumaba sa dibdib ko, huli na ng malaman kong nalaglag pala ang panyong nakacover sa akin.

“Leave!” Napapikit ako dahil sa malakas na sigaw ni Jiro, kita ko ang takot sa mga mata nong lalaki bago ito nagmamadaling umalis. Agad kong hinarap si Jiro upang magpaliwanag, hindi ko palalagpasin ang ginawa niya. Kahit pa amo namin siya wala syang karapatang manigaw na lang basta.

“Ano bang problema mo? Bakit pinagsalitaan mo ng ganon si--

Hindi ko natuloy ang sasabihin ko ng mariin akong hawakan ni Jiro sa magkabilang balikat ko. Naramdaman ko ang sakit mula sa pagkakahawak niya kayat napaangat ako ng tingin sa kanya. Kitang kita ko ang tila nag-aapoy niyang mga mata. Nakaramdam ako ng takot dahil noon ko pa lamang siya nakitang nagkaganon.

“Ano bang kinakagalit mo, kung inaakala mong nagtsitsismisan kami nagkakamali ka, may tinanong lang ako,”

Hindi siya kumibo ngunit mabilis niya akong isinandal sa pader, ramdam ko pa ang pagsakit ng likod ko dahil sa paraan ng pagtulak niya sa akin. Nais ko pa sanang magsalita ngunit nahigit ko ang paghinga ng ilapit niya ang muka niya sa akin.

“Sinabi ko na diba, wag kang makikipag-usap sa ibang lalaki!”

“Jiro,” halos pabulong kong wika, hindi ko na nadugtungan pa ang aking sasabihin ng maramdaman ang malambot niyang labi sa aking labi.