Pinilit niyang lumabas ng ambulansya, walang pakialam sa panghihina ng kanyang katawan. Ngunit bago pa siya makatayo nang tuluyan, naramdaman niya ang kamay ng nars sa kanyang balikat, marahang pinipigilan siya."Miss, please stay put. Hindi pa kayo stable," mahina ngunit matigas ang boses ng nars, ramdam ang pag-aalala.Hindi siya nakinig. Hinawi niya ang kamay nito at pilit bumaba mula sa ambulansya. Pagkabangon niya, mas lalo lang niyang naramdaman ang panghihina ng kanyang mga tuhod, para bang anumang oras ay babagsak siya muli. Ngunit mas matimbang ang pangangailangan niyang hanapin si Zach.Kailangang makita niya ito. Kailangang malaman niya kung nasaan siya.Habang naglalakad, ramdam niya ang pagod at hilo na bumabalot sa kanyang buong katawan. Ang tunog ng mga sirena, ang nag-uusap na mga pulis, at ang garalgal na boses sa mga radyo ay nagsasama-sama, nagiging isang nakakabinging ingay na tila nagpapalabo sa kanyang paningin. Hindi niya maintindihan ang lahat ng nangyayari—mas
"Ako ang nagtulak sa kotse. Ako ang dahilan kung bakit nasa coma ngayon ang mama mo..."Nakita niya kung paano bahagyang natigilan si Zach. Pansamantala, parang huminto ang paghinga nito. Ngunit hindi nagbago ang paghawak nito sa kanya—banayad pa rin, puno ng init, puno ng pagkalinga."Jhaira..."Nilunok niya ang pag-aalinlangan at pilit itinuloy ang sasabihin."Ako ang nagtulak sa sasakyan..." Mahina ang tinig niya, halos hindi marinig. "I didn't help her."Hinawakan ni Zach ang kanyang mukha gamit ang parehong kamay. Hinaplos ng hinlalaki nito ang pisngi niyang basa ng luha, pinapawi ang bawat patak na hindi tumitigil sa pagbagsak. Hindi ito nagalit. Hindi ito sumigaw. Hindi nito tinulak palayo ang kanyang mga kamay.Tinitigan lang siya nito.Maitim at malalim ang titig ng lalaki—hindi niya mabasa, hindi niya mawari kung ano ang iniisip nito. Pero isang bagay ang sigurado—hindi ito nagtatanim ng galit sa kanya.Hanggang sa marahang bumuntong-hininga si Zach. Hinawakan nito ang kanya
Mabigat ang katahimikan sa loob ng sasakyan, pero hindi dahil sa kakulangan ng tunog. Sa katunayan, naririnig niya ang mabilis na tibok ng puso niya, ang bahagyang pagsinghot niya mula sa mga natitirang luha sa pisngi, at higit sa lahat—ang pabugso-bugsong paghinga ni Zach habang nasa manibela.Mula sa gilid ng kanyang mata, kita niya kung paano ito mahigpit na nakakapit sa manibela, halos mamuti ang mga daliri sa tindi ng hawak. Paulit-ulit na hinihigpitan at niluluwagan ang kapit, na parang hindi alam kung paano ibabaling ang tensyon sa katawan."Fuck," bulong nito, ramdam niya ang inis at kaba sa tinig nito."Zach..." mahinang tawag niya.Hindi ito lumingon, pero nakita niya ang pagngiwi ng labi nito, parang nahihirapang magsalita."Should I speed up? Or slow down?" bulong nito, halos parang tinatanong ang sarili imbes na siya. "Shit. Ano bang dapat kong gawin?! Mas mabilis ba para makarating tayo agad? Pero paano kung may mangyari sa inyo?! Baka masyado akong mabangis sa pagmamaneh
"Anak, kumain ka na ba?"Malambing ang tinig ni Jaem habang marahang bumukas ang pinto ng kwarto ni Jhaira. May dala siyang tray ng pagkain—isang bagay na bihira niyang gawin noon, pero mula nang malaman niyang buntis ang anak niya, hindi na siya mapakali kapag hindi ito natututukan.Napatingin si Jhaira sa ina. Matamlay ang ngiti niya habang bahagyang umayos ng upo sa kama. "Hindi pa po, Ma… parang wala akong gana."Mabilis ang naging kilos ni Jaem. Nilapag niya ang tray sa bedside table at naupo sa gilid ng kama. Walang pag-aalinlangan niyang hinawakan ang kamay ng anak, marahang hinimas iyon, para bang gusto niyang iparamdam kung gaano siya nag-aalala."Jhaira, you can’t skip meals," mahinahong sabi niya, pero may bahid ng pag-aalala sa tono. "Hindi lang ikaw ang pinapakain mo, anak, pati ang baby mo."Napayuko si Jhaira, marahang tinapik ang tiyan niya. Ilang linggo pa lang, pero parang ang dami nang nagbago sa kanya. Hindi lang sa katawan, kundi pati sa emosyon niya. Madalas siya
"Zach… do I really have to stay?"Mahinang tanong ni Jhaira habang nakaupo sa kama, nakatingala kay Zach na kasalukuyang nagsusuot ng coat. Kanina pa niya ito pinagmamasdan—mula sa paraan ng pagbuhol ng necktie, pag-aayos ng coat, hanggang sa pagsuyod ng mga daliri nito sa buhok. Kahit hindi pa ito umaalis, parang nararamdaman na niya ang malamig na pakiramdam ng pagiging mag-isa.Napahinto si Zach sa pagsasara ng coat at lumapit sa kanya. Dahan-dahang itinukod nito ang tuhod sa gilid ng kama, hinawakan ang kanyang pisngi, at hinaplos iyon gamit ang mainit nitong palad. Ang init na iyon—ang pamilyar na lambing sa mga kilos nito—ay tila gustong pakalmahin ang lungkot sa kanyang mga mata."Baby, I need to be there," he murmured softly, pinapakalma ang nadarama niya. "Gising na si lola… I need to see her."Alam ni Jhaira iyon. Naiintindihan niya. Of course, it’s his grandmother. Matagal na nilang ipinagdarasal ito, kaya dapat ay masaya siya ngayon. Pero kahit anong pilit niyang ikumbinsi
Malamig ang simoy ng hangin sa loob ng sasakyan, pero hindi iyon sapat para pakalmahin si Jhaira. Pawis na pawis siya kahit na halos sagad na sa lamig ang aircon. Nanginginig ang mga kamay niyang mahigpit na nakahawak sa laylayan ng kanyang damit, habang ang puso niya ay parang binabayo ng napakabilis na tibok."Diyos ko, please… huwag namang mapahamak si Zach..."Napapikit siya ng mariin, pilit nilalabanan ang matinding takot na bumabalot sa kanyang sistema. Hindi niya alam kung bakit ganoon na lang ang kaba niya—pero hindi niya rin alam kung paano niya iyon pipigilan.Naiisip niya pa lang ang posibilidad na nasaktan si Zach nang malubha, parang gusto na niyang mawalan ng malay.Kailangan niyang makita ito. Kailangan niyang marinig mismo mula kay Zach na ayos lang siya.Bumagal ang sasakyan, hudyat na narating na nila ang ospital. Sa sobrang pagka-atat, hindi na niya hinintay na pagbuksan siya ng driver. Agad niyang binuksan ang pinto at bumaba, halos hindi na iniinda kung sumasakit
Nakahinga nang malalim si Jhaira bago lumapit kay Zach. Pilit niyang nilalabanan ang kaba sa dibdib, pero habang palapit siya, mas lalong bumibigat ang pakiramdam niya. Parang may bumabalot na malamig na hangin sa paligid, s********p sa natitira niyang lakas. Ang tibok ng puso niya ay parang kulog na umaalingawngaw sa loob ng kanyang dibdib.“Zach…” mahinang tawag niya, halos hindi lumalabas ang boses niya. Pakiramdam niya, isang maling hakbang lang ay guguho na ang mundo niya.Napatigil ang babae sa tabi ni Zach at tumingin sa kanya. Isang mabilis na pagsipat lang, pero sapat para maramdaman niya ang bigat ng tingin nito. Ngunit hindi niya iyon pinansin. Ang gusto lang niya ngayon ay makita si Zach, makausap siya, yakapin siya. Ang tanging nais niya ay marinig ang boses nito, maramdaman ang init ng kanyang presensya.Pero hindi niya inasahan ang sumunod na nangyari.Dahan-dahang lumingon si Zach sa kanya, ngunit ang ekspresyon sa mukha nito ay hindi ang pamilyar na titig na puno ng pa
Jhaira's hands trembled as she clenched them into fists, her nails digging into her palms. Ang buong katawan niya ay nanginginig sa galit habang nakatitig sa babaeng mahigpit pa ring nakahawak kay Zach—si Ace. Hindi na niya kaya. Hindi niya hahayaang may ibang babaeng umaangkin sa lalaking siya mismo ang pinakasalan.Hindi siya nagdalawang-isip. Sa isang mabilis na kilos, hinila niya si Ace palayo kay Zach, dahilan upang mabitawan nito ang braso ng lalaki. Halos napasigaw si Ace sa gulat, pero bago pa ito makasigaw ng protesta, hinila na siya ni Jhaira palabas ng kwarto.Pagkasara ng pinto, binitiwan niya ito nang malakas, halos matumba ito sa sahig."Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?" galit na tanong ni Ace, pilit inaayos ang sarili niyang postura.Matalim ang tingin ni Jhaira rito, punong-puno ng poot at determinasyon. Hindi siya makakapayag. Hinding-hindi."Huwag na huwag mong nilalapitan ang asawa ko," madiin niyang sabi, ang boses niya ay mababa pero puno ng pananakot. "For your
Ang hapon ay bumababa na sa abot-tanaw, at ang langit ay tila nilarawan ng mga kamay ng Diyos—kahel, rosas, at gintong halo ng liwanag. Sa ilalim ng kulay ng dapithapon, ramdam ang init ng araw na unti-unting humihina, ngunit ang init ng yakap ni Zach sa likuran ko ay nananatiling buo—matatag. Parang kasiguraduhang kahit gaano ka-unstable ang mundo noon, ay meron pa rin palang pagmamahal na hindi kayang lipulin ng panahon o sakit."Mommy! Daddy, look!" sigaw ng anak namin mula sa may buhanginan, gamit ang maliit niyang kamay para ituro ang kinulayan niyang sea shell. "It's blue now! Like my shirt!"Tumawa si Zach, habang hindi pa rin inaalis ang baba niya sa balikat ko. "He's got your curiosity," aniya. "Lahat gusto niyang malaman. Lahat gusto niyang hawakan.""Pero mana sa'yo sa pagkakalikot," sagot ko, sabay lingon sa kaniya. "May sinira na namang laruan kanina para lang makita kung paano gumagalaw."Pareho kaming natawa.Ang anak namin—isang maliit na kombinasyon ng aming dalawa. M
Mabigat ang talukap ng mga mata ko. Parang ang bigat ng buong katawan ko. Parang pagod na pagod ako sa isang mahabang laban na hindi ko alam kung kailan nagsimula at kailan natapos.Maya-maya pa, unti-unti kong naramdaman ang malamig na simoy ng aircon, ang mahina ngunit pamilyar na amoy ng disinfectant, at ang kawayang ingay ng monitor na may tunog na beep... beep... beep sa gilid ko.Pagdilat ng mata ko, unang sumalubong sa akin ang maputing kisame ng ospital. Tahimik ang paligid. Malinis. Mapayapa.Napasinghap ako nang dahan-dahan kong igalaw ang kamay ko. Masakit. Mabigat ang puson ko. Ngunit... buháy ako. Buhay."Baby"Isang pamilyar, pabulong na tinig ang sumalubong sa akin. Mababaw ngunit punô ng emosyon. At sa paglingon ko sa kanan, tumigil ang mundo ko.Si Zach.Naka-sando lang siya, mukhang hindi pa naliligo, magulo ang buhok at may mga luha sa mata. Pero kahit ganoon, kitang-kita sa kaniya ang saya—at ang kaba—habang hawak-hawak niya sa kanang braso ang isang maliit na kumo
My pregnancy journey wasn't easy.Minsan talaga, para akong may topak—may araw na tatawa lang ako buong umaga, tapos bigla nalang akong iiyak dahil naiwan ko ang paborito kong unan sa kabilang kwarto. May oras na kahit simpleng tanong ay naiirita ako, at kahit ang lambing ni Zach, hindi ko maintindihan minsan kung nakaka-comfort ba o lalo lang akong naiiyak. Hormones. Emotions. Exhaustion. Lahat-lahat.Pero kahit pa ganu'n, hindi niya ako iniwan. He stayed. Not just physically—but truly present. With every unpredictable mood swing, with every unreasonable craving, with every breakdown I couldn't explain—Zach was there, steady like the sea on a calm day."Okay lang, baby," he'd whisper while gently rubbing my back. "Pagod ka lang. And I love you. Always."And as for my mom... she never left my side either. Para bang bumalik ako sa pagkabata, 'yung panahong may sakit ako at siya 'yung gumagabay sa'kin. Ngayon, siya pa rin ang nandiyan—guiding me through the aches, the fears, and even th
Ang mga sumunod na buwan pagkatapos ng kaguluhan... parang pelikula lang. Pero hindi 'yung tipong action-packed na may barilan at habulan—kundi 'yung uri ng pelikulang tahimik pero punô ng damdamin. Marahang umikot ang oras, pero sa bawat segundo, ramdam ang pagbabago.Kung dati, sanay akong si Zach ay tila isang guwapong demonyo—mataas ang ihi, malamig ang titig, at tila walang pake sa paligid—ngayon, araw-araw ko siyang nakikitang may hawak na eco bag mula Landers, habang sa kabilang kamay ay maingat niyang binabasa ang sulat-kamay kong grocery list na may mga kulot-kulot pa sa dulo ng letra."Zach, hindi 'yan 'yung tamang gatas."Napahinto siya sa gitna ng aisle, hawak ang isang lata ng formula milk, at napakunot-noo na para bang CEO na sinabihan ng accountant niya na nalugi ang kumpanya sa loob ng dalawang araw."Ha? Pero 'yan 'yung may DHA,.""Oo, pero 'di hypoallergenic 'yan. Sabi ni OB ko, dapat sensitive-friendly 'yung bibilhin."Tahimik siyang tumango. Walang reklamo. Parang
"Zach..."Halos himatayin ako habang patakbo palapit sa kaniya. Nanginginig ang katawan ko, halos mapatid ang hininga ko sa sobrang bigat ng nararamdaman. Paglapit ko sa kaniya, agad ko siyang niyakap—mahigpit, desperado, parang mawawala ulit siya sa isang iglap.Yinakap ko siya na parang hindi na ako hihinga kung hindi ko siya mahahawakan.Pinasok ko ang mukha ko sa marumi niyang dibdib. Amoy usok, dugo, at pawis ang kanyang katawan, pero wala na akong pakialam."L-ligtas ka..." hikbi ko habang tumutulo na naman ang luha ko.Sinuntok ko pa siya sa likod, mahina pero may galit. Hindi galit na galit. Galit na halong takot—dahil muntik na niya akong iwan. Dahil muntik na siyang mawala sa'kin."I'm sorry if I made you nervous," bulong niya, paos ang boses. Ramdam ko ang bahagyang panginginig sa dibdib niya habang humihinga siya ng malalim.Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi. Maingat. Parang dinuduyan ang mukha ko. Pinilit niyang hanapin ang mga mata ko, kahit na hindi ko pa rin map
Pagkabukas na pagkabukas ng pinto sa likod ng 7-Eleven, bigla akong natigilan. Parang bumagsak ang mundo ko sa sahig. Sa harap ko, isang hanay ng itim na sasakyan ang nakapila. Mga lalaking naka-black suit, may hawak na baril, at lahat nakatingin sa direksyon ko.Pero hindi sila ang bumuhay ng kaba sa dibdib ko.Nandoon siya.Ang matandang mukhang lumalamon ng galit at poot. Si Lolo ni Zach. Hindi ko man siya kilala nang lubusan, pero sa isang iglap lang ng titig niya — ramdam ko agad.Papatayin niya ako."PUTA!" sigaw niya habang mabilis akong nilapitan, mas mabilis pa sa paghinga ko. "PUTA KANG MALAS KA!"Isang sampal.Sunod-sunod. Wala akong oras para makaiwas.Sumabog ang tenga ko. Ang pisngi ko, parang tinuklap ang balat. Parang nagdilim ang paningin ko. Parang ang buong katawan ko ay nilunod ng apoy.Hinila niya ako palapit. Kinwelyuhan. Parang wala akong kwenta. Parang basura lang akong pinulot sa daan."Lahat, LAHAT NAWALA DAHIL SA'YO! DAHIL SA KALANDIAN MO!""A-ano—?"Hindi k
Hindi pa sumisikat ang araw nang maramdaman kong gumalaw ang mga pilikmata ko. Mabigat pa ang talukap ng mga mata ko, pero sapat na ang liwanag ng buwan sa labas para makita ko ang madilim na silweta ng kwartong kinabibilangan namin ngayon.Tahimik. Malamig ang hangin galing sa aircon, pero mas mainit ang katawan ni Zach na nakayakap sa'kin mula sa likod.Nakahiga siya, ang isang braso niya nakaakbay sa baywang ko habang ang isa nama'y nakaipit sa ilalim ng leeg ko. Hinigpitan niya ang yakap niya nang bahagya, para bang kahit sa pagtulog niya ay ayaw niya akong pakawalan.Napalingon ako. Doon ko nakita ang mukha niyang nakalapat sa unan, mahimbing ang tulog, pero halatang pagod. Namumula pa ang ilalim ng mga mata niya, may kaunting eyebags na tinatago ng makakapal niyang pilikmata. Magulo ang buhok niya, bahagyang namumula ang labi, at halatang hindi siya natulog agad kagabi.Ni hindi ko alam kung nakatulog nga ba siya ng maayos.Paano ba naman, imbes na tapusin niya 'yung mga papeles
Pinagmasdan ko kung paano iligo ni Zach ang perfume ng strawberry scent sa kanyang katawan, pati buhok niya ay ini sprayan nya rin. Halos maubos na ang bagong bottle ng pabango dahil sa pag lalagay niya rito, kulang nalang ay gawin na niya itong sabon sa katawan"Done, can I hug you now?" tanong niya ng matapos siya Naka-upo ako sa sofa habang siya ay nakatayo sa harapan ko at tinatakpan ang pinapanood kong movie. Relax na relax lang ako rito pero siya ay kanina pa problemado dahil hindi ko pinagbigyang lumapit siya saakin kanina "Lika na baby ko" ngiti ko at inilahad ang aking kamay sa kaniya Sobrang lawak ng ngiti naman niyang binato sa likuran niya ang pabango sa sahig at agad akong nilapitan. Mabilis niya akong niyakap at agad na sumubsob ang mukha niya sa aking dibdib, ang kaniyang kamay ay pumasok sa loob ng aking blouse at hinaplos ang bewang. Ayaw na ayaw talaga nito na walang mahawakang balat saakin, kailangan ay may pisikal contact sa aming dalawa kung hindi ay para na si
Lutang akong nakatingin sa kawalan habang nakayakap saakin si zach mula sa aking likuran, ang kaniyang kamay ay nakayakap sa aking bewang at ang isa ay nakahaplos sa aking tiyan. Ramdam ko ang mainit niyang hininga na tumatama sa balat ng aking leeg Ngumuso ako at sinulyapan siya, naabutan kong pikit na ang kaniyang mata at mukhang patulog na. Humarap ako sa kaniya at hinaplos ang kaniyang panga "Ayaw mo na ba saakin? ayaw mo na sa katawan ko?" tanong ko, halata ang pagtatampo sa boses Paano kasing hindi ako magtatampo ay inayawan niya ang ginawa kong pan lilinlang sa kaniya, pagkatapos niyang makita ang itsura ko sa lingerie ay agad niya akong kinumutan sa buong katawan at sinabing magpalit daw ako at baka lamigin ako, ibig sabihin ay palpak ang ginawa ko. Kitang kita ko pa naman ang pagtayo ni junjun niya kanina pero sa huli, mas nagtagumpay ang kanang kamay ni zach sa loob ng cr para palabasin ang dapat palabasin kanina Ang akala ko ay tulog na siya pero bigla niyang nilapit an