I narrowed a brow. Russel stayed in that straight position, he's towering me.
“Paano mo nalamang nandito ako?”Bumaba ang tingin niya sa braso ko. He got his hand out of his pocket. Sinundan ko iyon ng tingin. Hinawakan niya ang manggas ng suot kong pantulog at parang may kung anong kinuha roon.I saw a black thin pin. Iyon ang kinuha niya sa laylayan ng manggas. My brows furrowed.“Great.” I rolled my eyes. “Si Arcel talaga...”“Don't blame him. He's just doing his work and obeying my command.”“Alam ko. Pero bakit nandito ka? Iniwan mo si Denise? Tapos na kayong kumain? Buti, hindi ka niyaya sa taas? Kasama niya yung isang anak mo dun,” I bitterly said.Who won't feel bitter, anyway? Roshiel, who he once treated as his daughter, is here.Inilagay niya sa bulsa ng suot niyang leather jacket ang pin. Nagbuntong-hininga siya pagkatapos. Heto na naman ang reaksyon niyang hirap akong mawari kung natutuwa o ano.I was exhausted the next day. Paano ba naman, maghapon kaming nasa studio. Ayaw kong isiping sinasadya nilang mag-extend nang mag-extend pero walang naitutulong ang pag-iisip ko nang kung ano-ano. Sila ang may hawak ng schedule ko kaya wala akong magagawa. It's making me helplessly tired that I want to go to my suite already. Samantala, tila enjoy na enjoy naman silang lahat at ako lang ang tinatamaan ng pagod. Ngalay na ang braso at likod ko na nagdudulot ng distraction. Si Theo na kahit kanina pa nakatayo ay mukhang hindi napapagod. Kung kahapon ay kakaiba ang katahimikan, ngayon naman ay kakaiba ang enerhiya nila, hindi ko mapantayan. I'm alway telling this to whoever is asking, I don't do whole day session. Kahit noong nasa international team ako, bihirang tumagal nang ganito ang trabaho. “Good job, team!” Pumalakpak ang head manager ng programa. Parang biglang nawala ang pasan-pasan ko sa aking likod. Napabuga pa ako nang mabunutan ng tinik.
I have already been through a lot. Kumpara naman sa mga nakaraang pinagdaanan ko, maliit na bagay lang ito. Kung inaakala ng lahat na apektado ako, oo, talaga ngang ganoon. There's no way in hell I won't be affected. I am hurt, of course, but little did they know, wala nang makakasira ng tiwala ko kay Russel. Not now, not tomorrow, and never.Slowing down my car, I fixed my shades. I focused on the woman in front. I didn't pray for this but I feel like blessed. Natyempuhan ko si Alodia, papasok pa lang sa main gate ng mansion. At talaga ngang may lakas ng loob pa rin siyang bumalik dito.Hinayaan kong mabagal ang ang sasakyan ko hanggang sa tuluyan na siyang nakapasok. Hindi niya napansin ang pagsunod ko sa kaniya dahil hindi naman ako gumawa ng kahit anong ingay. Dito pa lang sa kinauupuan ko sa loob ng aking sasakyan ay malapit nang sumabog ang galit ko sa kaniya.Sa pagtapat ko pa lang sa main gate ay naagaw ko na ang atensyon ng mga tauhan. Dali-daling
Thirty minutes before the air time, kabadong-kabado ako kahit natapos ko naman ang lahat ng task. Kung tutuusin, lugi pa nga ako dahil nagbabad ako sa trabaho na hindi naman dapat. Hindi ko na nga lamb ipinaalam kay Russel ang pagpapahirap sa akin ni Theo para makaiwas sa gulo. Baka mapasugod iyon dito nang wala sa oras. Maging si Arcel ay iniiwasan kong makausap at baka kung ano-ano pa ang itanong no'n sa 'kin. Consistent pa naman 'yon sa pag-iimbestiga. Marahil ay nagtataka na si Arcel kung bakit ilang araw na kaming hindi kumakain nang sabay ni Theo. Dahil doon, pakiramdam ko'y nasira ko ang diskarte niya. Wala namang natatanong sa akin si Russel hinggi dito kaya't naisip ko ring baka hindi na ginawang big deal ni Arcel iyon. Dahil kung oo, imposibleng hindi makarating kay Russel. Ito ang huling araw ng project. Makikita sa mukha ng lahat ang pagkasabik at galak sa nalalapit na closing. Ang masasabi ko naman, sapat lang ang experience ko rito. Hindi kasinlawak ng silid
“I'm sorry, Miss Martinez, you failed,” anunsyo ng assistant ni Theo. Ilang segundo akong natigilan, kinailangan ko pang maglaan ng sandaling katahimikan para maproseso ang sinabi niya. I don't know what to say. Nakatingin sa akin ang lahat at naghihintay sasabihin ko. Theo, on the other side, is mercilessly looking at me. Nakakrus ang mga braso, at parang deserve ko ang nangyaring ito sa paraan ng pagtingin niya sa akin. “What happened? Did I do something wrong?” kunot-noong tanong ko. “I made sure that all of my paintings are successful... May nangyari ba? Emergency?” “No, Miss Martinez. The paintings were all rejected by the organization.” Napaawang ang bibig ko. “Paano...” “Sa madaling salita, walang nangyari. Wala tayong napala sa dalawang linggong trabaho. I really trusted your ability, Alliyah. But guess what? You gave me nothing but disappointment.”“Theo, I know what I did. Sa tagal ko na sa industriya, hindi ako na
“Why did you do that?” Russel is fuming mad when we got home. Halos masuntok niya si Arcel kung hindi ko lang inawat.“If I didn't do that, nagawa sana nilang kunin si Alliyah.” Sa kabila ng pag-aalburuto ni Russel ay nanatili naman kalmado si Arcel. Bitbit pa niya hanggang dito sa loob ng bahay ang helmet.Nagmamadali kasi kami kanina sa pagpasok. Hindi nila pwedeng ma-trace ang lugar na ito, kung sino man sila. Ilang minuto pa lang ang nakalilipas matapos sumabog ang building ay umeere na agad ito sa balita. Mabilis na kumalat ang insidente sa pamamagitan ng mga kuhang larawan at videos. Alam ko dahil iyan ang pinanonood ni Nanay sa telebisyon sa mga sandaling ito. Pagdating na pagdating namin ay agad kong pinabuksan ang tv. But because she's my mother, what she did was to check me first. Kumalma lang nang masigurong wala akong natamo. “Who the fuck are they?” If someone would say Russel is indeed angry, I couldn't agree more. Kitang-kita ang galit sa magkasalubong niyang mga kilay
After that incident, I faced series of explanation. Mula kay Nanay, kina Tiya Marga, hanggang kay Venus. Hindi naman pwedeng hindi ko sagutin. All of them are shocked, something that I expected. May mga bagay lang akong ibinukod, iyong mga hindi na dapat sabihin sa iba. Some things are better be kept than shared, gaya na lang ng pagtatangka ng mga Lewisham sa buhay ko. Walang naibabalita ang media sa puno't dulo ng lahat. Ang tanging laman ng headlines ay ang pagsabog ng building, ang nangyaring barilan, at ang patuloy na imbestigasyon. Tumangging humarap si Arcel sa interviews, gayundin ang mga Lewisham.Kinabuksan din lang pagkatapos ng nangyari ay hindi na naabutan ng media ang mga Lewisham sa lugar na iyon. Maging ang management ay tumangging humarap sa kamera. Hindi ko alam kung sariling desisyon nila iyon o may taong nagpapatahimik sa kanila.Marami akong natutunan sa mga naging karanasan ko. If they want me dead, I won't let them win. Ngunit kung malasin ako't manalo sila, wala
Nagising akong hindi makagalaw sa kinahihigaan. Ramdam ko ang pangangalay ng katawan ko nang subukan kong gumalaw. Tumihaya ako't sumalubong sa akin ang puting kisame. Napakurap-kurap ako, inaalala kung totoo ba ang nangyari kahapon o panaginip lang. Dahan-dahan akong napatingin sa aking tiyan, nakita ang matipunong brasong nakapulupot doon. Umabot hanggang sa mga hita ko ang bigat at ang pinagmumulan nito'y walang iba kundi ang nakadantay na binti ni Russel sa akin. I groaned as I tried moving but I didn't even make him move a bit. Ni hindi siya natinag sa pagtulog kahit nang pumihit ako paharap sa kaniya. Nagpantay ang aming mukha. Bumaba agad ang tingin ko sa mga labi niyang bahagyang nakanguso. Talaga ngang mahimbing ang tulog ng isang ito. Mamula-mula pa mga labing iyon—na nakapagpaalala sa akin ng malinaw na nangyari kagabi. Nag-init ang mukha ko. That wasn't our first time but... that was the hottest for me. Yes, it was. Kaya kong ilahad ang mga detalye kung gugustuhin ko per
“Tapos na ang honeymoon. Hindi na kailangang pumunta sa malayo.” Nagdulot ng tawanan ang sinabi ni Arcel. Pinagsisihan kong napadaan ako rito sa gilid nila, although may pader na humaharang. Sinamaan ko ng tingin si Arcel kahit hindi niya iyon kita. Nagsalin siya ng alak sa shot glass sabay tungga roon.Tumalilis ako sa kabilang direksyon nang makita ko ang pagdating ng mga inaasahang bisita. Nandito na sina Luke at Daimler. Sa table naman ay kanina pa roon nakaupo sina Arcel, Tiyo Carlos, Kleen, at Sebastian.Oo, tama. Nakarating na rin dito si Sebastian dahil sa pag-iimbita ni Tiyo Carlos. Ipinagpaalam muna niya sa amin ni Russel iyon at bakit naman kami tatanggi? Kilala naman ng mga Clausen si Sebastian. Hindi ba nga, anak ito ng mahusay na magsasaka sa farm ng mga Clausen kaya wala namang problema. Nang pumayag kami'y agad na itong sinundo ni Tiyo Carlos gamit ang auto nila.Wala akong nakikitang problema sa bonding ng mga lalaki. Kleen seemed more comfortable with Sebastian than
Inilapag ko sa tomb ang bulaklak na dala ko. Nilingon ko si Russel na tuwid na nakatayo sa aking tabi, nakapamulsa at sa puntod nakatingin. Umupo ako't tinanggal ang mga dahong nalaglag doon. I sighed as I silently prayed for her soul. “What are you doing here?” Sabay kaming napabaling ni Russel sa likuran. Hindi namin namalayan ang pagdating ni Alodia. Mayroon din syang dalang isang palumpon ng mga bulaklak. Tumayo ako at ibinigay sa kanya ang pwesto. Dahan-dahan niyang inilapag ang mga bulaklak sa tabi ng akin. “I'm here to pay respect for the child,” mahinahong turan ko. “Hindi naman kami magtatagal.”“Thank you.”Napatitig ako sa kanya nang sambitin nya ang mga katagang iyon. “Thank you for understanding, Alliyah.” Hinahaplos-haplos niya ang nitso habang nagsasalita. “I know I've done too many bad things to you. I know I was such a selfish woman. I did nothing but ruin your lives.” Her voice cracked. “I hope you forgive me...”“Wala na sa akin iyon, Alodia,” I said. “Let me s
“Wait for me!” “Bilis, Usher, ang bagal mo! Mauuna na ako roon!” sigaw ni Lionel sabay takbo palabas.Dumagundong ang hagdan sa nagmamadaling pagbaba ni Usher. Ni hindi pa sya tapos sa pagsusuot ng kanyang damit.“Dahan-dahan–” Hindi ko natapos ang sasabihin ko. He quickly kissed my cheek and ran outside.“Dahan-dahan, Usher! Papaluin kita!” I shouted.“Love you, 'Ma!” aniya't natatawa pa. Napailing ako. The wall clock says it's already 11:58PM. Kaya ganito sila ka-hyper dahil new year count down.“Two minutes na lang! Ba't nandyan ka pa, Alliyah?” puna sa akin ni Olive. Talagang binalikan nya ako rito. Nakapamaywang pa ang bruha sa tapat ng pinto. “Eto na!” Isinuot ko ang long cardigan upang panlaban sa lamig. Hindi ko alam kung gaano katagal kami sa labas. Masakit sa ilong ang lamig ngayon, normal na nangyayari tuwing Bagong Taon. Nagmadali na akong lumabas. Halos kaladkarin pa ako ni Olive papunta sa front yard.Doon nakaipon ang lahat at pare-parehong excited sa pagsisindi ng
“Puwede na raw akong umuwi.” Nakangisi sa akin si Venus at may pagmamalaking sinabi iyon. “I told you, I'm stronger than you thought. Masyado lang kayong nag-alala sa akin pero kaya ko naman. Kaya ko pang magsurvive ng isa pang linggo sa kamay ni Theo kung 'di niyo ako kinuha.”Awtomatiko akong napangiwi. “Sus! Hindi mo kasi nakita ang hitsura mo no'n! Mukha kang binugbog na puno ng saging!”“Really?”“Anong really? Alam kong alam mo 'yon! Hindi ka na nga halos makatayo tapos gusto mo pa ng extension!”“Kidding!” She exclaimed. “I'm just so happy that I'm all free now. Okay na ako, wala na akong nararamdamang kahit ano!” “Which is good, Venus. Ito yung pinakahihintay namin, yung gumaling ka.”I can see the changes in her. Hindi na gaanong halata ang mga pasa niya sa iba't ibang parte ng katawan, pagaling na ang mga ito. Naghilom na rin ang mga maliliit na hiwa, maging ang mga sugat sa mukha niya. She was kidnapped and battered. Wala siyang kalaban-laban. Ayokong ma-imagine kung paan
Ilang malalaking hakbang lang ay nahawakan ko na si Venus. She looked confused when in no time, I started untying her hands. Umamba pa syang magpupumiglas ngunit hindi siya makakilos. Kung nagkataong hindi siya nakatali, malamang ay nakatanggap na ako ng sipa. “What the fuck are you doing?” mariing tanong niya. “Get away from me! Don't touch me, you Theo's bitch!” Naiintindihan ko kung bakit ganito sya katalas manalita. Labis siyang nasaktan. She had enough pain.This is the end of her suffering and I'm willing to sacrifice my safety for her. In addition, ang alam niya'y ako si Hera. “H-huwag kang maingay. W-we don't have much time,” sa nanginginig na boses ay sinabi ko.Nanlaki ang mga mata niya nang makilala ako. “Alliyah?”I just nodded and signalled her to keep quiet. My tears started to fall because of too much happiness. Ngunit hindi lang kasiyahan ang nararamdaman ko. Ito ang kasiyahang may halong takot. Lumala ang panginginig ng mga kamay ko nang magsimula na akong kalasin
I fixed the black hat I'm wearing as we parked at the spacious parking lot in front of this grand hotel. Hindi mabilang ang mga sasakyang narito sa sobrang dami. Nagkatinginan kami ni Russel at ilang sandaling naghintay sa pagdating ng sasakyan ni Daimler hanggang sa ito'y pumarke sa tabi ng sasakyan ni Russel at sa kabila'y doon pumuwesto si Arcel.“Let me help you.” Russel insisted to remove my seat belt. Hindi kasi ako makagalaw nang maayos ngayon dahil sa mabigat na regalong nakapatong sa mga hita ko.After removing my seat belt, he cupped my chin and planted a short but deep kiss on my lips. Kita ko ang pamumungay ng kanyang mga mata sa ilalim ng dim lights sa loob ng sasakyan nang siya'y kumalas. He then licked his lower lip that was slightly reddened because of my lipstick. May nagbabadyang ngiti sa kanyang labi. “I'm nervous.” As always. Mula nang umalis kami ng bahay ay hindi na ako mapalagay sa gagawin naming ito. I tried my best to calm myself while we're on our way to the
“Huwag kang malikot,” saway ko kay Russel. I'm cleaning his wounds. Hindi nakakatulong ang pagtingin niya kung saan-saan, nagugulo ang ginagawa ko. I'm not professional when it comes to this. Naipa-check up na nya ito sa hospital at kailangan ko nang palitan ngayon. It's 7 in the morning, katatapos lang naming mag-almusal. “Ang likot ni Usher. Baka may mga nagkalat pang bubog sa sahig,” aniya. I get it. We just finished cleaning the house. Tumambad sa amin ang mga basag na gamit kinaumagahan. Lahat ng salamin ay may sira na, wala silang pinalampas kahit isa. Tanging ang mga bintana lang sa ikalawang palapag ang nakaligtas sa mga bala. We already contacted Luke regarding sa pagpapaayos ng bahay. Magsasama siya ng ilang workers para mabilis itong matapos. Siguro nama'y dalawa hanggang tatlong araw lang ang kakailanganin kung tuloy-tuloy. “I wanna skate here, Papa!” Tuwang-tuwa na naman si Alias. Paano kasi, mas lumawak ang tanggapan ng aming bahay dahil nag-rearrange kami ng mga gami
“Nasaan na kayo, Arcel? Bakit hindi ko na makontak si Russel? What the fuck is happening?” Halos maibato ko ang flower vase sa gilid ko. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng katawan ko, gusto ko nang magwala! “We can't also contact him.” Unlike mine, his voice is calm and controlled. Mahinang-mahina iyon, pabulong lang kung tutuusin. “Nandito na kami sa hideout. We need to be extra cautious. Huwag ka munang tumawag, please?” “Paano si Russel? What if he's lost right now?” “That won't happen. Trust him, Alliyah. Kailangan ko nang ibaba 'to. Please, don't do anything stupid. Huwag kang lalabas ng bahay kahit anong mangyari. Wait for our call.”Napasinghap ako nang putulin na niya ang linya. I kept staring at my phone, still not believing that this is happening. Napamura ako sa labis na pag-aalala. It's been two hours since Russel left at wala pa akong natatanggap na update mula sa kanya! He said he's going to update me but where is he now? I've been calling him but he missed all my
“Dahan-dahan, hija. Ako na ang magtitimpla, baka mapagod ka,” ani Ma'am Navi sa maaliwalas na tinig. Hindi na natanggal ang ngiti niya sa akin mula nang malamang buntis ako.I awkwardly smiled. “Hindi naman po ako mapapagod.” Nagtitimpla lang ako ng juice. Bukod dyan, tinulungan nya rin akong maghanda ng meryenda kahit hindi naman kailangan. Kayang-kaya ko naman ito. Sila nina Ate Ziri, panay ang sunod sa akin. I can't believe this.“Ay, naku! Kami na ang bahala riyan! Ang mabuti pa, magpahinga ka na lang.”Wala akong nagawa nang agawin niya sa akin ang garapon ng juice powder.“Ako na ang magdadala nito. Halika na, Ma'am. Sumama ka na sa akin,” paanyaya ni Manang Elsa matapos kunin ang dalawang tray ng sandwich.Seriously! Yes, I'm pregnant but it doesn't mean I can't move! Hindi ako makapaniwala. Bakas pa rin ang gulat sa mukha ko nang sundan ko si Manang sa living room kung saan nakatipon ang lahat. Tapos naman na ang anunsyo pero nariyan pa rin sila. Akala ko'y uuwi rin sila agad
“Hello? Who's this?” Bagama't wala pa akong naririnig na sagot sa kabilang linya ay nanginginig na ang aking kamay. I swallowed. “Please, magsalita ka! Who are you?” Tumaas ang boses ko dahil sa inip. Bukod sa inip, nilulukob ako ng hindi maipaliwanag na kaba. Nagbuntong-hininga ako't ibinalik sa lata ang hawak kong brush. Kasalukuyan akong nagpipinta rito sa balkonahe nang may tumawag. Hindi rehistrado ang numero kaya agad akong ginapangan ng takot. O baka naman napapraning lang ako dahil sa sitwasyon? Nangunot ang noo ko nang makarinig ng malalalim na paghinga. “Why don't you speak?” padabog kong tanong. The wind blew harshly. Hindi na ako nag-abalang ayusin ang buhok kong nilipad ng hangin. I'm distracted. Maging ang maliit na latang muntik nang matumba ay hindi ko na pinansin. “Alliyah...”My eyes widened when I immediately recognized the voice. Napatayo ako sa gulat dahilan para masipa ko ang isang lata ng paint. Umagos ang laman nito sa sahig subalit hindi ko na iyon naasik