Chapter 11

"Don't mind him," I said trying to ignore his presence. Gusto kong kumbinsihin ang sarili ko na hindi ako apektado at wala akong pakealam. But, I can't! Hindi ko alam kung bakit naasiwa ako kapag nakatingin siya.

"Are you tired?" Alvin, asked. Marahil ay nahalata nito ang biglaang pagkawala nang aking gana. Naging marahan ang pagkilos ng aking balakang at tila hindi ko na nasasabayan ang beat ng musika.

Umiling ako at binigyan ito ng tipid na ngiti. But it seems like he doesn't believe it. "Are you bothered by his presence?" He suddenly asked.

I faked my laugh, trying to hide my nervousness. "Of course not," I lied.

"Hindi mo ba talaga siya boyfriend?"

"Hindi nga," I answered. "Paulit ulit? Unlimited?" Iritado kong sagot.

"Do you like him?" Hirit pa nito. Hindi ko maintindihan kung bakit may ganitong attitude ang mga tao. They keep on asking, pero kapag sinasagot naman sila, hindi naniniwala.

"Hindi nga. Bakit ba ang dami mong tanong?" My teeth gritted because of irritation. Parang bigla ko nalang gustong umalis, at bumalik sa mga kaibigan ko.

His mouth twisted and curved into a smile. "He likes you," he concluded.

I don't get it. Why do people keep on assuming things?

"Trust me," pagtutuloy pa nito. "Lalaki rin ako, Tatiana. Alam ko ang mga tingin at galawan ng kapwa ko lalaki."

Right. Pare-parehas lang kayo.

"Baka hinahanap na ako nang mga kaibigan ko," pagpapaalam ko sakanya. Hindi na ako nagiging komportabe sa usapan, at for sure naloloka na ang mga pokpok kakahanap sa akin.

"Sorry," he apologized. "Kailan ulit tayo magkikita?" Matapang na pagtatanong nito sa akin.

I gave him a half-smile. "Next gig niyo, g ako."

"Promise?"

"Promises are meant to be broken," I answered.

The corners of his mouth turned up, because of my answer. We exchanged goodbye before parting ways.

I shifted my gaze at the stool bar, pero wala na siya doon. Kusang kumunot ang aking noo, dahil sa biglaan nitong pagkawala.

"Where did he go?" May panghihinayang na tanong ko sa aking sarili. Okay, I admit it. Gusto ko siyang lapitan and I don't even know why.

"Hi, miss!" Some dude on the dance floor tried to get my attention. I ignored him and walked confidently with my chin held high.

Sinundan ako nito, "What's your name?" Pilit na pangungulit nito. Amoy na amoy ko ang alak sakanya, mukhang tinamaan na 'to.

"Not interested."

"Your name is too long," he said and plastered a smile on his face.

Binilisan ko ang hakbang ko dahil hindi na ako nagiging komportable sakanya. Nagulat ako, dahil masyadong mabilis ang pangyayare. Bigla akong hinila nito sa gilid.

Napamura na lamang  ako sa isip ko ng bigla niya akong hawakan sa aking kamay pataas sa aking mga balikat.

"Don't touch me!"

Halos ubusin ko na ang lakas ko sa sigaw ko. I know, it's impossible that someone might hear me dahil masyadong malakas ang musika. Takot, takot na takot na ako. Sana, sana may tumulong sakin.Sa oras na ito hindi ko alam kung bakit  si Leo nasa isip ko at inaasahang dumating kahit alam kong imposible.

Pero sabi nga walang impossible. Kung ang pangit gumaganda, ang mataba pumapayat, ang flatchested na gaya ko ay wala ng pag-asa.

"May problema ba tayo dito, pare?" I lifted my gaze and saw Leo. Umakbay ito sa akin, at matalim na tinitigan ang lalaking 'yon.

"Pare, pasensya na. Hindi ko alam na syota mo pala," he apologized. Humakbang na ito palayo at tuluyan nang nawala sa paningin namin.

"Thank you," pagpapasalamat ko dito. Laking pagtataka ko ng lagpasan ako nito, at hindi pinansin ang pagpapasalamat ko.

"Hey," I shouted. Binilisan ko ang hakbang ko upang maabutan siya. "I said, Thank you!"

"Ge," cool nitong sabi. Hindi man lang ako nilingon. What the hell is his problem?

Akala ko ba mag-kaibigan na kami? Why is he acting like this. Ang weird talaga nang lalaking 'to.

"Nireregla ka ba?"

Tuloy-tuloy pa rin ito sa paglalakad. He's obviously ignoring me, and my presence.

"Huy," pangungulit ko.

"Vodka," he said to the bartender. Pinanood ko itong uminom, pinagmasdan ko ang bawat paggalaw ng kanyang adam's apple. Damn! Bakit ang sexy niya uminom?

I let out a deep sigh and faced the bartender. "Tequila, please."

From my peripheral vision, I saw him, shifting his gaze towards mine. I'm not really sure about this. Kaunti pa lamang ang natitikman kong alak, mababa din ang alcohol tolerance ko, but why do I have this guts to impress him?

Or maybe nagpapansin lang ako? Or maybe, hindi lang ako sanay sa ganitong attitude niya, na hindi makulit at papansin kaya gusto kong magpapansin.

"Ang alcohol ay para sa kamay, hindi para sa atay."

I almost raised a brow dahil sa biglaang pagpansin nito sa akin. Inagaw nito ang hawak kong tequila at ininom.

Nagulat ako dahil dire-diretso niya itong ininom without salt or lemon!

I tried to hide my smirk.

"Are you talking to me?" I jokingly asked.

"Kausap ko sarili ko."

"Thank you," pagpapasalamat ko ulit. "Muntik na akong mabastos."

His jaw tightened. "Paanong hindi ka mababastos," he said, and gritted his teeth. "Look at yourself, parang kinapos sa tela ang suot mo."

"Duh! This is what you call, fashion. F-A-S-H-I-O-N-!"

"Too revealing," naiinis nitong sabi. "But, on the other hand, wala namang makikita sayo."

My mouth fell open. What the hell? Is he insulting me?!

"Girls are born to be Maria Clara, not to  be Mia Khalifa."

He just laughed and started to ignore my presence again.

"Did I do something wrong?"  I asked.

He ignored my question and faced the bartender. He ordered a strawberry daiquiri and gave it to me.

I pouted. I haven't tried it yet, but based on its look ay mukhang ladies drink lang ito. Mukha kasing juice at amoy candy.

"I thought we're friends?"

He took a deep sigh before answering. "Yeah," he almost whispered.

"Sweet," pagpuri ko matapos tikman ang ibinigay nito. He looked at me, and the corner of his mouth quirked up.

"But your lips taste sweeter," he suddenly answered.

Napatigil ako sa pag-inom. I could feel my heart pounding fast. Ang mga paru-paro ay biglang nagsiliparan sa aking sikmura kasabay pa ng biglang panlalambot ng aking mga tuhod.

"You're cute when you blush like that." Lumapit ito sa akin at pinisil ang magkabila kong pisngi, na mas lalong nagpa-init sa aking mukha.

I gulp. Unti unti itong lumapit sa akin. What will he do? Will he kiss me?

Tinabig ko ito ng bahagya, ngunit hindi ito natinag.

"A-ano ba?!" I tried to calm my voice, but I can't.

"Let me go!"

"I won't, darling. Even if you beg me to do that," he answered.

Kinakabahan ako dahil sobrang lapit ng mukha namin sa isa't isa. Isang maling galaw lang ay maaring maglapat ang aming mga labi.

"Stop giving false hopes," I almost whispered.