Chapter 1: Dream

"Pen!" I called his name for his order.

I watched him as he walked. Hindi ko maunawaan yung expression ng mukha niya.

"Here's your order, Sir." I said as I stare at his coffee flavored cake. Tinaasan niya ako ng kilay pagkakuha niya sa kaniyang order. He said thanks politely subalit nahuli ko ang bahagyang pag-irap nito. Bahagya rin akong umirap. Wala na akong pakialam kung narinig niya ang sinabi ko kanina. Dahil iyon naman talaga ang tingin ko sa kaniya.

"Also, can I have black coffee? But please serve it at around 12 o'clock. I'll be sitting there." He said, pointing his finger at his seat.

"Okay, Sir."

I set an alarm for 12 o'clock. Knowing myself, makakalimutan ko 'to kapag walang alarm. Afterwards, I continued doing my job. I took orders, clean the tables and such. Goodness, gusto ko nang umuwi at matulog. Kung makakatulog ako agad.

My phone rang. "Alarm", it says. Oh, kailangan ko na palang iserve ang coffee.

"Kuya Nich, okay na po ba yung coffee?" tanong ko sa aming barista.

"Ay, sandali. Mga 5 mins."

"Okay po. Hintayin ko na rito."

Limang minuto nga lamang ay natimpla na niya ang kape. Nilagay ko ito sa tray at nagtungo na sa table ni kuyang ballpen ang pangalan.

"Here's your coffee, Sir."

"Careful. Don't spill it on my books." He said.

Napakunot ang noo ko sa kaniyang sinabi. Do I look clumsy to him? Tsh. Ano ba 'to? Nakakainit naman ng ulo ang customer na 'to. Ang sungit na nga, mahilig pa magsabi ng kung anu-anong nonsense. I just hope hindi 'to isa sa mga loyal customer's dito. Baka makareceive pa sila tita ng complaint about sa attitude ng isang employee.

I carefully placed the coffee on the empty space sa table niya. I didn't spill even a drop of it. Hah! How's that, sir? Pinasingkit kong muli ang mata ko. This time, I made sure that he can see my arrogance through my eyes.

He looked at me, a bit amused.

"There, sir. Not a single drop on your beloved books." I said as I moved back to the counter. Tsh. I looked back at him at nakita kong nakatingin pa rin ito sa akin. Wala na akong pake kung halatang halata na ngayon ang inis ko. Inirapan ko ito at ibinalik muli ang tingin sa kaniya. Umiling ito bago binuklat muli ang kaniyang libro para magbasa.

I scanned his features. Ang hairstyle niya ay kagaya ng hairstyle ni Leonardo DiCaprio sa titanic. Mahaba at kulay black. Mahaba ang kaniyang pilik-mata at makapal ang kilay. Matangos ang kaniyang ilong at ang kaniyang labi... ay nakasmirk na ngayon. He's wearing simple white shirt and black shorts. Naka sliders lang din ito. He bit the knuckles of his index finger to hide his smirk. Ibibalik ko ang tingin ko sa kaniyang mata at naabutang nakatingin na rin ito sa akin.

Bahagyang nanlaki ang mata ko bago nag-iwas ng tingin. Did he caught me checking him out? Ugh! So much embarrassment. Jeez. Ibinaba ko ang tingin ko sa aking wrist at pinaglaruan ang aking butterfly bracelet. I admit, he's handsome.

Handsome? Really? Eh ano naman kung gwapo? Mukhang masama naman ugali.

He's now busy again reading whatsoever. And wala na akong pake. Sighs. I'm starting to get sleepy.

I yawned. Ang weak ko yata ngayon, ah. Alas dose pa lang ay inaantok na ako.

"Four more hours. Fudge, tinatawag na ako ng kama." I whispered to myself. Pinagmasdan ko ang kabuuan ng shop. May ibang customer na tingin ko'y driver, at nagkakape lamang para maalis ng kaunti ang antok. May magjowang naglalandian ng hating gabi.

Nang pumatak na ang 3:30 ay dumating na ang kapalitan ko sa shift. Naghanda na ako para sa aking pag-uwi. Niligpit ko na ang aking mga gamit.

"Ate Alli, lilinisin ko nalang po yung table na 'yon. Tapos uuwi na po ako."

"Sige, Nouv. Matulog ka na agad pagkauwi mo ha. Baka naman magpuyat ka pa."

"Depende, Ate. Baka kasi hindi na naman ako makatulog kahit pa antok na antok na ako."

Sinimulan ko nang linisin ang lamesa ng kaaalis lamang na customer.

"Bakit ba parang kadalas mo naming dalawin ng insomnia?"

"Hindi ko nga rin po alam, ate Ali. Hindi ko po kasi mapigilang mag-isip."

Ang mga mata niya ay parang akong sinusuri. lTinapos ko na ang pagpupunas. Dadalhin ko na sana ang mga pinagkainan sa loob nang kunin ito sa 'kin ni Ate Alli.

"Oh siya, sige. Umuwi ka na. Ako na rito." She said.

Tumango ako at dumiretso na sa pintuan. Habang naglalakad ay natanaw ko pa ang masungit namin na customer na si Pen. Ang tibay naman ng isang 'to. Ang lakas din ng trip. Kung ako 'yan, hindi ako mag-aaral nang gan'yan katagal. Lalo na at ilang linggo pa naman ang pasukan. Subsob na subsob, ah. Pero wala nga pala akong pakialam dahil bwisit naman siya.

He saw me staring at him pero ibinalik din niya agad ang tingin niya sa kaniyang libro. Maybe he's really focused with whatever he's reading. Ang driver ni tita ay inihatid na ako sa aming apartment.

Pagkauwi ko ay namataan ko pa ang pinsan kong naglalaro sa kan'yang laptop. Ganito talaga ang routine nito palagi.

"Hoy, gaga ka. Gising ka pa rin? Nakauwi na ako galing sa coffee shop, tapos ikaw hindi ka pa rin natutulog?" may diin kong sabi sa kan'ya.

"Bebe time." She just simply replied.

"K."

Hinubad ko na ang mask ko at pumunta na ako sa banyo. Namamawis na yung ilalim ng labi ko. Magkakapimples na naman 'yan. Pagkatapos kong maglinis nang katawan ay nahiga na ako sa aming higaan. Pumikit na ako at sinubukan nang matulog.

May mga araw na kahit antok na antok ako'y hindi pa rin ako pinapatulog ng aking utak. Ang dami nitong iniisip. Luckily, today isn't that day. I can feel myself slowly drifting to dream land.

"Thank you, Lord." I softly whispered before I fell asleep.

He hugged me. Nakabackhug siya sa'kin at naglalambing. He kissed my cheeks.

"There, I hope this kiss will make you forget all of your worries. I hope that it replaces the traumatizing kiss of that fucking maniac." He said.

I love the feeling of being in his arms. It's like I'm protected, at walang kahit sinong makakapanakit sa'kin. Kinalas ko ang yakap niya at hinarap siya. Tiningnan ko ang matangos niyang ilong, ang mapungay niyang mata. I wanna remember every detail. He kissed my forehead and I can feel his smile while he's kissing it.

"Let's go to sleep." Marahan niyang sinabi sa akin. Iginiya niya ako sa aming kwarto at nahiga siya sa kama. Humiga ako sa tabi niya at inunan ang kaniyang dibdib. He's now busy caressing my hair. I closed my eyes and let him do that to me. Naramdaman ko rin ang marahan niyang paghalik sa aking buhok.

I know this is only a dream. But I don't wanna wake up. With this loving person hugging me, I want to stay here. But I had to wake up.

I opened my eyes and sighed. Umagang-umaga, buntong hininga agad. Gusto ko pang matulog at ituloy pa ang panaginip. Ang sarap sa pakiramdam. Pero sasakit nanaman ang ulo ko at siguradong hindi na ako mananaginip pang muli.

Tulog pa si ate Zibeon. Bumangon na ako at nag-ayos nang sarili. Nagtungo ako sa study area naming, at doon nagsimulang magsulat ng letter to God. Madalas ko tong ginagawa, lalo na kapag mayroong bumabagabag sa 'kin. Sa ngayon, wala naman. Gusto ko lang magkwento sa Kanya. I opened my Bible and read His scripture.

"Jesus said to them, 'Come and have breakfast.'" it says. For me, food is one of the ways of showing love. I closed the book and hurried to the kitchen. Sign na 'to para magluto na ng almusal.

"Yes, Lord. I'll prepare our breakfast." I chuckled. Kapag may nakarinig sa 'kin, ano nalang kayang iisipin?

I happily prepared our breakfast. It's just bacon and eggs today. Hindi pa nagbibigay ng pera si ate Zibeon eh, financer ko pa naman 'yon. Speaking of, gising na yata siya dahil may narinig akong mga yapak patungo rito sa kusina.

"Kain na tayo." Ani ko sa kan'ya.

"Saya mo, ah". She noticed.

"Syempre. Single ako, wala akong problema." I said, teasing her a bit.

"Huh?" she mockingly replied. "Mas masaya pa ring kumain kapag may nagsasabi sayong, 'baby, eat well'". Pambawi niya sa asar ko.

"Huh? Edi huwag mong kainin yang niluto ko. Paluto ka sa bebe mo." Pikon kong sabi.

She laughed. "Bitter." Iyon ang sinabi niya habang kumukuha na ng pagkain.

"Nanaginip ako." I said.

Bigla siyang nagtaas ng tingin sa akin. Her concern is evident on her face.

"No! It's a beautiful dream, not a nightmare." I smiled to assure her that it's a different kind of dream.

"It's about some guy na blurred na naman ang mukha. He's not some... you know."

"Ikwento mo." She said before I prayed and started eating our breakfast.

"So, in my dream, I am loved."