CHAPTER 6

Zhe's POV

Mula pa lang kagabi, hindi na nawala sa isip ko ang sinabi ni Judy.

Paulit-ulit iyong tumatakbo sa isip ko. Pinuntahan niya ako sa café dahil hindi pa ako nakakauwi? He never does that before. So why now?

Umiling ako at pumikit ng mariin, pilit na tinatanggal ang iniisip ko. I shouldn't even be thinking about him this way. Hindi ako dapat magbigay ng kahulugan sa kahit anong ginagawa niya. Masasaktan lang ako.

Napabalik ako sa ulirat nang biglang bumukas ang pinto ng opisina ko.

"Ma'am Zhe, may naghahanap po sa'yo sa labas," ani Cindy habang sumilip sa pinto.

Napakunot ang noo ko. "Sino?"

"Sophia daw po," dagdag niya.

Napatigil ako. Anong ginagawa niya rito?

"Tell her, I'll be right there."

"Sige po."

Pagkaalis ni Cindy ay napabuntong-hininga ako at inayos ang sarili ko. Muli kong tiningnan ang repleksyon ko sa salamin. Good thing tinulungan na naman ako ni Judy na itago ang mga marka ni Caleb.

Lumabas ako ng opisina at bago pa man ako makarating sa dining hall, nakita ko na agad si Sophie. Nakaupo siya sa isang table, halatang may iniisip habang nilalaro ang straw ng inumin niya.

Nang makita niya ako, agad siyang ngumiti at tumayo. Hindi ko nagawang umiwas nang bigla niya akong yakapin.

"Busy ka po ba, Ate? Sorry po kung naistorbo kita," sabi niya matapos bumitaw.

Umiling ako. "Hindi naman. I'm just reviewing sales," sagot ko bago umupo sa harapan niya.

Umupo rin siya muli at nag-ayos ng upo bago ako muling tiningnan.

"What made you come here?" tanong ko.

"Si Caleb po kasi-" she hesitated, pero halata ang lungkot sa mga mata niya.

I stiffened at the mention of his name. "What about him?" I tried to sound cool.

"After kasi ng birthday ni Zhake, hindi na niya ako pinapansin. Kapag pupunta ako sa office niya, laging sinasabi ng secretary niya na may meeting siya kahit alam ko namang nasa loob lang ito," she ranted, frustration evident in her voice.

Nakinig lang ako, pinipilit huwag ipakita ang emosyon ko.

"Nagpunta ako dito kasi nasa iisang bahay lang naman kayo," dagdag niya.

Napayuko ako, hindi alam kung paano sasagutin iyon.

"Anong gusto mong gawin ko?" tanong ko sa kanya, pilit na iniiwasan ang kanyang titig.

"Wala naman siyang ginagawang iba, diba? I mean, pinagkakaabalahan?" May pag-aalinlangan sa kanyang tono.

Meron.

"Baka kasi he's cheating on me already," she pouted.

Napahigpit ang kapit ko sa gilid ng lamesa.

"You two are together?" I said in a calm tone, trying to hide my feelings.

Tumango siya.

A sharp pang hit my chest, at parang akong maiiyak. We're married, and that makes my sister a mistress, but now she's telling me that maybe Caleb's cheating on her. How ironic it is?

Napalunok ako.

"Hindi naman kasi ako tunay na Ainsley kaya ikaw ang ipinakasal sa kaniya," she said, bitterness creeping into her voice.

She looked at me intently, her gaze searching for something.

"Wala ka namang gusto kay Caleb, Ate, 'diba?" she asked softly.

My breath hitched. "I mean, alam kong hindi mo siya gugustuhin kasi alam mong mahal na mahal ko si Caleb."

Hindi ko alam kung paano sasagot. Kung paano itatago ang totoo.

"Atsaka, maghihiwalay din naman kayo kapag tuluyang lumago ulit yung Ainsley Corp, 'diba?" she added, as if convincing herself.

Nanatili akong tahimik. Hindi ko siya gusto.

Kasi mahal ko siya.

For the past 3 months, hindi ko mapigilan ang sarili ko. Sino nga ba ang babaeng hindi mahuhulog sa kaniya?

"Mag-asawa lang naman kayo sa papel, 'diba, Ate?" Her voice wavered, and for the first time, I saw the fear in her eyes. Parang ginagaslight niya lang ang sarili niya, pilit kinukumbinsi na walang dapat ipag-alala.

Tumango ako, dahilan para ngumiti siya nang matamis.

Tumayo ako at sinulyapan ang wristwatch ko.

"Sophie, I need to go back. May client akong kakausapin ngayon," I lied. Hindi ko lang kayang marinig pa ang iba niyang sasabihin.

"Kung gusto mo, pumunta ka na lang sa bahay sa Sunday," dagdag ko, pilit ang ngiti.

Tumayo ako at niyakap siya."Take care. Tell mom and dad I miss them, and so does Zhake." Wika ko bago tumalikod at naglakad pabalik sa office ko.

Pagkapasok ko, agad akong pasalampak na naupo sa sofa at hinilot ang sintido ko.

Damn it!

Bakit pakiramdam ko ako ang nagtataksil?

Para akong sinasakal sa guilt-guilt na hindi ko dapat maramdaman pero nandun, bumibigat sa dibdib ko. Why should I be guilty? I am the wife. Wife in paper and bed Zhe.

They're together.

And here I am, tangled in something I never wished for, yet I can't seem to escape.

Napabuntong-hininga ako at tumingala sa kisame. Why did I agree to this?

Bakit nga ba ako pumayag maging bed warmer ni Caleb? Alam kong mali, alam kong darating ang panahong masasaktan lang ako. But still, I let him have me. Over and over again.

I'm always asking myself why, alam ko naman na ang sagot. Of course for Ainsley's sake!

Pinunasan ko ang mata ko nang maramdaman kong nag-init ito. No, I can't cry. Hindi ko dapat iyakan ang isang bagay na ako mismo ang nagpasok sa sarili ko.

Ako nga ba ang nagpasok? Of course I am! I have a choice, my mom said na I can runaway. But I chose to, ayoko din makitang nahihirapan si daddy.

Maya-maya, bumangon ako at dumiretso sa banyo ng opisina. I turned on the faucet and splashed cold water on my face. Kailangan kong mag-focus. Hindi ko dapat hayaang lamunin ako ng emosyon ko.

After freshening up, I decided to head to the kitchen para uminom ng tubig. Masyado akong nainis sa sarili ko at sa sitwasyon ko kaya parang natutuyo ang lalamunan ko.

Pagdating ko sa kitchen ay binati ako agad ng mg crew doon. They're busy doing their thing.

Nanghingi ako kay Cindy ng tubig na agad niya namang binigay.

Bumalik din ako agad sa office at pasalampak na naupo ulit sa sofa.

I needed to clear my head.

Wala akong ibang maisip na puntahan kundi si Rain-ang kaibigan kong laging handang makinig sa kahit anong drama ng buhay ko. Kinuha ko ang phone ko at agad siyang tinawagan. Ilang ring lang ay sinagot niya ito dahilan para mapangiti ako.

"Rain busy-"

"Hey dear Aaah! Come on stop it muna!"

Napakunot ang noo ko.

"Rain-"

"Aaahh fvck you! Y-yes right there-"

Putek!

Napapikit ako at napailing.

Halata sa boses niyang may nagyayaring milagro sa kaniya kaya pinatay ko ang tawag.

Napabuntong-hininga ako at ipinatong ang phone sa dibdib ko. "Damn it, Rain," bulong ko sa sarili ko.

Wala na akong ibang mapuntahan. Wala akong ibang makakausap. Ayoko din namang guluhin si Nathan.

I grabbed my bag and decided to leave the café.

Lumabas ako ng opisina at hinanap si Cindy. Nakita ko siyang abala sa counter, kausap ang isa sa mga staff. Lumapit ako sa kanya at marahang tinapik ang kanyang balikat.

"Cindy, aalis muna ako. Ikaw na muna ang bahala sa café," mahina kong sabi.

Napatingin siya sa akin, bakas ang pag-aalala sa mukha niya. "Ma'am, okay lang po ba kayo?"

Ngumiti ako nang pilit. "Yeah. I just need some air."

"Sure po, ma'am. Ako na pong bahala rito," aniya, pero hindi pa rin nawala ang pag-aalinlangan sa mga mata niya.

Tumango na lang ako at mabilis na lumabas ng café bago pa siya makapagtanong pa.

Hindi ko alam kung saan ako papunta, naglakad lakad lang ako. Basta ang alam ko lang, ayoko munang umuwi. Ayoko munang makita si Caleb.

Ayoko munang marinig ang katotohanang hindi ko dapat siya mahalin.

---

Hindi ko namalayan kung paano ako napadpad sa isang bar. Pagkapasok ko, sinalubong ako ng tunog ng live band at ang mabining ingay ng mga taong nag-iinuman.

Dumiretso ako sa bar counter at umupo sa isang bakanteng upuan.

"Tequila," utos ko sa bartender.

Tiningnan niya ako saglit bago tumango at nagbuhos ng alak sa isang baso. Inabot niya ito sa akin, at agad ko iyong tinungga.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Hanggang sa hindi ko na mabilang kung ilang baso na ang nainom ko. Hindi ako palainom, pero ngayon... kailangan kong takasan ang sakit.

Nakatitig lang ako sa baso ko nang maramdaman kong may nagri-ring sa bag ko.

I frowned at the sound, pero hindi ko ito pinansin.

Maya-maya, naramdaman kong may humawak sa braso ko.

"Zhe, what the hell are you doing here?"

Napakurap ako at tumingala. Sa kabila ng tama ng alak, malinaw kong nakita ang lalaking nasa harapan ko.

Caleb.

His brows were furrowed, his jaw clenched, and his eyes filled with something I couldn't quite place-worry? Galit?

Huminga ako nang malalim at pilit na ngumiti. "Celebrating," sabi ko bago tinaas ang baso ko.

"Celebrating what?"

"Life," sagot ko na may mapait na tawa.

He sighed, at bago pa ako makatanggi, hinawakan niya ang pulso ko. "Let's go home."

I pulled my hand away. "No. Dito lang ako," madiin kong sagot.

"Zhe." His voice was firm, but I refused to budge.

I laughed bitterly. "Bakit? Natatakot kang may makakita sa ating dalawa? Na baka malaman nilang ikaw at ako-"

"Enough," he cut me off, his grip tightening on my wrist.

"Na may sinusundo ka sa bar na hindi mo girlfriend?" Napalunok ako.

He stiffened.

Tiningnan ko siya, searching for something-anything-that would tell me this meant more to him.

But there was nothing.

Wala siyang sinabi. Wala siyang ginawa.

Damn it.

My eyes burned, but I refused to cry. Ayokong umiyak sa harapan niya.

Napailing ako at tumawa ulit, kahit ang sakit-sakit na. "See? You can't even deny it." Talaga ngang lasing na ako dahil kung ano-ano na ang lumalabas sa bibig ko.

Hindi ko na namalayan na may luhang pumatak sa pisngi ko.

Biglang lumapit si Caleb at marahang pinahid ang luha ko gamit ang hinlalaki niya.

"Let's go home, Zhe," he whispered, his voice softer this time.

Napatingin ako sa kanya. Bakit siya ganito? Bakit siya nag-aalala? Bakit parang... may halaga ako sa kanya?

I wanted to push him away. I wanted to scream at him. Pero sa halip, hinayaan ko lang siyang hawakan ako.

Damn it, Caleb.

Bakit hindi mo ako kayang bitawan?

At bakit hindi rin kita kayang iwasan?

---

Hindi ko alam kung paano ako napapayag ni Caleb. Ang alam ko lang, ngayon ay nasa loob na ako ng sasakyan niya, tahimik na nakatingin sa labas ng bintana habang dinadaanan namin ang mga kalsadang nababalot ng ilaw ng lungsod.

Wala akong balak magsalita. Mas pinili kong manahimik at hayaan siyang magmaneho. Nahihilo din ako dahil sa dami ng nainom ko pero aware padin ako sa nangyayari sa paligid ko.

Kitang-kita ko ang paminsan-minsang pagpisil niya sa manibela, ang malalim na paghinga niya na para bang pilit pinapakalma ang sarili.

Hanggang sa hindi na siya nakatiis.

"Zhe, what the hell were you thinking?" basag niya sa katahimikan.

I smirked bitterly. "What do you mean?"

"Drinking like that. In a bar. Alone."

Napangisi ako. "Concerned ka?"

He clicked his tongue in irritation. "Of course, I am."

Hindi ko napigilan ang mapait na tawa. "Wow. What a surprise."

"Zhe."

Binalingan ko siya at hinayaang magtagpo ang mga mata namin.

"Kung concerned ka talaga, bakit hindi mo agad sinabi sa akin na kayo na pala ng kapatid ko?!" deretsahang tanong ko, talagang lasing nga ako.

Napakapit siya sa manibela.

"What are you talking about?"

I scoffed. "Don't you dare deny it."

"Zhe-"

"You two were together Caleb," mariin kong putol sa sasabihin niya. "She's your girlfriend. And you were what? Claiming me as yours?"

Biglang bumagal ang pagmamaneho niya, pero hindi siya sumagot.

Mahigpit ang kapit niya sa manibela na parang galit siya. He was about to talk but he refused to.

Napailing ako at bumalik sa pagtitig sa bintana.

Pinipilit kong pigilan ang sakit sa loob ko. I shouldn't feel this way. I knew what I signed up for. Alam kong hindi ako gusto ni Caleb.

Pero bakit ganito? Umaasa ako. Na sana gawa-gawa lang iyon ng kapatid ko.

I bit my lip hard, fighting back the tears.

Maya-maya, naramdaman kong unti-unting bumagal ang sasakyan. Nang tumingin ako, nasa harap na kami ng bahay.

Tahimik kaming pumasok.

Pagkapasok ko, dumiretso na ako sa kwarto. Wala akong balak makipagtalo pa. Wala akong lakas para harapin siya. Dagdag pang nahihilo ako, suray-suray pa ako kung maglakad.

Pero bago ko pa masarado ang pinto, bigla niya itong pinigilan.

Napaatras ako. "Ano na naman?" Dapat talaga lagi akong lasing dahil tumatapang ako.

Hindi siya sumagot.

Sa halip, dahan-dahan siyang lumapit sa akin, ang titig niya malalim at puno ng emosyong hindi ko mabasa.

"Zhe..." His voice was hoarse, filled with something I couldn't quite place.

Napalunok ako.

"Don't do that again." he said firmly.

I inhaled shakily. "If that's the only way that I could forget, I will do it over and over."

His jaw clenched. "Forget what?"

"You," sagot ko, hindi na nag-abalang magpanggap. Sana ay hindi mo ito pagsisisihan bukas Zhe.

He stiffened.

At doon ko lang napansin kung gaano siya kalapit. His scent, his warmth-it was all too familiar, too intoxicating.

Napayuko ako, pilit na iniiwas ang tingin ko.

Pero bigla niyang hinawakan ang baba ko, pinipilit akong tumingin sa kanya.

"Don't," he whispered. Bakit parang lasing din siya? Uminom din ba siya?

Napakurap ako. "Don't what?"

"Don't ever dare try to fvcking forget me," he murmured, his eyes dark and unreadable.

I inhaled sharply.

"Caleb..."

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla niyang inilapit ang mukha niya sa akin.

At bago ko pa naisipang lumayo-

His lips were on mine.

And just like that, I was lost again.