CHAPTER 4

Zhe's POV

I woke up to the sound of my alarm clock. Bumangon ako agad because it's Monday, and I need to be at the cafe.

Sa edad kong ito, I am proud to say na nakapagpatayo na ako ng sarili kong café.

I did my morning routine and got dressed. Facing the mirror, I let out a sigh.

Paano ko ba itatago 'to?

I opened my drawer and searched for a scarf. I found a pink one and wrapped it around my neck, napangiwi ako. I look ridiculous.

Nakakainis naman kasi si Caleb. Maybe I should just watch a tutorial on how to cover these up.

Kinuha ko ang cellphone ko, sakto namang nag-text si Cindy-ang taong pinagkakatiwalaan ko sa café. Hindi naman kasi gano'n kalaki ang café ko para magkaroon ng manager. Ako na mismo ang nagma-manage dahil wala naman akong ibang pinagkakaabalahan.

Pinaalam lang niya na nagbukas na siya ng café. Nag-reply ako na malelate ako nang kaunti dahil may ginagawa pa ako.

Pagkatapos kong mag-reply, naghanap ako sa YouTube ng tutorial kung paano takpan ang red marks sa leeg. Pero napatigil ako nang biglang may kumatok.

Tumayo ako para pagbuksan ito.

"Magandang umaga po, Ma'am Zhe. Pasensya na po kung naistorbo kita. Pinapunta po kasi ako ni Nanay, nakahanda na raw po ang almusal niyo." Nahihiyang sabi ni Judy, ang anak ni Manang Teresa.

"Okay lang, bababa na rin ako maya-maya, may ginagawa lang ako." Nginitian ko siya, pero hindi siya agad sumagot. Nakatingin lang siya sa leeg ko.

"Ma'am-"

"Sabihin mo na lang kay manang na susunod ako, saglit lang kamo."

Pinutol ko ang sasabihin niya habang pasimpleng itinago ang leeg ko gamit ang buhok ko. Isasarado ko na sana ang pinto nang pigilan niya ito.

"Saglit lang po, Ma'am."

Tiningnan ko siya nang may pagtataka.

Tinuro niya ang leeg ko. "Kailangan niyo po ba ng tulong para itago 'yan?"

"Alam ko po kung paano itago 'yan. Matutulungan ko po kayo," aniya, dahilan para hilahin ko siya papasok sa kwarto.

Nagtungo ako agad sa vanity mirror at tiningnan ang leeg ko. Sumunod siya sa'kin habang napapailing.

"Paano ba itago 'to?" Tanong ko at hinarap siya.

"Mabilis lang 'yan, Ma'am! Gawain ko na 'to eh. I'm a pro." Kinindatan pa niya ako.

Napatingin ako sa kanya nang may pagtataka. "Gawain?"

"Naku naman, Ma'am, huwag niyo naman po akong tingnan ng ganyan. Syempre, hindi naman na ako bata," aniya sabay hanap ng kung ano sa organizer ko. "Makikialam po ako, ha?"

Tahimik ko lang siyang tinitigan habang isa-isang binabasa ang mga gamit ko.

Hindi naman ako nagme-makeup kaya hindi ko alam kung ano ang hawak niya. Binigay sa'kin 'yan ng mommy ni Caleb pero hindi ko naman nagagamit.

Humarap ulit siya sa'kin, may hawak na siyang kung ano.

"Grabe naman si Sir! Dati po ba siyang lamok?" natatawa niyang sabi habang minamasdan ang leeg ko.

"Pinapak ka ba naman, Ma'am! Masarap po ba?"

Nanlaki ang mata ko. "Ha?!-"

"Joke lang po! Hahaha!" aniya bago nagsimulang maglagay ng makeup sa leeg ko.

"Sino ba naman kasi ang hindi matatakam sa leeg niyo, Ma'am? Leeg pa lang, ulam na eh!"

"Kung lalaki lang ako, naku, baka nakipagpatayan na ako kay Sir Caleb para mapasakin ka lang."

"Oh, ayan! Tapos na po."

Tumingin ako sa salamin at napangiti nang makita kong nawala na ang red marks ko. Dahil sa tuwa, niyakap ko siya, dahilan para matawa siya.

"Thank you, Judy."

"Naku, Ma'am, wala 'yon! I got you."

Nginitian ko siya at kinuha na ang bag at cellphone ko. Sabay kaming lumabas ng kwarto.

Habang bumababa kami, sinabi niyang sikreto lang dapat 'yung ginagawa niyang pagtatago ng red marks. Baka raw siya masakal ng nanay niya kapag nalaman nito.

Nakasalubong namin si Manang Teresa nang papunta kami sa kusina.

"Aynako! Buti naman at bumaba ka na, Ma'am Zhe. Kanina pa tawag nang tawag si Sir-ay, si Mommy niyo," aniya bago tinampal ang bibig.

"Tumawag po si Mommy? Bakit daw po?"

Napakamot siya ng ulo, halatang hindi alam kung paano sasabihin.

Nginitian ko na lang siya. "Tatawagan ko na lang po siya mamaya."

Nagtungo kami sa dining table. "Kumain na po ba kayo? Sabayan niyo na po akong kumain."

"Ay naku, Ma'am, okay lang po. Mamaya na po kami," sagot ni Manang Teresa.

"Please?" Nagmamakaawa kong sabi.

Nagkatinginan silang dalawa. Napangiti ako nang wala silang nagawa kundi sumunod sa'kin.

Habang kumakain kami, puro kwento ni Judy ang narinig namin. Kakabalik lang niya mula sa pag-aasikaso ng pagbabalik niya sa pag-aaral sa kolehiyo.

Maya-maya, natapos na akong kumain at nagpaalam na sa kanila.

Pagdating ko sa café, napangiti ako nang makitang medyo marami ang naka-dine in. Sa likod ako dumaan, kasi doon naman talaga dumadaan ang mga authorized personnel. Pagpasok ko, binati agad ako ng mga crew.

"Good morning, Ma'am Zhe!"

"Good morning po, Ma'am Zhe! Ang ganda niyo po talaga."

Nginitian ko lang sila at tumgon. Tumuloy na sa maliit kong opisina, pagkaupo sa swivel chair, napapikit ako saglit bago muling nagmulat nang pumasok si Cindy.

"Good morning, Ms. Zhe. Ito na po 'yung pina-summarize niyong sales last month. Naisend ko rin po ang soft copy," aniya habang nilalapag ang folder sa table ko.

Ngumiti ako at nagpasalamat. Ni-review ko iyon at tiningnan kung anong products namin ang mahina ang benta.

Based on my analysis, some of our products fell under 'dogs' and 'puzzles' some din ay plow 'horses' while most were 'stars.' In menu engineering kasi,there are four categories; Stars, which is high profit and high popularity. Plow Horses are low profit and high popularity. Puzzles are high profit and low popularity. Dogs are low profit and low popularity.

I took note of the items especially those under 'dogs' for possible innovation to boost sales and popularity.

Habang nag-a-analyze ako, may kumatok bigla. Hindi pa ako nakakapagsalita nang basta na lang itong bumukas.

"Ma'am Zhe, pasensya na po. Nagpumilit po kasi siya eh," nahihiyang sabi ng bagong crew.

Mataray na pumasok si Rain at naupo sa maliit kong sofa.

"Hindi siya naniniwalang bestfriend kita, my dear! Hindi niya ako pinapasok. Like for Pete's sake?! Isang Rainleigh Natasha Marquez, pag-aantayin sa labas?!"

Tiningnan ko ang crew, nakayuko na ito, halatang nahihiya. Tiningnan ko rin nang masama ang demonyita kong kaibigan.

"What?" iritable niyang tanong.

"She's new here. Hindi ka pa niya kilala, sana nagpakilala ka nang maayos."

"I did! Eh ayaw niyang maniwala, kaya nagpumilit akong pumasok."

Napahawak ako sa sentido ko. "Please don't tell me nag-iskandalo ka sa labas?"

"Okay, then I won't," she smirked.

Babatuhin ko na sana siya ng ballpen nang tinaas niya ang kamay niya. "Chill, bestie! Sa likod ako dumaan, kaya nga hinarang ako niyan eh." Nguso niya sa crew na ngayon ay nakayuko parin.

Huminga ako nang malalim. Ito talagang si Rain!

Tumayo si Rain at lumapit sa crew.

"Hey, it's fine! No hard feelings," aniya, natatawang tinapik ang braso nito.

"Pahingi nalang ng menu, tapos kunin mo na rin order ko para quits tayo," dagdag niya, sabay kindat.

Nag-angat ng tingin ang crew at tumingin sa'kin, halatang nag-aalangan pa rin.

Nginitian ko lang siya. "Ayos lang, kunin mo na lang muna 'yung order niya."

Tumango ito bago nagpaalam para kumuha ng menu.

Agad namang sumampa si Rain sa upuan sa harap ng mesa ko.

"So, how are you, my dear? Nagtatampo ako, ha! Bakit hindi niyo ako tinawagan kahapon? Eh 'di sana hindi na muna ako nakipag-hook up," aniya, sabay irap.

Nanlaki naman ang mata ko sa huling sinabi niya. "What the-?"

Natawa siya sa reaksyon ko.

"Huy, seryoso! Sabi ni Nathan, kinarga ka raw palabas?" pinaningkitan niya ako ng mata.

Hindi ko na lang siya pinansin at sa halip ay tumingin sa pinto nang bumalik ang crew dala ang menu.

"Isang taro milk tea at isang chocolate moist cake," diretsong sabi ni Rain, hindi man lang tumingin sa menu. "Dito mo na iserve, mga 20 minutes from now."

Tingnan mo tong babaeng to, pinakuha pa ng menu, kabisado naman yung o-orderin.

Pagkaalis ng crew, bumaling siya sa'kin at nakangising tinukod ang baba sa kamay.

"Kailan ka pa natutong uminom ng taro milk tea? At tsaka-chocolate moist cake? As far as I know, hate mo ang chocolate," taas-kilay kong tanong.

Ngumiti lang siya nang misteryoso. "Don't mind that."

"Hmm... may hindi ba ako alam?" siniko ko siya nang bahagya.

Hindi niya iyon pinansin kaya napanguso ako.

"Sabi ni Nathan, mukhang galit daw si Vasquez kagabi. Madilim daw ang mukha."

"So tell me, my dear, may namumuo na ba sa inyo?" nakangisi niyang tanong.

Napangisi ako nang mapakla. "In my dreams."

Umirap siya. "Ano ba? Wala ka bang balak magkuwento?"

"Kailangan ko pa bang ikuwento? Eh, lagi naman gano'n ang nangyayari, walang bago."

"OMG! Gano'n pa rin? I mean, he's still fvcking-?" nanlaki ang mata niya.

Tinakpan ko agad ang bibig niya. "Ano ba! Hinaan mo nga boses mo."

Napangiti siya nang nakakaloko. "Masarap ba?"

"Gago ka talaga," sinamaan ko siya ng tingin pero lalo lang siyang natawa.

Pero agad din siyang sumeryoso. "Narinig ko rin na bumalik na ang oh-so-kind sister mo, so kamusta ang bruha na yun?"

Tumango ako.

"Yes, mabait parin."

Napangiwi siya. "Mabait? Siya?"

"Oo naman, bakit ba parang galit ka sa kanya?"

"I just hate her! Hindi ko parin makalimutan yung-"

"Rain," putol ko sa kanya.

"Kung napatawad mo na siya, ayy puwes ako hindi!-"

"Rain, please," mariing kong sabi, habang pinipilit manatiling kalmado.

"Kung hindi lang dahil sayo isinumbong ko na siya kila tita at ti-"

"Ano ba, Rain?! Tama na!" Napatayo na ako, mariing tinutok ang daliri sa pinto. "Kung wala kang ibang sasabihin, umalis ka na."

Nagulat siya sa sinabi ko. Pero matapos ang ilang segundong pagtitig sa'kin, tumayo siya at lumabas nang walang lingon-lingon.

Napapikit ako at nanghihinang napaupo.

Pagmulat ko ng mata, napatingin ako sa picture frame sa table ko. Kinuha ko ito at hinaplos. Picture ko ito noong bata pa ako.

Naputol ang pagbabalik-tanaw ko nang may kumatok. Bumukas ang pinto at pumasok ang crew kanina, dala ang inorder ni Rain.

"Para sa inyo daw po ito, Ms. Zhe," aniya, maingat na inilapag ang tray sa mesa.

Napatingin ako dito. May maliit na sticky note na nakadikit sa tabi ng cake.

Nagpaalam na ang crew, kaya dinampot ko ang note. Kilalang-kilala ko na kung kaninong penmanship ito.

"This is for you talaga. Alam kong hindi ka na naman mag-s-snack, dahil mas gusto mong ibenta na lang kaysa ikaw ang kumain. Bayad na 'yan, don't worry. And I won't say sorry sa mga sinabi ko awhile ago. You're welcome."

-Fvcking gorgeous Rain.

Napailing ako at napangiti. A bitch.

I sent her a voice message saying thank you.

Bakit naman kasi hindi ko napansin na 'yung mga paborito ko 'yung inorder niya?

_______________

Hindi ko napansin ang oras, kung hindi pa ako kinatok ni Cindy ay hindi ko malalaman na mag-aalasais na pala.

"Ms. Zhe, may nag-aantay po sa'yo sa labas, si Nathan daw po," aniya, at tinanguan ko lang siya.

Niligpit ko ang gamit ko at inayos ang sarili ko.

Paglabas ko, napangiti ako nang makita kong malinis na ang café. Nagsasara kami ng 5:30, nakakatuwang 5:50 pa lang ay maayos na ang lahat.

Nagpaalam ako sa mga crew. "Sige, umuwi na rin kayo. Ingat kayo ha."

Lumabas ako at nadatnan si Nathan na nakasandal sa kotse niya.

Nakangiting kumaway siya sa'kin

"Uy, hindi na ako pumasok, nakakahiya naman kasi naglilinis na sila pagdating ko," aniya pagkalapit ko.

"Sabay ka na sa'kin, papunta rin naman ako sa street niyo. May client ako doon," aniya sabay bukas ng pinto ng kotse.

Hindi na ako nagprotesta, pumasok na lang ako. Agad din siyang sumunod.

"Nagugutom ka ba? Kain muna tayo?" tanong niya habang inaayos ang seatbelt niya.

"Hindi na, sa bahay na lang. Busog pa naman ako eh," sagot ko.

Pero biglang kumalam ang sikmura ko.

Nanlaki ang mata ko sa hiya, dahilan para matawa si Nathan.

"Not gutom, huh?" natatawa niyang sabi sabay iling.

Nahihiya akong napangiti.

Wala pang 20 minutes, huminto kami sa isang restaurant.

Pagkababa niya, pinagbuksan niya ako ng pinto.

"Salamat," sabi ko at naunang pumasok.

Nilapitan kami ng host at binati kami. "Good evening, Sir, Ma'am. Table for two po?"

"Yes, please," sagot ni Nathan.

"This way po," aniya, at sumunod naman kami.

Malapit sa bintana kami nakapuwesto. May lumapit na server at iniabot sa amin ang menu.

"Ano sa'yo?" tanong ni Nathan habang binabasa ang menu.

"Kahit ano na lang," sagot ko sabay tingin sa server.

Napansin kong nakatitig siya kay Nathan, halatang may paghanga sa mga mata niya.

Well, hindi ko naman siya masisisi. Gwapo talaga si Nathan, hindi ko maipagkakaila.

Habang nag-oorder si Nathan, nilibot ko ang tingin ko sa paligid. Napansin kong may ilang babaeng tumitingin sa kanya-o mas tamang sabihin, sa amin.

At nang tumatama ang tingin nila sa akin, may halong panghuhusga sa mga mata nila.

"Sana all sa girl. Ang gwapo ng boyfriend niya," bulong ng isang babae sa kabilang table.

Napataas ang kilay ko. Boyfriend agad? Porke't magkasama?

Tsk. Pilipinas nga naman.

Hindi ko na lang sila pinansin at tumingin na lang sa labas. Napatingin ako sa relo ko at bigla akong kinabahan at naalala si Caleb.

Napalunok ako. Ewan ko, pero parang mali na ngayong ganitong oras, wala pa ako sa bahay. Sanay akong 6:00 pa lang, andun na ako. Ngayon lang nangyari 'to.

"Okay ka lang?" Napatingin ako kay Nathan nang magsalita siya.

"H-huh?"

Napailing siya. "Ang sabi ko, okay ka lang ba?"

Ngumiti ako kahit hindi ko alam kung convincing ba ang ngiti ko. "Oo naman."

Pero hindi siya kumbinsido.

Maya-maya pa, dumating na ang order namin. Tahimik akong nagsimulang kumain. Hindi ko napansing sunod-sunod pala ang subo ko.

"Dahan-dahan naman, Zhe," nag-aalalang sabi ni Nathan at iniabot ang tubig sa'kin.

"Wala namang humahabol sa'yo," dagdag niya pa.

Pero bigla siyang napangiti nang mapait.

"Oh, walang humahabol, pero baka may naghihintay?" bulong niya sa sarili.

Napatingin ako sa kanya.

Tumango-tango siya. "I get it now. Pero dahan-dahan lang, ha? Don't worry, iuuwi naman kita sa kanya."

Nahihiya akong ngumiti. "Pasensiya na."

Tinitigan niya lang ako. May kung anong emosyon sa mata niya na hindi ko mabasa.

Natapos kaming kumain. Nathan asked for the bill. Naghintay kami ng five minutes bago siya tumayo.

"Tara na," aniya.

Tumayo rin ako at lumabas kaming dalawa.

Sa parking lot, pinagbuksan niya ako ng pinto, pero hindi agad ako pumasok. Napalingon ako sa paligid. Parang may nakamasid sa'min.

Nagpalinga-linga ako.

"Zhe," tawag sa'kin ni Nathan.

Napatingin ako sa kanya. "Sorry," sagot ko bago pumasok sa kotse.

Baka guni-guni ko lang 'yon.

Pero bakit parang may kaba akong nararamdaman?

Tahimik lang kami sa biyahe. Hindi ako sanay. Usually, maingay kami ni Nathan kapag magkasama.

Tumingin na lang ako sa labas.

Maya-maya pa, dumating na kami sa bahay.

Hindi ko na hinintay si Nathan na pagbuksan ako, ako na mismo ang nagbukas ng pinto at bumaba.

Sinilip ko siya sa loob ng kotse at ngumiti. "Salamat. Ingat ka."

Ngumiti siya bago ko sinarado ang pinto. Pagpasok ko sa gate, tsaka lang siya umalis.

Napabuntong-hininga ako. Naglakad ako papunta sa main door. Nanlalamig ang kamay ko.

Kinakabahan ako.

Parang may nagawa akong kasalanan.

Para akong batang may nagawang mali na ikagagalit ng magulang. Ultimo paglakad ko, parang bumibigat.

Pull yourself together, Zhe.

Huminga ako nang malalim bago nag-angat ng tingin.

And then I saw him.

May taong nakasandal sa pinto.

Caleb.

Naka-cross arms siya. Madilim ang mukha.

Blanko ang expression niya habang nakatitig sa'kin.

"In my room, woman." He said firmly bago naunang pumasok sa loob.

I'm dead.