Chapter 2

Maagang nagising si Jhea para mag asikaso sa kusina. Akala nya ay magigising siya na katabi ang asawa pero hindi nya naramdaman na humiga o pumasok man lang ito sa kwarto nya.

Kumakalam na rin ang sikmura nya dahil 'di siya naka pag hapunan kagabi. Kaya naman agad siyang nag hanap sa kusina kong may natira bang pagkain. Mabuti na lang ay may natira kaya naman dali-dali nya itong kinain. Alam nya kasing kapag may nakakita sa kanya na kumakain ay kagagalitan lang siya.

Matapos nyang kumain ay hinugusan nya muna ang mga plato, baso at iba pang hugasin. Napakarami nito dahil sumama ang pakiramdam nya kagabi kaya 'di siya naka pag hugas.

"Good morning," nagulat siya sa biglaang pag sulpot ni Tiffany. Hindi pa rin pala ito umuuwi at saan ito natulog?

"Hindi ka pa rin pala umuuwi?" tanong sa kanya ni Jhea.

"Hindi ayaw kasi ako pauwiin ng asawa mo, eh. Mukhang mas gusto nya akong makatabi matulog kaysa sa sarili nyang asawa." pang-aasar sa kanya ni Tiffany. "Sabagay sino ba naman kasing gugustuhin na tabihan ang isang katulad mo. Like, look at your self." bago tinignan siya nito mula ulo hanggang paa ng mapanghusgang tingin.

Lumapit ito sa kanya at bumulong.

"Hindi ako magtataka kong iiwan ka na nya. Sabagay akin naman kasi talaga ang asawa mo una pa lang. Sadyang makati ka lang." Napa higpit ang pag hawak ng dalaga sa baso kaya naman na basag ito. Nag dulot din ito ng maliit na sugat sa palad ni Jhea.

"Oh, you're angry?" pang-aasar pa sa kanya ni Tiffany. "Kong ako sa'yo simulan muna mag balot ng gamit mo. Hindi mo alam kong kailan ka papalayasin dito. Binabawi ko na pala ang dapat sa akin talaga." nakangising saad ni Tiffany bago naglakad na ito palayo sa kanya.

Hinugasan ni Jhea ang mga dugong nagkalat sa kamay nya. Hindi nya man lang naramdaman ang hapdi nito. Mas masakit pa rin ang nararamdaman nya lalo na wala siyang kakampi.

"Naka pagluto ka na ba ng almusal?" tanong sa kanya ni Nancy. Agad naman tumango si Jhea.

"Good, dalhin muna sa dining kakain na kami."

Nanginginig na naman ang kanyang kamay ng makitang mag katabi sa upuan ang kanyang asawa at ang ex girlfriend nitong si Tiffany. Inalalayan pa nga nito umupo ang dalaga samantalang never nagawa ito ng binata sa kanya.

"Anong tinutunganga mo dyan Jhea? Lumayas ka na sa harapan namin kakain na kami." mataray na turan sa kanya ng ina ng binata.

Hindi nya binalak pumunta sa kwarto kaya naman nanatili siya sa gilid kong saan 'di siya nakikita ng mga ito. Gusto nyang marinig ang pag-uusapan ng mga ito.

"Kuya kailan ka ba mag f-file ng annulment? Inis na inis na akong makita dito si Jhea. Gustong gusto ko na siya palayasin." Halata sa boses ni Shayne ang pagka inis.

"Kapag pinalayas natin siya wala na akong utusan," malungkot na sabi ni Shaina.

Gusto nya sanang matuwa sa sinabi nitong magiging malungkot siya pag pinalayas. Pero pagiging utusan lang din naman pala kong bakit ayaw siyang palayasin.

"Pwede naman siguro gawin natin siyang katulong ano, mama? Lalo na masarap magluto si Jhea." suggestion ni Shayne.

Hindi alam ni Jhea kong matutuwa ba siya sa mga pinagsasabi ng mga ito. Pero nanatili siyang nakikinig sa mga pinag-uusapan ng mga ito.

"No, gusto kong wala siya dito. Lalo na nakakawalang gana kapag nakikita ko siya." parang tinusok ng ilang libong palaso ang puso ni Jhea ng mapagtanto kong sino ang nag salita, walang iba kundi si Jerome.

"Oh right, mas good yon."

"Kapag naayos na yong business namin ay sisimulan ko na mag asikaso about sa annulment namin. Wala na rin naman dito si papa para tumutol pa."

"Ewan ko ba sa papa mo kong anong nakita nya sa babaeng yan at gusto kang ipakasal sa katulad nya."

"Right mom, hindi kaya may affair si papa at si Jhea kaya gustong gusto ni papa ipakasal kay kuya?"

"Enough with that nonsense Shayne!" pagalit na saway ni Jerome sa kapatid.

"Oh, opinion ko lang naman. Close na close kasi sila nong nabubuhay pa si papa kaya nakakahinala."

"Imposible naman na pumatol ang papa mo sa mababang babaeng katulad nya. Basta dapat anak bilisan mo ang pag asikaso sa annulment para naman 'di ko na siya nakikita dito."

Hindi na pinakinggan pa ni Jhea ang mga sumunod na sasabihin at pumasok na sa loob ng kanyang kwarto.

Sumilip siya sa bintana ng kanyang kwarto ng marinig na may umandar na sasakyan. Nakita nya na hinatid ni Jerome sa labas si Tiffany at hindi lang yon hinalikan nya pa ang dalaga.

Dumapa siya sa kanyang kama at 'di napigilan na umiyak. Narinig nya ang pag bukas ng pintuan ng kwarto nya.

"Kumain ka na don wala na si Tiffany." bumangon si Jhea sa pagkakadapa at tumingin sa asawa.

"Nakita kita hinalikan mo si Tiffany. Ako ang asawa mo Jerome." nanghihinang sabi nya dito.

Nagbago ang expression ng binata kong kanina na kalma ito ay naging galit ang titig sa dalaga. Hinawakan nito ang braso ng dalaga ng ma higpit.

"Akala ko ba malinaw na ang lahat sayo? Hindi kita mahal at never kitang minahal. I*****k mo yan sa isipan mo!" bago dinuro siya ng asawa.

"Ihanda mo na ang sarili mo sa pag file ko ng annulment. Pagkatapos non magpapakasal na kami ni Tiffany. Ihanda mo na rin lahat ng mga gamit mo dahil wala ka ng reason pa na mag stay dito." Paalis na sana ang binata ng hinawakan ng dalaga ang binata.

"Wala ba talagang pag-asa na mahalin mo ako? Lahat gagawin ko mahalin mo lang ako. Kahit pa alilain nyo ako tatanggapin kong lahat. Hwag mo lang akong iwan ng ganito." Agad tinabig ng binata ang kamay nya at hinawakan siya sa magkabilaang balikat nya.

"Bakit mo ba pinagsisiksikan ang sarili mo sa akin?! Kahit mag hubad ka pa ngayon sa harapan ko para lang may mangyare pa sa atin. Hinding hindi na yon mangyayare. Hindi ko mamahalin ang isang katulad mong basura! Hindi ko nga alam kong bakit may nangyare sa atin! Siguro kasi nga pinagsamantalahan mo ang kalasingan ko nun!" Bago itinulak siya ng asawa at padabog na isinara ang pinto.

Umiiyak na inumpisahan ni Jhea mag ligpit ng mga gamit nya. Sa isipin na wala siyang ibang pupuntahan at magiging palaboy lamang siya sa daan ay mas lalong nagpabigat ng dibdib nya.

Na realized nyang siya lang pala ang umaasa na magbabago ang pakikitungo sa kanya ng itinuring nyang pamilya. Lahat ginawa nya sinunod nyang lahat kasi akala nya kapag sinunod nya ang mga ito ay baka magustuhan na siya. Pero nagkakamali pala siya dahil kahit ano mang gawin nya ay 'di magbabago ang tingin sa kanya ng mga ito. Kinamumuhian siya ng mga ito na 'di nya alam kong ano bang mali nyang nagawa.

Yong isang taong inaashan nya rin na ipapagtanggol siya ay gustong gusto din pala siyang mawala. Tama na siguro ang pakikipagsiksikan nya sa pamilyang ni kahit kailan man ay di siya magugustuhan. Tama na ang mga pa sakit na nararamdaman nya.

Nasa may pintuan na siya ng bahay at tsaka nya lamang na pansin na umuulan pala.

"So, aalis ka na pala talaga? Mabuti naman ay na isip mo. Sa tagal mong nag stay dito ngayon mo lang na isipan umalis."

Akala nya ay maawa man lang sa kanya si Shayne dahil sa lakas ng ulan. Pero mukhang wala itong balak na pigilan siya.

"Paalam sana maging masaya kayo kapag nawala ako." ani ng dalaga na ikinairita naman ni Shayne.

"Like, yes magiging masaya talaga kami kapag nawala kana dito. Kaya umalis kana, tsaka tigilan mo nga yang paawa mo na mukha kasi kahit umiyak ka pa dyan ng dugo 'di ako maaawa sayo!"

Tinulak pa siya ng dalaga palabas ng pinto at pinag sarhan. Naramdaman nya na ang lamig at patak ng ulan na tumutulo sa balat nya.

Napatingin siya sa madilim na paligid tanging mga ilaw lang sa loob ng kabahayan ang may liwanag. Mabigat na mga hakbang ang ginawa nya.

Hindi nya na nga alam kong ano ba ang ulan o luha nya. Habang naglalakad siya ay umiiyak rin siya. Bitbit nya pa ang malaking bag na naglalaman ng mga gamit nya.

Naglalakad siyang basang basa na di alam kong saan ang patutunguhan. Malayo na ang narating nya at marami na ring mga sasakyan na dumadaan. Nanghihina siyang lumakad habang nakatingin sa mga sasakyan na nag-uunahan sa harapan nya.

"Mas mabuti sigurong mawala na lang ako. Hirap na hirap na ako, ayoko ng maramdaman ang sakit na ito."

Parang 'di nya naririnig ang paligid at basta na lamang siya naglakad sa gitna ng kalsada. Tanging nasa isipan nya lamang ay mawala na at mawala ang bigat sa dibdib nya. Hindi nya alintana ang mga pag busina sa kanya ng mga sasakyan.

Hanggang sa isang naghaharurot na sasakyan ang bumangga sa kanya. Nagkaroon ng katahimikan ang buong paligid nya. Napangiti siya sa isipin na ganitong buhay lang pala ang kahahantungan nya.

"Miss," may umaalog sa kanya pero tuluyan na siyang nawalan ng malay.