Chapter 5

Kasalukuyan akong nasa opisina ng supervisor ng department namin at kinakausap ako.

"I'm sorry Miss Narvas. Alam mo na isa sa mga protocol ng hotel ang pagbabawal makipagkwentuhan lalo kung hindi related sa trabaho at sa oaras ng trabaho hindi ba?"

"I understand sir. And I'm really sorry for my wrong action. But, do you think is it unfair for me when I did is to asked something to my colleague? Para naman pong sobra yata na matanggal ako sa trabaho. Sir"

"But what you've talked with Miss Moreno was not related to your work. Was it?"

Hindi ako nakasagot.

"Kung ako lang ang masusunod ay walang kaso sa akin. Dahil hindi naman maiiwasan ang ganoong pagku-kwentuhan. Kaya lang, mismong ang may-ari ng hotel ang nakakita sa inyo. And worst, narinig pa sa pinag-uusapan biyo ni Miss Moreno. Siya mismo ang nakarinig na pinag-uusapan niyo siya ni Miss Moreno. Sa mismong araw ng pagdating pa niya Miss Narvas."

Mahaba niyang pagpapaliwanag.

"Pero sir.. Pwede naman pong suspension ang ipataw sa akin sa paglabag sa policy ng hotel. First offence ko pa lang po ito." reklamo ko.

"That is true. Dapat ay suspension ang kakaharapin mo. Ngunit tulad ng sinabi ko, mismong ang owner ng hotel ang nagsabing.. tanggalin ka sa trabaho." naawa pa nitong turan.

"Kahit ako'y nanghihinayang kung mawawala ka dito. Dahil isa ka sa talagang masasabi kong may dedikasyon pagdating sa pagtatrabaho. Pero ang desisyong tanggalin ka ay hindi ko kagustuhan."

"I know sir."

Tinignan niya ako sa nakakaawang paraan. Paano na ako ngayon? May ipon ako, pero hanggang saan sasapat iyon? Gusto kong sumigaw sa inis. Gusto kong pagsusuntukin ang lalaking iyon! Boysit siya!

"Sige sir, aalis na po ako. Salamat po ng marami." nagbigay galang ako saka humakbang paalis.

Narating ko ang locker area para sa mga staffs ng hotel. Isa-isa kong inilagay sa bag na naroong lahat na gamit ko. Ano bang kamalasan dumapo sa akin simula pa noong sabado?

Una, nalaman kong niluluko lang pala ako ng magaling kong nobyo. Pangalawa, dahil sa panlulukong iyon, naisipan kong maglasing at ibigay ang yamang iniingatan ko sa hindi ko kilalang lalaki! At pangatlo, ito! Ang mawalan ng trabaho! Ano? Isang linggong kamalasan?

Kung may darating pa pong malas sa akin, pwede po bang lubus-lubusin niyo na? Para po pisan na lahat!

Naiiyak ako sa sitwasyon ko. Hindi ko alam kung saan ulit magsisimula. Kung paano. Naiinis ako dahil pakiramdam ko, sinayang ko ang lahat ng tiwala sa akin ng yumao kong lola. Tiwalang-tiwala pa naman siya na magiging maganda ang kahihinatnan ko, ang magiging buhay ko noong iwan niya ako, pero heto ako. Wala ng trabaho! Tambak pa ang bayarin! Parang ayaw na yata sa akin ng mundo.

Bata pa lang ay pinilit kong magustuhan ng iba. Nagpupursige ako, hanggang tanggapin nila ang tunay na ako. Kahit ngayon ay ganoon pa din ang sitwasyon ko. Puno pa din ng kamalasan ang buhay. Magpapaasam lang ng sandali saka aalis sa hindi mo inaasahang oras.

Nang masigurong wala na akong naiwang gamit, nagtungo ako sa HR para sa pag-alis ko.

"Good morning Mr. Perin." bati ko.

"Good morning. Please have a sit Miss Narvas." umupo naman ako sa bangkong nasa harap ng mesa niya.

Ipinaliwanag nito ang lahat-lahat na may kinalaman tungkol sa pag-alis ko.

"Nakakapanghinayang ang pagkawala mo Miss Narvas sa hotel na ito. Isa ka pa naman sa may magandang record na empleyado ng YHR." wika nito.

Gustong kumawala ng luha ko sa mga simpatya nila. Lalo akong nagdadamdam ng sobra at nalulungkot. Gusto kong bumalik sa opisina ng may-ari nitong hotel at magmakaawa ng sobra. Huwag niya lang akong tanggalin sa trabaho.

Subalit, anong silbi ng pagmamakaawa ko kong gaya ng sinabi niya, na wala sa bukabolaryo niya ang magbawi ng salitang nabitiwan na niya. Maslalo ko lang ibababa ang sarili ko. Tama na iyong nakiusap ako ng ilang ulit. Pero kung magbago man ang ihip ng hangin, at bigyan pa ako ng chance, hindi ako magdadalawang isip na sunggaban iyon.

Pero lahat ng iyon ay tila sa libro lang nangyayari. Ang kasing lamig ng nyebe na puso ng lalaking iyon ay malabong makaramdam ng awa sa katulad kong pipitusugin lang. Sa dami ng mamalasin sa mundo, ako pa talagang gipit at naghihikahos sa buhay. Saan aabot ang ipon ko? Kailangan kong gumastos araw-araw para sa pagkain. Magbabayad pa ako ng kuryente at tubig.

Hindi sasapat ang naitabi kung pera sa bangko. Lalo na't magsisimula na naman akong maghanap ng panibagong trabaho.

Sa halos tatlong taon kong pamamalagi sa YHR, talagang masasabi kong malaking kawalan na bagay sa katulad ko ang matanggal sa trabaho. Bukod kasi sa maayos na pamamalakad ng hotel na ito at sa maganda nitong offer, nakapahirap makapasok rito. Salang-sala talaga ang nakakapasok rito at highly trained ang tinatanggap nila. Kaya nga sinikap kong magtapon ng pawis para lang makamit ang dream ko na makapasok sa YHR e.

Pero tama nga naman ang kasabihang, malas ka kapag natyempuhan ka ng kamalasan. Haaaays!

Gusto kong umiyak, pero mas magmumukha akong kawawa. Mas mawawalan ako ng tiwala sa sarili kung ngangawa ako sa bagay na hindi na maibabalik pa.

Bawat empleyadong makakita sa akin ay may awa sa mga mata. Ang iba naman ay nagngingising aso dahil sa wakas! Mawawala na ako tulad ng inaasam nila. Sila iyong malaki ang inggit at galit sa akin.

Lumabas ako sa exit ng hotel. Tamang naghihintay ako ng masasakyan ng maringan kong may tumatawag sa akin.

Si Tim.

"LJ!! Anong nangyari? Bakit.. Bakit bigla-bigla ka na lang tinangggal sa trabaho?" kahit siya ay makikitaan ng awa para sinapit ko.

"Pwede bang... Mamaya ko na lang sasabihin sa iyo. Kasi sa totoo lang.. magbi-break down ako kung ikukwento ko. Hindi ko alam kung.. kung paano magsisimula ulit Tim. Nagpakahirap ako para lang makapasok dito, tas dahil lang sa isang napakababaw na dahilan, nawala lahat ng pinaghirapan ko. Namin ng lola ko." Hindi ko na napigilan ang maluha.

"Anong sabi ng supervisor natin?"

"Kahit daw siya ay walang magagawa sa pinal na desisyon ng mayabang na yon." patuloy pa din ako sa pag-iyak.

"Hayaan mo at tutulungan kitang makahanap ng pag-a-apply-an. Huwag ka ng umiyak. Wala ka na ngang trabaho, baka pati ganda mo e mawala pa."

"Tss! Hindi ko alam kung ikatutuwa ko ba ang sinabi mo o ano. Ang lakas mo ding mamrangka e!" bahagya akong napangiti sa isiping sinusubukan ni Tim na pagaanin ang nararamdaman ko.

"Pinapalakas ko lang ang loob mo. At least, napangiti kita." saka niya ako niyakap. Ginantihan ko din naman ito ng isang mahigpit na yakap.

"Salamat Tim ha?"

"Okay lang yon. Ano pa't naging magkaibigan tayo di ba?"

Ako na ang unang kumalas sa pagkakayakap ng makita ko si Normiline na nagdudumaling lumapit sa kinaroroonan namin ni Tim.

"Tim!! Ipinapatawag ka na sa loob. May mahalagang ia-announce si Mr. Ylanan. Bawat departamento e binibisita niya." Nabaling ang tingin niya sa mga gamit kong dala.

"Saan ka pupunta LJ?"

Mukhang hindi pa niya alam ang nangyari base na rin sa tanong niya.

"Tinanggal ako sa trabaho e." aniya ko.

"Whaat??!" gulat na gulat jiyang tanong. "Bakit ka tinanggal? Hindi ba't isa ka sa mga may maayos na record sa hotel? Anong dahilan nila at tinannggal ka sa trabaho?" ramdam ko ang galit sa mga salita niya.

"Ang mismong may-ari ang nagtanggal sa akin." tanging paliwanag ko.

"Hah?! Si Mr. Ylanan?" pagkompirma niya. Tumungo naman ako bilang sagot. "Sa anong dahilan namna daw?"

"Basta! Mamaya ko na lang ikukwento. Bumalik n akayo sa loob. Baka pati kayo ay matanggal pa s atrabaho tulad ko. Sige na. Mamaya na lang pagkauwi niyo ko sasabihin lahat."

"Sige. Sige. Pasok na kami. Napakaistrikto nga daw ng tunay na may-ari nitong hotel. Tsk! Feeling ko magiging impyerno ang kakahinatnan ng mga empleyado dito pag siya ang amo." Hindi malabo ang sinabing iyon ni Tim.

Bumalik na ang dalawa sa loob. Samantalang ako. Naghihintay ng may masasakyan. Muli ay napaluha ako.

Ang daming pumapasok sa utak ko. Litong-lito na ako. Hindi nagtagal ay may taxi na dumaan. Sumakay na ako at umuwi sa bahay ng lumong-lumo sa buhay.