Chapter 2

Nagising ako sa kakaibang pakiramdam ng sikmura ko. Agad akong tumakbo sa comfort room para mailabas ito. Isinubsob ko ang sariling mukha sa bowl upang sumuka. Nang matapos, damang-dama ko ang pagkirot ng sakit sa aking ulo. Pati ang paningin ko ay umiikot. I hate hangover!

Tanging ilaw lang na nanggagaling sa lampshade ang tanglaw ng buong kwarto, kakapa-kapa akong naglakad pabalik ng silid. Lampshade? Kelan pa ako nagkaroon ng lampshade sa kwarto? Then realization hits me! 'Oh no!'

Literal na nanlaki ang aking mga mata ng mapag-alamang wala ako sa sariling kwarto at walang kahit na anong saplot na nakabalot sa katawan ko. At sa pagkakatayo kong iyo'y ramdam ko ang masakit at paghapdi ng maselang bahagi ng aking katawan! Napatakip ako ng kanang kamay sa aking bibig at naiiyak sa posibleng nangyari. Posible?! Heto na nga ang ebidensya! Ang mismong katawan ko na walang kahit anong saplot ang ebidensya!

'Ano bang katangahan ang ginawa mo kagabi LJ?!' Kastigo ko sa sarili. Naiiyak na ako, maisip pa lang ang nangyari kagabi, kung saan nawala ang pinakamahalaga sa akin. Ang pagkababae ko! Tila pinagsakluban ako ng langit at lupa. 

Sa tuwing aayain ako ng dati kong nobyo na gawin ang bagay na iyon ay todo tanggi ako. Ang lagi kong idinadahilan, hindi pa ako handa! Pero ano itong katangahang ginawa ko? Ano't hinayaan kong ibigay ang bagay na iyon sa iba ng ganoong kadali? Samantalang sa kaniya ay lagi akong may pagtanggi. Ng dahil sa sakit naidinulot nito, mas inuna ko ang sakit na idinulot ng pangluluko niya at hinayaan ko lang na kunin ng isang hindi ko kilalang lalaki ang pagkababae ko, na kahit sa panaginip ay hindi ko pa nakikita!

Hindi ko mawari ang nararamdaman ko. Nagagalit ako, hindi sa lalaking nakakuha ng pagkababae ko kundi sa sarili ko mismo! Nagagalit ako sa sarili ko dahil ni ang nangyari kagabi ay hindi ko maalala! Tuluyan ng bumagsak ang mga luhang kanina pa gustong kumawala sa aking mga mata. Wala sa sarili at iika-ikang naglakad ako papalapit sa kama, kung saan tangan nito ang isang malaking lalaki. Hindi ko makita ang kabuuan ng hitsura nito dahil nakasubsob sa unan ang mukha ng estranghero. Walang ingay na isinuot ko isa-isa ang mga damit ko. Ngunit hindi ko mahanap kung nasaan parte ng silid ang undergarment ko! Hindi ko mahanap ang panty ko! Shit!

Biglang gumalaw ang lalaking nakahiga sa kama ngunit hindi nabago ang pwesto nito. Hindi ko na pinagpilitang hanapin pa ang panty ko. Bitbit ang lahat ng gamit ko, maliban sa isa ay lumabas ako ng isang... hotel?! Inilibot ko ang paningin sa paligid at ganoon na lamang kabog ng dibdib ko nang makita ko ang pangalan ng hotel. Ylanan Hotel and Resort! This is not true! What I'm doing here? Nakakatangang tanong ko sa sarili.

'You're here, because you had sex with stranger and guess what's the stupid things you did? You didn't even remember what was exactly happened last night and how you ended up lying beside of that man!' 

Walang sabi-sabing lumabas ako ng hotel na iyon at pumara ng taxi.Tuloy-tuloy ang pagdaloy ng luha ko habang pauwi ng apartment. Bukod sa katotohanang naging pabaya ako, nakakaguilty, dahil todo panghuhusga ako sa nakaraang karelasyon ko pero heto ako! Nalulong sa isang gabing pagkakamali!

Pagkarating ng apartment, agad akong dumaretso sa cr para maligo. Sa ilalim ng katamtaman init ng tubig, doo'y isinama ko sa daloy ng tubig ang mga sakit at pagsising nararamdaman. Sa nangyari'y wala akong ibang dapat sisihin. Ako lang at ang aking sarili! Hindi ko masisisi ang lalaking iyon dahil, tulad ng sinabi ko, lalaki siya at hindi tatanggi ang kalahi ni Adan kung patuka na mismo ang lumalapit sa manok.

Nang matapos maligo ay nahiga ako sa kama at doo'y pinakaisip ng maigi ang nangyari sa lumipas na magdamag. Pero ang tanging naaalala ko lang ay pakikipagsayaw ko sa isang lalaki. Matangkad ito at may kapayatan ang katawan, at inaya ako na umalis sa magulong lugar na iyon. Malayo sa pangatatawan ng lalaking iniwan ko sa hotel kanina. Bagama't may kadiliman sa kwartong nilisan ko, hindi ko itatanggi ang kagandahang taglay ng pangangatawan nito.

Napabangon ako sa isiping, paano nangyaring ibang lalaki ang nakagisnan ko kanina pagkagising, gayong ibang lalaki ang aking kasayaw at nag-ayang umalis sa club na iyon?

Mas nalunod pa ako sa dami ng tanong na bumabalong sa isip ko. Ang isiping, ang dalawang iyon ay magkasama at.. at pinagtulungan akong.. pagsamantalahan, parang sasabog ang ulo ko. Pero bakit naiwan ang isa sa kanila kung halimbawa nga na ako'y pimagsamatalahan? Lalong sumasakit ang ulo ko sa naiisip kong iyon. Hindi pa din ako tumitigil sa pag-iyak.

Hindi ko matanggap na sa ganoong pangyayari lang mawawala ang pinakapinahahalagahan kong yaman. Para saan pa ang pagpapalaki sa akin ng namayapa kong lola, kung sa ganitong paraan lang mawawala ang lahat ng pinaghirapan niya. Ang tanging kabilin-bilinan niya ay ang kahalagahan ng pagbibigay sa tamang lalaki ng pagiging babae. Pero ang lahat ng iyon ay nawalan ng saysay dahil sa kapabayaan ko.

Tangan ko ang isiping iyon hanggang makatulog akong muli.

Maliwanag na ng muli akong magising dahil sa gutom. Kumakalam ang sikmura ko, nang sulyapan ko ang orasang nasa ibabaw ng mesa, katabi ng kama ay alas diés na ng umaga.

Bumangon ako at naglinis ng sarili.

Linggo ngayon at araw ng pahinga ko. Ibig sabihin ay araw na din ng gawain ko bilang isang may bahay na tao. 

Inabala ko ang sarili sa maghapong dumaan. Lahat ng pwedeng linisin ay nilinis ko, maiwaglit lang ang nangyari kagabi. Kung sa iba ay masyadong mababaw na dahilan iyon, dahil nasa makabagong moderno na nabubuhay ang mga tao, sa akin ay hindi. Tanging iyon na lamang sana ang maipagmalaki ko, dahil wala akong kahit anong yaman para masabing maipagmamayabang sa buhay.

Natapos ko ang lahat ng gawain kaakibat ang pagod. Pero ang akala kong kapaguran na maaring magpatulog sa akin ay hindi nangyari. Bagkus, paulit-ulit na tumatak ang isiping, paano ako nahantong sa ibang lalaki? Hindi matapos-tapos ang isiping iyong na pati sa pagtulog ko'y tangan ko pa din.

Kinabukasan ay maaga ako tulad ng nakagawian sa araw-araw. Ilang messages at calls ang natanggap ko sa mga kaibigan ko lalong-lalo na kay Tim. Anito ay alalang-alala sila, kung saan daw ba ako nagpunta noong isang gabi at nawala na lang bigla. Gusto kong sabihin ang lahat sa kaniya pero hindi ko kaya. Ayukong pati siya ay mamroblema pa.

Nangangamba ako na sa isang gabing pakikipagnaig sa hindi ko kilala ay magbunga ito. Hindi sa inaayawan ko kung sakali mang meroon, pero.. paano ko kakayanin kung gayong nag-iisa lang ako sa buhay? Hindi rin naman mahalaga sa akin kung ano ang iisipin ng ibang tao, dahil hindi naman sila ang nagbibigay ng kinakain ko sa araw-araw kundi pinaghihirapan ko ito.

Bakit ko ba iniisip kung may mabubuo o wala?

Hindi ko lang kasi lubos maisip hanggang ngayon, nwala na ang kayamanang ipinangako ko sa sarili, na sa lalaking maghahandog sa akin ng singsing at dadalhin ako sa altar lamang ko tanging ibibigay ang bagay na iyon. Pero nawala dahil sa sobrang kalasingan at sa kairesponsablehan ko.

'Isa lang ang tanging hinihiling ko.'

Sana'y hindi na magtagpo pa ang mga landas namin. Dahil hindi maatim ng konsensiya ko, na para akong nagpakaputa ng isang gabi. Hindi ko matanggap ang katotohanang iyon.