BRIANNAAbsent ang cashier ng aking coffeeshop na si Carla kaya ako na lamang ang tumao sa cashier. Trinangkaso raw si Carla kaya hindi makakapasok ng ilang araw. Napabuntong-hininga ako habang nakatingin sa mga taong pumapasok sa loob ng coffeeshop. Tila may hinihintay ang aking mga mata na kung sinong taong papasok sa loob ng aking shop."Ma'am. Sino po ang hinihintay ninyong pumasok? Si Sir Peter po o iyong guwapong lalaki na kausap ninyo noong isang araw?" nakangiting tudyo sa akin ni Pinky. Ganoon ba ka-obvious ang hitsura ko? Hindi ko naiwasang mamula ang aking mga pisngi ngunit mabilis ko itong napagtakpan sa pamamagitan ng pagsusungit."Wala akong hinihintay, okay? Magtrabaho ka na diyan at baka wala akong maipang-sahod sa'yo," kunwari ay masungit kong wika kay Pinky. Tinawanan lamang niya ako at napapailing na umalis sa harapan ko para harapin naman ang mga bagong dating na customers. Sanay makipagbiruan sa akin ang mga staff ko kaya nabibiro nila ako kung ano lang ang mais
BRIANNANadagdagan ang aking problema ngayon. Dahil hindi lamang si Dean ang iniisip ko kundi maging ang si Peter at ang muntik nang mangyari sa aming dalawa sa bahay ko. Kung hindi agad bumalik sa tamang pag-iisip ang aking sarili ay malamang na naganap ang isang bagay na labis kong pagsisisihan. Dahil wala naman akong nararamdamang pagtingin sa kaibigan ko kundi purong pagtinging kaibigan lamang. Talagang nadala lamang ako s kanyang halik dahil isa lamang akong tao. May kahinaan din. Ngunit dahil sa nangyari ay isa lamang ang nasiguro ko sa aking sarili. Na hanggang ngayon ay mahal ko pa rin si Dean. Na hindi ko pa pala siya tuluyang nakakalimutan. Akala ko sa paglipas ng panahon ay nakalimutan ko na siya ngunit nagtago lang pala sa kaibuturan ng aking puso ang pag-ibig ko sa kanya. At ang muntik nang mangyari sa amin ni Peter ang biglang nagpagising sa natutulog kong pag-ibig sa lalaking inaakala kong niloko at sinaktan lamang ako. Ngunit kahit mahal ko pa siya ay dapat ko pa rin
BRIANNAMagmula nang mangyari ang mainit na eksena sa pagitan namin ni Dean ay iniwasan ko na siya. Palaging alisto ang mga mata ko na tulad ng isang magnanakaw. Kapag nakikita ko na paparating pa lamang si Dean ay mabilis akong umaalis sa coffeeshop. Sa gilid ng opisina ko ay maliit na exit door for emergency. Dito ako dumadaan para maiwasan ko si Dean. Hindi lanag naman si Dean ang iniwasan ko kundi pati na rin si Peter. Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin. Ayokong masaktan lalo siya kapag nalaman niya na hanggang ngayon ay si Dean pa rin ang itinitibok ng aking puso. Akala ko ay matagal ko silang maiiwasan ngunit hindi pala. Dahil sa araw na ito ay nakatakda pala kaming tatlo na magharap-harap.Maraming customers ngayon ang aking coffeeshop kaya naging busy ako sa pag-iistima sa kanila. Tinulungan ko si Pinky dahil hindi nito makakayang asikasuhin lahat ng mga customer kung mag-isa lamang ito.Dahil sobrang busy ako kaya nakaligtaan ko ang tungkol sa ginagawa kong pag-iwas
BRIANNAPagkatapos ng eksena sa loob ng aking coffeeshop ay hindi na muling nagpakita pa sa akin si Dean. Mukhang tuluyan na siyang sumuko. Dapat ay matuwa ako dahil ito naman ang gusto ko. Ang layuan niya ako at huwag ng gambalain pa. Ngunit kabaliktaran ang nararamdaman ko. Dahil lungkot at kahungkagan ang nararamdaman ko magmula nang hindi na nagpakita sa akin si Dean. Si Peter naman ay hindi pa nagpunta sa coffeeshop ko pagkatapos ng pangyayaring iyon. Nag-text na lamang siya sa akin na magiging busy ito dahil sa pagpa-praktis para sa nalalapit nitong international racing competition na gaganapin sa India. Kasalukuyan itong nasa ibang bansa at puspusang nagti-training. Mabuti nga iyon dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung paano ko siya pakikiharapan pagkatapos ng mga nangyari."Ma'am, panay ang tingin mo sa pintuan. Sino po ba ang hinihintay ninyo? Ang guwapong racer o ang hot na lawyer?" nanunukso ang ngiti na tanong sa akin ni Pinky.Pinamulahan ako ng mukha dahil s
BRIANNA"Ikaw ba ang may-ari ng pipitsuging coffeeshop na ito?" Nanlisik ang mga mata ng babae sa akin. Nabawasan tuloy ang ganda niya dahil sa panlilisik ng kanyang mga mata sa akin."Yes. I am the owner of this pipitsuging coffeeshop na ito," nakataas ang noo na sagot ko sa kanya. Kung umasta ang babaeng ito ay parang siya ang pinakamataas na tao sa lipunan. Aba! Kung gusto niya ng away ay hindi ko siya uurungan gayong mainit ang ulo ko sa kanila ni Dean. Teka, bakit napasama bigla sa usapan si Dean? Wala namang ginagawa si Dean para magalit ako sa kanya. Iyon nga, eh. Walang ginagawa si Dean kahit nakikita niyang mali ang kasama niyang babae ay wala pa rin siyang ginagawa."Ah, kaya naman pala bastos ang staff mo dahil mana sa bastos niyang amo," nang-iinsultong sabi sa akin ng babae."Bastos? Sino sa ating tatlo ang bastos, Miss? Saksi ang lahat ng mga taong nandito s loob ng coffeeshop kung sino ang bastos magsalita sa ating tatlo," palaban kong sagot. Akala yata ng babaeng ito n
BRIANNAIlang araw akong hindi pumunta sa aking coffeeshop dahil ayokong ma-tsamba na naroon sina Dean at ang Bridget na 'yon. Hanggang ngayon ay kumukulo pa rin ang dugo ko kapag naaalala ko ang nangyari sa loob ng aking coffeeshop. Bakit ba may mga babaeng katulad ng Bridget na iyon ang ugali? At bakit may lalaking katulad ni Dean na nangakong maghihintay siya sa akin kahit matagal pa pero ilang weeks pa nga lang ang nakalilipas nang mangako siya ay nakahanap agad siya ng iba?Noong high school kami ay si Ivy ang kontrabida sa aming dalawa ni Dean tapos ngayon ay may Bridget naman. Nababaliw ka na, Brianna. Bakit mo naman iniisip na kontrabida si Bridget sa inyong dalawa ni Dean? Wala kayong relasyon ni Dean dahil itinaboy mo na siya. Kaya ano pa ang ipinagpupuputok ng botse mo? kastigo sa akin ng isang maliit na tinig sa aking isip.Napahugot ako ng malalim na buntong-hininga. Sa halip na pagurin ko ang isip ko sa kakaisip kay Dean at sa Bridget na 'yon ay ipinasya kong magpunta na
BRIANNA"Ma'am, mauna na po kami," magkasabay na paalam sa akin nina Pinky at Carla. Maaga kaming nagsara ngayon at bukas ay sarado kami. Magmulanoong nagbukas ako ng coffeeshop ko ay hindi na nagli-leave ang dalawa kong staff na babae maliban na lamang kung may sakitabg mga ito. Naisipan kong bigyan sila ng isang araw na leave para naman makapamasyal silang dalawa. "Sige. Ako na ang bahalang magsara ng pintuan," sagot ko nang umangat ang mukha mula sa isinusulat kong order slip. Marami nang walasa shop ko kaya kailangan ko na ulit mag-order ng mga ingredients sa aking suki."Bye po, Ma'am, Brianna," magkapanabay na paalam sa akin nang dalawa.Pagkaalis nila Pinky at Carla ay tinapos ko lamang ang order na sinusulat ko at pagkatapos ay nagpasya na akong umalis sa opisina ko. Kinuha ko ang pink kong shoulder bag at isinukbit ko sa aking kanang balikat bago lumabas sa aking opisina. Hinagilap ko ang susi ng shop ko tapos saka ako lumabas. Sinigurado ko na mabuti ang pagkaka-lock dahil
BRIANNA"Hindi ko nga alam kung sino ang pumatay sa kanya! Bakit ba ang kulit ninyo?" naiinis kong sagot sa mga pulis na kanina pa nagtatanong sa akin. Nasa loob kasi ako ngayon ng interrogation room dahil dito ako dinala ng mga pulis pagkatapos kunin ang patay na katawan ng lalaking nakausap ko kanina sa kalsada. "Imposibleng hindi mo alam kung paano namatay ang kasama mo, Miss. Huwag mo nga kaming pinaglololoko!" sigaw sa akin ng isang pulis na nag-iinterrogate sa akin.Biglang umakyat ang dugo ko sa aking ulo nang sigawan niya ako. Kung maka-interrogate ang pulis na ito sa akin ay parang isa akong kriminal. Napatayo ako sa kinauupuan ko kasabay ng malakas na pagpokpok sa mesa."Don't yell at me, Mr. Policeman! I'm not a criminal but a witness! Do you understand?" galit na singhal ko rin sa pulis na naninghal sa akin. "Calm down, Miss Aguilar," saway sa akin ng kasamahang pulis na mainitin ang ulo, pagkatapos ay binalingan nito ang kasamahang puli. "Salazar, hindi siya ang krimina
BRIANNAMalayang tinatangay ng hangin ang mahaba kong buhok habang nakatayo ako sa gilid ng baybayin sa isang isla sa Samar kung saan ako naroon ngayon. Probinsiya ito ni Desna at siya ang nagsabi sa akin na masarap daw magbakasyon sa probinsiya nito dahil malapit sila sa tabing-dagat kaya presko ang hangin. Kaya nang inalok ako ni Desna na magbakasyon sa bahay-bakasyunan nito ay hindi ako nagpatumpik-tumpik pa at tinanggap ang alok niya. At hindi naman ako nagsisi na nagpunta ako rito dahil maliban sa totoong presko ang hangin ay nakapag-isip-isip na rin ako ng maayos. Tama si Bryle. Ang lahat ng hindi magagandang nangyari sa amin ay pagsubok lamang sa amin ni Dean. Pagsubok na parehong nalampasan namin. Bryle was right when he said that I should give myself another chance to feel happiness. And only Dean could give me that happiness. Only he would make me happy. Sa loob ng halos tatlong buwan kong pananatili rito sa isla ay madalas tumatawag sa akin si Bryle para sabihin na nakikiu
BRIANNANang pagbalikan ako ng malay ay nasa loob na ako ng aking silid at nakahiga sa aking kama, sa tabi ko ay naroon si Peter at nakayupyop ang ulo sa gilid ng aking kama at natutulog. Biglang umahon ang galit ko nang maalala ko ang sinabi niya bago ako nawalan ng malay. Bigla ko siyang pinaghahampas ng aking mga kamay."Bakit mo pinatay si Dean? Ano ang kasalanan niya sa'yo?" umiiyak na tanong ko kay Peter habang walang tigil ko siyang hinahampas ng aking mga kamay.Pupungas-pungas pa si Peter nang magising dahil sa sakit ng mga hampas ko sa kanya. Bigla itong napatayo at napaatras palayo sa akin."Calm down, Brianna! I am just kidding, okay?" pag-amin ni Peter sa akin. "Ganyan ba ang tingin mo sa akin? Mamamatay tao? At isa pa, hahayaan ba ni Dean na patayin ko siya? Eh, mas magaling siyang makipaglaban kaysa sa akin."Sa aking narinig ay bigla akong napaiyak ng malakas. "I hate you, Peter. How could you joke at me like that?"Lumapit si Peter sa akin at nako-konsensiyang niyakap
BriannaNanlalaki ang mga mata ko at hindi ako makapaniwala habang nakatitig kay Dean na siya palang kausap ni Rex sa opisina nito. Buhay si Dean. At higit sa lahat ay tama ang una kong hinala na siya at si Lance ay si Dean. Pero bakit niya iyon ito ipinagkaila sa akin? Bakit hinayaan niya ako magdusa sa pagkawala niya?Mabilis na tumayo sa kinauupuan niya si Dean at nilapitan ako. Kinabig niya ako at niyakap ng mahigpit. "I'm sorry, Brianna. I'm sorry that I lied to you. I'm very sorry that I hid the truth that I'm alive."Ipinikit ko ng mariin ang aking mga mata at dinama ang mainit niyang yakap. Akala ko ay hindi ko na mararanasan pang muli ang mayakap ng lalaking pinakamamahal ko.Akmang tutugunin ko na ang yakap niya nang sumagi sa isip ko ang mga paghihirap ng loob na ininda ko dahil sa pag-aakala kong patay na siya. Sukat sa isiping iyon ay itinulak ko siya at binigyan ng isang malakas na sampal sa mukha."Masaya ka ba sa ginawa mong pagpapanggap na patay ka na? Nag-enjoy ka ban
BriannaPapasok na ako sa kotse ko nang biglang may tumawag sa pangalan ko. Napakunot ang noo ko nang makita kong si Lance ang tumawag sa akin. Biglang bumilis ang pintig ng aking puso pagkakita ko sa kanya ngunit agad kong isinantabi ang dahilan kung bakit ganoon ang reaksiyon ko nang makita ko siya. Mas napagtuunan ko ng pansin ang ginawa niyang pagbanggit sa pangalan ko."Bry, sandali lang. Gusto lang kitang makausap," sabi niya nang makalapit siya sa akin."Bakit mo alam ang pangalan ko? Kung hindi ka si Dean ay bakit alam mo ang palayaw niya sa akin?" Hindi siya si Dean pero bakit alam niya ang palayaw ko?"Nakalimutan mo na ba na binanggit mo nag palayaw mo noong unang beses na nagkita tayo? Kahit ang kaibigan mong si Desna ay tinawag binanggit naman niya ang pangalan mo," mabilis na paliwanag ni Dean.Huminga na lamang ako ng malalim. Hindi ko matandaan kung binanggit ko pa ang oangalan ko o hindi nang gabing iyon."Ano ang kailangan mo sa akin? Bakit mo ako sinundan? Hindi ka
BriannaKagagaling ko pa lamang sa lugar kung saan nahulog ang kotse ni Dean. Binisita ko ang lugar na iyon dahil gusto kong suriing mabuti kung may pag-asa bang makaligtas ang taong nahulog sa bangin na iyon. Ngunit kahit anong suri at posibilidad ay mukhang malayo na makaligtas si Dean sa nangyaring aksidente maliban na lamang kung may kapangyarihan siya. But he is just an ordinary person kaya imposible talaga na makaligtas siya.Sa halip na magtungo sa aking coffee shop ay nagdesisyon akong magtungo na muna sa mall at mag-ikot-ikot. Nang mapagod ay pumasok ako sa isang cake shop para mag-megmeryenda. Kasalukuyan akong kumakain ng isang slice ng strawberry cheesecake na binili ko nang makatanggap ako ng text mula kay Desna. Inimbitahan niya ako na dumalo sa award night next day, kung saan ay isa ito sa mga young fashion designer sa bansa na makatanggap ng award.Naisip ko na kailangan ko rin libangin ang sarili ko kaya sinabi ko sa kanya na aattend ako. Agad ko nang tinapos ang akin
BriannaMagmula nang nalaman ko na hindi si Dean ang lalaking nakita ko na kamukha niya sa loob ng bar ay pilit kong iwinaglit siya sa aking isip. Naisip ko na tama si Rex. Dapat mag-move on na ako. Ayokong hindi matahimik ang kaluluwa ni Dean dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin nakakalimutan ang mapait niyang sinapit.Para malibang ko ang sarili ko ay madalas akong nagtutungo sa mall pagkatapos magsara ng coffee shop ko. Kagaya ngayon, maaga kaming nagsara dahil birthday ng dalawang staff ko. At dahil maaga pa kaya ipinasya kong maglibot sa mall hanggang sa mapgod ako. Kagaya ng madalas kong ginagawa ay saka lamang ako uuwi sa bahay ko kapag nakaramdam na ako ng pagod at antok. Pagdating ko sa bahay ay matutulog agad ako kaya hindi ko na maiisip si Dean.Ngayon ay naabutan ako ng pagsasara ng mall dahil nanuod pa ako ng sine kaya paglabas ko ay mga sarado na pala ang bawat stall sa loob ng mall. Nagmamadaling lumaba ako ng mall dahil nakakaramdam na ako ng antok.Punuan ang park
Brianna"D-Dean?" mahina ang boses na sambit ko sa taong pumigil sa kamay nang akmang gagantihan ko na ang ginawang pananampal sa akin ng babae."Don't you dare hurt her," nagtatagis ang mga ngipin na babala sa akin ni Dean. Matalim ang tingin niya at para bang hindi niya ako kilala na aking ipinagtaka."Dean. Is that really you? You're alive!" bulalas ko. Hindi ako makapaniwala sa aking nakikita. Narito sa harapan ko si Dean at buhay na buhay. Pero paano nangyari iyon?Akmang yayakapin ko na siya ngunit biglang humarang ang babaeng nanampal sa akin."Hey! Bitch! Get away from him!" galit na sigaw nito sa akin."Let's go, Mina. Ipinapasundo ka na sa akin ng ama mo," kausap ni Dean sa babaeng Mina ang pangalan. Hinawakan nito sa balikat ang babae at hinila para umalis sa bar na kinaroroonan namin.Isang taon akong nangulila sa kanya. Isang taon akong nagdusa dahil inakala kong patay na siya. At ngayong nandito siya sa harapan ko ay hindi ko siya hahayaang mawala sa paningin ko nang hin
BriannaMabilis na lumipas ang mga araw hanggang sa naging Linggo, naging buwan at umabot na ng isang taon. Isang taon nang patay si Dean ngunit sariwa pa rin sa aking puso ang sakit at alaala ng kanyang mga huling sandali na kapiling ko siya.Sa loob ng isang taon ay pinilit kong mabuhay. Kumakain ako, umiinom, natutulog ngunit pakiramdam ko ay patay na ang kaluluwa ko. Sumama na ito kung nasaan man ngayon si Dean. Minsan ngumiti rin ako na hindi umaabot sa aking mga mata. Nabubuhay na lamang ako dahil ayokong masayang ang pagbubuwis ng buhay ni Dean para lamang mailigtas ako."Aalis ka, Ma'am Brianna?" tanong sa akin ni Petchy, ang cashier ng aking coffeeshop.Pinalaki ko ang aking coffeeshop at dito na lamang ibinugos ko ang lahat ng aking atensiyon. Ako ang madalas nagbabantay sa cashier ngunit kapag umaalis ako at may lakad ako ay si Petchy ang humahalili sa akin."Yes, Petchy. First death anniversary ngayon ng asawa ko at dadalawin ko siya ngayon." Hindi man kami natuloy na ikin
BriannaPagmulat ko ng mga mata ay nasa loob na ako ng hospital at binabantayan nina Peter, Bryle, at Desna."Thank God, gising ka na rin sa wakas, Ate Bri," kausap sa akin ng kakambal ko nang makita niyang iminulat ko ang aking mga mata. Nilapitan niya ako at hinawakan ng mahigpit ang ang dalawa kong mga kamay.Bahagya kong itinulak ang kakambal ko at nagpalinga-linga ako sa paligid ng room. Hinahanap ko si Dean. "Nasaan si Dean, Bryle? Nasaan siya? Gusto ko siyang makita."Unfortunately, nasa in-denial stage pa ako. Hindi ko matanggap ang nangyari kay Dean kaya pilit kong iniisip na nakaligtas siya t nasa loob din siya ng hospital."Ate Bri, wala na si Kuya Dean. Masyadong mataas at matarik ang bangen tapos sumabog pa ang kotse niya kaya imposibleng mabuhay siya." Isinampal ni Bryle sa mukha ko ang katotoohanan na pilit kong tinakasan."No! Hindi totoo iyn, Bryle! Nakaligtas si Dean! Dalawa kaming nakaligtas!" sigaw ko. Pilit akong bumangon sa kama dahil pupuntahan ko si Dean ngunit