โคตรเลว #8 - เหตุการณ์เลวร้าย nc++

วันต่อมา..

"เชี้ย! ไอ้เพลิงยังเอาไม่เสร็จอีกเหรอวะ นี่หกโมงเช้าแล้วนะเว้ย" เล้งเอ่ย ขณะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องทำงานพร้อมกับเสือ โดยที่สายตาจ้องมองกล้องวงจรปิดผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้านหน้าที่ฉายบทรักเร่าร้อนของเพื่อนรัก

ทุกมุมของบ้านพวกเขาจะติดกล้องวงจรปิดหมดยกเว้นห้องน้ำ เนื่องจากเปิดบ่อนเล็กๆซึ่งมีผู้คนและเด็กเฝ้าตามจุดเดินพลุกพล่าน กลัวจะมาขโมยของ แล้วอีกอย่างเวลาฉุดผู้หญิงมาข่มขืนก็ได้เอาคลิปวิดีโอไปลงขาย

"แม่งอดอยากมาจากไหนวะ แล้วพวกเราจะได้แดกต่อไหมเนี่ย" เสือว่า

"ดูจากสภาพผู้หญิงแล้วไม่น่าได้แดก กูว่าไปบอกให้มันพอเหอะก่อนผู้หญิงคนนั้นจะตาย" เล้งส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ก่อนหยัดกายลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป โดยมีเสือเดินตามหลังออกมา

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

เรือนร่างเล็กที่โดนเขาทารุณมาตลอดทั้งคืนติดกันถี่ๆไม่มีเวลาให้เจ้าของได้พักหายใจเลย จนร่างกายบอบช้ำหมดเรี่ยวแรงที่จะแบกรับความรุนแรงนี้ "อื้อ! อึก..พะ..พอแล้ว..ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้ว ฮืออออ" หน้าเนเน่เหยเกหอบหายใจรัวรินร้องท้วงบอกเสียงแหบพร่าเจือกระท่อนกระแท่น จนฟังไม่ได้ศัพท์อยู่อย่างงั้น แม้จะรู้ว่าอีกคนไม่ได้สนใจ แต่เธอแค่อยากระบายความเจ็บปวดออกมา

"อ๊า.." เพลิงเชิดหน้าขึ้นร้องครางกระเส่า ไปพร้อมกับเม็ดเหงื่อตามกรอบหน้ากลิ้งไหลลงลำคอผ่านแผงอกย้อยลงมาใส่ลงบนบั้นท้ายเธอหยดแล้วหยดเล่า

เขาเสยผมชุ่มเหงื่อที่ปรกหน้าผากขึ้นลวกๆ ขยับเร่งจังหวะเร็วขึ้น ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งฟาดลงบนบั้นท้ายของเธอเต็มแรงจนเกิดเป็นรอยนิ้วแดงเถือก แล้วมืออีกข้างเอื้อมไปกระชากผมทุยให้เชิดหน้าขึ้น ท่ามกลางเสียงกรีดร้องโอดครวญของคนโดนกระทำดังก้องไปทั่วห้องนอน

เขาพอจะรับรู้ถึงความทรมานของเธอ แต่ร่างกายมันหยุดไม่ได้เพราะยังไม่พอใจ

แกร๊ก|

จู่ๆบานประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาท พร้อมกับฝีเท้าของใครบางคนที่มากกว่าหนึ่งเดินเข้ามา ทำเอาโจรหนุ่มตวัดสายตาไปมองจึงเห็นเป็นเพื่อนรักสองคน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจยังอัดแรงกระแทกลำกายเข้าใส่ร่องสวาทคับแคบอย่างต่อเนื่อง

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

"อึก!" เนเน่กัดฟันข่มความเจ็บ พลางซบหน้าลงบนที่นอนเปื้อนเลือดและน้ำคาวรักหลังจากศีรษะได้รับอิสระ ขณะที่หน้าอกใหญ่กระเพื่อมขึ้นลงถี่ๆ ร่างกายโยกคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้นของเพลิงที่ถาโถมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง สายตาเลือนรางเริ่มจะปิดลงไปทุกที

"ไอ้เพลิงพอเหอะว่ะ เดี๋ยวเธอก็ตายกันพอดี" เล้งเอ่ยห้ามเพื่อน เพราะทนเห็นสภาพของหญิงสาวที่ใกล้จะหมดสติต่อไปไม่ไหว ถึงเขาจะนิสัยคล้ายๆกับเพลิง แต่ก็ยังมีความสงสารหลงเหลืออยู่บ้างถึงมันจะเพียงน้อยนิด ต่างจากเพลิงที่ไม่เคยรู้สึกสงสารใครเลยแม้แต่พวกเขา

"ใครใช้ให้มึงซบหน้าลงไป เงยขึ้นมา" เจ้าตัวไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อนรัก มุมปากหนาเหยียดยิ้มสมเพชเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้า ก่อนจะกระชากผมเธอให้เชิดหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แล้วโน้มริมฝีปากลงมาขบเม้มบนแผ่นหลังเรียบเนียนดุจปุยนุ่น

ความที่ไม่ฟังใครของเพลิงทำเอาเล้งกับเสือถึงกับกุมขมับ ไม่กล้าที่จะพูดหรือห้ามอะไรต่อได้แต่ยืนมองการกระทำของคนบนที่นอนอยู่อย่างนั้น เพราะรู้ดีว่านิสัยเพื่อนตัวเองเป็นยังไง

ถ้าห้ามแล้วหยุดคือฟัง แต่ถ้าห้ามแล้วยังเฉยคือคนพูดต้องเงียบ

"โอ๊ย! อึก..จะ..เจ็บ" เธอร้องเสียงหลงอย่างแผ่วเบากับการกระทำที่ไม่อ่อนโยนเลยของเขา

มือหนาคลายปล่อยผมทุยผละมาจับยกสะโพกกลมกลึงขึ้นสอบอัดกระแทกเข้าใส่ร่องสวาทรัวๆ ก่อนร่างกายจะกระตุกเกร็งปล่อยน้ำสีขาวขุ่นพวยพุ่งเข้าไปในกายสาวเป็นครั้งสุดท้าย

ป๊อก!

เขาดึงท่อนเอ็นใหญ่ออกจากร่องสวาทที่เปียกแฉะไปด้วยเลือดและน้ำคาวรัก สองขาแกร่งดันตัวลุกขึ้นก้าวลงจากที่นอน ก้มหยิบทิชชูเปียกบนโต๊ะข้างที่นอนมาเช็ดคราบเลือดออกจากลำกายและหน้าขา แล้วเดินผ่านหน้าเพื่อนรักทั้งสองคนไปหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ที่แขวนอยู่บนราวมาสวมใส่ พร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวมาปาใส่หน้าหญิงสาวที่นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนที่นอน ถ้าพวกเพื่อนไม่เข้ามาห้ามเขาคงไม่พอแค่นี้แน่ ต่อให้เธอหมดสติอยู่ตรงหน้าก็ไม่ได้ทำให้เขาสงสารหรือรู้สึกผิด และหยุดการกระทำนั้น

"อึก" เนเน่นอนง้อตัวสั่นเทากุมท้องตัวเองแน่น เปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆปล่อยให้น้ำตารินไหลอาบแก้มโดยมีเสื้อเขาปิดหน้าอยู่ แขนขาอ่อนแรงจนไม่สามารถดันตัวให้ลุกขึ้นในตอนนี้ได้ ทำได้อย่างเดียวคือนอนพักให้ร่างกายค่อยๆปรับตัว

"ไสหัวไปซะ..จะไปไหนก็ไป กูให้เวลาแค่ห้านาที ถ้ามึงยังออกไปไม่พ้นบ้านหลังนี้ มึงจะไม่มีวันได้ออกไปอีกเลย" โจรหนุ่มพูดแค่นั้นก็โน้มตัวลงหยิบบุหรี่บนที่นอนขึ้นมาจุดสูบอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงพิงฝาผนังบนหัวนอน มองเนเน่ที่พยายามดันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ทำเอาเล้งอดสงสารไม่ได้รีบปรี่เข้าไปหมายจะพยุงช่วยเธอ

"ออกไปไอ้เล้งไม่ต้องไปช่วยมัน ถ้าไม่มีปัญญาก็ให้มันนอนอยู่อย่างงั้น" แต่เสียงทุ้มของเพลิงเอ่ยห้ามขึ้นเสียก่อน เล้งจึงหยุดชะงักทันที แล้วก้าวถอยหลังไปยืนข้างๆเสือเหมือนเดิม

"ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอวะ"

"เห็นกูเป็นคนใจดี?" เพลิงพ่นควันบุหรี่ขาวคละคลุ้งออกจากปาก และพูดทิ้งท้ายเตือนสติเนเน่ที่ยืนสวมเสื้อผ้าอยู่บนที่นอน "หวังว่าออกไปคงจะรู้นะว่าควรต้องทำยังไง ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ"

“.....” เธอเงียบไม่ตอบอะไรกลับ เหมือนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่ต่างจากเล้งถอนหายใจพรืดใหญ่ไม่ได้ตอบโต้กลับเช่นกัน ดวงตาคู่คมเหลือบมองหญิงสาวพยุงตัวเองเดินออกจากประตูห้องไปจนพ้นทาง

"มึงอดอยากเหรอวะ เล่นเอาเธอทั้งคืนขนาดนั้น" เป็นเสือที่พูดขึ้นหลังจากยืนเงียบมานาน เขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของเพลิงเลยไม่คิดว่าจะถึกขนาดนี้ เวลาพวกเขาเอาผู้หญิงอย่างมากก็ไม่เกินสิบรอบและไม่เคยถึงเช้า

"เสือก! พวกมึงห้ามเอาคลิปกูในกล้องวงจรปิดไปขาย" มือหนาจิ้มดับบุหรี่ในถ้วยของมัน หยัดกายลุกขึ้นดึงผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือดและน้ำคาวของตัวเองออก โยนทิ้งลงพื้น แล้วล้มตัวลงนอน

"ทำไม?"

"ไม่ต้องถามมาก ออกไปได้แล้วกูจะพักผ่อน"

"เออเอากับมันดิ ผู้หญิงก็เอาคนเดียวจนพรุนไม่เหลือให้เพื่อนแดก"

"อยากแดกก็ไปลากมันกลับมา"

"โหไอ้เวร! แดกสภาพนั้นมีหวังตายคาค*ยกู"

"งั้นมึงก็เลิกพูดมาก แล้วออกไปหาเอาใหม่ซะ" เขาพลิกตัวเข้าหาฝาผนัง ขี้เกียจจะสนทนาต่อ ขณะที่เล้งส่ายหน้าเบาๆอย่างปวดหัวกับการเถียงกันไปมาของเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับออกไปจากห้อง

"แดกอิ่มแล้วก็นอน ชีวิตดี๊ดี" เสือบ่นอุบอิบเบาๆ พลางหมุนตัวเดินกลับตามเล้งออกไป

หญิงสาวปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลลวกๆเมื่อฝืนขับรถจนมาถึงคอนโดของตัวเอง ดวงตากลมโตมองสภาพตัวเองผ่านกระจกหน้ารถ พร้อมขบกรามเข้าหากันแน่น ทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัยเต็มแรง เหตุการณ์เลวร้ายที่เพิ่งผ่านมาไม่นานฝั่งลึกอยู่ในสมองปะปนกับความเคียดแค้นยากที่จะลบล้างออกไปง่ายๆ ใครที่ทำเธอเจ็บปวดมันต้องเจ็บปวดมากกว่าร้อยเท่า

มือเล็กเอื้อมหยิบโทรศัพท์มือถือที่หล่นอยู่ขึ้นมากด ก่อนจะเห็นสายผู้เป็นพ่อกับพี่ชายและแคนดี้โทรเข้ามารวมกันเกือบร้อยสาย แต่เนเน่เลือกที่จะโทรกลับหาแคนดี้เพราะไม่รู้จะอธิบายกับพ่อและพี่ชายยังไง เธอยังไม่อยากให้คนในครอบครัวรู้เรื่องทั้งหมด เพราะเธอต้องการจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

(ฮัลโหล เนเน่แกหายไปไหนมา รู้ไหมว่าฉันโทรหาแกเป็นสิบสาย ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ นี่ฉันนอนก็ไม่หลับมานั่งพะวงเป็นห่วงแกอยู่เนี่ย นึกว่าโดนโจรฆ่าทิ้งไปแล้ว) รอสายไม่นานเสียงของคนปลายสายก็ดังเล็ดลอดออกมารัวๆไม่เปิดให้อีกคนได้มีโอกาสได้พูด เนเน่ถอนหายใจเบาๆรับรู้ถึงความเป็นห่วงของเพื่อนรัก ก่อนเสียงนั้นจะเงียบลงในที่สุด

"พูดจบแล้วใช่ไหม? ฉันจะได้พูดบ้าง"

(แกทำไมเสียงแหบยังงั้น ไปทำอะไรมา ตอนนี้อยู่ไหน)

"อยู่คอนโด มาหาฉันหน่อย ซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้ด้วย"

(ฮะ! แกไปทำอะไรมาทำไมถึง..)

"ยังไม่ต้องถามตอนนี้ รีบมาหาก่อน" เธอพูดตัดบท แล้วกดวางสายทันทีทั้งๆที่คนปลายสายยังไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

---------------------------------------