โคตรเลว #12 - บุกรุก

ตึก ตึก ตึก..

พอเดินออกมาจากลิฟต์สายตาก็เหลือบเห็นแคนดี้กับแคทนั่งรอกันอยู่ตรงระเบียง ก่อนทั้งสองคนจะเอี้ยวหน้ามามองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้อง

"เนเน่!!" แคนดี้กับแคทต่างเอ่ยเรียกเพื่อนรักขึ้นพร้อมกัน แล้วทั้งคู่ก็ดีดตัวลุกขึ้นวิ่งผลุนผลันเข้าโผกอด พร้อมกับปล่อยโฮออกมาด้วยความเป็นห่วง เพราะเมื่อหลายวันก่อนเห็นเพื่อนหายไปไม่มาเรียน โทรไปหาก็ไม่รับ ไปที่บ้านลูกน้องบอกอยู่บนห้องห้ามไม่ให้ใครขึ้นไปรบกวน ทำเอาพวกเธอเป็นห่วงไม่เป็นอันกินอันนอนเลยกลัวเพื่อนรักจะเป็นอะไรไป

สภาพแบบนี้เนเน่คิดว่าแคทคงน่าจะรู้เรื่องทั้งหมดที่เธอเจอมาจากแคนดี้หมดแล้ว ดีเหมือนกันเธอเองจะได้ไม่ต้องบอกและอีกอย่างก็ไม่อยากจะพูดถึงมันด้วย

แต่หารู้ไม่ว่าจริงๆแคทรู้มาจากเพลิงไม่ใช่แคนดี้

"เป็นอะไรของพวกแกเนี่ย ร้องไห้กันทำไม" ว่าแล้วเนเน่ก็ยกมือขึ้นมาลูบหลังเพื่อนรักทั้งสองคน ทำเอานักศึกษาที่เดินผ่านไปมาและเข้าห้องเรียนเอี้ยวหน้ามองกันเป็นแถว

"ฮึก! แกหายไปไหนทำไมโทรไปหาไม่รับเลย" เป็นแคทที่พูดขึ้น พลางสะอื้นไห้อย่างหนัก ไม่ต่างจากแคนดี้ก็สะอื้นไห้จนตัวสั่นเอาแต่กอดเนเน่แน่น

"แกนั่นแหละหายไปไหน ไม่มาเรียนตั้งหลายวัน" เธอเบี่ยงประเด็นไม่ตอบคำถามของเพื่อนรัก แต่กลับถามกลับแทนเพราะเธออยากรู้ว่าแคทหายไปไหนมามากกว่าสนใจเรื่องของตัวเอง

คนถูกถามไม่ได้ตอบในทันที ผละตัวออกมา ปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ "ฉันไม่สบายอะ ลุกขึ้นไปไหนไม่ไหวเลย ดีนะมียายจันทร์กับก้านคอยเอาข้าวกับยามาให้..ตอนนี้เลยหายแล้ว"

"ฮึก..เอาเรื่องของแกเถอะเนเน่ เป็นอะไรทำไมเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องรู้ไหมว่าพวกฉันเป็นห่วงแกมากแค่ไหน กินไม่ได้นอนไม่หลับนึกว่าแกฆ่าตัวตายไปแล้ว" อยู่ๆแคนดี้ที่เอาแต่สะอื้นไห้ก็เอ่ยแทรกในตอนที่เนเน่กำลังจะอ้าปากถามต่อ เธอผละตัวออกจากร่างของเพื่อนรัก แล้วยกฝ่ามือขึ้นปาดน้ำตาออกจากบนพวงแก้มแดงระเรื่อ

เธอไม่ได้ลำเอียงนะมีความเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองคนเท่าๆกัน แต่แคทหายดีแล้วและเรื่องมันเล็กน้อยกว่าที่เนเน่กำลังเป็นอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้สภาพจิตใจของเนเน่จะเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยังซึ่งดูจากหน้าตาที่ดูโทรมลง ไม่น่า..

"ฉันไม่สบายลุกไปไหนไม่ไหว แล้วเลิกคิดสักทีว่าฉันจะทำร้ายตัวเองเพราะเรื่องแค่นี้ ชีวิตของฉันมันมีค่าพอมากกว่าจะเอาไปทิ้ง" เนเน่พูดแค่นั้นก็เบี่ยงตัวเดินเข้าไปในห้องเรียน ปล่อยให้เพื่อนรักทั้งสองคนยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น

กว่าพ่อจะทำให้แม่มีเธอมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ไหนจะอุ้มท้องมาอีกเก้าเดือนไหนจะเลี้ยงมากว่าจะโตได้ขนาดนี้ แค่เรื่องเลวๆเรื่องเดียวเธอจะมาจบชีวิตตัวเองมันก็ไม่ใช่ สู้รอวันเอาคืนดีกว่าแถมยังได้อีกสะใจด้วย

เธอไม่ได้โง่ถึงกับคิดอะไรไม่ได้

หญิงสาวเดินออกจากลิฟต์บนอาคารห้องอธิการบดีหลังเรียนเสร็จด้วยสีหน้าที่สดใสขึ้นกว่าเดิม ดวงตากลมโตมองตรงไปยังห้องหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่อย่างเรียบนิ่ง ก่อนจะหยุดฝีเท้าเมื่อมาถึงหน้าประตูบานใหญ่พร้อมยกมือขึ้นมาเคาะมัน

ก๊อก! ก๊อก!

"เข้ามา"

แกร๊ก|

มือเล็กผลักบานประตูเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากคนข้างในดังออกมา สองเท้าเล็กย่างกรายเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน

"รอนานไหมคะ" เนเน่เอ่ยถาม หลังเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของผู้เป็นลุงซึ่งเป็นพ่อของฟีฟาย

"ไม่ครับ ไปกันเลยไหมเราหิวรึยัง" ฟีฟายยิ้มกริ่มมองสีหน้าของหญิงสาว รู้สึกว่าเธอดูสดใสขึ้นไม่โทรมเหมือนเมื่อตอนบ่าย

"แล้วแต่พี่ฟีฟายเลยค่ะ"

"งั้นไปกันเลยเนอะ พี่หิวแล้ว" พูดจบฟีฟายก็หยัดกายลุกขึ้นคว้าหยิบกุญแจรถ แล้วเดินไปกอดคอเนเน่อย่างที่เคยทำ

"....." ริมฝีปากอวบอิ่มหันไปคลี่ยิ้มอ่อนไม่ได้ห้ามในการกระทำของเขา อาจจะเป็นเพราะความเคยชิน หากเป็นคนอื่นที่มาคุกคามเธอแบบนี้คงถูกผลักออกห่างไปแล้ว

บนรถ-

มีแต่ความเงียบปกคลุมอยู่ภายในรถตั้งแต่ขับออกมายังไม่มีใครพูดอะไรเลย จนกระทั่งผ่านไปสักพัก..

"เราอยากกินร้านอาหารข้างนอก หรือในห้าง" ฟีฟายละสายตาจากถนนเบื้องหน้าหันไปมองคนข้างๆ ขณะที่เธอกำลังมองบรรยากาศภายนอกยามเย็นในเมืองหลวงนอกหน้าต่างที่มีฝนตกพรำๆ

เสียงทุ้มฉุดรั้งเนเน่ให้หลุดจากภวังค์ความเหม่อลอย เธอหันกลับไปมองเจ้าของคำถามนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะถูกมือหนาเอื้อมมาจับมือของเธอสอดประสานกันวางลงบนหน้าตักแกร่ง

"แล้วแต่พี่ฟีฟายเลยค่ะ เน่ยังไงก็ได้"

"เนเน่คนเดิมหายไปไหนแล้ว หื้ม~ คนที่เอาแต่ใจไม่ตามใจพี่เหมือนตอนนี้" ว่าแล้วฟีฟายก็หันกลับไปมองถนนเบื้องหน้าตามเดิม เขาอยากได้เนเน่คนเดิมกลับมามากกว่า แม้จะไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องไม่สบายใจอะไรในใจแต่ก็ดีใจที่ตัวเองได้อยู่กับเธอในเวลานี้ และจะทำให้เธอกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้

"....." เธอยิ้มแห้งเลือกที่จะไม่ตอบ เบือนหน้าออกไปมองบรรยากาศภายนอกดังเดิม พอเห็นอีกฝ่ายเงียบฟีฟายเองก็ไม่ได้เค้นถามอะไรไปมากกว่านั้น จนความเงียบปกคลุมภายในรถอีกครั้ง

@Tazu Shabu-Yaki (ห้างสรรพสินค้าKimno Ross)

"อาหารไม่อร่อยเหรอ หรือรอพี่ป้อน" ฟีฟายเลิกคิ้วถาม เมื่อเห็นคนตรงข้ามเอาแค่นั่งเขี่ยอาหารเล่นไม่ยอมกินเข้าไปสักที

ดวงตาคู่งามละสายตาออกจากอาหารตรงหน้าช้อนขึ้นมามองเจ้าของคำพูดนั้น "ถ้าบอกว่ารอพี่ฟีฟายป้อนจะป้อนให้ไหม" เนเน่ตอบหยอกล้อกลับ รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย

ได้ยินอย่างนั้นชายหนุ่มถึงกับฉีกยิ้มอ่อน "ได้ดิถ้าเราต้องการ" ว่าแล้วเขาก็หยัดกายลุกขึ้นเดินไปนั่งฝั่งเดียวกันกับเธอในทันที ถ้าให้นั่งป้อนอยู่ฝั่งตรงข้ามแบบนี้เขาไม่ถนัดและอีกอย่างกลัวจะหกเลอะเทอะเสื้อนักศึกษาเธอด้วย มานั่งใกล้ๆกันเนี่ยแหละจะได้ไม่เกิดปัญหา ในขณะที่เนเน่นั่งมองการกระทำน่ารักดูเอาใส่ใจของเขาด้วยรอยยิ้ม

ฟีฟายก็คีบอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะมากมายป้อนให้เธอสลับกับใส่ปากตัวเอง ก่อนทั้งสองคนจะหยอกล้อกันไปมาราวกับเป็นคู่รัก ท่ามกลางแสงไฟสลัวเจือบรรยากาศในร้านที่ดูเงียบๆไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านสักเท่าไหร่ โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำเหล่านั้นตกอยู่ในสายตาของใครบางคน

ติ๊ง~

เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานดังขึ้น ทำให้เพลิงที่นั่งเอนตัวสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้โดยขายืดพาดโต๊ะ เหลือบสายตาไปมอง และค่อยๆดีดตัวขึ้น พร้อมกับมือหนึ่งจับบุหรี่ยกขึ้นมาคาบไว้ เอื้อมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูข้อความนั้น

เขาเหยียดยิ้มมุมปากอย่างไม่ชอบใจนักหลังเห็นอะไรบางอย่าง ปากหนาอัดควันบุหรี่เข้าเต็มปอดแล้วพ่นมันขาวคลุ้งออกจากปาก ก่อนเจ้าตัวจะหยัดกายลุกขึ้นจิ้มมันลงดับในโถแก้ว ผลุนผลันออกจากห้องไป

"พอเห็นว่าเปย์หน่อย นี่เล่นซื้อเยอะแยะเลยนะ" ฟีฟายเอ่ยหยอกล้อคนที่เดินนำหน้าเข้าไปในคอนโดของตัวเอง ขณะที่ตนถือของพะรุงพะรังแต่เจ้าของกลับเดินตัวปลิวอย่างสบายใจ

เนเน่เอี้ยวหน้ามามองคนข้างหลัง พลางไหวไหล่ให้อย่างไม่สะทกสะท้าน "ต้องเอาให้คุ้มหน่อย นี่เน่ไม่ได้ผลาญเงินพี่ฟีฟายมาตั้งสามปีและนะ" พูดจบเธอก็หันหน้ากลับไปมองทางดังเดิม

วันนี้เธอโทรไปบอกผู้เป็นพ่อแล้วว่าจะนอนคอนโด เนื่องจากฝนตกทางกลับบ้านรถคงติดมากกว่าจะถึงคงดึกดื่น ซึ่งท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังสบายใจหมดห่วงเพราะรู้ว่าเธออยู่กับใคร

"งั้นหลังจากนี้ก็ผลาญมันทุกวันเลยนะ" ริมฝีปากหนาอมยิ้มกริ่ม เห็นหญิงสาวเริ่มกลับมาเป็นตัวเองบ้างแล้วเขาเองก็ดีใจ

"จัดไป เน่จะเอาให้พี่ฟีฟายจนเลยคอยดู" ว่าแล้วเนเน่ก็เดินเข้าลิฟต์ไปอย่างอารมณ์ดี โดยมีฟีฟายเดินตามหลังเข้ามา

"ยาก"

แกร๊ก|

เท้าเล็กหยุดชะงักทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องพักของตัวเองและรับรู้ถึงความผิดปกติ กลิ่นควันบุหรี่ที่ลอยอบอวลมาแตะจมูกราวกับว่ามีคนมาบุกรุกทำเอาหญิงสาวเริ่มหวั่นใจแปลกๆ เพราะรู้สึกคุ้นชินกับกลิ่นของมันมาก คงไม่ใช่.. แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้เนื่องจากไม่มีใครรู้รหัสห้องนี้นอกจากเพื่อนรักทั้งสองคน และอีกอย่างที่นี่ความปลอดภัยแน่นหนา

อาจจะเป็นกลิ่นเก่าที่ติดจากตัวเธอมาในวันนั้นมันยังสะสมอยู่แหละมั่ง ไม่มีอากาศถ่ายเท เนเน่ได้แต่ยืนคาดเดา จนคนที่เดินตามหลังมาสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่เดินเข้าไปสักที

"ทำไมไม่เดินเข้าไปละ มีอะไรหรือเปล่า"

"มะ..ไม่มีค่ะ"

เธอคงจะคิดไปเอง

มือเล็กเอื้อมไปเปิดไฟข้างฝาผนัง ซึ่งอยู่ห่างจากประตูไม่มาก

พึ่บ!

"....." เนเน่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ สมองหยุดประมวลผลไปชั่วขณะทันทีที่แสงสาดสว่างแล้วสายตาเหลือบมองตรงไปยังโซฟา เจอเข้ากับใครคนหนึ่งนั่งไขว่ห้างเคาะนิ้วลงบนเบาะที่วางแขน

เธอคงไม่ได้ตาฝาดไปหรอกใช่ไหม

ร่างกายแข็งทื่อปนสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เพียงแค่คนตรงหน้าหันมาสบตา

"ร่านดี..มีความสุขอยู่กับชู้ไม่พอ ยังพามันมาสมสู่กันถึงห้องอีก"

---------------------------------------