บทที่6

"ว๊าว ห้องสวยมากฉันขอย้ายมาอยู่ด้วยคนสิ"พริกไทยตาลุกวาวพลางเดินสำรวจห้องพักของเพื่อนสาว ห้องหรูตกแต่งอย่างทันสมัยเหมาะสมกับราคาที่แพงลิ่ว

"ได้สิแต่แกต้องไปขอคุณลุงก่อนนะ"

"ตบปากตัวเองตามอายุเดี๋ยวนี้ค่ะ แกก็รู้ว่าเสร็จพ่อของฉันไม่มีทางยอมให้องค์หญิงตัวน้อย ๆ เสร็จลงจากหอคอยเพียงลำพัง"พริกไทยทรุดกายนั่งลงบนโซฟาข้างอบเชย ฝ่ามือเรียวทั้งสองข้างกุมลงบนหน้าอกข้างซ้าย

"อย่าเว่อร์ มาช่วยฉันจัดของได้แล้ว"

"อย่าลืมตอบแทนบุญคุณพวกฉันทั้งสองคนด้วยล่ะ ใช่ไหมอบเชย"อบเชยที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้แต่พยักหน้าตอบ ก่อนทั้งสามจะช่วยกันจัดของให้เป็นระเบียบซึ่งก็ใช่เวลานานอยู่หลายชั่วโมงอยู่เหมือนกัน

"โอ๊ย ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้เนี่ย แกจะขนของมาเยอะทำไมขนาดนี้ฮะ"พริกไทยโวยวายหลังจากทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จ เสื้อนักศึกษาตัวเล็กปีกชุ่มไปด้วยเหงื่อจนเห็นชุดชั้นในลูกไม้สุดแสนจะเซ็กซี่ด้านในซึ่งไม่ต่างกับอะไรกับเพื่อนอีกสองคน

"ฉันว่าฉันเอามาไม่เยอะนะ ใช่ไหมอบเชย"

ตุบ

"อื้อ ไม่เยอะ"น้ำเสียงอ่อนล้าพร้อมกับร่างบอบบางของอบเชยถึงกับทรุดกายนั่งลงกับพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรง ทำเอาเจ้าของห้องอย่างแองเจิ้ลได้แต่ยิ้มแห้งสงสัยของของ จะเยอะไปจริง ๆ 

"ฉันขอโทษนะที่ต้องพาพวกแกสองคนมาเหนื่อย"นางฟ้าตัวน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาเมื่อเห็นร่างอ่อนล้าของเพื่อนสนิท

"อบเชยไม่เป็นอะไร พักสักหน่อยเดี๋ยวก็หายแองเจิ้ลอย่าคิดมากเลยนะ"

"นั่นสิ แกอย่าไปคิดมากฉันเองก็พูดไปอย่างนั้นแหละ"

"แต่ถึงยังไงฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี"อบเชยหันไปมองหน้าพริกไทยเมื่อสีหน้าของนางฟ้าเริ่มไม่ร่าเริง

"ถ้าแกรู้สึกผิด งั้นวันนี้แกต้องเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวพวกฉันสองคนโอเคไหม"

"วันนี้อบเชยอยากกินขนมหวานเสียด้วยสิ ไม่รู้จะมีใครใจดีเลี้ยงขนมอบเชยไหมนะ"แองเจิ้ลสลับมองหน้าเพื่อนทั้งสอง รอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้าเริ่มกลับมา

"พวกนี้พวกแกสองคนอยากจะกินอะไรเต็มที่เลย เดี๋ยวฉันจะเป็นเจ้ามือเอง"มิตรภาพของความเป็นเพื่อนไม่มีวันเลือนหายไป ทุกคนย่อมรู้ใจต่างฝ่ายดีที่สุด

หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากคอนโดสุดหรูเพื่อมุ่งหน้าไปยังร้านขายอาหารริมทางซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก แม้ท้องฟ้าจะเปลี่ยนสีแต่ก็ยังมีผู้คนเดินขวักไขว่จับจ่ายซื้อของ ซึ่งมีนักศึกษามหาวิทยาลัยวิทยาลัยเดียวกับเธอปะปนอยู่กับกลุ่มคนพวกนั้น

"จะกินอะไรดี"นี่เป็นสิ่งที่ตัดสินใจยากเมื่อสองข้างทางตรงหน้าเต็มไปด้วยร้านขายอาหาร พริกไทยหันไปขอความคิดเห็นจากเพื่อนทั้งสองซึ่งกำลังกวาดสายตาหาร้านอาหารที่ถูกใจ

"อบเชยกินอะไรก็ได้"

"ถ้าอย่างนั้นกินข้าวมันไก่ไหมง่ายดี"

"เอาสิ แองเจิ้ลว่าไงจะกินอะไรดี"

"กินผู้ชาย"คำตอบของหญิงสาวสร้างความตื่นตกใจให้กับเพื่อนทั้งสอง แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้ถามอะไรก็ถูกแรงกระชากจากฝ่ามือเล็กของแองเจิ้ลให้เดินตามไป

ตึก ตึก ตึก

"ที่ร๊าก เขาขอนั่งด้วยคนสิโต๊ะอื่นมันเต็มหมดแล้ว"เสียงหวานดั่งน้ำตาลมะพร้าวดังขึ้นก่อนแองเจิ้ลจะถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างกายของชายหนุ่มโดยไม่สนใจสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเพลิงกัลป์ในตอนนี้เลยสักนิด

"บังเอิญจังเลยนะครับน้องแองเจิ้ล"ปอร์เช่ทำลายบรรยากาศอันตึงเครียดรังสีอำมหิตกำลังแผ่กระจายออกจากร่างของเพื่อนชาย พริกไทยและอบเชยปลีกตัวไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างปล่อยให้เพื่อนสาวได้เดินหน้าตามจับผู้ชายอย่างใจที่ต้องการ

"ทานอะไรกันอยู่เหรอคะ หนูขอทานด้วยคนสิตั้งแต่เลิกเรียนหนูยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย"

"สั่งได้เลยครับ น้องแองเจิ้ลอยากทานอะไรสั่งได้เลยเดี๋ยวเจ้าถิ่นอย่างไอ้เพลิงเลี้ยงเอง"

"เกี่ยวอะไรกับกู"น้ำเสียงแข็งกระด้างดังขึ้น เขาพยายามสะบัดฝ่ามือเล็กนั่นออกจากท่อนแขนแต่มันก็ชั่งยากเย็นเสียเหลือเกิน

'มือคนหรือมือตุ๊กแกวะ'

"พี่เพลิงใจดีที่สุดเลย ขอบคุณมากนะคะ"

"ใครบอกว่าฉันจะเลี้ยงเธอ"

"ก็พี่สิงหาเป็นคนบอก ว่าแต่พวกพี่พักอยู่แถวนี้กันเหรอคะ"

"เปล่าหรอกครับ พวกพี่แค่ขับรถแวะมาส่งไอ้เพลิงมัน มันพักอยู่ที่คอนโดนั่น"กัปตันชี้นิ้วไปยังคอนโดตึกใหญ่เป็นการบอกใบ้ให้หญิงสาวได้รู้

"ว้าว แบบนี้ก็ดีเลยสิคะหนูเองก็พึ่งจะย้ายเข้ามาพักที่คอนโดนั้นเหมือนกัน"ริมฝีปากเล็กยิ้มกว้างดวงตากลมโตเปล่งประกายดั่งราวไข่มุก

"พี่เพลิงดีใจไหมคะที่เราสองคนได้พักอยู่ที่เดียวกัน"

"ไม่ แล้วก็เลิกเอาหน้าอกแบน ๆ ของเธอมาถูแขนฉันได้แล้ว"รอยยิ้มบนใบหน้าในตอนแรกค่อย ๆ เลือนหายไปจากใบหน้าสวย หญิงสาวผู้ที่เคยมั่นใจในรูปร่างของตัวเองถึงกับต้องก้มลงมองอกอวบอิ่มภายใต้ชุดนักศึกษา

หมับ

"ทำบ้าอะไร ปล่อยแขนฉัน"

"ไปค่ะ ไปพิสูจน์ให้มันรู้กันว่าของหนูไม่ใช่เล็ก ๆ "

พรูด แค๊ก แค๊ก

ชายหนุ่มทั้งสามยกเว้นเพลิงกัลป์ถึงกับตกใจพ่นน้ำออกมากับคำชวนของหญิงสาว พวกเขารวมถึงเพลิงกัลป์ไม่คิดว่าเธอจะมีความใจกล้ามากขนาดนั้น

"ปล่อยแขนฉัน แล้วไสหัวออกไปให้พ้นหน้า"ผู้หญิงบ้าอะไรชวนผู้ชายไปทำเรื่องแบบนั้น เธอกำลังปั่นประสาททำให้เขาเริ่มจะหมดความอดทนเต็มที

"ไม่ค่ะ เราสองคนต้องไปพิสูจน์ ไปค่ะห้องของหนูยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้าเตียงนอนยังใหม่ยังไม่เคยถูกใช้งาน"สีหน้าของเพลิงกัลป์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรก็มีสายโทรศัพท์ดังเข้ามาแทรกเสียก่อน

ซึ่งสายนี้ดูเหมือนจะสำคัญกับเขามาก ท่อนแขนใหญ่สะบัดฝ่ามือเล็กของเธอออกก่อนชายหนุ่มจะรีบกดรับแล้วเดินออกไป

"ชิ ทำเป็นไล่เดี๋ยวแม่จะล่อให้ไปไม่เป็น"

"แกก็อย่าไปรุกพี่เขาให้มากสิ ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป"

"แล้วเมื่อไหร่ฉันจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนกับคนอื่นเขาล่ะ ว่าแต่รุ่นพี่ทั้งสามคนพอจะรู้ไหมคะว่าเมื่อกี้ใครโทรมาหาพี่เพลิง"แองเจิ้ลกระแทกร่างเล็กนั่งลงบนเก้าอี้โดยไม่กลัวว่ามันจะหักไปกับแรงกระแทก สีหน้าของเธอเศร้าสลดลงเล็กน้อยเมื่อเพลิงกัลป์ยังไม่เดินกลับมา

"มันคงจะออกไปคุณเรื่องธุรกิจกับลูกค้าของมันล่ะมั้งครับ"

"ลูกค้าอะไรทำไมถึงได้แสดงอาการดีใจแบบนั้น"แองเจิ้ลบ่นอุบกับตัวเอง รอจนแล้วจนเล่าเพลิงกัลป์ก็คงยังไม่เดินกลับมา

"พี่ว่าพวกเราอย่าไปรอมันเถอะกลับขึ้นห้องไปพักได้แล้ว พวกพี่เองก็จะกลับแล้วเหมือนกัน"สิงหาลุกขึ้นยืนพร้อมกับเพื่อนอีกทั้งสองคน 

"อาหารมื้อนี้พี่ขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงก็แล้วกันนะ ถือว่าเป็นการต้อนรับน้องใหม่"ปอร์เช่ควักธนบัตรใบสีเทาออกมาจ่ายค่าอาหาร ทั้งสามสาวยกมือขึ้นพนมไหว้

"อย่านอนดึกล่ะพรุ่งนี้ตอนเช้ามีกิจกรรมเลือกตัวแทนดาวเดือน พวกพี่ไปก่อนนะ"

"ค่ะ"สามสาวโบกมือลา ปอร์เช่และสิงหาเดินกอดคอออกไปเหลือไว้แต่กัปตันที่ยังคงยืนอยู่ไม่ไปไหน ชายหนุ่มยืนจ้องหน้าแองเจิ้ลอยู่อย่างนั้น

"พี่กัปตันมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ห้องสองศูนย์ห้า ชั้นสิบ"

"..."

"ห้องของไอ้เพลิง แล้วพรุ่งนี้รอรับมันไปมหาวิทยาลัยด้วยล่ะรถของมันเข้าอู่ พี่ไปก่อนนะ"สีหน้าของแองเจิ้ลกลับมามีความหวังอีกครั้ง เธอยกแขนโบกมือให้ชายทั้งสามด้วยความตื้นตันดีใจ

'หนูสัญญาว่าหนูจะเอาพี่เพลิงมาเป็นผัวให้ได้'วินาทีนี้ไม่มีใครอายเท่ากับอบเชยและพริกไทย เมื่อไอ้เพื่อนตัวดีตะโกนเสียงดังจนใครต่อใครต่างหันมองมา

'ห้องสองศูนย์ห้า นั่นมันห้องตรงข้ามกับเธอนี่น่า'

"พี่เพลิงเสร็จหนูแน่นอนค่ะ การศึกษาไม่สำคัญเท่ากับการหาผัว"