What the hell did just happen?! Ngayon lang ako nakapagreact sa sinabi niya. Ngayon lang pumasok sa isipan ko kung anong ibig sabihin no’n! Shit! Ang slow ko nga talaga!
Hindi na ako muling nakapagtanong pa dahil dumating na ang prof. This will gonna be awkward for the both of us.
Natapos na ang klase nang mapansin kong wala na si Ryven sa upuan niya. Kumunot ang noo ko dahil hindi ko man lang napansin na umalis na pala ito. Nagkibit balikat na lang ako saka naglakad paalis.
Habang naglalakad sa corridor ay may narinig akong pamilyar na boses sa loob ng bakanteng room. Nang silipin ko ‘yon ay nakita ko si Jai na kaharap ang isang lalaki habang nagsasalita. Kahit na nakatalikod sa akin ang lalaki ay nakilala ko agad ‘yon. Si Ryven.
Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko dahil sa pagpipigil na pakinggan ang pinag-uusapan nila. Nanatili pa ako doon ng ilang segundo habang pinagpipili ang
Marami pa nga akong iniisip, dumagdag pa itong tumawag sa akin na hindi ko maintindihan. Anong kukunin ako? Sino ba sila?Ni-track na nga ni Fellin ang number na ‘yon habang tinatawagan ako pero hindi niya ma-track. Masyadong maingat ang tumawag sa akin kaya iisa lang ang suspect namin dito. Si Matthew.Ano ba talagang kailangan niya sa akin? Bakit hindi niya na lang ako diretsuhin? Mas lalo niya lang pinapagulo ang isip ko. Sa dami ng iniisip ay nakalimutan ko nang itanong kay Dad ang tungkol sa sinabi ni Matthew. Alam na nitong nakausap namin siya sa hideout pati na rin ang pagsunod ko kay Ryven sa isang mansyon noong gabing halos mabalian na ang paa ko pero hindi niya pa alam na muli kong nakausap si Matthew sa university. Palipat-lipat ng location si Matthew kaya mahirap itong hanapin. Ang dating mansyon na pinuntahan ko kung saan naroon siya ay may iba nang nakatira ngayon. Kaya imbes na mapalapit sa kaniya, mas lalo lang kami nit
Ano ba ang dapat kong maramdaman? Tama ba na makaramdam ako ng inis? May karapatan ba ako?Pagkatapos kong makita si Ryven at Jai na magkadampi ang mga labi ay pinilit kong makaalis doon nang hindi gumagawa ng ingay. Ayoko silang istorbohin, wala akong karapatan.Sobrang bigat ng dibdib ko nang makita ‘yon na halos hindi na ako makagalaw sa kinatatayuan ko, pero pinilit kong umalis dahil mas lalo lang bumibigat ang pakiramdam ko kapag nanatili pa ako ng matagal doon.At ang pahamak kong ID, nasa bulsa lang pala ng palda ko! Sa sobrang lutang ko no’ng araw na ‘yon ay hindi ko namalayang nailagay ko pala ito roon dahil natanggal ang pin.Dalawang araw na ang nakararaan nang mangyari ‘yon, dalawang araw na rin akong naiinis sa tuwing pumapasok. Ngayon nga na dapat ay nag-aayos na ako pero nakahiga pa rin ako sa kama habang titig na titig sa kisame. Hanggang sa marinig kong tumuno
Lumipas ang isang buwan na wala kaming pansinan. Minsan ay binabati namin ang isa’t isa kapag nagkakasalubong ang tingin sa room pero tanging tango lang ‘yon. Hindi namin kinikibo ang isa’t isa. At dahil doon ay nakahalata na ang barkada. Inaasar pa rin kami nina Jasper pero sa tuwing nakikita na nito ang seryoso naming ekspresyon ay kusa na rin siyang humihinto. Kahit si Jiro ay nagtataka rin sa biglaan naming hindi pagkibo sa isa’t isa. Pero alam kong inoobserbahan kami nito. Ganoon din naman ang misyon ko, ang obserbahan silang dalawa.Lumipas ang mga araw at weekends na naman, pinaka-inaabangan ng mga estudyante dahil ibig sabihin ay gimik. Nagpasya akong pumunta ng mall para makapag-shopping. Matagal ko na rin itong hindi nagagawa at since hindi naman masyadong busy ngayon ay uubusin ko ang oras ko dito.“Vanna?” Awtomatiko akong napalingon doon nang may magtawag sa akin. Si Jasper pala ito. Narito ka
Lumipas ang isang linggo at kaarawan na nga ni Emma. Engrande ‘yon at ginanap sa five star hotel. Sinalubong niya ako nang makapasok at iginiya sa table kung saan nakaupo na sina Jasper at Jiro. Wala pa si Ryven.Umupo na lang ako doon habang nililibang ang sarili. Nagsimula ang program na hindi siya dumadating. Hanggang sa patapos na ito pero wala pa rin siya. Nagsimula na akong kabahan at nagtingin-tingin sa paligid dahil baka nagkasalisi lang kami. Pero wala pa rin siya. Tinext ko na rin siya pero walang reply. Tinanong ko na lang si Jasper kahit na alam kong aasarin din naman ako nito.“Nakita mo si Ryven?” tanong ko. Napatingin ito sa akin. Akala ko ay aasarin niya ako pero nakita ko rin ang pag-aalala sa mukha niya.“Hindi nga. Kanina ko pa rin siya hinahanap,” sagot nito. “Ikaw, Jiro?” baling niya naman kay Jiro.“I’m tracking his location,
I woke up with a hangover. Shit! Ang sakit ng ulo ko! Bumangon ako para tingnan ang orasan and my jaw dropped as I saw what hour is it now. It’s already 3 o’clock in the afternoon! Sinapo ko ang ulo ko.Muli akong nahiga dahil sa hilo. I’m slowly remembering what happened yesterday while staring at the ceiling. Hanggang sa biglang pumasok sa isip ko Si Fevianna.May sinabi ba ako sa kaniya?I can’t remember at all. Tumayo ako para kumuha ng gamot pero kasabay rin non ang pagtunog ng telepono ko. Tiningnan ko ‘yon pero kumunot ang noo ko nang makita ang maraming messages galing kina Jasper, Jiro, Emma at… Fevianna.I immediately checked her message at kahit na walang nakakatawa ay para akong tangang nakangiti habang nagbabasa.From Vanntot:Where the hell r u?!!!Ramdam ko ang inis nito kahit sa text la
“How’s Fevianna?” tanong kaagad nito nang makapasok ako sa malaking office niya.“She’s good,” sagot ko. Nakatalikod ito sa akin habang hawak sa isang kamay ang kopitang may alak. Uminom muna siya bago inikot ang swivel chair at humarap sa akin.“Are you sure?” He directly look into my eyes. Isang tingin lang nito ay malalaman niya kaagad kung nagsasabi ba ako ng totoo o hindi.Sumandal ako sa tapat ng pintuan. “Yes,” prenteng sagot ko.Naging tahimik si Fevianna simula no’ng iniwasan niya ako. I’m observing her every movement and I know she’s observing me too. She looks really fine.Palihim akong napangiti nang maalala na naman ang mukha nitong naasar. Kahit na si Jasper na lang ang nang-aasar sa kaniya ay hindi pa rin talaga niya ito matalo. Madaldal si Jasper, sasabog ka na lang sa inis dahil sa pang
“Ma, si Rem oh, may pinopormahan na.”Agad na tinakpan ni Harem ang bunganga ko dahil sa biglaan kong pagsumbong kay Mama.“Hindi ko pinopormahan ‘yon, kuya!”“Ah talaga? Bakit ka namumula?” asar ko pa rito kaya naman mas lalong namula ang mukha niya dahil na rin sa kaputian.Mabilis naman lumabas si Mama mula sa kusina at nakapamaywang na hinarap kaming dalawa.“Aba’t napakabata pa nitong kapatid mo para manligaw. Sino ba ‘yan, Harem, ha? Bakit hindi mo ipakilala sa ‘min?”I laughed. Akala mo kung sinong istrikta e, gusto rin palang makilala. Nakita ko kasi ang babaeng kalaro nito sa tapat ng bahay. May bagong lipat kasi at nagkataon na kaedad niya ang anak ng may-ari na ngayon ng bahay roon.“H-hindi nga kasi!” Umiwas ito ng tingin kaya mas lalo akong na
“Kuya!”Napalingon ako sa boses ng isang taong matagal ko nang hinihintay na marinig. Malapad ang ngiti nito sa akin habang nakatayo sa harapan ko. He’s still wearing a hospital gown.“H-harem.” Ngumiti ako saka ginulo ang buhok niya.“Nak…”I was stunned when I hear that voice. The angelic voice of my mother. Unti-unti akong napalingon at nakita si Mama na nakangiti sa akin. Napaawang ang labi ko at agad na nag-unahan sa pagtulo ang mga luha.“Si kuya umiiyak. Akala ko ba boys don’t cry, ha?”Muli akong napatingin kay Harem na inaasar ako. Pinunasan ko ang luhang nagsitulo saka sila parehong niyakap. Naramdaman ko ang mahinang pagtawa ni Harem pati na rin ang bungisngis ni mama.Pagkakalas ko ay bigla na lang nawala sa paningin ko si Harem. Natutok kay mama ang atensyon k
“Ahhh!”Hawak-hawak ko ang balakang ko nang pwersahan akong mapaupo sa sahig. Pang-ilang araw na naming training dito pero parang wala pa ring nagbabago sa akin. Gano’n pa rin ako... Mahina.“Tayo!” sigaw ni Selena.Agad ko ring inayos ang sarili ko at muli siyang hinarap. Ngayon ay matalim siyang nakatitig sa mga mata ko na tila ba may hinahanap ito roon.“Show me your wrath!”Mariin ko siyang tiningnan at naghanda na sa susunod na pag atake pero nalalabanan niya iyon lahat.“Kulang pa iyan!” muling sigaw niya at tila ba mas galit pa siya sa akin ngayon.Muli akong sumubok pero wala talaga, sadyang mas malakas siya sa akin at wala na akong magagawa roon!Huminto muna ako at ipinatong ang mga kamay sa tuhod ko habang hinihingal. She's just watching me at tila ba disappointed ito sa mga nagiging kilos ko.“Is that all you’ve got, Fevianna?” she asked, irritated.“Pagod na ak—”“Do I gav
I have a bad feeling about this. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Hindi na dapat talaga ako sumama, e!And to that woman, Selena! Bakit kung makatingin siya sa akin ay iba? Para bang handa ako nitong sakmalin anumang oras o kaya naman may binabalak siyang hindi maganda sa akin.I should be careful.Nagpapahinga na kami ngayon sa kaniya-kaniya naming kwarto. Thank God I’m alone now. Ang tanging sinabi lang sakin ni Matthew ay mas mapapalakas ako rito. And I think the person he was talking about na makakatulong sa akin ay si Selena. But what's with her presence?She’s a filipino residing here in England kaya nakakaintindi pa rin siya ng tagalog although mas na-aadapt niya na ang slang dito. And I need to get ready dahil magsisimula na bukas ang training namin. Malakas ang pakiramdam kong iba kung magtrain si Selena, sa presensya niya pa lang ay natitinag na ako, paano pa kaya kung nasa mismong training na kami?Gawa na rin ng sobrang pagod
“Are you all set?”Nalipat ang tingin ko sa repleksyon ni Gin sa salamin nang bigla na lang itong pumasok ng kwarto habang inaayusan ko ang sarili ko.I put on my lipstick before I stood up and turn to look at him.“Let's go,” I answered, blankly.Ngayon na ang alis namin at nagdesisyon akong baguhin ang lahat-lahat sa akin.I wore a skin-toned backless crop top and black high waist jeans. Naka-pony tail din ako kaya naman lantad na lantad ang balat ko sa likod.Hindi rin makatingin ng diretso sa akin si Gin na tila ba naiilang ito pero wala na akong pakialam. Inayos ko na lang ang mga gamit ko bago ito binigay sa kaniya. Pero bago pa ako lumabas ng kwarto ay pinagmasdan ko muna ang sarili sa salamin.I smirk as I saw my reflection on the mirror. Who would've thought that I actually became the bitch I didn't what to be?I put on my stilettos and compose myself. Bumagay ang suot ko sa pulang-pulang mga labi ko. A
I swear to myself that this will be my last tears. Sawang-sawa na akong makaramdam ng sakit. Sa sunod-sunod na sakit na nalalaman ko ay unti-unti ako nitong minamanhid. And this is what I want...To be numb.Magdamag ko na atang naibuhos lahat ng luha ko dahil kinabukasan ay tila wala na akong maramdaman na kahit ano. Blangko na ang lahat-lahat sa akin. I can't trust anyone anymore, even myself.Or rather... I don't know myself... anymore.Umiling ako saka dumiretso na lang ng banyo para maligo. After doing my morning ritual ay lumabas na rin ako ng kwarto at naabutan pa si Gin na mukhang papunta ng kwarto ko.He stopped for a while when he saw me but later on continue to saunter towards me.“I have something to tell you,” he said.Hindi ako sumagot. Nanatili lang akong nakatayo sa harapan niya habang hinihintay ang susunod nitong sasabihin.“We’re going in England,” he added that immediately fixed my
Wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak lang nang umiyak. Luckily, I was alone since Gin gave me time for myself. Hinayaan ko lang ang sarili kong maging mahina at mugtong-mugto na ang mga mata.I can’t even remember if I ate dinner. I just let myself be tired of crying until I fell asleep.Nagising na lang ako dahil sa sunod-sunod na katok sa pintuan.“Are you awake? I brought you food,” rinig ko ang mahinahong boses ni Gin mula sa labas.I was just staring at the ceiling for a few minutes until I heaved a deep sigh.“Come in,” I utter.Maya-maya lang din ay pumasok siyang may dalang tray ng pagkain. He first look at me as if observing me and my next move. “Kumusta ka?” With that question, I froze. Hindi ko alam na sa simpleng tanong lamang na ‘yon ay mahihirapan akong sagutin. I didn’t mean to make its meaning doubled but I just can’t distinguish what kind of question he wanna ask.Kumusta ako physically? Emotionally? Mentally? No. I am not okay, but this will gonna be okay... s
Tears are still streaming down my face when I hurriedly hopped inside of Gin’s car. “Lady Fev—”“Let’s go.”He didn’t question anymore when he saw my reaction. Muli niyang pinaandar ang sasakyan at mas malumanay na lang ngayon ang patakbo niya.Later on, he grope something in front and gave me the tissue. I hesitated first from accepting it but this is not the time to higher my pride. Kinuha ko ‘yon at naging tahimik na kami sa buong biyahe habang hinahayaan niya akong ilabas lahat ng luha ko. I am even sobbing but he’s just acting like he can’t hear me so that I can have a privacy.I feel like crying is not enough to ease my madness. I felt like I am enduring the problem of a whole nation. Sobrang bigat sa pakiramdam!I don’t know where he’s taking me but it was like we’re going up a mountain. Hinayaan ko na lang siya dahil sa ngayon ay wala pa akong ganang makipag-usap.Until later on, we stopped at the edge
I slowly open my eyes when I heard the door open. Where am I? This is not my room and this is also not familiar to me.My vision is still blurry since I just woke up but when the person went near me, I slowly distinguish who it is.“Lady Fev...”His concerned eyes darted at me. Soon after, he touched my forehead with the back of his palm. “I brought soup and medicine. You should eat first,” he offered.This scene is familiar.I tried to rose up but I felt my head hurts. Inalalayan niya ako sa pag-upo hanggang sa mapasandal ako sa headboard.Later on, he just volunteered to give me a hand for me to eat. Hindi na ako tumanggi pa dahil sa nararamdamang gutom at hilo.Hinipan niya muna ito bago isinubo sa akin at habang kumakain ay wala akong ibang maisip kundi ang nangyari kahapon. Unti-unting bumabalik ang lahat ng sinabi ni Matthew na hindi ko alam kung dapat ko bang paniwalaan.“Your medicine
Hindi ko alam kung saan ako pupunta. I just want to disappear from this world.I don’t even care even though I’m walking at the middle of the road, hearing the different kinds of horns. Why can’t they just kill me so this will end already?“Hoy! Magpapakamatay ka ba?!”I heard someone shout at me but I didn’t turn to look whoever it is. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa matunton ko ang puro punong lugar. I went under the tree and let myself rest there. Napakatahimik... Napakapeaceful. I sat on the ground and leaned against the tree. Pinapakinggan ko lang ang tunog ng pagsayaw ng mga dahon kapag nahahanginan ito. I’m aftaid at the darkness but it’s a surprise that I found it calming now.When I open my eyes, There was no moon either stars. Until I suddenly feel a small liquid streaming down my face. I thought it’s my tears but I couldn’t cry anymore added that it’s cold. Later on, they simultaneously fall a
I waited. I waited for it to hit me but damn this car! It stopped!Patuloy pa rin sa pagtulo ang luha ko nang tumayo at pinaghahampas ang harap ng sasakyan.“Just fucking kill me!” I continue to hit it even though I’m already hurting my own hands. “Kill me now!”“Fev!”“Kill me!”“Fevianna!”I was stopped when I heard that familiar voice. It was dark already but when he got near me, that was the time I almost lost my energy. But he managed to hold me still and that’s when I didn’t waste a time and wrapped my arms around him.“Ryven!” I sobbed just by smelling his scent again. I missed him so much. I missed this man.“Fev, sorry... I-I’m really really sorry from what I did,” he said as he tightened our hugs and kissed the side of my head.I wasn't able to answer since I just want to feel his warmth. I feel like home inside of his embrace. Ngayong halos maubos na ang lakas ko ay unti-