Tanging tunog lang ng sapatos ni Matthew ang naririnig sa loob ng kwartong ‘yon habang naglalakad siya palapit sa amin. He’s wearing a white polo with red necktie. Nakasabit sa likuran nito ang kaniyang coat. Ang hula kong edad niya ay nasa edad 40 pataas na halos kasing-edad lang ni Dad.
“I heard you’re searching for me,” saad niya nang makapasok, sapat lang ang distansya para hindi maabot ni Fellin kung sakaling gumawa ito ng maling kilos.
Paano siya nakapasok dito? Marami kaming tauhan na nakabantay sa labas. Napatumba ba niya lahat ng mga ‘yon? Nang siya lang?
Nang huminto ito ay may dalawa pang lalaki na naka-itim ang lumapit sa magkabilang tabi niya. Naka-mask ang mga ito kaya hindi makita ang hitsura nila, tanging si Matthew lang ang hindi.
“Good for us, then, ikaw na mismo ang lumapit,” saad ni Fellin na ngayon ay nakangisi na. Pinunasan nito ang kamay at tinadyakan si Tyler kaya natu
Dalawang linggo matapos ang insidente sa hideout kung saan bigla na lang lumitaw si Matthew ay palaisipan pa rin para sa amin ang sinabi niya. Anong kailangan niya sa akin? Bakit niya ako gustong kunin? Nakahiga ako ngayon sa kwarto habang nag-iisip nang may maalala ako. Bumangon ako at kinuha sa drawer ang litrato ng magpapamilya kasama ng pendant. Habang tinititigan ang lalaki ay nanlaki ang mga mata ko. I knew it! Kaya familiar ang batang lalaki rito ay dahil siya si Matthew! Hindi nalalayo ang hitsura ng batang ‘yon sa hitsura ngayon ni Matthew kaya nakilala ko agad ito. So Verlian nga ang mga ito, sino naman ang batang babaeng katabi niya? Halatang close sila roon. Itinago ko ang litrato at nagdesisyong lumabas. Nagbihis muna ako ng pang-alis bago walang paalam na umalis sa mansyon. Wala si Gin ngayon dahil may ibang inutos sa kaniya si Dad. Si Fellin at Fion naman ay nasa hideout. Wala rin naman akong gagawin sa mansyon kaya nagdes
Kinabukasan ay patuloy ko pa rin siyang sinundan. Hindi ako mapakali simula no’ng nakita ko siya sa ospital kaya dapat ngayon ay todo bantay na talaga ako.Ngayon ay sinusundan ko ang sasakyan nito papunta sa hindi pamilyar na lugar . Habang tumatakbo ang oras ay palakas rin nang palakas ang tibok ng puso ko dahil nagkaka-ideya na ako kung saan ang punta niya. Tatlong oras ang naging biyahe nang makarating kami sa isang lugar na hindi pamilyar sa akin. Isang malaking mansyon ang naroon at maraming mga nakasuot ng itim na suit ang nagbabantay sa paligid.Pumasok siya roon habang ako ay nagpark sa ‘di kalayuan at pinakiramdaman ang paligid. Sinigurado ko munang tago ang presensya ko bago ako naglakad palapit sa bakuran. Napansin ko rin ang mga cctv camera kaya naman nagdesisyon akong umakyat na lang ng puno. Mabilis lang akong nakaakyat nang hindi napapansin ng nagbabantay sa gate. Nang makarating sa taas ay kita ang bukas na binta
Nagising ako nang biglang mag-ring ang phone ko. Naka-ilang ring pa ‘yon kaya naman ginawa kong pantakip ang unan sa tainga ko para hindi marindi sa tunog. Ilang minuto matapos ang pag-ring, tumunog ulit ito. The hell! Sino ba ‘tong istorbo na ‘to?! Inis kong kinuha ang telepono at sinagot ‘yon nang hindi tinitingnan kung sino ang tumatawag.“What?” Garalgal pa ang boses ko at humihikab nang sagutin ‘yon.“Good morning, Vanna. Free ka ba today?” Boses ‘yon ni Emma. Nang tingnan ko ang screen ay pangalan ni Jasper ang naka-register.“Pwede ba kung tatawag ka lang para tanungin kung free ako, i-check mo muna ang oras?” Umagang-umaga pero mainit na agad ang ulo ko.“Huh? Anong oras na ah,” inosenteng sagot niya. Nagkusot muna ako ng mata bago tingnan ang orasan sa phone. What?! Alas-onse na! Sa gulat ko ay nahulog sa muk
“Wooh! What a life!” sigaw ni Jasper nang makarating kami sa isla. Nakakamangha ang lugar, tahimik at payapa.“Sigaw pa, Jasper, nang ma-engkanto ka,” bara sa kaniya ni Emma. Narinig ko ang mahinang pagtawa ni Jai. Narito pala siya sa likod ko.Naglakad ako palapit sa kubo at pinagmasdan ang paligid. Napaka-peaceful.“Ang ingay mo!” rinig ko ang sigaw ni Emma.“Wow, mas malakas pa nga ‘yang boses mo!” sagot din sa kaniya ni Jasper. At nagbangayan na naman silang dalawa.Sumunod si Jai sa direksyon ko at ngumiti siya nang makalapit. Tumango lang ako dahil naiilang pa ako sa kaniya. Sina Ryven at Jiro naman ay magkasama na ngayon habang seryosong nag-uusap.“Oh, Vanna. Why don’t you join them?” tanong sa akin ni Jai at tiningnan ang direksyon nina Emma at Jasper na nagsasabuyan
Papasok ako sa University! And Fellin did it without asking my permission, diretso siya kaagad kay Dad. The hell! Ako ang papasok kaya dapat ay sabihan niya man lang ako. Pero wala na akong magagawa dahil naka-enroll na ako. In fact, ngayon ang first day ko sa University. Anong oras na pero hindi pa rin ako nakakabihis. Just what the hell is she planning?Nang kausapin ko naman si Fellin para ipaliwanag ‘yon ay sinabi nitong may nalaman siyang panibagong impormasyon tungkol sa Verlian. Gusto niyang malaman kung ano nga ba ang totoong relasyon nina Matthew at Ryven. At ako ang inilagay niya sa alanganing posisyon. Great. Napakatalino nga naman ng kapatid ko. Dito nakasalalay kung ano ang magiging desisyon nila kay Ryven. Kung dapat nga ba talaga siyang katakutan o kailangang protektahan dahil maaaring ginagamit lang siya ni Matthew.Nagulat ako no’ng malaman ko ‘yon. Sarili niyang anak gagamitin niya laban sa kalaban n
“Sino ka ba talaga?”Mabilis na ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. Nanatiling diretso at seryoso ang tingin nito sa akin at ayokong iwasan iyon dahil makakadagdag lang ‘yon sa suspetsya niya. Matalim ang tingin namin sa isa’t isa na halos hindi na rin kami kumukurap.Maya-maya ay ngumisi ako sa kaniya. Bigla siyang nagtaka dahil sa ekspresyon ko.“Akala ko ba mag-la-law ka?” sakastikong tanong ko rito na dahilan ng pagsalubong ng kilay niya. Pero sa totoo lang ay abot langit na ang kaba ko ngayon. “Why don’t you find it yourself, then?”Mas lalong naging matalim ang tingin niya sa akin pero tinatapatan ko rin ‘yon. Nanatili kami sa gano’ng posisyon ng mga ilang segundo.“Jiro.”Sabay kaming napatingin sa kinaroroonan ng boses ng sumigaw na ‘yon. Nang makita naming si Ryven &l
Nagising ako sa sunod-sunod na katok mula sa pintuan ng kwarto ko. What the hell? Tinatamad pa akong bumangon dahil tatlong oras lang ang tulog ko. Sabado ngayon kaya dapat ay binabawi ko ang tulog ko dahil simula nang pumasok ako sa university ay ilang oras na lang akong nakakatulog. Ang hirap ng kurso ni Ryven, dagdag pang pang-doctor ang sulat niya.Inis akong napabangon nang makarinig ulit ng katok.“Ano ba!” sigaw ko. Nang buksan ko ang pintuan ay kinukusot ko pa ang mga mata ko. Pero nang makita ko na kung sino ‘yon ay nagsalubong ang kilay ko.“Fellin?”“What the hell happened to you?” iyon agad ang bungad niya sa akin. Siguro ay napansin na nito ang eyebags kong busog na busog.“This is your fault,” sagot ko.Paano ba naman kasi, tinambakan kami ng assignments kahit weekends na. Tapos may pinagawa
He needs protection. Seriously, hindi na tama ang ginagawa ni Matthew kay Ryven. Hindi ko maintindihan kung paano niya nagagawang saktan ang sarili niyang anak.“Nasaan ang medicine kit mo?” tanong ko rito. Seryoso pa rin ang mukha ko at nahahalata kong naiilang na siya dahil doon.Tinuro niya sa akin ang kinaroroonan non kaya agad ko itong kinuha at sinimulang gamutin ang mga sugat niya. Wala na siyang damit ngayon dahil pinatanggal ko ito para mas mapadali ang paggamot.Pinilit ko talaga siyang sabihin sa akin ang totoo at tama nga ako. Lahat ng sugat at peklat na ‘to ay galing sa kademonyohan ni Matthew. Hindi na ako nakapagtanong pa kung bakit dahil nahalata kong ayaw niya nang pag-usapan pa ‘yon.Seriously? Anong klaseng demonyo ba ang sumapi kay Matthew para magawang ganituhin ang anak? Si Dad nga na pinalaki si Gin kahit hindi nito tunay na anak ay hindi niya natamo ang
“Ahhh!”Hawak-hawak ko ang balakang ko nang pwersahan akong mapaupo sa sahig. Pang-ilang araw na naming training dito pero parang wala pa ring nagbabago sa akin. Gano’n pa rin ako... Mahina.“Tayo!” sigaw ni Selena.Agad ko ring inayos ang sarili ko at muli siyang hinarap. Ngayon ay matalim siyang nakatitig sa mga mata ko na tila ba may hinahanap ito roon.“Show me your wrath!”Mariin ko siyang tiningnan at naghanda na sa susunod na pag atake pero nalalabanan niya iyon lahat.“Kulang pa iyan!” muling sigaw niya at tila ba mas galit pa siya sa akin ngayon.Muli akong sumubok pero wala talaga, sadyang mas malakas siya sa akin at wala na akong magagawa roon!Huminto muna ako at ipinatong ang mga kamay sa tuhod ko habang hinihingal. She's just watching me at tila ba disappointed ito sa mga nagiging kilos ko.“Is that all you’ve got, Fevianna?” she asked, irritated.“Pagod na ak—”“Do I gav
I have a bad feeling about this. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Hindi na dapat talaga ako sumama, e!And to that woman, Selena! Bakit kung makatingin siya sa akin ay iba? Para bang handa ako nitong sakmalin anumang oras o kaya naman may binabalak siyang hindi maganda sa akin.I should be careful.Nagpapahinga na kami ngayon sa kaniya-kaniya naming kwarto. Thank God I’m alone now. Ang tanging sinabi lang sakin ni Matthew ay mas mapapalakas ako rito. And I think the person he was talking about na makakatulong sa akin ay si Selena. But what's with her presence?She’s a filipino residing here in England kaya nakakaintindi pa rin siya ng tagalog although mas na-aadapt niya na ang slang dito. And I need to get ready dahil magsisimula na bukas ang training namin. Malakas ang pakiramdam kong iba kung magtrain si Selena, sa presensya niya pa lang ay natitinag na ako, paano pa kaya kung nasa mismong training na kami?Gawa na rin ng sobrang pagod
“Are you all set?”Nalipat ang tingin ko sa repleksyon ni Gin sa salamin nang bigla na lang itong pumasok ng kwarto habang inaayusan ko ang sarili ko.I put on my lipstick before I stood up and turn to look at him.“Let's go,” I answered, blankly.Ngayon na ang alis namin at nagdesisyon akong baguhin ang lahat-lahat sa akin.I wore a skin-toned backless crop top and black high waist jeans. Naka-pony tail din ako kaya naman lantad na lantad ang balat ko sa likod.Hindi rin makatingin ng diretso sa akin si Gin na tila ba naiilang ito pero wala na akong pakialam. Inayos ko na lang ang mga gamit ko bago ito binigay sa kaniya. Pero bago pa ako lumabas ng kwarto ay pinagmasdan ko muna ang sarili sa salamin.I smirk as I saw my reflection on the mirror. Who would've thought that I actually became the bitch I didn't what to be?I put on my stilettos and compose myself. Bumagay ang suot ko sa pulang-pulang mga labi ko. A
I swear to myself that this will be my last tears. Sawang-sawa na akong makaramdam ng sakit. Sa sunod-sunod na sakit na nalalaman ko ay unti-unti ako nitong minamanhid. And this is what I want...To be numb.Magdamag ko na atang naibuhos lahat ng luha ko dahil kinabukasan ay tila wala na akong maramdaman na kahit ano. Blangko na ang lahat-lahat sa akin. I can't trust anyone anymore, even myself.Or rather... I don't know myself... anymore.Umiling ako saka dumiretso na lang ng banyo para maligo. After doing my morning ritual ay lumabas na rin ako ng kwarto at naabutan pa si Gin na mukhang papunta ng kwarto ko.He stopped for a while when he saw me but later on continue to saunter towards me.“I have something to tell you,” he said.Hindi ako sumagot. Nanatili lang akong nakatayo sa harapan niya habang hinihintay ang susunod nitong sasabihin.“We’re going in England,” he added that immediately fixed my
Wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak lang nang umiyak. Luckily, I was alone since Gin gave me time for myself. Hinayaan ko lang ang sarili kong maging mahina at mugtong-mugto na ang mga mata.I can’t even remember if I ate dinner. I just let myself be tired of crying until I fell asleep.Nagising na lang ako dahil sa sunod-sunod na katok sa pintuan.“Are you awake? I brought you food,” rinig ko ang mahinahong boses ni Gin mula sa labas.I was just staring at the ceiling for a few minutes until I heaved a deep sigh.“Come in,” I utter.Maya-maya lang din ay pumasok siyang may dalang tray ng pagkain. He first look at me as if observing me and my next move. “Kumusta ka?” With that question, I froze. Hindi ko alam na sa simpleng tanong lamang na ‘yon ay mahihirapan akong sagutin. I didn’t mean to make its meaning doubled but I just can’t distinguish what kind of question he wanna ask.Kumusta ako physically? Emotionally? Mentally? No. I am not okay, but this will gonna be okay... s
Tears are still streaming down my face when I hurriedly hopped inside of Gin’s car. “Lady Fev—”“Let’s go.”He didn’t question anymore when he saw my reaction. Muli niyang pinaandar ang sasakyan at mas malumanay na lang ngayon ang patakbo niya.Later on, he grope something in front and gave me the tissue. I hesitated first from accepting it but this is not the time to higher my pride. Kinuha ko ‘yon at naging tahimik na kami sa buong biyahe habang hinahayaan niya akong ilabas lahat ng luha ko. I am even sobbing but he’s just acting like he can’t hear me so that I can have a privacy.I feel like crying is not enough to ease my madness. I felt like I am enduring the problem of a whole nation. Sobrang bigat sa pakiramdam!I don’t know where he’s taking me but it was like we’re going up a mountain. Hinayaan ko na lang siya dahil sa ngayon ay wala pa akong ganang makipag-usap.Until later on, we stopped at the edge
I slowly open my eyes when I heard the door open. Where am I? This is not my room and this is also not familiar to me.My vision is still blurry since I just woke up but when the person went near me, I slowly distinguish who it is.“Lady Fev...”His concerned eyes darted at me. Soon after, he touched my forehead with the back of his palm. “I brought soup and medicine. You should eat first,” he offered.This scene is familiar.I tried to rose up but I felt my head hurts. Inalalayan niya ako sa pag-upo hanggang sa mapasandal ako sa headboard.Later on, he just volunteered to give me a hand for me to eat. Hindi na ako tumanggi pa dahil sa nararamdamang gutom at hilo.Hinipan niya muna ito bago isinubo sa akin at habang kumakain ay wala akong ibang maisip kundi ang nangyari kahapon. Unti-unting bumabalik ang lahat ng sinabi ni Matthew na hindi ko alam kung dapat ko bang paniwalaan.“Your medicine
Hindi ko alam kung saan ako pupunta. I just want to disappear from this world.I don’t even care even though I’m walking at the middle of the road, hearing the different kinds of horns. Why can’t they just kill me so this will end already?“Hoy! Magpapakamatay ka ba?!”I heard someone shout at me but I didn’t turn to look whoever it is. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa matunton ko ang puro punong lugar. I went under the tree and let myself rest there. Napakatahimik... Napakapeaceful. I sat on the ground and leaned against the tree. Pinapakinggan ko lang ang tunog ng pagsayaw ng mga dahon kapag nahahanginan ito. I’m aftaid at the darkness but it’s a surprise that I found it calming now.When I open my eyes, There was no moon either stars. Until I suddenly feel a small liquid streaming down my face. I thought it’s my tears but I couldn’t cry anymore added that it’s cold. Later on, they simultaneously fall a
I waited. I waited for it to hit me but damn this car! It stopped!Patuloy pa rin sa pagtulo ang luha ko nang tumayo at pinaghahampas ang harap ng sasakyan.“Just fucking kill me!” I continue to hit it even though I’m already hurting my own hands. “Kill me now!”“Fev!”“Kill me!”“Fevianna!”I was stopped when I heard that familiar voice. It was dark already but when he got near me, that was the time I almost lost my energy. But he managed to hold me still and that’s when I didn’t waste a time and wrapped my arms around him.“Ryven!” I sobbed just by smelling his scent again. I missed him so much. I missed this man.“Fev, sorry... I-I’m really really sorry from what I did,” he said as he tightened our hugs and kissed the side of my head.I wasn't able to answer since I just want to feel his warmth. I feel like home inside of his embrace. Ngayong halos maubos na ang lakas ko ay unti-