S I X : ATLANTIS

EMBER heaved a deep sigh. Hinahaplos niya ang singsing na bigay sa kaniya ni Amara. Kasalukuyan silang nasa salas ng Manor at nakatipon ang lahat ng nasa Coven.

“Ember..” Zey hugged her and she hugged her back. “Take care. Huwag na huwag kang lalayo sa Alpha.He’s your protection.” She nodded her head. Kinakabahan siya. Hindi niya alam ang mangyayari, shit. Something’s blocking her vision. Nang kumalas sila sa yakap ay namataan niya si Ardin. Nakatayo ito sa ibaba ng hagdanan at nakatingin lamang sa kaniya. Hindi niya mabasa ang ekspresyon nito dahil blanko ang mukha nito. She started to walk towards her. And as soon as she’s only a few meters away from Ardin, Ember clutched her chest where her heart lays. She can feel pain. Not like the pain she’s going through with the Alpha. This pain… it’s the same pain she felt when her Grandma died. It feels like a thousands of needle is piercing through her system. And she can’t refuse but to cry it  out. It’s just that, it’s so painful.. and heavy.

“Ardin..” she called her but she was still looking at her. No emotion can be seen.

“Ardin..” she called out, again. Still no response from the girl. She reached out her hand to touch Ardin’s face but the vampire suddenly moved and blocked her hand. Nagulat man, ay hindi niya ito ipinahalata. Noon lamang niya napansin ang mga luha sa pisngi ng dalagita. She dried her tears as worry suddenly attacked her system at hinawakan ang pisngi nito.

“Why are you crying? Is there something wrong? C’mon, Ardin, tell me.” Hindi niya alam ang nangyayari. Hindi niya alam kung bakit ganoon na lamang ang pag-aalala niya sa bampira.  May kung ano lamang sa loob niya na hindi niya maipaliwanag patungo sa dalagitang bampira.

Ardin slowly shook her head. Her lips quivering.

“This is nothing.” Her voice as cold as ice. But Ember knew she’s only trying to not let her voice crack. Napaisip siya. Is it possible na pareho sila nang nararmdaman ni Ardin? Pero paano? At bakit? Alam niyang may connection between them, but she has no idea kung ano ba’yon exactly.

“Ember!” Nilingon niya si Alyana na tinawag siya. She has this melancholic smile which moved her heart.  Malungkot siyang ngumiti nang mabasa ang nais iparating ni Alyaba. “You have to go…” She nodded her head and turned to Ardin. Umiwas ng tingin ang dalagita na nagpakirot sa puso niya.

“Selene..” She flinched as she heard the Alpha’s voice.

“Ardin..we’re going.” Hinawakan niya ang kamay nito bago tuluyang humakbang papalayo. Dama niya ang bigat ng dibdib niya habang papaalis. Nasa likuran niya ang Alpha.

“Ember!” They all turned to Ardin. “Take care. And don’t you dare, die. You have to come back home.” Ani dalagita na matapos sabihin iyon ay tumalikod na at biglang nawala. For no reason, a smile suddenly crept into Ember’s lips.

She looked at the horizon and saw the setting sun as it tells them it was nearing dusk. And for the first time, she smiled at the Alpha and gestured to start their journey.

EMBER looked at her wristwatch and saw that its already 10 pm. She looked at the Alpha but suddenly looked away as she saw that he’s already staring at her. She once again took a glance to her watch. It means they’ve already been walking for four hours. The Alpha wants to carry her on his back and ran, but she strongly refused. Alam niyang mas mapapadali ang pagpunta nila sa Atlantis kung si Alpha ang masusunod ngunit sadyang matigas ang ulo niya para pumayag sa nais nito. Bahala nang matagalan- shit! Bigla niyang naisip na may hinahabol nga pala silang oras. Muli siyang tumingin sa Alpha at nakitang tumigil ito sa ilalim ng isang malaking punong hindi kakasya ang limang tao kung susukatin ito.

“Let’s stop for a while.” Anito at tumango lamang sya. Lumapit siya sa kinaroroonan nito at naiilang na tumingin dito. Sino ba naman ang hindi maiilang kung everytime na titingin sya ay nakatingin din ang Alpha sa kaniya? Napatili sya nang biglang kumidlat at kumulog.

“Damn! Mukhang uulan pa.” she said.

“No. It means, we’re here.” napalingon siya sa Alpha na nakatingin sa itaas ng punong kinaroroonan nila. Out of curiousity ay tumingala na rin siya at nanlaki ang mga mata nang makita ang isang malaking water portal doon. It emits a radiant color of crystal blue. Buong paghangang nakatitig lamang siya sa portal. Hindi namamalayan ang panganib na papalapit. The rogues.

Good thing, maagap ang Alpha at agad siyang hinaklit at saka ito lumukso paitaas habang nasa bisig sya nito. Nakaramdama siya ng labis na lamig kaya wala sa loob na napayakap siya sa leeg ng Alpha na mas lalong hinigpitan ang kapit sa kaniya. Kasalukuyan silang nasa loob ng portal. Malakas ang hangin na may kasamang kulog at kidlat ngunit ang takot na naramdaman niya ay napawi nang magtama ang mata nila ng Alpha. Napamura siya sa isipan dahil may kung anong dumunggol sa puso niya.

“Close your eyes.” Paos ang boses na saad ng Alpha. Napaigtad sya nang may kung anong gumalaw sa tiyan niya. Shit! Ano ba kasing nangyayari sa kaniya? Napapikit siya nang biglang lumiwanag ang paligid. Ibinaling ng Alpha ang ulo niya sa leeg nito kaya naamoy niya ang amoy nito. Shit! Ang manly.

Nang magmulat siya nang mata ay bumungad sa kaniya ang mga bituing nakalatag sa kalangitan.  

“Ahhh… you’re heavy.” paos pa rin ang tinig na saad ng Alpha. Dali-dali siyang bumitaw sa pagkakayakap dito at tumayo. Ramdam niya ang titig nito ngunit yumuko siya dahil hindi niya ito kayang salubungin.

“Welcome to the Atlantis, Selene.”

“I’m not Selene.”

“You are.”

“Yeah, whatever. So where are we headed to?” Inilibot niya ang paningin at nakita ang ilaw ng mga nagtataasang gusali sa di kalayuan. “Atlantis ba talaga ito?”

The Alpha chuckled. “Well, it’s already been 230 years since I came here. The only thing I’m sure is, this is the Atlantis- the sunken kingdom.” Tumango-tango siya. She glanced at her wristwatch at nakita niyang malapit nang mag alas onse.

“Take care with your steps. There are thorns within the vicinity. “ ani Alpha na nauna nang maglakad.

“Hey,” tawag niya dito. “Can you please tell me why you keep on calling me, Selene?”  She can hear the loud, heavy breaths of the Alpha but he didn’t stop. “Hey!”

“You wanna know?” asked the Alpha. Tumigil ito at lumingon sa kaniya. “It’s because YOU. ARE. SELENE.” anito at muling nagpatuloy sa paglalakad.  

“But I’m Ember! How can you be so sure that I’m Selene?” aniya na naging takbo na ang bawat hakbang upang maabutan ang Alpha. “What’s your name, by the way?”

“I’m Adam. And please, witch. Stop asking darn questions. You’re irritating.”

Napasimangot siya sa sinabi nito. “Sagot ka rin naman ng sagot, e.”

“It’s because you’re annoying.” Lalo siyang napasimangot. Parang noong nkaraan lang grabe ang pag-aalalang nakita niya sa mga mukha nito.  Tas ngayon, ginaganito siya nito. Hindi niya matanggap! Kailangan niyang maghiganti-charot!

She’s about to take a step nang biglang bumalik ang Alpha habang sumesenyas na wag siyang gagawa ng kahit na anong ingay. Tinakpan niya ang bibig upang makasigurong hindi sya makakagaw ng ingay ngunit isang malamig na bagay ang naramdam niya sa likod ng ulo niya. Alertness spread over her system. Hindi man niya nakikita ngunit alam niyang baril iyon. The heck? Kahit pala sa Atlantis may baril?

“Who are you?” Ani isang malamig na boses. Kita niya ang pag-igting ng panga ni Adam. Nakaharap ito sa kaniya kanya malamang ay ito ang kausap ng may-ari ng boses at ng may hawak ng baril na nakatutok sa kaniya.

“I’m Adam Jacques Montavros. An Alpha of The Great Adria. Can you please put away your gun? My Lady’s scared.” he said that made her heart jumped a bit. Shit! Nasa ganitong kalagayan na sila pero kung ano-ano ang inaatupag niya.

“How can I be so sure if you’re the one who owns that name? I know Adam Jacques Montavros. Yeah, he’s an Alpha but it’s already been 200+ years since I’ve seen him. He can’t be you, especially the news told us that he already died.”

Naikuyom ni Ember ang kamao nang mapansing unti-unti nang nawawalan ng pasensya ang Alpha. Tumitingkad na ang mga mata nitong kulay luntian at bughaw.

“Stare at my eyes, whoever you are. Does the Adam you know possess this kind of eyes? Or you’re just making up stories?” ani Alpha na lalong nagpadiin sa baril na nakatutok sa ulo nya. Damn, seems like a fight is on its way. “And I told you to put that fvckin’ gun away from my girl!”

The man who has the gun chuckled. “Oh? You’re scared I might pull the trigger, hmm?” Lalo nitong idiniin sa likod ng ulo niya ang baril at alam niyang unti-unti nitong kinakalabit ang gatilyo.

“Stop,” she said. “Let’s talk. We’re not here to bring harm. We badly needed to meet your King. This is fvckin’ an emergency!”

“I don’t believe you~” nang-aasar na saad ng lalaki na todo ngisi pa nang tingnan niya.

“I’m not forcing you to believe me. What I want is, could you please put the gun away from my skull and let’s talk about this. Look, if you saw us as bad guys, you can bring us to your station. Just put that damn gun away from me, shit! It’s fvckin’ dangerous!”  Hindi siya natatakot since with just a spell, she can take this guy down. She just doesn’t want to harm another guy just like Augustus who nearly killed her.

Magsasalita pa sana siyang muli nang bigla na lamang pumalibot sa kanila ang napakaraming mga lalaking nakasuot ng bughaw na war armor. Are they going to a war- shit! Sila ang pakay ng mga sundalo ng Atlantis na’to. Good thing kung dadalhin lang sila sa mismong palasyo. Ang masama e kung lalabanan sila ng mga ito. Naloka na, ampochi.

“They’re intruders. They tried to kill me but I luckily have this gun with me. Go get them! Kill them!” Mando ng lalaking may baril. Nagtaka man sa kasinungalingang sinabi ng lalaki ay nagtimpi siya. Ngunit isang maling kilos pa nito ay hindi na siya magpipigil pa. Agad namang kumilos ang Alpha at inilagay siya sa likuran nito.

“Stop this now, You bastard. Or you’re gonna regret what I’m gonna do to you once this is fvckin over.” Ani Adam na gigil na nakatingin sa lalaking epal.

A guy from the numerous crowd of Atlantis soldiers suddenly pulled a trigger but the Alpha was fast enough to deflect the bullet.  

“We’re not intruders, bullshit!  Bring us to the king. He knows we’re coming!”

“Exactly!” sabat ng lalaking epal.

“What do you mean?” tanong ng Alpha.

“I didn’t know that the Alpha of The Great Adria is this dumb. Don’t you realize that we’re not from Atlantis? Look, we’re blocking your way to the Palace! What a noob-”

Inagaw niya ang baril na hawak nito at mabilis na inilagay ang mga kamay nito sa likod. That way, hindi nito magamit ang mga kamay. Damn this rogues.

“What do you want?” she asked. The guy laughed.

“Your head. And his.” anito at sumulyap sa Alpha na alam niyang nagpipigil na umatake. Lalo niyang hinigpitan ang hawak sa kamay nito at bumigkas ng spell.

“Devi svanire come la punizione.” kasabay ng pagbigkas niya ay ang sabay-sbay na pag-ungol ng mga ito. Kita niya ang skait sa mga mukha nito. Binitawan na niya ang lalaki at lumapit na sa Alpha. Hinawakan niya ang kamay nito at hinila na ito patakbo mula sa mga bampira. Wala siyang pakealam kung nagulat ito o ano. Ang mahalaga ngayon ay makatakas sila mula sa mga mapanlinlang na mga Rogues.

“Good job, Alpha. You successfully restrained yourself.” aniya sa pagitan ng kaniyang paghinga habang tumatakbo.

“Yeah, but I felt less of a man. I ought to protect you but it’s you who protected me.”

“Nah, I’m happy that you had some patience. Because I can’t let you kill those bastards here. This is not our land.” she says.

“But you killed them.”

“Well, at least. HAHAHHA.”

Tumigil sila nang marating ang isang building. They can see people goin’ in and out. Nagtaka siya. “Hey, why do I feel like it’s still daytime?” Natawa ang Alpha at ginulo ang buhok niya. She pouted. Kanina lang para itong galit sa kaniya, tas ngayon, aba may pagulo ng buhok, amp.

“Our night is their daytime. And our daytime, it’s their time to sleep.”

"What? Are you fvckin’ serious? Na’san na nga pala ang tubig? I thought nasa ilalim talaga ng karagatan ang Atlantis-”natigil siya nang makitang tawang-tawa ang Alpha. This is actually her first time seeing the Alpha laughing like this. She smiled.

“Atlantis.. you know. This is the famous sunken island, humans say. They have no idea that this is yeah, a sunken island indeed. But a Kingdom which operates under their King, King Aries. He’s the only son of the brother of my father.”

“That means, Aries is your cousin? He also has the blood of a wolf?”

“Yeah. His mother is a mermaid. A very gorgeous Queen of the Atlantis. You see, people here are just like human. It’s because of the spell of Amara. It’s already been 230 years so I’m not really sure of what’s the current situation here. Seems like, it’s still the same. Except with the buildings.” Lumapit ito sa isang pinto sa tabi ng building. May kinapa ito doon at lumabas ang isang button. Pinindot nito ang nasabing button at namangha siya nang lumabas ang tila ba isang elevator. Sumakay ang Alpha dito nang bumukas ito at sumunod naman siya. Nagulat siya nang biglang magbago ang paligid. Transparent ang elevator at expected niya na makikita niya ang labas ngunit tila ba nakalutang sila ngayon sa ibabaw ng tubig. At sa halip na pababa ang tungo ng elevator, paitaas ito. Nakikita na niya nang malapitan ang mga bituin sa kalangitan nang biglang bumulusok paibaba nag elevator kaya napahawak siya sa Alpha na agad din namang hinigit ang bewang niya papalapit rito. Napasubsob siya sa matipuno nitong dibdib.

“Shh. I got you, baby.”