The day of Rome’s mother’s birthday celebration had finally arrived. I could feel my nerves getting the best of me as I stood in front of the full-length mirror, adjusting the folds of my white Vivienne Westwood dress. Its elegant simplicity hugged my figure perfectly, but it felt like it couldn’t shield me from the judgment I was about to face.On the vanity table lay the gift I had picked out for my mother-in-law—a delicate sapphire bracelet encased in an understated yet luxurious box. I had spent days agonizing over it, unsure if it would be to her taste. She wasn’t just anyone; she was Rome’s mother, a woman whose presence commanded both admiration and respect.I reached for my Cartier watch, securing it on my wrist while stealing another glance at the gift. "I hope she likes it," I murmured, trying to reassure myself.The door creaked open behind me, and I saw Rome’s reflection in the mirror as he stepped inside. He was already dressed to perfection, wearing a tailored black suit
Habang binubuksan ng isang butler ang pintuan, naramdaman ko ang lamig ng hangin na tumama sa aking balat, tila nagpapahiwatig ng mundo sa loob na puno ng intriga, ekspektasyon, at paghatol. Pero hindi ako papatalo. This wasn’t just about being Rome’s wife or gaining his family’s approval. This was about showing them who I truly was—I’m not Margaret Serrano, as they know. I am Katharina Esmeralda Grimaldi, a Duchess, a CEO, and a woman who has faced storms far more turbulent than this gathering.Mahigpit ang kapit ko sa braso ni Rome habang unti-unti kaming pumasok. Sa bawat hakbang namin, naramdaman ko ang mga tingin ng halos lahat ng bisita. Ang kanilang mga mata ay puno ng pagtataka, pagsusuri, at sa iba, tahasang paghatol. Ang bigat ng mga titig nila ay parang isang bagyong pilit kong binabalewala. I’ve dealt with worse, I reminded myself. These people don’t scare me.Naglakad kami sa malawak na receiving hall na tila sinadya para ipakita ang kayamanan at karangyaan ng pamilya Azc
Antoinette.I held my posture steady when her name reached my ears. Antoinette. So, she's the ex-fiancée of Rome?Napansin kong unti-unting napapalingon ang ibang bisita sa gawi ko, siguro’y inaabangan ang magiging reaksyon ko. Ngunit nanatili akong kalmado at walang bahid ng emosyon sa mukha. Hindi ako magpapadala sa intriga. This is my moment, not hers.Hinayaan ko ang mga mata kong libutin ang paligid bago tuluyang umiwas ng tingin sa direksyon niya. She smiled—an innocent, calculated smile—radiating elegance and class, as if she were the picture of perfection. Yet, I could feel the subtle challenge behind her gaze, the unspoken tension hanging in the air.Let them talk, I told myself silently. This doesn’t change anything.With a composed demeanor, I took another sip of my wine, ignoring the faint whispers around me. I belong here, and no one—especially her—can make me feel otherwise.Antoinette and her parents made their way toward Mr. and Mrs. Azcárraga, their steps deliberate,
I just smiled at Remus, choosing not to say or ask anything further. It would be rude to pry about the grandparents, lalo na’t wala rin naman akong karapatan para manghimasok sa isyu nila. Kaya’t pinagpatuloy na lang namin ang usapan tungkol sa buhay nila. Hindi na namin hinalungkat ang tungkol sa kanilang lolo’t lola, kahit pa may gusto sana akong itanong sa kanyang lola tungkol sa kasunduan ng arranged marriage ko kay Rome—isang bagay na tila misteryoso pa rin sa akin hanggang ngayon.Buong akala ko’y tahimik na magpapatuloy ang usapan namin, ngunit bigla akong napalingon sa direksyon ng table ng mga Azcárraga at Lopez. Kung hindi dahil kay Rhett na mahilig sa chismis, hindi ko mapapansin ang nangyayari doon.“Pssst, Ate Katharina, look!” bulong ni Rhett habang bahagyang itinuturo ang gawi nila.Agad akong tumingin at nakita kong tinawag ni Mrs. Azcárraga ang asawa kong si Rome habang kausap pa rin ang Lopez Family. Napansin kong parang may seryosong pinag-uusapan. Si Rome naman ay
Biglang kumunot ang noo ko nang mapansin na ibang daan ang tinahak ni Rome. Agad akong lumingon sa kanya, ang kilay ko’y bahagyang nakataas. “Saan tayo pupunta?” tanong ko, may halong pagtataka. Bahagya siyang sumulyap sa akin, at doon ko napansin ang bahagyang paggalaw ng kanyang panga. His jaw clenched tightly, and his grip on the steering wheel was firm, almost too firm. I could sense his tension. Hindi naman ako kinakabahan, pero hindi ko maitatanggi ang pagkalito. “I’ll introduce you to someone first,” sagot niya, ang boses niya’y seryoso at malamig. Saglit akong natigilan, pilit iniintindi ang ibig niyang sabihin. Sino kaya ang gusto niyang ipakilala sa akin, at bakit ganito ang bigat ng pakiramdam niya? Dahan-dahan akong tumango sa kanya, kahit hindi ko pa rin lubos na maintindihan. Tumingin ako sa labas ng bintana, pinipilit alalahanin kung may nabanggit ba siya tungkol dito kanina. Napansin kong palayo kami sa masayang ilaw ng lungsod, papunta sa mas tahimik na lugar.
"We will go now, kuya," ani Rome pagpasok niya sa silid.Agad akong lumingon sa kanya, bahagyang naguguluhan. His tone was calm, yet there was a sense of urgency in the way he carried himself. Tumayo siya sa tabi ko, at mahigpit na hinawakan ang kamay ko, ang init ng kanyang palad ay tila nagbibigay ng kaunting katiyakan."Rome," tawag ko, mahina ngunit puno ng katanungan. Hindi siya tumingin sa akin, sa halip ay dumiretso siya ng tingin kay Ryder na hindi man lang nag-angat ng ulo mula sa ginagawa nito.“Alis na kami, kuya. Huwag mong kalimutan ang sinabi ko kanina,” seryosong sabi ni Rome. His voice carried a weight that made me realize whatever conversation they had earlier wasn’t something trivial.Ryder finally looked up, his sharp eyes landing on Rome before briefly shifting to me."Ingat," malamig ngunit seryosong sagot nito. "And Rome... protect what’s yours."Napatingin ako kay Ryder, bahagyang natigilan. There was something in his tone—an unspoken warning or maybe a reminder
In the afternoon, I found myself still lounging in Rome’s penthouse—well, our penthouse now, as he so proudly declared. Medyo pagod ang katawan ko, and I wasn’t in the mood to head to the Foundation today. Kaya naman, nag-message na lang ako kay Jessica, instructing her to take care of things for me. She’s reliable, and I trust her judgment.I was on the balcony, talking to Aria over the phone. Kamustahan tungkol sa business ko sa Monaco ang naging topic ng usapan namin. Thankfully, everything was running smoothly, no issues reported. I took the opportunity to invite her to the Philippines for my upcoming charity event. Aria was thrilled and promised to check her schedule.Since charity preparations were already underway, I also reached out to a few other women I knew—some single and some simply passionate about helping. I had remembered their previous interest when I casually mentioned hosting a charity event. This one-night date auction for bachelors seemed like the perfect opportun
"...according to the tabloids, rumors said—the secret wife of Rome Benjamin Azcárraga is the new founder of... Your Grace? Are you alright?" Napakurap-kurap ako at napaayos ng upo nang marinig ko ang tinig ni Aria mula sa Skype. Kausap ko siya ngayon tungkol sa upcoming charity event, pero tila iba ang iniisip ko. Napansin kong natulala ako at malalim ang iniisip matapos niyang sabihin ang mga salitang iyon. Gabi na, at mabuti na lang wala pa si Rome dahil sigurado akong magtatanong siya ng maraming bagay kapag nakita niyang ganito ako. Well, sino bang hindi mapapaisip sa sinabi ni Aria? Ako? Pregnant? I... I don’t know. Hindi ko alam. Hindi ko sigurado kung totoo, pero naiisip ko, posible nga. Me and Rome are active, and honestly, we don’t use protection. So, there’s a real possibility. Pero hindi ko maialis sa isip ko—what if I’m not? Ayoko ring tumalon sa konklusyon nang wala pang tiyak na sagot. Napabuntong-hininga ako, tinakpan ang mukha gamit ang isang kamay habang pinipilit
Napalunok ako habang sinasabi ni Antonio ang mga salitang iyon. Sa kabila ng galit at determinasyon kong labanan siya, hindi ko maalis ang kirot na unti-unting bumabalot sa puso ko. Paano kung tama siya? Paano kung magbago ang lahat kapag nalaman ni Rome ang totoo? Ipinikit ko ang aking mga mata, pilit na tinatanggal ang mga pagdududang sinisimulan niyang itanim sa akin. Mahal ako ni Rome, alam ko iyon. Pero sapat na ba ang pagmamahal na iyon para harapin ang katotohanan na matagal ko nang itinago? "You're lying," mahina kong sabi, ngunit nanginginig ang boses ko. "Rome is not like you. He loves me, and he loves our child. Kahit ano pang sabihin mo, Antonio, hindi mo kami kayang sirain." Lumapit si Antonio, mabagal ngunit puno ng awtoridad, hanggang maramdaman ko ang malamig niyang hininga sa gilid ng aking tainga. "Oh, Esmeralda," bulong niya. "Do you really believe that? Love has limits, hija. And when those limits are tested by betrayal, it crumbles. Tandaan mo 'yan." Bigla
"Hindi ako papayag, Antonio. I will not do that. I'm not your puppet anymore! Bakit hindi ang anak mong si Agnes ang gumawa niyan?" Tumingin ako kay Ate Agnes. "Hindi ba, ate Agnes?" Diniin ko ang pangalan niya. Nakita ko kung paano namutla at napatras siya habang nagtaka naman ang buong pamilya. Nakita ko kung paano nilingon ng papá si ate na naiiling na lumingon sa kanya. "I..I don't know what she means, dad. Kung anuman ang sasabihin ng gag*ng niyan, don't believe her! She's making me her target." Nagulat ang lahat sa naging reaksyon ni Agnes. Hindi ko napigilan ang mapangisi, kahit pa nanginginig pa rin ako sa galit at takot. “Target? Ate Agnes, bakit ka naman kakabahan kung wala kang itinatago?” Seryoso kong tanong, tinitingnan siya diretso sa mga mata. "Stop it, Margaret!" Singhal ni Agnes, ngunit halata sa boses niya ang kaba. "You don’t know what you’re talking about!" “Really? Wala akong alam?” Hinawakan ko ang mga tali sa kamay ko, pilit na nilalabanan ang pangh
Lumayo ito at humalakhak na parang demonyo. Sumabay ang mga anak niya't asawa tila natutuwa sa nangyari. Natutuwa silang makita akong wasak at durog. Para bang nanonood sila ng isang palabas na sila mismo ang nagsulat at dinidirek, at ako ang bida sa kanilang trahedya. Napakapit ako nang mahigpit sa mga tali sa kamay ko, pilit pinipigilan ang pangangatog ng aking katawan. Ayokong ipakita sa kanila na nadadala ako sa kanilang mga laro. Napatingin sa akin si Lilian at binigyan niya ako ng matamis na ngiti. "Don't cry, Ate Margaret? You're strong, right? Why so mad? Why are you crying? Don't tell me, you love him? Aw! So sad. Kawawa ka naman." Hindi ko siya pinansin. Ngunit biglang bumaba ang tingin nito sa aking tiyan. Bumalot muli ang takot sa buo kong katawan sa posibilidad na mangyari. Ngumisi si Lilian, puno ng panunukso at kasamaan. "Oh, what's this?" aniya, tinutukoy ang tiyan ko. "Don't tell me... you're carrying his child?" Napatitig ako sa kanya, pilit iniipit ang takot
Lumapit siya nang bahagya at tumigil sa harapan ko, yumuko para tumitig nang diretso sa mga mata ko. "Guess what, hija?" bulong niya, ang boses niya’y malambing ngunit puno ng pananakot. "You’re not married to Azcárraga, Margaret." Parang may bumagsak na bomba sa paligid ko. Ang utak ko’y nagsimulang maglikot, pilit inaalala ang lahat ng nangyari. Hindi maaari. Ang kasal namin ni Rome... ang lahat ng iyon... "You’re lying," madiin kong sabi, pilit pinapakalma ang sarili. "Lahat ng sinasabi mo ay kasinungalingan!" Ngunit tumawa lang siya, malamig at malutong. "Lying? Ako? Hija, ang totoo lang ang sinasabi ko." Tumuwid siya ng tayo at naglakad muli paikot sa akin. "I fake your marriage, Margaret, and never submit your marriage certificate. Wag kang magalit. Tinulungan na nga kita eh. Hindi ba't ayaw mong maikasal din sa kanya? And I think, ganun din siya." Nakangiti ito. "Naalala ko tuloy kung paano sumama ang mukha niya. Kung gaano siya kagalit malaman niyang ikakasal siya sa
Nagising ako sa dilim, malamig ang paligid at naramdaman ko ang bigat sa buong katawan ko. Unti-unti akong nagkamalay, pilit inaaninag ang paligid kahit na parang umiikot pa rin ang paningin ko. Amoy kong may kahalong amag at metal sa hangin—isang lugar na malayo sa anumang pamilyar sa akin. Naramdaman ko ang mahigpit na gapos sa aking mga kamay at paa. Nakaupo ako sa isang malamig na upuan, at ang mga tali sa akin ay tila hindi matitinag kahit anong pilit kong igalaw. Ang tiyan ko ang unang pumasok sa isip ko, at napakabilis kong ibinaba ang tingin sa sarili ko. Salamat sa Diyos, ligtas ang baby ko. Pero hindi ko maikakaila ang kaba sa dibdib ko. "Hello? May tao ba rito?" tanong ko, kahit alam kong malabo akong sagutin ng kahit sino. Tahimik. Sobrang tahimik, maliban sa tunog ng mga patak ng tubig sa di kalayuan. Napahinga ako nang malalim, pilit iniipon ang lakas ng loob. Kailangan kong tumakas. Hindi pwedeng magtagal ako rito. Pagkatapos ng ilang minuto, narinig ko ang mahi
"Yeah, thank you for watching my kids," sabi ni Euphie, ang ngiti nito puno ng pasasalamat habang hinaplos ko naman ang pisngi ni Atlas na nakayakap ngayon sa kanyang hita. Napakagiliw ng bata, at kitang-kita sa mga mata niya ang kasiyahan. Tumingin ako sa likuran niya at napansin ang dalawa pang bata—si Apollo at Ares—na nakayakap din sa hita ng kanilang ama, parang ayaw nilang pakawalan ito. Ang kanilang maliliit na kamay ay mahigpit na nakapulupot, na para bang doon lang sila ligtas. Samantala, ang panganay na si Z ay tahimik lang na nakahawak sa kamay ni Euphie. Walang sinabi ngunit makikita sa kanyang tingin ang pagiging mapagmasid at protektibo, kahit sa murang edad. Halata na siyang tumatayong kuya sa kanyang mga kapatid. Napangiti ako at tumingin kay Euphie. "Hindi biro ang magbantay sa apat na bata na iba-iba ang gusto. Pero salamat talaga." Ngumiti si Euphie, halatang sanay na sa likot ng mga bata. "They’re angels, really," sagot niya, habang hinihimas ang ulo ni Atla
Ang conference room ay puno ng reporters—may mga flashing cameras at mikroponong nakatutok kay Antonio Serrano, ang patriarch ng Serrano family. Nakaupo siya sa likod ng podium, suot ang isang matalim na ngiti na tila nagpapakita ng kumpiyansa at kapangyarihan. Ang press conference na ito ay tinawag upang sagutin ang mga usap-usapan tungkol sa biglaang arranged marriage ng anak niyang si Margaret kay Rome Benjamin Azcárraga, ang pangalawang apo ng kilalang Azcárraga family. "Gentlemen, ladies of the press," panimula ni Antonio habang dramatikong nilinisan ang lalamunan, "narito ako upang linawin ang mga espekulasyon tungkol sa kasal ng aking anak na si Margaret kay Mr. Rome Benjamin Azcárraga. Ang Serrano at Azcárraga families ay matagal nang may espesyal na koneksyon. Ang kasal na ito ay simpleng patunay ng matibay na ugnayan na iyon." Nagkaroon ng mahinang bulungan sa silid, pero may isang matapang na journalist ang nagtaas ng kamay. "Mr. Serrano, may mga balita na ang kasal a
My morning started like any other—quiet and structured, just the way I liked it. Rome had already finished preparing breakfast by the time I stepped out of the bedroom, the rich aroma of brewed coffee and freshly cooked food filling our penthouse. The triplets were scattered across the living room, each lost in their own little worlds, while Ares sat solemnly in a corner, carefully arranging his toys with the precision that only he seemed to have inherited from his father. I had just finished fastening my Cartier watch when a soft knock interrupted my peaceful routine. Rome glanced at me, his brow slightly furrowed in curiosity. "Expecting someone?" he asked, voice low yet commanding. I shook my head. "Not really." Making my way to the door, I opened it to find Urania, my ever-dramatic and vivacious cousin, standing in her usual radiant self. She looked like she had stepped out of a fashion magazine with her backless floral dress and glowing complexion. I wasn't surprised, thoug
"So, siya ang mastermind sa nangyari?" tanong ko ulit kay Rome. Nasa loob kami ng sasakyan. Hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kanina lamang. I don't understand kung bakit nandun siya. Sinadya ba niyang magpakita o nagkataon lang na nandun rin siya? Kung nagkataon na nandun lang siya, for what naman? Wala akong nakita na may kasama siyang iba bukod sa siya lang talaga mag-isa. He even wore a black suit, like he came from an important meeting sa lugar na iyon. I don’t think this is coincidence. Sumakit ang ulo ko. I doubled my efforts to avoid stress because I’m pregnant, pero dahil sa kanya, baka hindi ako makatulog kakaisip ng mga tanong. Napatingin ako kay Rome, na seryoso ang mukha habang nagmamaneho. Alam kong may iniisip rin siya, pero hindi niya sinasabi. Typical Rome—silent but calculating. "I can't say for sure," sagot niya sa huli, breaking the silence. "But he's too smart to show up without a purpose. Whatever it is, I’m sure it’s connected to everything happenin