HINDI nga ako nagkamali, hindi pa man tuluyang nakapagpapalit ng damit. Suot ko pa noon ang scrub suit ay bigla na lamang akong pinatawag sa nursing head office.
Kakatok pa lang sana ako niyon nang biglang bumukas ang pinto. "Mabuti hindi ka pa nakakauwi Nurse Villaruiz," nakangiting bungad sa akin ng head nurse.
Inuwestra niya ang isang bakanteng couch sa tapat ng table. "Please, have a seat," aniya habang hindi pa rin naalis ang ngiti sa mga labi.
She looked disoriented when she suddenly remembered something. "Oh, I forgot. May gusto ka bang inumin, I'll get it for you, softdrinks? Iced tea? Coffee?"
Doon na ako kintuban na may kakaiba. Being called by the head nurse is something I never thought would happen this soon. Isa lang naman akong nursing student at unang araw ko ngayon.
"Snacks? Tamang-tama dinner na, baka nagugutom ka na Miss Villaruiz," aniya.
Balak niya sanang pindutin ang intercom upang marahil tumawag ng tao, when I finally interfere.
"There's no need, kumain na po ako kanina," biglang wika ko.
"Oh, is that so."
Ilang sandali na binalot ang pagitan namin ng nakabibinging katahimikan, hindi ko tuloy maiwasan na mag-alala sa dahilan niyon.
"I saw you earlier with our clinical instructor," simula niya. Pinagsiklop niya ang mga kamay sa ibabaw ng mesa at humarap sa akin. "Alam kong nakita mo rin ang nangyari kanina sa VIP ward ng ospital," dugtong niya.
"Rest assured that I won't be telling anyone on what I saw earlier, Head Nurse," paninigurado ko, tiyak na natatakot silang ikalat ko ang nakita kanina lalo't hindi rin naman lingid sa kaalaman ko ang pagkatao ng pasyenteng gumawa ng gulo.
Gaya ng nangyari noong nakaraan, mukhang hindi pa rin ako nilubayan ng kamalasan dahil sa ikalawang pagkakataon muli akong inabala ng lalaking iyon na nagngangalang Estevan, at sa kamalas-malasan anak pa ang hudyo ng hospital director. Panalangin ko na lang tuloy na hindi mag-krus ang landas naming dalawa at baka magkaroon ako ng aberya habang narito ako.
Marami pa akong dapat na asikasuhin, una ay makapagtapos, makapag-ipon upang makabili ng bahay para sa amin ng ama ko, at maikasal agad kay Samuel.
"Actually, I didn't call you for that. I have reviewed you've submitted application and I'm impress with your grades. Gusto sana kitang i-assign sa VIP ward," anang niya habang may ngiti sa mga labi.
Medyo hindi ko inasahan na marinig iyon. Sa totoo lang, wala sa kahit ano'ng hinuha ko na magkakaroon agad ng assigned task sa ospital lalo't unang araw ko lamang iyon.
"Nasabihan ko na rin si Instructor Perez tungkol sa bagay na ito, starting tomorrow sa akin ka na palaging magre-report."
Balak ko sanang magtanong kung bakit biglaan naman ang pagdestino nila sa akin sa VIP ward. Kung malaking kalokohan lang ito at maging dahilan para mapaaga ang pag-alis ko roon, hindi yata magandang basta na lamang ako um-oo.
"Huwag kang mag-alala, you'll be only assigned to take good care of one patient kaya makakatulong din ito para kung sakaling gusto mo magreview para sa licensure examination ay makapaghanda ka."
Parang wala rin siyang balak na tumanggap ng ano mang hindi ayon sa nais niyang sagot.
Tumango ako bilang tugon. Hindi pa rin matanggal-tanggal ang mga ngiti niya nang ihatid niya ako sa pinto. Medyo nagduda pa ako noong siya mismo ang magbukas niyon para sa akin.
Bago makabalik sa locker room ay madadaan muna ako sa VIP ward kaya nahagip pa ng paningin ko ang lugar na kung saan ay nagkalat ang mga gamit kanina ngunit ngayon ay malinis na. Wala na rin ang ingay ng mga sigawan at mga nababasag na kagamitan. Napahawak ako sa aking batok.
Kailangan ko ng umuwi at makapagpahinga, alasdiyes na ng gabi at siguradong pahirapan ng makahanap ng masasakyan.
"Hi."
Palulan na ako niyon ng kabubukas lamang ng elevator ng marinig ko ang pamilyar na boses na 'yon.
Agad rumehistro sa mukha ko ang disgusto ng makilala ang taong iyon.
***
MALUTONG na napamura ako nang sipatin ang relong pambisig. Frustrated na napahawak ako sa ilang hibla ng buhok kong natanggal na sa tali matapos na makitang thirty minutes na akong late sa ikalawang araw ng clinical training ko.
Usad pagong ang trapiko ng umagang iyon sa EDSA, maaga naman akong gumayak para maiwasan iyon pero lintik lang talaga dahil nagkaroon ng aksidente sa bandang south kung saan din ang ruta ko.
Marami akong kasabay na tulad ko ay huli na rin sa mga kanya-kanyang lakad. Ilang sandali lang ay nakasakay na rin ako ng bus. Punong-puno ng pasahero ang loob niyon pero wala na akong oras para mag-inarte.
Pinasadahan ko ng tingin ang repleksyon ko sa bintana ng bus, wala na akong oras ayusin pa ang sarili dahil tiyak na magiging huling araw ko na ito. Wala naman akong dapat na sisihin kung hindi si Estevan na bigla na lang sumulpot nang nagdaang gabi bago ako makasakay ng elevator.
Balak ko na sana siyang ipagtabuyan ng gabing iyon. He was just staring at me, without saying any words. Ako naman ang gaga na naghintay ng sasabihin niya hanggang sa bumukas muli ang elevator at iluwa niyon ang head nurse.
Sa totoo lang, ang katahimikan sa pagitan namin na iyon ang nagdulot sa buong sistema ko na makaramdam ng pag-aalala. Hindi ko alam pero pakiramdam ko may malaking problema na parating sa buhay ko.
Humahangos na pumasok ako ng hospital building at sandaling nagpalit ng damit. Hindi ko na nga sinayaran ng suklay ang buhok at bastang itanali iyon sa kahit ano'ng estilo na hindi ko na rin alam.
Laking pasasalamat kong namataan ko sa hindi kalayuan ang head nurse na nasa labas ng opisina nito. Ngunit imbes na iritasyon at dismaya ang mabasa ko sa mukha niya dahil halos isang oras na akong late, umangat ang bawat sulok ng labi niya. Tila tuwang-tuwa pa siyang makita ako noong umagang iyon na hindi na mawari ang hitsura dahil sa pagmamadali sa takot na mapagalitan niya.
"Oh, I'm glad to see that you're finally here!" masayang bati niya nang hawakan ako sa magkabilang balikat. "Ang buong akala ko nakalimutan mo na ang pinag-usapan natin kagabi kaya tinawag ko kanina si Instructor Perez at nasabi nga niyang hindi ka pa dumarating," aniya nang inuwestra ang daan patungo sa VIP ward.
Kahit naguguluhan, sumunod ako. "Pasensya na kayo," agad kong hinging paumanhin.
"There's no need to apologize, kahit din naman ako ay nale-late sa trabaho."
Doon nagsimulang magduda na ako sa kakaibang trato niya sa akin, pati ang kakaibang tinging ipinupukol sa akin ng mga kasamahan kong nursing student sa hindi kalayuan na nadaanan namin.
Mayamaya'y binuksan niya ang isang pamilyar na pinto. Nagsimulang mamawis ang kamay ko nang pumasok ako sa loob niyon. Muntik na akong mawalan ng ulirat nang tumambad sa akin ang lalaking nakaupo ngayon sa kama habang ang mga mata'y nakatuon lamang sa akin.
Estevan.
"Starting today, you are now the private nurse of Mr. Estevan Madeo."
It took me a few moments before that sinks in to my mind.
Wait, I think I need more time to fully understand what the hell is happening here.
"Mr. Madeo personally asked me about this matter, hindi ko nga alam na magkakilala pala kayong dalawa," nakangiting wika ng head nurse.
The heck! Hindi kami magkakilala, 'di ko nga alam na nabubuhay 'yang taong 'yan sa mundo!
"What?" naguguluhang naiusal ko.
Nagtaas naman ng isang kilay ang head nurse. "But, Mr. Madeo told me that you knew one another?"
Binalingan ko ang lalaking tinutukoy niya. He was obviously unaware of everything. Tila ba pati ito ay walang ideya sa nangyayari.
Unti-unti kong nasaksihan ang pagdidilim ng anyo ng mukha ni Estevan.
"You'll just assist him with everything while he was staying here," wika pa ng una.
"What does that mean?" I asked.
"Temporary lamang ang pananatili ni Mr. Madeo dito." Nagtaka ako nang lumapit siya. I saw her pleading eyes looking straight at mine, as if her life only depends on me. "Kapag nakompleto niya ang isang linggong physical therapy, he can already be discharged."
Sinipat niya ang suot na relo mga oras na iyon. "You've been an hour late earlier, don't expect me to just let that slide easily." Hinarap niyang muli ako at hinawakan sa magkabilang balikat. "Oh, I have to go now. May ipapadala na lang akong ibang nurse para mag-assist sa 'yo sa mga gagawin mo."
Nagmamadaling tinungo niya ang pintuan at saka isinara iyon. Natagpuan ko na lamang ang sariling nakatayo sa harap ng taong may hawak ngayon sa buhay ko, hindi literal pero maaaring sumira ng mga plano ko.
Hindi pa man tuluyang nakahuhulma. Binalingan ko si Estevan na ngayon ko lang namalayang kanina pa nakatingin sa akin.
"Is this your doing?" direkta kong tanong.
"No," agad niyang sagot.
"Then, what is happening?"
Sa totoo lang, hindi ko alam ang dapat na maramdaman ngayon gayong ikalawang araw pa lamang ng clinical training ko. Pero, kung maa-assign ako sa isang pasyente lalo na sa anak ng director maaaring malimitahan ang pagkilos ko roon.
"My father..." mahinang usal niya. Sapat iyon upang marinig ko.
"You're father is what?"
"I know you saw what happened last time, I just hated how they treat me as a patient. Hindi ko sinasadya na gawin 'yon, pero I promise that I will not do that again."
I remained silent.
Nag-angat siya ng mukha, nagsalubong ang mga mata namin. Animo'y may kung ano'ng puwersa ang nag-uudyok sa aking lumabas na sa silid na iyon, but my knees aren't moving. His eyes are as if begging me not to leave. He looked desparate and unwanted. Am I the reason why he looked like that?
"If you don't want to, I can speak with him and find a new one," aniya.
"Yeah, I will appreciate that," tugon ko. Ngunit kahit makaramdam ako ng kakaibang negatibong emosyon sa mga mata niya. Maaaring magdulot ng malaking problema ang ma-assign na private nurse niya. Sariwa pa sa alaala ko ang nangyari nito lang nakaraan sa pagwawala niya.
Namayani ang ilang sandaling katahimikan na wala ni isa sa aming nagsasalita.
"Hindi pa pala kita napapasalamatan sa pagtulong mo sa 'kin nitong nakaraan."
"You've thanked me already."
"I haven't yet, please you can ask me with anything that you want..." Danger can be seen into his eyes. Para bang isa siyang leon na naghihintay lamang ng pagkakataon na sunggaban sa leeg ang prey niya.
The same words I've heard from someone.
"I can also help you to erase your past."
Doon na nagkapatong-patong ang pagdududa ko sa kanya.
Hindi ako hangal upang hindi mapansin ang kakaibang ikinikilos niya. I don't want any problem.
Naningkit ang mga mata ko. "Who are you?"
***
TULAK-TULAK ang wheelchair ni Estevan ay nagtungo kami sa rooftop ng ospital.Nang makarating, inalalayan kong makatayo siya upang mahawakan ang gilid. "Thank you," aniya habang nakatitig lang sa akin.His knees were trembling when I removed my hands supporting him. Hinayaan ko lamang siya habang pinapanood na pilit na ihakbang ang mga paa."Narinig kong naaksidente ka raw," biglang wika ko.Binalingan niya ako. "Yeah, it was my carelessness why this happened to me," nakangiting sagot niya."I see. Pwede ko bang sabihin, buti nga sa 'yo?"Naglahong parang bula ang mga ngiti niya sa labi ng marinig iyon mula sa akin."If you're still mad, just tell me. Alam kong galit ka dahil sa nangyari kanina.""I'm glad you know. Kahit sino naman ay magagalit kapag nalaman nilang may isang taong hindi nila kilalan
"AS far as I know, his mother died when he's only ten years old. Kaya hindi na ako nagtataka why he's acting like that, well in fact, even his own father doesn't give a damn on his own child..." saad ni Madison habang nasa cafeteria kami ng ospital. Isang linggo na ang nakararaan ng magsimula ang residency niya kung saan ko kinukuha ang clinical training ko. Bumara yata sa lalamunan ko ang kinakain na excited pa naman ako nang malamang adobo ang ulam ko. Tinungga ko ang isang basong tubig bago sinulyapan sa tabi ko si Madison na payapang kumakain ng vegetable salad na halos kalahating oras na ay hindi pa rin niya maubos-ubos. Hindi ko alam kung ano'ng dapat na isipin nang marinig ang bagay na iyon dahil sa totoo lang wala naman sana akong problema kung hindi ako naging assisting nurse ni Estevan. Sa tingin ko nga kahit hindi na siya manatili sa ospital kaya niyang gawin ang mga physical therapy niya sa bahay. Ngunit hindi nakaligtas ang katotohanan sa 'kin. E
Kabanata XNAIYUKOM ko ang mga kamay habang pinagmamasdan ngayon ang sinapit ng isa sa mga tauhang inatasan ko sa pagbabantay kay Aniela.I looked helplessly to Mang Ren's daughter who kept on crying ever since she heard that her father was brought to a hospital because of an encounter.Kung hindi pa rin titigil si Ginoong Romuel sa mga plano niya na gantihan ang pamilya ni Mang Anton sa nangyari ilang taon na ang nakararaan, wala akong pagpipilian kung hindi isiwalat ang lahat kahit kapalit niyon ay napalaking bagay. I couldn't take this anymore seeing my people get hurt and I'm afraid this terrible thing may also happen to Aniela if I didn't tell her everything.Plano kong itago sa kanya ang lahat pero kung walang magbabago kahit na layuan ko si Aniela at panatilihin siyang ligtas sa likod ng anino ko, mawawalang saysay ang lahat.I miss Aniela. We've been together for ten years... sa isang iglap kinailangan ko siyang talikuran
HINDI pa rin tumitigil ang panginginig ng kamay ko ng lumabas kami ng storage room kanina ni Samuel. Naudlot lang ang mainit na eksena naming dalawa ng tumunog ang suot kong relo hudyat na tapos na ang break ko.
Samuel“SIR, your father is waiting inside your office.”I paused for a second before opening my office door. Siguradong umabot na sa kanya ang balita tungkol sa nangyaring pamamaril sa isa kong tauhan.I entered the office with unease. Hindi nga ako nagkamali. Even without uttering any words. I already know what he was about to say.Hindi na rin ako nagulat nang lumapat ang kamay niya sa pisngi ko at ilang sandali lang ay pinanood ko na lamang dugong dumaloy sa baba ko. I looked at my own reflection the my office glass wall.Dahan-dahan ako na nag-angat ng tingin. Saka tumambad sa 'kin ang nagpipigil sa galit na ama ko na ilang taon na noong huling beses ko siyang huling nakitang ganito.That time, it wasn’t me who's he was angry at. It was towards his father's friend, Romuel. Pero sa pagkakataong ito, walang duda na ako ang dahilan ng matinding galit sa mukha niya.Napasapo ako sa labing kanina lang ay ginamot n
GUMUHIT sa mga labi ko ang isang munting ngiti nang makita sa lobby ng hospital si Samuel. Hinintay niya marahil ako hanggang sa matapos ang shift ko. Sinulyapan ko ang suot na relo.
Rated 19+ (BAWAL SA BATA!)"W—wait? W—what?!" I almost lost my own voice. I looked at him with disbelief. "You are that man, that night?!" halos pasigaw kong tanong.So, hindi 'yon panaginip? This is more than my heart can take.Sa isang iglap uminit ang mga mata ko. I can't take this so much happiness. Naitakip ko ang isang kamay sa bibig ko. Ayokong bigkasin ang mga salitang narinig ko ng gabing 'yon. Natatakot akong malaman na baka dala lamang iyon ng desperasyon ko na marinig iyon mula sa kanya.But, I can't. I want to ask him if he really said those words.Tuluyang bumagsak ang malulusog kong luha sa mga mata ko. Tuluyang bumigay na ang puso ko na ilabas na ang lahat ng emosyong pilit ko itinago ng matagal.I thought that night was only a dream. Dala lamang ng labis kong pagnanais na mahagkan niya."D—did you really mean it? That you love me?" I stuttered while asking those.Pinanood ko nang iangat niya ang kamay at hawiin ng isan
Kabanata XVI
Extra III"MAGANDANG umaga ho!" bati ni Aniela sa maghahatid sa kanya sa school. Labingdalawang taong gulang na siya at nasa first year highschool na. Napakalaki ng ipinagbago niya nang magsimulang magdalaga.Bagay na bagay sa kanya ang suot na uniporme at paldang umaabot lamang hanggang tuhod. Nakalugay ang buhok na mamasa-masa pa dahil hindi na nagawang mapatuyo dahil tinanghali na siya ng gising, sa sobrang kaba kasi niya kaiisip tungkol sa unang araw niya sa pagiging highschooler nakalimutan na niyang ipikit ang mga mata.Sa katunayan, halos tatlong oras lang ang tulog niya. Pero hindi mahahalata dahil sa baby face pa ring mukha.Agad siyang lumulan ng sasakyan na nakaparada sa labas lamang ng tinutuluyang bahay kung saan ay kasama si Samuel.Mayamaya'y lamang ay kasabay ring lumabas si Samuel habang ang suot naman ay simpleng polo at maong pants."Lalong gumaganda si Ma'am Aniela, 'di na ako magugulat kung maraming lalaki ang manliligaw sa ka
TINUPAD ni Tito Rucio ang pangakong tutulong siyang mabuo muli ang pamilya ko. Hindi naman nito iyon responsibilidad, pero lubos-lubos ang pagpapasalamat ko.Katuwang ang anak na si Samuel, agad kaming naghanap ng malilipatang bahay. Pinili ko kasing manirahan na lamang ang mga magulang ko sa syudad. Lubos akong natutuwa na matapos ang ilang taon ko na pag-iipon upang makapagpundar ng sariling bahay ay nagamit ko na.Dinagdagan lang 'yon ni Samuel para sa mga ibang appliances na kakailanganin ng mga magulang ko para maging komportable sila.Tahimik, payapa at malayo sa mga mapangbuskang mga tao. Iyon ang gusto kong lugar kung saan sila mamumuhay na dalawa. Kahit unti-unti nang nakalilimutan ng nanay ko ang sariling pamilya nang lumala ang kanyang dimentia. Wala akong nagawa kung hindi umiyak nang umiyak sa bisig ni Samuel.Napakabigat ng dibdib ko sa tuwing sasagi sa isip ko ang mga taon na nasayang at mga panah
PINAMULAHANAN ako ng mukha. "Alam na rin ba ni Tita Sophia?" halos pabulong ko nang tanong."Yeah. Even Ate Sera knows it."Gusto ko mang sumabog sa pagkahiya. Parang nanariwa sa akin na animo'y normal lamang kanina ang naging pag-uusap namin ng pamilya niya."I can't tell if they were mad about me...""Why would they?"Binalingan ko siya. Parang hindi siya apektado ng balitang 'to at wala mula sa kahit sino sa kanila ang negatibo ang reaksyon.Kaya nagduda na naman ako kung panaginip lang itong lahat.Muling nagbadyang maluha ako. Ayokong magising na panaginip lang lahat at hindi totoong pinangakuan ako ni Samuel.Sunod-sunod ang pagtikhim ang narinig ko na kapwa pumukaw ng atensyon ko at ni Samuel.Madilim ang anyo ng mukha ni Tito Rucio nang makita ang namumugto kong mga mata. Nakita kong umigting ang panga niya at ano mang oras ay handa ng ambahin ng suntok ang lalaking nasa tabi ko. Matalim ang tinging ipinukol niya sa anak
***continuation
Extra I
UNTI-UNTI kong iminulat ang mga mata. Nagtaka ako nang makita ang Ate Frixie ko na iyak nang iyak habang hawak ang kamay ko.Bumakas ang gulat sa mukha niya nang makitang gising ako.“Aniela!” bulalas niya. Dali-dali siyang tumakbo palabas ng silid kung nasaan ako. Wala akong nagawa kung hindi sundan lamang siya ng tingin.Mayamaya'y inilbot ko ang paningin. Puting-puti ang buong lugar at naiiba lamang ang kulay ng kurtina. Kulay beige kasi iyon kaya nakapupukaw ng pansin.Binalak ko sanang tumayo nang mahagip ng paningin ko ang nakatusok sa likod ng kamay kong iv fluid. Gusto ko sanang matawa dahil kung dati-rati ay ako ang naglalagay niyon sa pasyente pero ako ngayon ang mayroon n'on. Nang maisipan kong tanggalin 'yon, napangiwi ako nang makitang naka-cast ang isa kong braso.Kaya napagtanto kong totoo ang lahat ng nangyari. Hindi 'yon panaginip.Pero may isang bagay akong naalala na gusto kong matiyak na totoo mula sa mga natunghayan kong nangy
Kabanata XXNANG magising kaninang umaga masakit man
ILANG sandaling natahimik ang ama ko bago tumikhim. "Ngayon lang kami nakapag-usap ng anak ko at ngayon niya lang din nabanggit sa akin na nakapag-propose na siya kagabi. I'm really sorry to say that Aniela is now part of my family."Napatitig sa akin ng ilang segundo si Mr. Caleb. "My son really likes her..." anito sa mababang boses."She likes me Mr. Caleb David, and I love her. We already settled everything last night. If you want I can invite you and your son for my upcoming wedding... or should I call you Ravier Calbrieto?" Tumalim ang mga mata kong nakatingin sa kanya. "Pero sa tingin ko ay hindi na kailangan pa dahil bago dumating ang araw na 'yon ay sisiguraduhin kong mabubulok ka na sa kulungan..."Gumuhit ang nakatatakot na ngiti sa mga labi niya. Kahit labis na naguguluhan sa tunay niyang pakay at base pa lamang sa reaksyon niyang hindi man lang kinakaila ang pagtawag ko sa kanya sa pangalang iyon, lalo ko lang napatunayang siya ang nasa likod
Kabanata XVIIISamuel