* Point of View ni Pryce *
---
Hindi ko talaga gustong bigyan siya ng parusa, ngunit kailangan kong sundin ang mga patakaran ng aking paaralan. And well, she deserves that. Like, damn, sampung beses na siyang napapatawag dito sa opisina. Ewan ko sa kanya, pero mahilig talaga siyang lumabag sa rules. Sa tingin ko ito ay isang perk ng pagiging isang freak. Mhmm.
Lumipas ang maraming linggo, at gayon pa man, hindi niya inako ang responsibilidad sa kanyang nagawa sa akin.
Sino ba naman ang hindi magagalit sa taong hahalikan ka at umasta na parang wala lang nangyari? First kiss ko yun! At parang wala lang sa kanya? I'm surely gonna kiss-- I mean, kill her, not for long. One of these days… she just has to wait.
* Point of View ni Blair *---Phew, muntik na ako doon ah! Fudge, halos mahuli niya ang mop na naglilinis ng sahig sa likod ko. At iyon ang naging dahilan kung bakit ako nag-anyong bampira ng ilang segundo para pigilan ito gamit ang aking telekinetic na kakayahan. Or was my telekinetic ability from my witchiness? I really don’t know. Kailangan ko pa yata tanungin si Mom tungkol dito.Tiningnan ko ang trabaho ng mga cleaning tools, at nakitang ito ay isang disaster. Nasa loob ng toilet bowl ang brush; ang laman ng bleach ay nagkalat sa sahig, ang mop ay nakahandusay katabi ng balde, at lahat dito ay parang dinaanan ng bagyo.Okay, akala ko malaking tulong ito, pero malaking sakuna pala.&nbs
* Point of View ni Blair *---"WHAT DO YOU MEAN SHE’S GOING TO DIE?!!!" Napasigaw ako nang marinig ko ang sinabi ng seer ng mga Northern Witches na nakatira sa kanlurang bahagi ng dimensyong ito.Hinulaan niya na si Pryce ay mapapatay ng pinuno ng mga werewolves na si Damien. At ayokong tanggapin iyon. Hinding-hindi ko ito matatanggap!Pumunta kami dito para malaman kung bakit gustong patayin ng mga halimaw na werewolf si Pryce at kung ano ang kailangan nila sa kanya. At ito ang balitang bumungad sa akin.Kusang tumubo ang mga pangil ko kahit na hindi ko hiniling na maging bampira habang nagsisimula nang umapoy ang mga kamay ko, at dahan-dahan itong dumadaloy patungo sa mga bras
* Point of View ni Pryce *---"Sagutin mo ang telepono, Cassie!" I cursed out as I dialed her number again. Kailangan ko ng kausap ngayon.Kakagising ko lang mula sa nakakabahalang bangungot, at ito ay talagang ramdam ko na para totoo, na kahapon ay kinidnap ako, at gusto nila akong patayin. At hindi mga normal na tao ang dumukot sa akin. Para silang mga halimaw. Iyon ang naaalala ko. Wala kasi akong makita dahil nakablindfold ako. Pagkatapos, may dumating upang iligtas ako at pinatay niya yata ang lahat ng masasamang tao na gustong manakit sa akin, at sinunog niya ang lugar.And the last thing I remembered was Blair kissing me. Well, iyon ay isa pang pangyayari sa panaginip ko na klarong klaro na natatandaan ko.
* Point of View ni Pryce *---"Hi, Prycie! Kamusta?" Bati sa akin ni Cassie sa kabilang linya ng telepono.Bakit parang iba ang boses niya? Parang may masamang nangyari. Malungkot ba siya, o umiiyak? I wonder."Hi, Cassie! I'm absolutely fine. How about you? Bakit parang ang lungkot mo? Is there something wrong? Umiiyak ka ba?" Tanong ko sa kanya, at narinig kong bumuntong hininga siya.Hindi kasi ako sanay na marinig siyang malungkot o nalulungkot o kahit umiiyak. I mean, she's always happy, ecstatic to be exact. She always have that good mood dahil kahit break na sila ng first boyfriend niya, masaya pa rin siya tungkol dito. Dahil alam niyang hindi siya ang tamang
* Point of View ni Blair *---"Pwede bang bilisan natin? Marami pa akong gagawin." Nagprotesta ako habang ang mga babaeng kasama ko ay busing-busy na pumipili ng isa pang batch ng iba't ibang uri ng mga damit at tuxedo na kailangan kong isukat.Kasalukuyan kaming nasa mall sa tindahan ng damit ng mama ni Marvy. Dress shop ba ‘to? O boutique? Hindi ko talaga maalala kung ano ang eksaktong tawag dito."Anim na dress na lang, Blair," Drea said while getting two dresses in a hanger.Napabuntong-hininga na lang ako dahil wala naman akong magagawa dito."At apat na tuxedo, Blair," sumunod si Lee habang may hawak na mga bungkos at bungkos ng damit sa k
* Point of View ni Blair *---"Sigurado ka ba talaga dito, Claude?" Pangatlong beses na akong tinanong ng nanay ko habang nag-aalalang nakatingin sa akin.Napagpasyahan kong pupunta ako sa domain ng mga werewolves, na matatagpuan sa kagubatan ng A m a z o n, para malaman kung bakit nila gustong patayin si Pryce at kung kailan sila kikilos."Don't worry, Mom. I will be back in one piece, I promise," sabi ko habang inaayos ang backpack ko na naglalaman ng mga notebook, camera, pagkain, at iba pang kailangan ng isang researcher.Pupunta ako doon upang maging bihag para makapasok ako sa kanilang teritoryo, palasyo, o kung anumang meron sila doon.“B
* Point of View ni Blair * --- "Hindi, papatayin ko kayong lahat bago niyo pa ako mapapatay!" Sigaw ko nang may kumpiyansa dahil gusto ko lang mang-asar ng kaunti sa mga halimaw na ito. "Ows, talaga? At paano mo naman gagawin ‘yun?" Tanong ng isang lalaki sa kaliwa ko habang tumatawa naman ang iba. "I'll stick a silver bullet in your head," sagot ko, at pagkatapos, may biglang humablot ng baril sa kamay ko at dinurog iyon gamit ang mga kamay lang niya. "Tingin ko’y marami kang alam tungkol sa mga werewolves, tama ba? At ano na ang gagawin mo ngayon na wala na ang iyong munting baril?" Tanong nung isang babae, at wala akong magawa kundi kumapit ng mahigpit sa phone ko at magkamot ng ulo. Well, sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang gagawin. Pwede na ba nila akong ihatid sa campsite o kung anuman ang tawag nila sa kampo nila? "Okay, boys! Dalhin na natin siya sa kampo." Utos ng babae habang nag-transform siya
* Point of View ni Blair * --- "Ladies and gentlemen, good evening! I would like to welcome you all to the Big Hunt! Tonight, we are going to be challenged and be fed by these humans in front of us." May nagsalita na nilalang na may malaking boses at sinundan ng mga alulong at hiyawan ng mga tao sa paligid namin. Nakalabas na rin kami mula sa kulungan, at ngayon ay napapaligiran ng maraming gutom na mga werewolves. At nakikita ko na ang ibang mga taong preso ay sobrang kinakabahan at natatakot. Like, hello, sino ba ang hindi matatakot? Maaaring ito na ang huli nilang sandali sa mundong ito. Medyo dim ang ilaw dahil nagmumula lang ito sa apoy mula sa mga sulo sa paligid namin. At ang nakapalibot sa amin ay maraming mga puno at halaman na mayabong. Tapos, napatingin ako sa babaeng katabi ko, at alam ko na siya yung kasama ko kanina sa underground cage. Ang akala kong matandang babae ay mukhang labing-walong taong gulang lan