CHAPTER 5

Nahiya na rin akong humingi pa ng tulong kay Dindo. Naisip kong maaring kapit-bahay lang nila sina lola kaya kung sakaling sundan ko siya at makakalabas kami sa gubat ay mas mabilis ko nang matutunton ang bahay nina lola. Bago siya nilamon ng masukal na gubat ay binilisan ko siyang sinundan. Mabilis ang kaniyang mga hakbang kaya ako naman ay parang tumatakbo na rin. Tumigil siya na parang nakikiramdam at bago siya lumingon ay nakatago na rin ako. Nang pinagpatuloy niya ang kaniyang paglalakad ay sinundan ko pa rin siya. Malayo-layo na rin ang aming nilakad nang bigla ko na lang siyang hindi makita. Binilisan ko ang lakad ko at baka lang lumiko siya at nakakubli siya sa malalaking puno ngunit wala na talaga siya. Paano na ‘to. Parang lalo pa akong naligaw ne’to e.

Gusto kong sumigaw at tawagin siya pero baka sabihin na naman niyang lampa ako o tatanungin ako kug bakit ba ako sunud ng sunod sa kanya. Ngunit paano ako ngayon makakalabas sa gubat? Tagaktak na ako ng pawis. Ninenerbiyos. Kinakabahan. Natatakot.

Nasa'n na ba kasi 'yun. Bakit ambilis niyang nawala?

                Tumigil ako. Tumingin ako sa paligid. Pinunasan ko ang pawis ko sa noo gamit ang aking palad. Maluha-luha na ako dahil sa takot. Paano kung hindi ako makabalik sa bahay nina lolo bago magtakip-silim? Paano kung may kapre? Paano kung totoo yung mga tiyanak sa mga napanood kong Shake, Rattle and Roll noong bata pa ako? White lady o kaya’y mga engkanto. Nai-imagine ko na at lalo akong natakot. Palinga-linga na ako. Naiiyak sa sobrang pagkabahala.

                Napasigaw ko ng malakas nang biglang may pumiring sa aking mga mata. Kahit nagulat ako ay alam kong si Dindo pa rin iyon. Dahil sa ang ulo ko ay nasa balikat na niya, ang kaliwang kamay niya ang ginamit niyang pinantakip sa aking mga mata at ang kanang kamay niya ay nakapulupot sa aking leeg. Nadadampi ang katawan niya sa akin at hindi ko alam kung bakit nagkakaroon na naman sa aking ng kakaibang epekto iyon na hindi ko maintindihan. Para akong kinukuryente. Para sinisilaban ang aking buong pagkatao.

                "Bakit mo ako sinusundan! Naiinis na ako sa'yo!”

“Luh? Naiinis agad?”

“Tantanan mo nga ako!"

                "Naliligaw kasi ako." Sagot ko. Hindi parin niya tinatanggal ang kaniyang mga kamay na nakapulupot sa aking leeg.

                "Kung ihahatid kita sa labasan malapit sa malaking puno, tatantanan mo na ako?"

                "Depende!" napapangiti ako sa sinagot ko. Ako pa kasi ang may ganang gumawa ng deal.

                "Depende?" tinanggal na niya ang kamay niyang pumiring sa akin. "Kapal naman ng mukha mo. Ikaw pa talaga ang may ganang magsabi ng depende ah."

                "Kung tuturuan mo akong lumangoy, titigilan na kita.”

“Ano ka? Sinusuwerte?”

“Sige na please? Ilang araw lang ako dito kaya malamang di mo na rin muli ako makikita ng matagal. Kaya turuan mo naman akong lumangoy."

                "Sige na nga. Pero sa isang kundisyon." Siya rin ang humingi ng pabor.

                "Ano 'yun."

                "Akin na lang yung pellet gun mo at yung suot mong short kahapon."

                "Bakit wala kang pambili?" tanong ko.

                "Mahirap lang kami. Saan naman ako kukuha ng pambili ko ng baril-barilan kung pati nga pangkain namin ay araw-araw namin pinagtratrabahuan." Bumuntong-hininga siya.

                Nakaramdam ako ng awa. Kaya pala amoy sabong panlaba siya at iyon ang ginagamit niyang sabon kanina at butas-butas ang suot niyang sando at short. Hindi lang kasi ako mahilig mamintas kaya hindi ko binigyang pansin iyon. Ngunit dahil sa sinabi niya ay alam kong naghihikahos siya sa buhay. Pinalaki kami ni Daddy na bawal mamintas at manghusga. Kkailangan naming igalang ang ibang tao anuman ang kanilang katayuan sa buhay dahil siya daw mismo ay galing din sa hirap. Hindi dahil daw mas may kaya kami sa iba ay mas angat na an gaming pagkatao. Lahat daw ng tao, sabi ni Daddy pantay-pantay sa mata ng Diyos.

                "Deal ako diyan. Sige turuan mo akong lumangoy at ibibigay ko ang pellet gun ko sa’yo kasama ng mga maraming bala. Bibigyan din kita ng mga damit ko.”

“Damit mo? Pambabae?” tumawa siya.

“Luh? Choosy? Di ako nagdadamit pambabae ‘no?.”

“Bakit hindi? E di ba nga babae ka?”

“Oo pero, panlalaki nga halos lahat ng damit ko.”

“Tomboy ka?”

“Hindi.”

“Oh bakit panlalaki mga damit mo saka bakit baril barilan ang mga laruan mo?”

“Bakit, e sa gusto kong laruin yun. Andami mo namang sinasabi. Ano, turuan mo akong lumangoy?”

“Di ba nga sinabi ko nang oo? May deal na nga tayo e.”

“Ayos, magdadala rin ako bukas ng miryenda natin."

                “Wow talaga? Gusto ko ‘yan.” Ngumiti siya. Ngumiti rin ako. Itinaas ko ang palad ko para mag-aapir kami. Nakipag-apiran siya. Nang ina-apir niya ako ay hinawakan ko ang kamay niya sabay sabing..."Cross my heart!”

Kumunot ang noo niya. Nagtataka kung anong meron.

“Ano sasagot mo?" tanong ko. Nakita kong lalong kumunot ang kanyang noo.

                "E, ano ba dapat ang isasagot ko?"

                "Dapat kapag mag-apir tayo, hawakan natin ang kamay nating ganito ta's yung mga hinlalaki natin ay magtatagpo sa gitna. Kung sasabihin kong cross my heart, ang sasagot mo naman ay hope to die!"

                "Sus! Dami namang kaartehan!"

                "Hindi arte 'yun, dapat may sarili tayong paraan kapag nag-aapir, kasi tropa na nga tayo. Magkaibigan! Ayaw mo ba akong kaibigan?"

                "Ikaw? Gusto mo ba akong kaibigan?" balik tanong niya.

Tumango ako. “Bakit ikaw, ayaw mo?

"Kasi naalangan ako sa'yo. Bukod kasi sa babae ka, mukhang mayaman ka pa."

                "Gusto kitang kaibigan. Kung nagkataong payag kang tropa tayo, ito na pinakamasayang bakasyon ko dito kasi sa tuwing umuuwi kami dito nina Daddy. Kaya naman ayaw ko rito umuwi kasi wala akong makalaro e. Ano, barkada na tayo?"

                “Hindi ko alam.”

“Labo mo naman. Bakit ba ayaw mo?”

“Kasi nga babae ka.”

                “Andami kong tropang lalaki sa Manila pero hindi sila ganyan umarte.”

                “E, sa Manila ‘yon. Iba kasi dito sa probinsiya.”

                “So, ano? Ayaw mo nga?”

Huminga siya ng malalim. "Sige na nga. Ako pa ba tatanggi?"

                "Ayos!" tinaas ko ang kamay ko at nakipag-apir. Ngayon marunong na siya. Hinawakan niya na rin niya ang apat na daliri ko at nagsalubong na aming hinlalaki.

                "Cross my heart." Sabi ko.

                "Hope to die," nahihiya niyang sagot. "Tara na, ihatid na kita bago lumubog ang araw."

                Habang naglalakad kami ay tahimik lang siyang parang may malalim na iniisip. Nilingon niya ako. Ngumiti. Ngumiti rin ako.

                "Para hindi ka mapagod at mainip, magkuwento ka sa akin ta's mapapansin mo na lang nasa punong malaki na tayo."

                "Anong ikukuwento ko, dude."

                "Dude?" tanong niya. “Anong Dude e, Dindo nga ang pangalan ko.”

                "Ano ka ba. Iyon ang uso na tawagan ng mga magtrotropa sa Manila. Dude. Kaya iyon na rin ang tawagan natin dapat… dude!"

                "O, siya magkuwento ka na kahit na ano, dude!"

                "Yun e! hahaha!" Natawa lang talaga ako. Napailing siya, parang nakokornihan.

                Tama siya, hindi nga ako nakaramdam ng pagod kahit halos kalahating oras na yata ang nilakad namin. Hindi ko akalain na nakalayo na rin pala ako kanina. Nang marating namin ang malaking puno ay palubog na ang araw.

"O pa'no dude. Bukas na lang tayo magkita ng tanghali doon sa may sapa.”

“Sige, basta usapang lalaki yan ah?”

“Lakas mong makapagsabi ng usapang lalaki e babae ka naman.”

“Paulit-ulit ka sa babae e. Sige na nga!” nairita ako. Tumalikod.

“Hindi ka na ba mawawala pagpunta mo doon o susunduin pa kita rito?"

                "Huwag na, natandaan ko na kanina nang nadaanan natin pabalik dito." Asar ko pa ring sagot. Tumaas nga ang boses ko e.

                “Ano ‘yan, galit ka ba?”

                “Paulit-ulit ka kasi sa babae e.”

                “Sige na hindi na.”

                “Sige na, umuwi ka na.”

                “Uyy eto naman nagtatampo agad.” Kinalabit ako.

                “Sige na nga, hindi na nga ako magtatampo, basta bukas dude ha?”

                Ngumiti siya. Kinindatan ako. "Dude..." napapailing at ngumingiti. Hindi ko alam kung nang-aasar siya o naninibaguhan lang siya sa tawagan namin.

                Tinaas ko ang kamay ko. Sinalubong niya ang apir ko.

                "Cross my heart, dude"

                "Hope to die!"

                Pero dinagdagan ko na ang simpleng apir lang namin. Hinila ko siya at nagtagpo ang aming mga balikat.

                "May ganun din?"

                "Oo, pandagdag kapag nagpapaalam tayo sa isa't isa, dude."

                Nakangiti siyang kumaway sa akin bago siya tuluyang nilamon ng kagubatan.

                May kung ano sa dibdib ko na hindi ko maintindihan. Umiibig na ba ako?