Agad na tumahimik ang katawan ni Mateo. Nang iangat niya ang kanyang mukha upang isaalang-alang si Melanie, ang kanyang signature practiced grin ay ganap na wala. "Paano mo nalaman?"Nakahinga ng maluwag si Melanie. Siya ay hinalinhan; Lumalabas na hindi siya hinahangaan ni Mateo, gayunpaman, hindi niya maiwasang mag-alala sa landas na tila handa nang tahakin ng dati niyang kaibigan.“Masasabi ng kaibigan mo, Teo. And unless I'm mistaken, hindi naman nagkataon ang reunion namin sa supermarket, di ba? Pinlano mo ito. Kahit kailan hindi ako ang dahilan na nagpilit sayo na bumalik; that had always been Arianne,” sabi niya. “Alam mong kaibigan ko si Arianne, kaya ginamit mo ako para tulungan kang mapalapit sa kanya. Wala akong pakialam na gamitin sa ganitong paraan, Teo, ngunit sa palagay ko ay dapat kitang bigyan ng babala—ang asawa ni Mark Tremont ay hindi isang taong dapat mong pagtuunan ng pansin. Kailanman.”Ipinulupot niya ang kanyang mga labi sa isang nanginginig, masakit na ngit
Nang makarating sa estate, bumaba si Alejandro at dumiretso sa bahay.Walang pakialam na sinundan siya ni Melanie. Habang siya ay mas tahimik, mas nanganganib ito, tulad ng kalmado bago ang isang bagyo. Talagang hindi likas ni Alejandro ang pagiging tahimik, lalo na't ang tirada na ikinuwento ni Melanie kay Jett ay dapat na sinindihan ang kanyang piyus at naging dahilan ng pagputok niya ng dalawang beses.Nang marinig ang kanilang mga yapak, lumabas si Melissa upang salubungin sila. “Tatay! Mommy!”Binuhat ni Alejandro ang maliit na babae sa kanyang mga bisig at hinalikan ito sa pisngi. “Medyo pagod si Daddy ngayon; kailangan magpahinga. Kailangan mong maglaro mag-isa ngayon, Millie."Kumaway naman si Melanie sa dalaga. "Halika dito. Si Mommy ang magiging kalaro mo ngayon.”Maya-maya ay nawala si Alejandro sa hagdan nang hindi nagtanong sa kanya o kahit na nagpapakita ng mga palatandaan ng isang papasok na alitan.Nagsisimula nang maramdaman ni Melanie ang dissonance ng pagiging
Tingnan mo na lang yung ibang bata! Lahat sila ay nakahawak sa mga kamay ng kanilang mga magulang habang tinitingnan nila ang dayuhang kapaligiran na parang bata. Iilan lang sa kanila ang tila malugod na tinatanggap ang matapang, bagong mundong nakalatag sa harapan nila.Nagpakita na si Mark ng mga palatandaan ng pagpiyansa palabas doon. “Seryoso, hindi ba pwedeng isama mo na lang siya sa loob, mag-iwan ng ilang salita sa kanya, tapos mission accomplished, uuwi na tayo? Kapag oras na, babalik kami at ihahatid siya sa bahay. Simple as that,” mungkahi niya. "Ito ay nagiging medyo maliwanag ngayon, hindi ba? Wala siyang kaunting sakit! Hindi ako makapaniwala na nalampasan niya ang pagkabalisa mo!"Inilibot ni Arianne ang mga mata sa kanya. “Huwag mo itong lagyan ng asukal; naiinip ka lang! Hindi ako makapaniwala na naiinip ka sa sarili mong anak! At gayundin, dahil hindi siya nababalisa ngayon ay hindi na siya mawawala sa bahay pagkaraan ng ilang sandali. Ano ang mangyayari kung umiyak
Sinundan ni Smore ang iba pa niyang klase sa kanyang silid-aralan. Maya-maya ay sumunod si Arianne para kausapin ang guro, kahit na hindi niya maiwasang mapansin si Smore na walang humpay sa pagsenyas sa kanya na lumabas ng silid-aralan na may parehong mabilis na pagkainip.Sa unang pagkakataon, naramdaman ni Arianne ang labis na hindi kanais-nais... ni Smore, hindi bababa!Dahil ang lahat ng mga magulang ng iba pang mga bata ay nanonood mula sa labas ng klase, si Arianne—na medyo nabitin pa—ay nagpasya na obserbahan ang kanyang anak mula sa isang lugar kung saan hindi niya nakikita. Ang kanyang layunin? Sinusubukang makita kung ang bata ay tuluyang maluha!Gaya ng nakagawian ng maraming bata sa unang araw ng paaralan, hindi sila sanay na umalis nang mag-isa nang wala ang kanilang mga magulang sa paligid. Marami ang talagang nag-aatubili na pumasok sa loob ng silid-aralan kung kaya't maaaring maghinala ang isa na akala nila ay itinapon sila sa isang bilangguan kung saan nakatago ang
Sa oras na nakarating sila sa bahay, si Smore ay hindi na nakakatulog. Dala niya ang kanyang maliit na backpack at nagsimulang tapusin ang kanyang unang takdang-aralin: isang arts-and-craft project.Lumapit si Arianne sa kanya at nagtanong, "Ano ang itinuro sa iyo ng guro ngayon, Anak?"Smore pouted in disdain. "Wala! All she did was busy herself pleading those babies to just stop crying already—it's just soooo annoying! At pagkatapos ay gusto niya akong makipaglaro sa kanila, masyadong! Urgh, parang gusto ko! Ang mga sanggol na iyon ay dapat na umuwi at bumalik sa pag-inom ng gatas ng kanilang ina!"Huminto muna si Arianne bago sumagot, “Hey, hey, hey! Sandali lang, binata. Lumaki ka rin na nagpapasuso, alam mo ba? Paano mo makikita ang iyong mga kapantay sa ganitong paraan? Normal para sa mga batang kaedad mo na ma-attach sa kanilang mga magulang. Hindi ibig sabihin na iba ka ay may karapatan kang kamuhian sila dahil dito, ok?"Ibinalik ni Smore ang isang side-eye leer sa dibdib
Namula ang mukha ng guro dahil sa aggresibong pananalita ng babae. Nautal ang kawawang guro at hindi niya nagawang makapagsalita ng diretso.Humugot ng malalim na hininga si Arianne. “Excuse me, ma’am, pero puro paninirang-puri ang inakusahan mo kanina. Tingnan mo, mga bata sila mga dalawa o tatlong taong gulang; medyo nagkaroon sila ng scuffle, pero wala pa ring mutual cooperation between parents cannot achieve, right? Ang paglalagay mo ng ganitong overdramatic na ugali ay medyo sobra-sobra, ma'am. Sure, magagalit ako kung ang anak ko rin ang tinamaan, pero tapos na ang ginawa. Ang tanging bagay na natitira para sa amin ay upang magsama-sama nang mahinahon at lutasin ito nang sama-sama; hindi nakakatulong ang isang verbiage.""Yes, Mrs. Tremont has got a point," mabilis na piggyback ng guro ang sagot ni Arianne. “Lalo na kapag hindi naman talaga seryoso gaya ng ginagawa mo, ma’am. Medyo nosebleed lang, sa totoo lang. Kung ang medikal na pagsusuri ay nagsiwalat ng walang seryosong ba
Nagsisimula nang makakita ng pula si Arianne. Ang pananaw sa mundo ni Smore ay medyo mali para sa kanyang gusto. "Aristotle Tremont, ano ang kahulugan nito? Ang isang laruan ay maaaring ibahagi sa lahat; kung sinuman ang maaaring paglaruan ito o hindi ay hindi dapat magkaroon ng anumang kinalaman sa kung gaano sila kayaman! Isa pa, sinimulan mo munang matamaan ang mga tao, binata, at iyon ang dahilan kung bakit ka nagkakamali. Kung ibang tao ang nagsimula nito, hindi ko sana hihilingin sa iyo na sipsipin iyon, ngunit hindi ito ang kaso ngayon, di ba? Nauna kang makatama ng isang tao—at nagkakamali ka niyan, period!” siya chided. "Alam mo kung ano ang nakukuha ko sa iyo? I'm seeing a brat who's so spared by the rod he's turned spoilt. Maghintay ka; itatama yan mamayang gabi!"Mabilis na pumasok si Tiffany at hinawakan ang balikat ng kaibigan. “Whoa, whoaaa! Ari, chill! Sinisikap lamang ni Smore na tulungan ang aking anak dahil sila ay mga homies; alam mo naman yun diba? Ngayon, baligta
Ang kaguluhan ay sapat na nakakaakit ng isang doktor at ilang mga nars, ngunit wala ni isa sa kanila ang nagtagumpay sa de-escalation. Masyadong lasing ang lalaki sa gantimpala, an-eye-for-an-eye justice na hindi na niya iniisip ang anumang bagay.“Kung gusto mong manampal ng masama, sampalin mo ako! Kung mayroon kang mga bola upang gawin iyon, pagkatapos ay halika, ipakita sa akin kung ano ang mayroon ka!" bulyaw ni Arianne sa lalaki habang nauuwi sa pagkabalisa ang pasensya niya. "Ngunit ito ay mas mahusay na maging ang katapusan ng hangal na away sa pagitan ng mga bata, naririnig mo? Sa sandaling sinaktan mo ako, anumang bagay na darating pagkatapos ay mahigpit sa pagitan nating mga matatanda!"Sumakay si Tiffany at pinagtanggol si Arianne. “Ano ba talaga ang impiyerno! Trip mo, girl?! Ang taong ito na winawagayway mo ang iyong pulang tela ay may tangkad ng kalabaw, alang-alang sa Diyos! Maaari niyang literal na sampalin ang buhay na liwanag ng araw mula sa iyo! Makinig, hon, magi