Pagtingin niya nang maigi sa titig ni Jeremy, napansin niya na katulad ito nung dati. Mukha itong galit pero sa katotohanan natatakot siya at nag-aalala. Nagulat si Madeline nang mapagtanto niya ito. "Ayos ka lang ba Linnie?" Marahang tinanong ni Jeremy nang tulungan niyang bumangon si Madeline. "Ayos lang ako." Inayos ni Madeline ang kanyang damit. "Gusto kong bumalik at alagaansi Grandpa." "Ihahatid kita doon." "Okay." Di siya tinanggihan ni Madeline. Habang nasa biyahe pabalik, napuno ang isipan ni Madeline ng natatarantangtitig ni Jeremy na nagmukha itong galit. Dumating ang kotse sa vila at tumunog ang cellphone ni Jeremy. Sinagot niya ito at mukhang may mga bagay siyang kailangang asikasuhin. "Aalis lang ako saglit Linnie. Wag mo lang pansinin kahit anong sabihin ni mom." Pinaalala niya. Tumango si Madeline at lumingon para pumasom sa bahay nang di gaanong sumasagot. Kumunot ang noo ni Jeremy nang panoorin niyang umalis si Madeline, pinaalala sa kanya ang
Lumingon si Madeline at nakita si Jeremy na nakatayo sa pasukan. Kahit na nagulat siya na tumalikod pabalim si Jeremy, siniguro niya na walang niloloko ang mukha niya. Wala siyang pake kung narinig ba ni Jeremy ang mga sinabi niya. "Jeremy! Narinig mo ang sinabi ng babaeng ito diba? Umamin na siya! Umamin siya na sinaktan niya si Aunty Karen! Bakit ganito siya kasama? Kahit pagkatapos gawing ang ganitong klaseng bagay, may tapang pa siya na magpakainosente!" Kinuha ni Yvonne ang pagkakataon na pagmukhaing masama si Madeline. "Di ka naman siguro maniniwala na inosente siya diba, Jeremy? Kailangan lang pala ng panghahamon ko at inamin na niya ang lahat! Bakit ganito siya kasama?" Nag-alab ang apoy ng galit sa mga mata ni Karen. Tumitig si Jeremy sa matikas na Madeline at dahan-dahang naglakad palapit. Nagdilim ang tingin niya sa bawat hakbang, at naging dismayado ang mukha niya. "Di ako makapaniwalang ikaw talaga yun, Linnie." Mukhang naniwala siya dito. Nakangiti nang ma
"Sige." Sumunod si Madeline sa likuran ng mga pulis nang matikas. Paglagpas niya kay Jeremy, huminto siya at nanghahamak na nagtanong, "Ito ba ang di mapapantayang pagtitiwala mo?" Ngumisi siya nang tumawa siya. Nakita sa mga mata ni Jeremy ang malaki niyang ngiti. Napaalala nito sa kanya ang isang namumukadkad na rosas一maganda, simple at masigla. Palihim na lumangoy sa tuwa ang mata ni Yvonne nang panoorin niyang dalhin palayo ng pulis si Madeline sa kanilang kotse. Bumalik ang sigla ni Karen na parang nawala na ang mga maiitim na ulap. Nang lumingon siya at nakita niya si Jeremy na paalis, kaagad siyang tumakbo para pigilan ito. "Ngayon kita mo na ba ang tunay na kulay niya Jeremy? Di mo naman na gugustuhin ang ganyang babae diba? Ano ngayon kung pinagbintangan at sinaktan namin siya dati? Walang atraso sa kanya ang Whitman family. Dapat lang sa kanya yan!" Nagsalubong ang kilay ni Jeremy sa katotohanang talagang naniniwala siya na wala siyang ginawang kahit anong mali.
Huminto ang kamay ni Yvonne sa sandaling bumukas ang ilaw. "Ikaw pala yan." Isang siguradong boses ang narinig mula sa likod."Pero di ko inasahan na maiinip ka at kikilos ka nang ganito kaaga." "..." Di makapaniwala si Yvonne nang makilala niya ang boses. Habang natatarantang tumalikod, pinanood niya si Madeline na maglakad nang elegante palapitsa kanya nang nakangiti. "Madeline Crawford!" Tulala si Yvonne nang dahan-dahang lumapit sa kanya si Madeline. Ang kamay na ginamit niya para hawakan ang unan ay biglang itinulak palayo. Nabigla siya nang akalain niya na nakakagalaw na si Old Master Whitman. Nang lumingon siya para tignan ito, nakita ng mga takot niyang mata ang nakakahumaling na mukha ni Jeremy! Natulala si Yvonne. Di siya makapaniwala na ang dalawang taong ito ang kasama niya sa kwarto. Unti-unti niyang napagtanto na nahuli siya sa isang patibong! Isa itong patibong na pakana ni Madeline at Jeremy. Hinihintay lang siya ng mga ito na kagatin ang pain! Nata
"Walang kinalaman dito si Linnie. Ang babaeng ito ang tunay na salarin." Pinadaan ni Jeremy ang malamig niyang titig kay Yvonne na nanginginig sa sulok. "Pwede kang manatiling nagtatago diyan, pero maipapangako ko sa'yo na di mo mababago ang katotohanan. Tingin mo ba maipagtatanggol mo pa ang sarili mo?" "..." Naguluhan si Karen. "Anong nangyayari? Sino itong babaeng ito?" Lumapit si Winston at pinunit ang maskara ni Yvon.e bago ito itulak patungo kay Karen. "Tignan mo nang maigi. Ito ang babaeng humampas sa'yo at nagnakaw ng pitaka at alahas mo!" Pagtingin niya sa tao sa harapan niya, natulala si Karen. "Yvonne!" "Di ako yun, Aunty Karen!" Natatarantang sumagot si Yvonne. "Si Madeline ang nagsagawa ng patibong para mapagbintangan ako! Di talaga ano yun. Wala akong ginawa! Ikaw ang aunt ko, ang tanging pamilya na mayroon ano sa Glendale. Bakit kita sasaktan at nanakawin ang mga gamit mo? Di talaga ako yun!" "Nahuli ka na, kaya bakit mo pa rin pinapasa ang bintang kay Linn
Lumingon din si Karen para tumingin at nagulat. "Old… Old Master?" Itinulak ng care worker si Old Master Whitman papasok ng kwarto. Kumirot ang labi ni Yvonne nang lamigin ang katawan niya. Maaaring wala sa pinakamaayos na kalagayan nito ang old master, pero matalas at mulat ang mga mata nito. Tinitigan niya nang masama si Yvonne at binitiwan ang mga salita nang mabagal ngunit malinaw. "Ikaw… noong araw na yun… ikaw yun, nakita ko. Tumakbo ka pababa dala ang isang jewelry box. May dugo sa kahon! Ikaw… gusto mong tumakbo… pero di mo inakalang nandoon si Mad-Madeline. Wala kang magawa, kaya nagtago ka sa flowerbed. Pagpasok ni Madeline… siya ang napagbintangan!" "..." Kahit na hirap na binanggit ang mga salita, malinaw ito at wala nang paraan si Yvonne na itanggi ito. "Ikaw! Narinig mo siya Yvonne! Paano mo pa naitatanggi na ikaw yun?" Habang nanggigigil, sinapal ulit ni Karen si Yvonne. Sumigaw si Yvonne at tumigil sa pagtutol nang hawakan niya ang kanyang pisngi. "P
Itinikom niya ang kanyang kamao nang nanlulumo bago niya biglang itulak palayo si Karen. Tapos tumakbo siya patungo sa gate. "Aray!" Nang mabigla, nabunggo ni Karen si Winston. "Bantayan mo si Grandpa, Linnie. Huhulihin ko siya." Kaagad itong hinabol ni Jeremy. "Ang p*ta na yan! Di dapat ako nag-alaga ng ganitong hayop!" Sumigaw si Karen. Tumingin ang care worker nang nahihiya kay Madeline mula sa likod ng wheelchair ng old master. "Paumanhin, Ms. Crawford. Nagkamali ako ng intindi sa'yo." "Ang pangalan ko ay Eveline Montgomery. Pwede mo akong tawaging Ms. Montgomery." Marahang sinabi ni Madeline. "Di kita sisisihin sa pagsabi ng katotohanan." Lumapit siya kay Old Master Whitman at ngumiti. "Ang tapang mo dun Grandpa. Di ko alam na nakakapagsalita ka na nang ganon katatas." Sumagot si Old Master Whitman nang may malalim na tingin. "Napagbintangan ka na naman, anak ko." Umiling si Madeline nang nakangiti. "Di magtatagal, maaayos din ang mga di pagkakaunawaan. Ayos lang s
Lumingon siya at nakatagpo ang masayang titig ni Madeline gamit ang kanyang gwapong ngiti. "Yun din ang masasabi ko sa'yo Linnie." "Sa kabila ng dismayado mong mukha sa entrance kaninang umaga, alam mo nang sinadya kong sabihin yun?" Tanong ni Madeline. Tumango si Jeremy at lumingon para maglakad palapit kay Madeline. Mukhang mas malambot sa liwanag ng buwan ang mata niya. "Bakit kita di paniniwalaan? Nagawa ko na ang malaking pagkakamaling ito noon. Di ko na ito uulitin pa." Ngumiti siya at bukal sa loob niya ang titig niya. "Sinabi ko na sa'yo noon, Linnie. Maniniwala ako sa'yo kahit na magsinungaling ka pa sa akin. Kahit impyerno o kawalan pa ito, basta nandoon ka, tatalon ako nang walang alinlangan." "Ganon ba?" Ngumiti si Madeline."Bakit mo pala ako tinalikuran at iniwan noong nahulog ako sa tubig nung araw na yun?" Nahulog sa tubig noong araw na iyon? Nagulantang si Jeremy. Tumalon siya nang walang alinlangan at hinila ito pabalik sa pampang. Sumakit nang sobra an