"Bakit?" May kakaibang ngiti sa mukha ni Felipe. "Kung nagawa kong iligtas ang buhay ni Madeline noon, magagawa ko ring mahalin niya o ayawan niya ang kahit sino kung kailan ko gusto." Tumingin si Jeremy sa babaeng nasa mga kamay niya ng may mahinahong ngiti sa kanyang mukha. Noong muli siyang tumingin kay Felipe, nagmistulang mga icepick ang kanyang mga mata na bumabaon kay Felipe. "Walang sinuman ang pwedeng magmanipula sa mga emosyon at isipan ni Linnie. Felipe, makikita din ni Linnie ang tunay mong pagkatao balang araw." Tumawa si Felipe. "Hindi mangyayari yun," ang sabi niya habang palapit siya kay Jeremy. Salungat sa liwanag mula sa kotse, natakpan ng anino ang gwapo niyang mukha. "Jeremy, pahalagahan mo ang huling dalawang araw na kasama mo si Maddie dahil hindi magtatagal, tuluyan na siyang mawawala sayo." Humalakhak si Felipe pagkatapos niyang magsalita. Pagkatapos, tumalikod siya at naglakad papunta sa gilid ng kalsada. Binuksan ng driver ang pinto ng sasakyan par
”Asawa kita kaya natural lang na mag-alala ako sayo.”Lalong tumamis ang ngiti ni Madeline nang marinig niya ang sinabi ni Jeremy.Pagkatapos nun, tinawag ni Jeremy si Adam. Pagkatapos siguraduhin na walang masamang nangyari kay Madeline, inuwi na siya ni Jeremy.Habang nasa daan, iniisip pa rin niya ang sinabi ni Felipe sa kanya kagabi.Dalawang araw?Anong gagawin ni Felipe pagkatapos ng dalawang araw?Pero, kahit anong mangyari, hindi niya pa rin bibtawan si Madeline. Pagkatapos nilang makauwi, marahang sinabihan ni Jeremy si Madeline na kailangan nitong manatili sa bahay sa loob ng dalawang araw. Hindi siya pwedeng lumabas kahit anong mangyari.Sumang-ayon naman si Madeline.Pero, dahil sa kailangang ihatid ni Jeremy si Jackson sa eskwelahan, wala siyang ibang magagawa kung hindi iwanan si Madeline nang mag-isa nang panandalian. Sa umaga, inilabas ni Madeline ang matanda para makapagpaaraw ito tutal naman maaliwalas ang panahon. Umupo siya sa tabi ng old master dala a
Umalingawngaw sa tenga ni Madeline ang mga hiyaw ni Meredith.Naramdaman ni Madeline na parang may kumirot sa kanyang dibdib, pero hindi siya tumigil sa paglalakad.Biglang namula ang paningin ni Meredith nang makita niyang hindi man lang ininda ni Madeline ang kanyang mga sinabi. Pagkatapos, lalo pa siyang naghihiyaw, “Madeline, mali ka nang lalakeng pinagbubuhusan ng emosyon! Akala mo nagkatuluyan kayo ng binatang nakilala mo noon, pero ang totoo, hindi si Jeremy ang binatang iyon! Hindi siya yun!“Wala siyang maalala na nagbitiw siya ng pangako dahil hindi siya ang binatang yon! Kaya ka niya pinahirapan at dinungisan ng lubusan! Sa tingin mo ba ay trinato ka niya ng maayos noon dahil lang sa inakala niya na ikaw ay ako? Hahaha! Hindi! Dahil yung sa mahala niya talaga ako! Mabait lang siya ngayon sayo para lang maipaghiganti niya ako!“Madeline, hinahanap mo parin ang binatang iyon ng ilang taon na at sa bandang huli, maling tao pa rin ang nahanap mo! Binigo mo pa ang binatang pi
Kaagad na tumitig si Jeremy ng malamig. ang malamig niyang mga titig ay nagpanigas sa puso ni Meredith na puno ng emosyon at umaasa. “Isang babae lamang ang minahal ko sa buong buhay ko at ang babaeng iyon ay si Linnie. At ikaw, sa tingin mo ba ay may lalakeng magmamahal nang isang walang puso at mapanlinlang na babae na gaya mo?” “Heh!” Mapait na tumawa si Meredith. Pagkatapos, itinikom niya ang kanyang mga kamay. Napuno ng matinding galit at pagseselos ang kanyang mga mata. “Ayos, ang pranka ng sagot mo. Sa sobrang pranka, mamatay na lang ako na puno ng kalungkutan!”Kinagat ni Meredith ang kanyang labi hanggang sa magkasugat ito. Hindi niya ito tinigilan kahit na dumugo na ito. Walang interes si Jeremy na makita si Meredith sa ganitong miserableng sitwasyon, kaya kaagad niya itong tinanong, “Ayokong mag-aksaya ng oras. Sabihin mo na sa akin kung ano ang bagay na yun.”Mapait na tinawanan ni Meredith ang kanyang sarili dahil sa ayaw siyang tignan ni Jeremy. “Jeremy, mamatay n
Kaagad na lumuhod si Madeline para pulutin ang bagay na nahulog sa lapag. Mas mabilis pa siya kay Felipe. “Bakit nasa sayo ang bagay na to?” Napasimangot si Madeline habang bakas sa mga mata nito ang pagtataka at pagkabigla. Inabot ni Felipe ang makulay na kabibe mula kay Madeline ng dahan-dahan at hinawakan ito ng maigi. “Higit sa sampung taon na rin ang lumipas sa beach sa may April Hill, may isang batang babae ang nagbigay sa akin ng makulay na kabibe na ito. Sinabi pa nito na sana’y lagi akong maging masaya at hiniling na sana ay maging magkasama kami habang buhay.”Sabi ni Felipe habang tinitigan si Madeline sa mga mata, na bakas ang kalungkutan at pangungulila. “Pero, pagkalipas ng humigit sa sampung taon, nahulog na pala ang loob nito sa ibang lalake.”“Ano bang sinasabi mo?” Nanlaki ang mga mata ni Madeline pagkatapos marinig ang mga sinabi ni Felipe. Tinignan niya ang mukha ni Felipe na nasa kanyang harapan, gulat na gulat. Bigla niyang naalala ang imahe ni Meredith
“Tumigil… Tumigil ka na sa kasasalita. Ang sakit ng ulo ko! Jeremy, Jeremy…”"Linnie!"Si Jeremy, na kakabalik lang galing sa kulungan, ay dumating sa villa at nakita ang buong pangyayari. Desperadong sinigaw ni Madeline ang pangalan niya habang hawak-hawak ni Felipe ang mga kamay ni Madeline. Kaagad niyang ipinarada ang kanyang kotse, mabilis na tumakbo sa gitna ng ulan, at niyakap si Madeline na hanggang ngayon ay sinasambit ang kanyang pangalan. “Andito na ako, Linnie. Huwag ka nang matakot.” Sabay niyakap nang mahigpit si Madeline. Pakiramdam niya tuloy ay parang sinasaksak ang kanyang puso habang nakikitang nahihirapan si Madeline. Binalot siya ng galit at nilingon si Felipe habang tinititigan ito ng masama at nagbitiw ng masasakit na mga salita mula sa kanyang maninipis na labi, “Umalis ka na. Huwag mo nang guluhin ang asawa ko. Umalis ka na sa harapan namin ngayon mismo.”Hindi nagalit si Felipe at ngumiti lang. Ang mga malamig niyang mga titg ay nabaling mula sa na
Kaagad na nagising at nagsilabasan ang mga kasambahay at guwardiya, pero wala ni isa sa kanila ang nakapigil kay Jeremy na mukhang handang pumatay. “Sabihin niyo kay Felipe na magpakita sa akin.” naglakad siya papunta sa gitna ng bulwagan at tinitigan ng masama ang mga guwardiya na humaharang sa kaniya. “Bakit ang daming tao dito kung gusto lang naman akong makita ng pamangkin ko?” Nagmula sa itaas na palapag ng villa ang boses ni Felipe.Kaagad nabaling ang malamig na titig ni Jeremy sa kinaroroonan ni Felipe na pababa sa may hagdan.Nakasuot ng maluwag na bathrobe si Felipe at kalmado. “Magpahinga na kayong lahat. Iwanan niyo na kami ng pamangkin ko at huwag niyo kaming gagambalain.” At pinaalis na niya ang kanyang mga katulong at mga guwardiya.Di nagtagal, silang dalawa na lang ang naiwan sa bulwagan.“Felipe Whitman, ito ba ang paraan mo para manakaw ang asawa ng iba? Sa pamamagitan ng paulit-ulit na panggugulo at pinapahirapan kay Linnie? Masaya ka na ba?” Bakas ang galit
Binagsak ni Jeremy ang mga chopsticks sa lamesa. Kaagad na tumahimik si Karen. Iniangat niya ang kanyang tingin para makita na pati ang Old Master ay tinitignan siya ng masama, at halatang hindi nasiyahan sa ginawa niya.Si Madeline, sa kabilang banda, ay pinunasan ang bibig ng Old Master bago tinitigan si Karen. Ngumiti siya at sinabi, “Mukhang ang kasabihan tungkol sa kung paano hindi magbabago ang isang tao ay patungkol sayo, tama?”…“alam mo naman na hindi masisiyahan ang lahat sa mga sinasabi mo, pero, sinabi mo pa rin. hindi kita maintindihan. Hindi ko alam kung isa ka bang hangal o sadyang mababa ang iyong EQ?”Namula ang mukha ni Karen. “Ikaw…”“Tumigil ka! Kumain ka na!” Singit ni winston, at hindi siya hinayaan na matapos ang sasabihin.Subalit, ayaw sumuko ni Karen. Habang nakatitig sa nakangiting Madeline, pakiramdam niya ay ginagawa siyang katatawanan ni Madeline.Sa sobrang inis, pinulot ni KAren ang kanyang pitaka at lumbas para doon tapusin ang kanyang almusal