"Daddy," tinawag siya ni Jackson sa sandaling ito. Lumingon si Jeremy sa gulat. Nakangiting lumapit sa kanya ang gwapong bata, ang kanyang malilinaw na mga mata ay nagsimulang maging mas lalong kamukha ng kay Madeline. Sa totoo lang, sa tatlong taon ng 'pagkamatay' ni Madeline, bihira niyang marinig na tawagin siyang 'Daddy' ni Jackson. Kahit na gawin niya iyon, palaging walang buhay ang kanyang boses hindi kagaya ngayon. "Daddy, andito ka rin? Gusto mo bang i-celebrate ang birthday ko kasama ni Mommy?" Birthday. Biglang naalala ni Jeremy na bukas na ang birthday ni Jackson. Limang taon na si Jackson pero base sa kanyang alaala, mukhang hindi pa niya naipagdidiriwang ang kaarawan niya nang kasama siya. "Jack, kailangan nang umalis ng tatay mo. Sabihin mo na lang ang gusto mong sabihin sa kanya sa susunod," lumapit si Madeline at nakangiting kinausap si Jackson. Sinasadya niyang sabihin iyon kay Jeremy para umalis na siya. Lumingon siya sa lalaki, ang kanyang mga mata ay
Maraming tao ang umusyoso sa paligid nang dahil sa aksidente. Sa sandaling umandar ang kotse, inisip ni Madeline na hindi na siya makakaalis. Ngunit sa isang mabilis iglap, mayroong isang malakas na pwersa na humawak sa kanya. Sa sandaling iyon, nakaramdam siya ng kaligtasan na hindi pa niya nararamdaman noon. Habang natataranta pa rin siya, mayroong nakahawak ng mahigpit sa kanyang mga balikat. "Eveline, ayos ka lang ba? Nasaktan ka ba?" Nang marinig niya ang pamilyar na boses na nag-aalala, napansin na rin ni Madeline na ang taong nagligtas sa kanya ay si Eloise. Ang maganda at eleganteng mukha ni Eloise ay napuno ng pag-aalala. Ang kanyang nag-aalalang nga mata ay nagpapaakyat baba sa buong katawan ni Madeline para tignan kung mayroon siyang mga sugat. Natulala si Madeline ng ilang segundo bago nagsabing, "Ayos lang ako. Salamat, Mrs. Montgomery." Nang marinig ni Eloise kung anong tinawag sa kanya ni Madeline ay namula ang kanyang mga mata. Ngunit wala siyang masabi.
Dapat matagal na siyang nawalang ng pakialam sa kanila. Ngunit, naramdaman niya ang luha na lumitaw sa kanyang mga mata nang makita niyang nahihirapang maglakad si Eloise. Pagkatapos umalis ni Jeremy sa lugar ni Madeline, kinulong niya ang kanyang sarili sa kwarto niya sa Whitman Manor. Sa oras na ito, kumatok sina Yvonne ay Karen sa pinto, ngunit hindi niya sila pinansin. Nakaupo siya roon magdamag, paulit-ulit na pinapanood ang wedding video nila ni Madeline. Tama ang kanyang lolo. Matagal na niyang mahal si Madeline. Ang pinakamalaking patunay na siya ang pumili sa kanya na maging katuwang sa buhay ay noong kinasal siya kay Madeline gamit ang pangalan ng old master. Ngunit, niloko siya ni Meredith sa loob ng anim na taon nang dahil sa pangako na ginawa niya noong bata pa siya. Sa huli, peke lang pala si Meredith. Ang babaeng minahal niya ay ang babaeng pinangakuan niya noon. Tahimik na sumandal si Jeremy sa upuan. Bigla siyang tumawa. 'Ang taong minahal ko, kahit n
Pagkatapos itong sabihin ni Jeremy ay nagyelo ang hangin sa kanilang paligid. Nayanig ang galit sa mga mata ni Madeline. "Jeremy, anong sinabi mo?" Tinignan ng lalaki ang kanyang matinding titig at nakaramdam ng kirot sa kanyang puso. "Jeremy, ulitin mo ang sinabi mo ngayon! Alam mo na ba na hindi pa patay ang anak natin? Alam mo ba kung nasaan siya?" Hindi na mapigilan ni Madeline ang kanyang mga emosyon. Hinawakan niya ang balikat ng lalaki at nagtanong, "Sabihin mo sa'kin! Sabihin mo sa'kin ngayon! Asan ang bata?" Sobrang nanlumo si Jeremy at sinisi niya ang kanyang sarili nang makita niya ang mga luha sa namumulang mga mata ni Madeline. "Maddie, kumalma ka…" "Kumalma? Sa tingin mo kakalma ako ngayon?" Suminghal si Madeline at nagtanong. Ang kanyang tingin ay kasing tulis ng isang ice pick. "Jeremy, wala kang pakialam sa bata na iyon pero ako meron! Alam mo ba kung gaano kasakit mahiwalay sa'yo ang anak mo? Hindi mo alam kasi wala kang puso! Ang bruhang Meredith lang na yu
Nag-aalala sina Eloise at Sean na baka hindi sumipot si Madeline. Nang makita nila siya na pumasok ng sala kasama ni Jackson, nagliwanag sa tuwa ang kanilang mga mata. "Eveline! Eveline, nakarating ka!" Nasasabik na lumapit si Eloise kay Madeline. Tiningnan ni Madeline ang gasa sa binti ni Eloise. Nang makita niya na paika-ika pa rin si Eloise ay diretso siyang nagsalita, "Mrs. Montgomery, umupo ka lang at magpahinga, baka bumuka ulit ang sugat mo. Ayaw kong magkaroon ng utang na loob sa'yo." Nang marinig iyon ni Eloise, malungkot niyang tinignan si Madeline. "Gusto ng lahat ng ina na maging ligtas at malusog ang kanilang mga anak. Masaya na ako basta ligtas ka. Wala kang utang na loob sa kahit na sino sa amin. Kami ang nagkamali sa'yo." Tumango si Sean sa isang tabi. Tinignan niya si Madeline nang may parehong pagmamahal at sakit sa kanyang mga mata. "Eveline, marami kaming nagawang mali sa'yo. Kung hindi mo kami kikilalanin, hindi ka namin pipilitin. Masaya na kami ng nanay m
Nang marinig ni Jeremy ang sinabi ni Jackson ay kumunot ang kanyang noo. Napuno ng kalungkutan ang kanyang mga mata para kay Jackson, pero kasabay nito, mayroong galit na nagmula sa gulat at sindak. Hindi niya alam na ganoon ang trato ni Meredith kay Jackson kapag wala siya. Kaya pala naging malungkot at kakaiba si Jackson. Ang lahat ng iyon ay dahil kay Meredith. Hinigpitan niya ang kanyang mga kamao, bumakat ang ugat sa likod ng kanyang mga kamay. "Ano? Ang sama ni Meredith!" Nanggagalaiti sina Eloise at Sean. Sabay silang nagagalit at nadudurog ang kanilang puso. "Hindi siya tao!" Naawa si Madeline para kay Jackson sa kanyang puso. Napuno rin ng galit ang kanyang dibdib. Hinigpitan niya ang kanyang mga kamao at tinignan ang tahimik na lalaki nang may poot sa kanyang mga mata. "Mr. Whitman, kakaiba talaga ang pinakamamahal mo. Pero sa tingin mo yun lang ang ginawa niya kay Jackson?"Sarkastiko ang tono niya nang sinabi niya ang nangyari noon. "Noon, hiniwaan niya a
"Totoo." Tumango si Jeremy. "Magtiwala ka sa'kin." Ang kanyang boses ay malalim pero malumanay. Tinignan siya ni Madeline na para bang hindi niya alam nag gagawin. Pagkatapos ng ilang sandali, nahimasmasan na siya at tinulak ang mga kamay ni Jeremy sa inis. "Tandaan mo ang sinabi mo. Wag mong hayaang mas magalit ako sa'yo." Tumalikod siya at naglakad papalayo pagkatapos niyang sabihin iyon. Pinanood ni Jeremy si Madeline na naglakad papalayo. Bigla na lang, nakaramdam siya ng isang marinig sakit sa kanyang puso. Napuno ang kanyang isipan ng pagmamahal sa kanya ni Madeline at ang paghanga na nasa kanyang mga mata. Ngayon, lahat ng iyon ay nakaraan na. Naging mga kupas na alaala na lamang ito ngayon… Sa gabing iyon, hindi makatulog si Madeline. Hindi siya makapaghintay na makita ang anak niya na ninakaw mula sa kanya. Inisip niya ang mukha ng kanyang anak. Ano kayang itsura niya? Malamang sobra siyang kaaya-aya. Kahit na galit siya kay Jeremy, hindi niya maitatanggi na gw
Pagkatapos sabihin iyon ni Jeremy ay nagulat ang lahat ng mga tao. Noon sa press conference ng Montgomery Enterprise, nalaman na nila na si Madeline ang tunay na Ms. Montgomery. Nagulat rin sila sa una, pero mas nagulat sila sa sinabi ni Jeremy ngayon. Sinong hindi nakakaalam na ang taong mahal ng young master ng pinakamayamang pamilya sa Glendale ay si Meredith Crawford? Bakit bigla itong naging si Madeline Crawford? Si Madeline dapat ang babaeng kanyang pinakakinamumuhian. "Mr. Whitman, ibig sabihin, matagal mo nang mahal ang ex-wife mo, si Madeline Crawford, at hindi si Meredith Crawford?" isang journalist ang sumira sa katahimikan at nagtanong. "Tama ka sa kalahati," sagot ni Jeremy. Tinignan niya si Madeline nang may malumanay na mga mata. "Wala akong ex-wife dahil buong buhay ko, isa lang ang naging asawa ko." Walang masabi ang mga journalist. "Pero Mr. Whitman, nag-divorce kayo ni Madeline Crawford tatlong taon na ang nakakaraan…" "Mayroon ngang mga pagtatalo at ka