"Nasabi mo na ba kay Jeremy na si Madeline ang p*ta na yun?" "H-Hindi! At saka, mukhang hindi gusto ng p*ta na yun na malaman ni Jeremy na siya si Madeline." Tinanggi ito ni Rose nang mapagtanto niya na hindi dapat malaman ni Jeremy ang tungkol dito. Pagkatapos marinig iyon ni Meredith ay nakahinga siya ng maluwag. "Magkakaroon ng hearing sa makalawa. Kumuha na si Eloise ng pinakamagaling na abogado para sa'kin. Malapit na akong makalaya." Nagliwanag ang mga mata ni Rose. "Talaga?" "Syempre." Suminghal si Meredith. "Mukhang walang plano si Madeline na sabihin sa mga Montgomery ang tunay niyang pagkatao." Nagkatinginan sina Jon at Rose sa pagkalito. "Mer, hindi ba alam na ng p*tang yon na siya ang anak ni Eloise? Kung binunyag na niya ang sarili niya sa'tin, bakit di niya tanggapin na si Eloise at Sean ang kanyang tunay na magulang?" "Kung ikaw ang nasa posisyon niya, gusto mo pa rin bang bumalik sa mga magulang mo pagkatapos ka nilang atakihin, sigawan, at hindi pansinin?
Mabagal na naglakad si Eloise sa harapan ni Madeline, mukhang pala-kaibigan ang kanyang ngiti. "Maaari ba kitang imbitahin na kumain ng hapunan sa bahay ko mamayang gabi?" Kumunot ang noo ni Madeline. "Tama ba ang naririnig ko? Iniimbitahan mo ko na kumain sa bahay mo, Mrs. Montgomery?" 'May nalalaman ba siya?' 'Yun ba ang dahilan kung bakit niya ako iniimbitahan sa bahay niya sa pala-kaibigang paraan?' Ngunit, nakita agad ni Madeline ang pagdadalawang-isip sa mga mata ni Eloise. Naintindihan na ngayon ni Madeline. Ginagawa lang ito ni Eloise para kay Meredith. Heh. Kawawa naman. 'Ang tunay kong ina ay handang magbigay ng imbitasyon sa babaeng kanyang kinaaayawan para lang sa isang walang pusong demonyo.' "Miss Vera, umaasa ako na papatawarin mo ko sa mga nagawa ko noon. Sinsero kitang iniimbitahan na bumisita sa bahay ko." Nakangiti si Eloise habang naghihintay sa sagot ni Madeline. Pakiramdam ni Madeline ay masyado itong nakakatawa. Gusto niya siyang tanggihan.
"Sige." Bahagyang ngumiti si Madeline. Pagkatapos niyang panoorin na umalis ang kotse ni Jeremy, tumalikod siya at naglakad papasok. Hindi ito ang unang beses na nagpunta siya sa Montgomery Manor, pero iba ang pakiramdam nito ngayon. Noon, nagpunta siya rito nang may magagarang damit para lamangan si Meredith. Pero ngayon, simple lang ang pananamit niya. Naglakad siya papasok ng bahay at nakita niya ang ilang mga katulong na nagulat nang makita siya. Kahit na simple lang ang kanyang kasuotan at walang makeup ay elegante pa rin siyang tingnan. Alam nila na siya ang designer ng Miss L.ady, si Vera Quinn. Siya rin ang babae na nakalaban ni Ms. Montgomery kamakailan. Hindi nila inaasahan na si Vera ang mahalagang bisita na sinabi sa kanila ni Eloise. Nagtaka ang mga katulong. Siya ang kalaban ni Ms. Montgomery, kaya bakit siya isang mahalagang bisita? Pagkapasok ni Madeline, nakita niya si Eloise at Sean. Simple lang rin ang kanilang pananamit. Ngunit, ang lahat ng kani
Nang marinig nila Sean at Eloise ang sagot ni Madeline, sa kung anong dahilan ay biglang tumalon ang kanilang puso. Sabay silang nagtanong, "Nahanap mo na ang mga magulang mo?" Tumango si Madeline at ngumiti. "Oo, nahanap ko na ang tunay kong mga magulang." Nang marinig ni Eloise ang ganitong sagot ay ngumiti siya. Sa sandaling ito, ang kanyang ngiti ay nagmula sa kaibuturan ng kanyang puso. "Maganda yun. Buti na lang at nahanap mo sila. Magkakasama pa kayo ng magulang mo kung ganoon." "Magkakasama pa kami?" Binanggit ni Madeline ang mga salitang iyon at natawa. "Wala man lang akong tyansa na makabalik sa kanila." Kumunot ang noo ni Eloise. "Bakit?" "Hindi nila ako makilala kahit na nakatayo ako sa harapan nila. Hindi rin nila ako gustong kilalanin bilang anak." Diretsong tumingin si Madeline kina Eloise at Sean. Halatang nabigla silang dalawa. Ngumiti si Madeline at sinira ang nakakapangilabot na pakiramdam sa ere. "Siguro malas lang talaga ako. Nawala ako ng mga mag
"Mrs. Montgomery, wag kang matutulog. Malapit na tayo sa ospital." Hinawakan ni Madeline ang balikat ni Eloise, at nang makita niya si Eloise na halos mawalan ng malay ay sinubukan niya siyang kausapin. Mabilis ang tibok ng kanyang puso sa sobrang kaba. Basa rin ng luha ang gilid ng kanyang mga mata. "Mer…" Bigla na lang, narinig ni Madeline si Eloise na tinawag ang pangalan ni Meredith. Masakit na nga ang kanyang puso. Ngayon, napatatungan pa ito nang mas malalang sakit. Sa sandaling ito, mahinang nagmakaawa si Eloise. "Isa ka ring ina, Ms. Vera. Sana maintindihan mo ko bilang ina. Bukas na ang hearing at nagmamakaawa ako sa'yo na pabayaan mo na si Mer. Mali ang ginawa niya, pero bilang mga magulang niya, mas malaki ang nagawa naming kasalanan. Hindi namin siya nakasama simula noong bata siya. Miss Vera, nagmamakaawa ako sa'yo, parang awa mo na." Pinagdiin ni Madeline ang kanyang mga labi habang humihikbi, ang kanyang mga mata ay basa ng luha. "Mrs. Montgomery, hindi s
Pagkasabi nito ng nars, biglang bumigat ang hangin sa paligid nila. Kalmadong tumingin si Madeline at nagsabing, "Siguro si Madeline ang tinutukoy mo." "Siya yun…" Narinig niya ang gulat ni Sean. Tumalikod siya at nakita niya ang pagsisisi sa gwapong mukha ni Sean. "Hindi ko alam na siya pala ang nagbigay ng dugo kay Ellie. Tapos…" Inisip niya na kinakanti ni Madeline si Meredith noon. Dahil dito, galit niyang sinigawan si Madeline. Sinabi niya sa kanya, "Kaya pala hindi ka gusto ng tunay mong mga magulang. Hindi dapat nabubuhay sa mundo ang isang napakasamang taong kagaya mo!" Napahinto si Sean. Nilagay niya ang kanyang mga kamay sa ibabaw ng kanyang mga mata sa pagsisisi. Napakaraming binigay na dugo ni Madeline para kay Eloise at Jackson noon nang palihim. Pero wala siyang sinabing kahit na ano. Tiniis niya lang ang lahat ng kanilang masasamang salita. Sa sandaling iyon, pakiramdam ni Sean ay nakagawa siya ng pinakamalalang kasalanan. Ngayon, kahit na gustuhi
Bumangon si Madeline mula sa kama at nilinisan ang kanyang sarili. Nang hinahanap niya si Jeremy, nakarinig siya ng ingay mula sa balkonahe. Tinignan niya ito at nakita niya ang lalaki na mag-isang nakatayo roon. Mukhang mahina ang matangkad at malapad na likod ni Jeremy. Mayroong sigarilyo sa pagitan ng kanyang mahahabang daliri. Ang dulo ng sigarilyo ay umilaw at dumilim nang sabay, mukha itong malungkot sa ilalim ng araw. Siguro ay nakarinig siya ng yabag kaya lumingon siya. Nakita niya si Madeline na naglakad papunta sa kanya. Naningkit ang kanyang mga mata sa kanyang ngiti. "Bakit di ka pa ulit matulog?" "Gumigising ako kapag sapat na ang tulog ko." Ngumiti si Madeline. Nang makita niya si Jeremy na suot pa rin ang damit na suot niya kahapon ay nagtanong siya, "Hindi ka nakatulog magdamag?" Ngumiti siya. Ang kanyang mga mata ay kasing dilim ng gabi habang nakatuon ito sa maganda at malumanay na mukha ni Madeline. "Hirap akong makatulog sa nagdaang tatlong taon." Isan
Nang marinig ni Meredith na mayroon pang ebidensya si Madeline ay nagsimula siyang mataranta. "Your Honor, wag kang magtiwala sa babaeng to. Finaframe niya ako! Pinagbibintangan niya lang ako!" Tinuro ni Meredith si Madeline at emosyonal na sumigaw. "Insosente ako, Your Honor!" "Defendant, kumalma ka. Kapag nagpatuloy ka na mag-ingay, kakasuhan ka ng korte ng contempt of court," seryosong sabi ng judge. "..." Nang marinig niya ito, kaagad na sinara ni Meredith ang kanyang bibig. Pero kinakabahan siya. Hindi niya alam kung ano ang matibay na ebidensya ni Madeline. Sa sandaling ito, dinala ng pulis si Jon at Rose sa loob. Kinakabahang tinignan ni Meredith si Jon at Rose. Alam niya na mayroong kakaiba rito. Kagaya ng kanyang inaasahan, tetestigo sa korte si Jon at Rose laban sa kanya! "Your Honor, ang adoptive daughter ko, si Meredith Crawford, ang tunay na nagplano nito. Pinag-uusapan namin ito sa bahay," sabi ni Rose. Hindi siya nagtangkang tignan si Meredith sa mata.