Kalmado si Madeline. Hindi siya nagpapakita ng kahit anong bakas ng takot o pag-iwas. “Nabalitaan kong umalis ka na. Bakit bigla kang bumalik? Sinusundan mo pa ako ngayon. May gusto ka bang sabihin sa akin?” direktang nagtanong si Madeline nang nakangiti. Tumingin si Hannah sa kalmadong ngiti sa mukha ni Madeline, at nanlumo ang kanyang mga mata. Subalit, kasunod nito, ngumiti rin siya. “Oo, tulad ng sinabi mo, talagang matigas ang ulo ko. Kahit na gusto kong bumalik ng St. Piaf, kailangan ko munang magpaalam sa mabait kong ‘ate’ bago umalis.” Malinaw na may gustong iparating si Hannah. Nang banggitin niya ang salitang ‘ate’, sobrang mapang-uyam ang tono nito. Kahit puno ng inis at pagmamatigas ang mga mata at salita ni Hannah, at siguro gusto niya pa ring maghiganti kay Madeline, sobrang kalmado ang puso ni Madeline sa sandaling ito. Wala man lang pagkabahala dito. Ngumiti lang si Madeline at tumango. “Kung ganoon, gusto mo bang magpunta sa malapit na cafe para umupo at m
“Kaya, Eveline, salamat. Hindi na ulit ako magpapakahangal sa mga susunod na araw.”Pagkatapos niyang sabihin ito, biglang nagpakita ng isang nakakaintrigang ngiti si Hannah bago lumingon paalis. Pagkatapos niyang lumingon at humakbang ng dalawang beses, muli niyang nilingon si Madeline na nakatayo lang doon. “May isa pang bagay akong nakalimutan sabihin. Sana naman maging masaya kayong dalawa ni Mr. Whitman.” Pagkatapos niyang ibigay ang huli niyang basbas, naglakad si Hannah at hindi na lumingon pa. Tiningnan ni Madeline ang likod ni Hannah, na unti-unting naglaho. Hindi niya nakalimutan na sumagot, “Salamat.” Ng pabalik na siya, kakaiba pa din ito para kay Madeline. Paano nagkaroon bigla ng epipanya si Hannah?Marahil ay may nangyari. Isang tao na sagad hanggang buto ang galit sa kanya ay bigla na lang naginhawaan at hindi na naapektuhan. Marahil ay naliwanagan na siya. Ngunit, hindi maisip ni Madeline kung ano ang dahilan hanggang sa nakauwi na siya at narinig ka
Binigyan sila ng isang napakadesididong sagot ni Fabian, at ang kanyang tono ay hindi palakaibigan. Subalit, sina Madeline at Jeremy ay sanay na ngayon sa ugali ni Fabian. Syempre, nauunawaan din naman nila Madeline at Jeremy na wala naman problema si Fabian sa kanila, ngunit sa halip, ay lumaki na siya. Ang young master na dating mapangutya ay naging mahinahon at matatag ngayon. Iyon ang dahilan kung bakit sina Madeline at Jeremy ay komportable na hayaan si Lillian na manatili kasam ni Fabian. “Fabian, kamusta naman ang kalusugan ni Lillian nitong mga nakaraan?” Tanong ni Jeremy. Ang bagay na pinakainaalala niya ay ang tungkol sa kalusugan ng pinakamamahal niyang prinsesa. Inikot ni Fabian ang kamera ng phone. Ang cute na parang sanggol na mukha ni Liliian ang lumitaw sa may screen. Sa silid na may maraming palamuti, ang banayad na init ng papalubog na araw ay tahimik na nakakalat sa maliit na mukha ni Lillian. Maliliit na dimples ang nagpatingkad sa magkabilang gilid n
Nang maramdaman niya ang init ng mga kamay ni Lillian, nakaramdam ng isang maganda at mainit na pakiramdam si Fabian na dumaloy papunta sa kanyang puso. Tiningnan niya ang iginuhit na larawan ni Lily. Ang matangkad at payat na lalake sa larawan ay siya. Sa larawan, hawak niya ang kamay ni Lily at nakatayo sila sa harapan ng isang gusali na mukhang isang kindergarten. Kaagad naunawaan ni Fabian kung ano ang ibig sabihin ni Lillian. Gusto niyang pumasok ng eskwelahan. Totoo na mababagot lang siya kapag araw-araw siyang nakakulong dito sa bahay o sa ospital. Ang mga bata na nasa ganitong edad ay kailangan na maglaro kasama ng kapwa nila bata. Nagdesisyon si Fabian na ipadala si Lily sa kindergarten, ngunit nag-aalala pa din siya. Hindi pa tuluyang magaling ang katawan ni Lily. isa pa, hindi siya makapagsalita, kaya natatakot siya na baka itaboy siya at apihin sa kindergarten. Ganunpaman, nakikita din niya na gusto na talagang umasok sa eskwelahan ni Lily. Pagkatapos n
Simple at desidido itong itinanggi ni Fabian na may hindi nasisiyahan na ekspresyon sa kanyang makisig na mukha. Natigilan sandali ang guro, pero mabilis din naman siya kaagad na nakabawi at nagpatuloy na nagpakita ng isang matamis at palakaibigan na ngiti. “Paumanhin, akala ko kayo ang—-”“Ako ang tagapangalaga ni Lillian. Kapag may nangyari kay Lillian sa eskwelahan, ipaalam niyo sa akin kaagad.” Sabi ni Fabian at inabot ang kanyang business card. Kinuha ng guro ang business card at tiningnan ito ng maigi. Lumingon si Fabian at hinimas ang maliit na ulo ni Lillian. “Lily, pumasok ka na kasama ng iyong guro. Susunduin kita pagkatapos ng klase.” Tiningala ni Lillian ang kanyang malasanggol na mukha at kumurap kay Fabian. Malumanay na ngumiti si Fabian. Pagkatapos nito, naglagay siya ng isang pirasong kendi sa kamya ni Lillian. Pagkatapos, seryoso niyang tinignan ang guro. “Miss Charles, kayo na muna ang bahala kay Lillian.” Mabilis na tinabi ng guro ang business card a
Medyo nahiya si Miss Charles, ngunit kinuha pa din niya ang keyk at nagpaalam kay Lillian. Ngumiti si Lillian at nagpaalam sa kanyang guro. Pagkatapos nilang sumakay sa kotses, sinilip ni Fabian ang rearview mirror paminsan-minsan. “Lily, masaya ka ba dahil nakapasok ka na uli ng eskwelahan?” Tumango si Lillian. Nagtanong uli si Fabian, “Inapi ka ba ng mga kaklase mo?”Umiling si Lillian, at may masiglang ngiti sa kanyang maliit na mukha. Nakahinga ng maluwag si Fabian. Sa sumunod na mga araw, hatid-sundo ni Fabian si Lillian sa tamang oras araw-araw. Sa natitirang mga oras, kung hindi man siya nasa kumpanya ay hinahatid niya si Lillian sa ospital para sa regular nitong check-up. Ito lang ang mga lokasyon na pinupuntahan niya. Bihira siyang pumunta sa mga salo-salo o kaya naman ay maglibang. Pinagtatawanan na siya ng matalik niyang kaibigan, at sinasabi na wala naman siyang girlfriend pero parang meron na siya. Iyon naman ang totoo, ngunit masaya si Fabian dito.
Pagkatapos pakinggan ang sinabi ng kaibigan niya, masayang ngumiti si Julie. "Hindi anak ni Mr. Johnson ang batang babaeng iyon." "Hindi niya anak?" Nagulat ang kaibigan niya. "Pero para bang pinapahalagahan ng gwapong lalaking yun ang bata." "Siya ang guardian niya kaya syempre pinapahalagahan niya ang bata," paliwanag ni Julie, at may katwiran ang mga salita niya. Tinignan niya ang likod ni Fabian habang pumasok siya sa burger shop, at isang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi. "Napakamapagmahal at matiyaga ni Mr. Johnson sa mga bata. Sigurado ako na mamahalin niya ang sarili niyang mga anak kapag nagka-anak siya sa hinaharap." Walang pasok sa opisina kaya buong araw na kasama ni Fabian si Lillian. Nang dumilim na ang langit ay doon lamang inantok si Lillian. Maingat niyang kinarga si Lillian na nagsimulang makatulog at sumakay sa kotse. Nang makauwi sila, dinala ni Fabian si Lillian sa kwarto para matulog. Habang nakatingin sa kanyang natutulog na inosenteng mukha, kun
Pagkatapos ng klase, kaagad na sinundo ni Fabian si Lillian. Siguro dahil sa pisikal na kondisyon ni Lillian kaya mas inaalagaan siya ng paaralan. Pagsapit ng gabi. Hawak ni Fabian ang hindi pa tapos na DIY work at seryoso itong tinapos. Pagkatapos itong makumpleto, sandaling umupo si Fabian sa tabi ng kama ni Lillian. Hindi niya alam kung kailan siya nakatulog, pero nang magising siya kinabukasan, nalaman niya na nakatulog siya sa tabi ng kamay ni Lillian. Nang makita niya ang caretaker na nag-aalaga kay Lillian na pumasok sa kwarto, tumayo si Fabian nang medyo nahihiya. Hindi nagtaka ang caretaker sa eksenang ito. Alam ng mga tao sa kwartong ito na si Fabian, ang kuya, ay matagal nang malapit sa kanyang nakababatang kapatid na si Lillian. Ang totoo, medyo nag-aalala si Fabian dahil hindi niya al kung naapektuhan niya si Lillian sa paraan ng pagtulog niya. Gayunpaman, mukhang maayos naman ang tulog ng batang babae. Hinatid pa rin ni Fabian si Lillian kagaya ng madala