“Huwag kang mag-alala, Ms. Xander. Naniniwala akong siguradong gigising ang son-in-law mo.” Kampanteng nangako ang doktor. “Matindi ang kagustuhan niyang mabuhay. Naniniwala kaming, saglit na lang bago siya gumising. Maghintay lang kayo. Sabihin mo sa anak mo na manatili sa tabi niya. Naniniwala kami na kalaunan, gigising rin siya.” Nang marinig ni Ava na sinasabi ng doktor na malapit nang gumising si Daniel, nagkaroon ng masayang ngiti sa kanyang mukha. “Talaga, Doc, totoo po ba ang sinasabi mo?” Nagagalak na tanong ni Ava. Kanina pa siya nanahimik ngunit nagsalita na siya ngayon. Ngumiti ang doktor at tumango sa kanya. “Naniniwala ako. Maaari ko bang malaman kung sino sila?” “Siya ang fiance ng pasyente,” Sumagot si Madeline para kay Ava. Tumango ang doktor nang magkaroon ng pagkagulat sa kanilang mukha. “Kaya pala. Ikaw ang anak ni Ms. Xander. Kung ganoon, kailangan mong manatili sa tabi ng fiance mo. Sa pagsama mo sa kanya at suporta, naniniwala akong magigising rin s
“Ang laki naman niyang tanga para hindi makita ang magandang intensyon ng ibang tao o kaya makita kung ano ang tama sa mali.”Sinagot sila ni Raegan ng walang alinlangan. Ang kanyang matalim na tingin ay nakatuon sa mukha nila Naya at sa nanay ni Daniel na para bang mga kutsilyo. "Masasabi ko sa iyo nang may kumpiyansa na kung hindi ko kinuha ang doktor na ito kagabi, ang kalagayan ni Daniel ay hindi na magiging mas mabuti nang ganoon kabilis. At ang dahilan kung bakit ko ginawa iyon ay dahil sa aking anak, ngunit sinasabi mo ang lahat ng mga bagay na iyon nang walang kahihiyan. Sa huling pagkakataon sasabihin ko ito. Kung ayaw mong may mangyaring masama kay Daniel, huwag mong saktan ang anak ko. Kung hindi, iiyak ka ng matagal."Binalaan sila ni Raegan, pagkatapos ay tinignan ang walang sa sarili na Ava ng may malumanay na mga mata. At sa huli, umikot siya at saka umalis. Malungkot ang ekspresyon ng mukha ni Naya at ng nanay ni Daniel. Gusto nilang ilabas ang kanilang galit ngun
Akala ni Raegan ay guni-guni lang niya iyon, ngunit pagkatapos nun ay narinig niya ang mga yabag ni Ava na papalapit sa kanya. Dahan-dahan siyang lumingon at nakita niya si Ava na halos nasa harapan na niya.Tintigan ni Ava ang mga mata ni Raegan. Mukhang nawala siya sa kanyang sarili sa sandaling iyon. Mukhang gustong marinig ni Raegan kung ano ang gustong sabihin ni Ava. Paulit-ulit na umihip ang malamig na hangin sa kanilang mga mukha, ngunit mukhang hindi nila ito nararamdaman. Sa ilalim ng mabituing kalangitan sa gabi, sa wakas ay niluwagan ni Ava ang kanyang mahigpit na nakakuyom na mga kamay makalipas ang ilang sandali.“Salamat.”Sinabi ni Ava ang mga salitang yun. Ang umaasang tingin sa mga mata ni Raegan ay dahan-dahang nawala. Pagkatapos, muling nagningning ang kanyang mga mata. "Malamig sa labas. Bumalik ka na."Sumagot si Raegan ng nakangiti. Napatulala si Ava kay Raegan ng dalawang segundo bago lumingon at naglakad papunta sa entrance ng ospital. Nanatili si
Medyo nataranta si Naya nang marinig niyang binanggit ni Madeline ang pulis, pero nagkunwari siyang kalmado. "Ano ang ibig mong sabihin, Mrs. Whitman?"“Ang ibig kong sabihin…” Bago pa man matapos ni Madeline ang kanyang sasabihin, tumunog ang cellphone ni Naya. tinignan niya ang caller ID at sumimangot. Pagkatapos, pinatay niya ang tawag at binulong, “Bakit ba ang dami naman mga harassment call ngayon? Nakakairita na.” Pagkatapos niyang magreklamo, hindi na niya pinagpatuloy na pansinin si Madeline. Tinulak niya pabukas ang pinto ng hospital ward.Medyo nakatulog si Naya nang bigla siyang nagising dahil sa tunog ng pagbukas ng pinto. Nang minulat niya ang antok niyang mga mata at nakita na pumasok sa loob si Naya, kaagad siyang bumangon at tumayo. “Bakit nandito ka pa?” “Ava,” pumasok si Madeline at tinawag si Ava. Isang maliit na ngiti ang sumilay sa mapagbantay na mukha ni Ava. "Maddie, nandito ka na pala."“Oo, dinalhan kita ng almusal. Ako mismo ang nagluto. Kumain k
Nagulantang si Naya ng mga ilang segundo. Pagkatapos, lumingon siya upang tingnan ang mga pulis, habang kumakabog ng malakas ang kanyang dibdib. Sinundan din ni Madeline ang pinanggagalingan ng tunog at nagawa niyang mahulaan kung ano ang nangyayari. Subalit, walang pakialam si Ava kay Naya. Ang kanyang mga mata at isipan ay nakatuon lang kay Daniel. Kahit na labis na kinakabahan si Naya, alam niya na hindi niya kailangan na mataranta. “Ako si Naya Mendez.” Lumapit si Naya, at nagpanggap na may malinis na konsensya. “May maitutulong ba ako sa inyo?” “Nahanap na namin ang taong sumira sa kotse ni Miss Long nung araw na na iyon. Ang kabilang partido ay isang gangster na walang ginagawa. Ang sinabi niya ay kapareho ng binigay na salaysay ni Chlor Tawney,” sabi ng mga pulis. Pagkatapos niyang sabihin iyon, sabay na nagbago ang mga ekspresyon nila Madeline at Ava.. Nahanap na nila ang lalake na nangialam sa kotse? Nataranta si Naya, ngunit nagpanggap siyang mahinahon habang si
Malungkot na bumalik si Ava sa tabi ni Daniel. Nag-aalala si Madeline na baka mag-aksaya si Ava ng oras sa pag-iisip sa mga hindi malulutas na problema, kaya naman nagdesisyon siya na manatili sa tabi ni Ava. Kasabay nito, nagpadala din siya ng mensahe kay Jeremy. Natanggap ni Jeremy ang mensahe mula kay Madeline pagkatapos lang niyang ihatid ang kanilang anak na lalake sa eskwelahan. Pagkatapos niyang tignan ito, kaagad niyang tinawagan ang ilang kinauukulan upang hanapin kung ano ang nangyari. Pagkatapos niyang malaman ang tungkol sa sitwasyon, kaagad niyang sinagot ang mensahe ni Madeline. Nang makita niya ang sagot ni Jeremy, may malaking hula si Madeline sa kanyang puso. Sa may kotse ng mga pulis. Itinago ni Naya ang kanyang pagkataranta sa kanyang puso at nanatiling mahinahon. Gusto niya sana talagang malaman kung anong tulong ang gusto ng mga pulis sa kanya. Subalit, natatakot siya na baka kapag nagtanong pa siya, baka magsuspetya ang mga pulis. Kaya naman, nanahi
Pagkatapos magmaneho papunta roon, medyo nag-aalangan si Naya habang nakaupo siya sa loob ng kotse. Gayumpaman, dahil nandito na siya, paano pa siya aatras sa oras na ito? Kung kaya't kailangan na niyang umalis. Pagkatapos itong pag-isipan ni Naya, bumaba siya ng kotse at diretsong naglakad papunta sa isa sa mga parking space. Sa araw na iyon, hindi niya inisip na kinuhanan siya ng larawan ng kahit na sino o ng bidyo ng kahit na anong surveillance camera. Gayunpaman, hindi na siya sigurado. Iyon ay dahil nilapitan siya ng pulis para magtanong. Ang dahilan siguro kung bakit ginawa ito ng pulis ay malamang may nakuha silang ebidensya. Nang maisip niya ito, naging kakaiba ang tibok ng puso ni Naya. Hindi siya makakatakas dito, kaya kailangan niyang bumalik sa pinangyarihan ng krimen para tignan kung mayroon pang ebidensyang natitira na maaaring magamit laban sa kanya. Gayunpaman, biglang huminto ang mga hakbang ni Naya. Mula sa malayo, para bang may nakita siyang isang pamil
"Mapagkakatiwalaan yun." Sigurado si Jeremy. "Walang ginawang kahit na ano ang lalaking pumasok sa kotse ni Ava. Pagkatapos niyang bumalik, pinakita niya sa mga kaibigan niya na nakakuha siya ng pera pagkatapos niyang pumasok sa kotse at magpanggap. Sa gabing iyon, ginamit niya ang pera para pumunta sa bar at magsaya. Ginastos niya ang lahat ng pera sa isang gabi."Kung ganun, hindi siya nagsinungaling at nagsagawa pang polygraph test ang pulis sa kanya. Pumasa siya sa test. Mukhang ibang tao nga ang gumalaw sa kotse ni Ava. Tinaas ni Madeline ang bagay na napulot niya. "Malamang ang taong yun ang nakaiwan ng bagay na to." "Ganun din ang nasa isip ko." Sumang-ayon si Jeremy. Tinaas niya ang mga mata niya at tumingin sa paligid. "Sa kasamaang palad, isa tong blind spot para sa mga surveillance camera. At nag-imbestiga na nang maigi ang mga pulis sa abot nang makakaya nila. Linnie, bumalik na tayo." Gumaan ang loob ni Naya sa mga sinabi ni Jeremy. Makabubuti sa kanya ang kawalan